Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα ηλικιακά νιάτα διαρκούν όσο τους πρέπει. Τα δικά μας ώριμα “νιάτα” κουβαλούν τα κερδισμένα χρόνια, τη δύναμη και την υπομονή. Αν δεν είχαμε όλα αυτά τα εφόδια πως θα αντέχαμε σήμερα να ζούμε μέσα σ’ αυτό το ψέμα; Πως θα αντέχαμε να ζούμε σε μια πόλη που βασιλεύουν τα συμφέροντα και ο ατομισμός; Αντέχουμε γιατί γνωρίζουμε και μπορούμε, ακόμα  και την επιθυμία να την κάνουμε άρνηση Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, η μιζέρια της επαρχίας, μεγεθύνει γεγονότα άνευ ουσίας και τα χρησιμοποιεί σαν προστατευτικό φλοιό για την κάλυψη των ουσιαστικών προβλημάτων. Πρόκειται για μια φασίζουσα, τακτική που ανέκαθεν επιστράτευαν οι κρατούντες, με την βοήθεια προπαγανδιστικών μηχανισμών για να αποπροσανατολίσουν τον Λαό από τα ουσιαστικά προβλήματα που τον τυραννούσαν. Η φτώχεια, η ανεργία, η έλλειψη υποδομών, η πολεοδομική αναρχία, η κατάληψη του δημόσιου χώρου, η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, οι υποδομές, ο πολιτιστικός μεσαίωνας, η μάστιγα των ναρκωτικών που συνεχώς εξαπλώνεται...

Το 16% θα φτάσει η ύφεση το δεύτερο τρίμηνο του 2020. Στη φτώχεια και άλλη φτώχεια. Το παρακάτω το έγραψα εν μέσω μνημονίων, σήμερα με τις επιπτώσεις της πανδημίας αποκτάει ιδιαίτερη αξία. Είναι ντροπή η φτώχεια; Η μεγαλύτερη και ας προσπαθούσαν τόσα χρόνια οι ελληνικές ταινίες να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Η αλήθεια είναι ότι οι σεναριογράφοι φρόντιζαν ν α δώσουν την απαραίτητη αίγλη στους φτωχούς πρωταγωνιστές. Πάντα οι φτωχοί ήταν πιο όμορφοι από τους πλούσιους, οι άνδρες πλούσιοι, συνήθως ήταν λελέδες και οι γυναίκες κακές και κακομαθημένες. Ο έρωτας ανίκητος βασίλευε στο τέλος, αράδιαζε χαρούμενα παιδάκια και όλο και κάποια κληρονομιά, κάποιος θείος από την Αμερική, κάποιο λαχείο, συμπλήρωνε την ευτυχία. Μας την κρύβανε τη φτώχεια και μας ψήνανε με τραγούδια και παρηγορητικά τσιτάτα του τύπου, «η φτώχεια δεν είναι ντροπή», «φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι», «τα λερωμένα άπλυτα». Πουθενά η ντροπή, μέχρι να έρθει ο Άκης Πάνου, να πει τα πράγματα με το όνομα τους....

Δεν θέλω να γράφω για όλα, χρησιμοποιώντας την ευκολία που μου προσφέρει η επιφάνεια. Θέλω γράψω λίγες λέξεις, που δεν θα υπαγορεύονται από θυμούς, απογοητεύσεις, προσωπικές πικρίες. Λίγες λέξεις που φυτρώνουν αυθαίρετα τη στιγμή που σκέφτεσαι να αγαπήσεις τα πάντα και όλους. Yπάρχουν μέρες που δεν σου χρειάζονται λέξεις, μπορεί καλύτερα να   εκφραστείς, με μια αποστροφή του προσώπου, μια ματιά, μια κίνηση του χεριού, που δεν θα χαιρετάει, μια κλωτσιά. Mήπως να αντικαταστήσω τις λέξεις με σύμβολα, που κάθε σύμβολο θα έχει χίλιες λέξεις; Ένα μαχαίρι, ένα πιστόλι, ένα ηφαίστειο μια θάλασσα έναν φεγγάρι έναν ήλιο, ένα βλέμμα… Προς τι τόση φλυαρία; Προς τι να γράψω για την Πατρίδα μας, που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα πόσα μέτρα βάθους. Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Τόσες λέξεις κάθε μέρα για μαύρες περιγραφές; Είναι θέμα οπτικής. Από την δική μου...

Θα συνεχίσουμε… Όχι από εκεί που μείναμε, αυτή η ιστορία δεν έχει στάσεις, δεν κάνει διαλείμματα, λειτουργεί όσο και η ζωή, όσο και η καρδιά. Άντε λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο αργά, λειτουργεί όμως. Μια φορά να σταματήσει, θα είναι η πρώτη. Και η τελευταία. Σε αυτό το διάστημα, λίγο πριν δοθεί το σήμα του αφέτη, βυθίζομαι σε μια επιλεγμένη σιωπή. Παλεύω με  τις λέξεις, με τις φωνές τους, με την εφηβεία τους, που βιάζεται να αποδώσει δικαιοσύνη. Διαδικασία επώδυνη. Ότι γυρίζω στα ίδια είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Όμως αλλιώς τα κοιτάω κάθε φορά. Σαν παιγνίδι του μυαλού να το εκλάβετε. Ψυχοφθόρο όμως. Και μη νομίζετε ότι μας σώζει η σιγουριά της σιωπής. Όσο προχωράει το καλοκαίρι, αναρωτιέμαι αν τα αισθήματα ενηλικιώνονται, αν ο έρωτας ενηλίκων έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνει διαφορετικό. Πρέπει να αφήσω πίσω μου αυτά που είναι πίσω μου και να βάλω σε μια τάξη τις ηλικίες μου. Να συμμαζέψω το μυαλό μου, που όλο να κοιμάται στο κορμί μου πριν τρεις δεκαετίες θέλει. Να ...

Η ζέστη και η υγρασία επιβαρύνουν την αναζήτηση. Αιτιολογίες για το κενό, δικαιολογίες για το τίποτα. Κουράστηκα. Χωρίς να το επιδιώκω, συμβάλλω και εγώ πολλές φορές, στη μιζέρια που μας χαρακτηρίζει και εκφράζεται με αυτήν την απίστευτη γρίνια της καθημερινότητας μας. Βεβαίως και το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και είναι τόσο μεγάλο το ψάρι που φτάνει μέχρι τη χώρα που ανακάλυψε ο Κ ολόμπο, δεν ξέρω αν πρέπει να τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό, όμως και εμείς εδώ στην ουρά τι κάνουμε; Περιμένουμε και μουρμουρίζουμε σαν αριστεροί ψαλτές που κρατούν το «ίσο». Γκρινιάζουμε με όλα, ακόμα και με αυτά, που η δική μας συμμετοχή είναι καθοριστική. Δεν έχω καμία αμφιβολία, όσο η αποχή, η ανοχή, η απάθεια, η αδιαφορία θα συνεχίζονται, τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση, με την εξουσία να εξουσιάζει και όχι να υπηρετεί και το Λαό να σχολιάζει. Δυστυχώς δημιουργούμε νέα δεδομένα και το χειρότερο μια νοοτροπία αγοράς που περνά σιγά σιγά και στις νέες γενιές. Ζούμε μια περίοδο σκιάς, ανίκανοι να σκεφτούμε τ...

Το ιδεώδες θα ήταν να ζει κανείς σε ένα τόπο, που η εξουσία, τοπική και κεντρική να ήταν τόσο συνεπής, ώστε να μην αντιλαμβάνεται την παρουσία της. Κανείς δεν πιστεύει πια ότι οι πολιτικοί του τόπου μας, είναι ικανοί να επωμιστούν τα προβλήματα της κοινωνίας, ότι τα κόμματα ενδιαφέρονται πραγματικά να δώσουν λύσεις, ότι τέλος πάντων λειτουργεί στοιχειωδώς ο πολιτικό ς παρεμβατισμός. Θαρρείς ότι όλα κινούνται για να υπηρετήσουν με συνέπεια την επικοινωνία. Ούτε μια λέξη δεν βγαίνει από τη συζήτηση που παρακολούθησα πρόσφατα σε ένα τοπικό κανάλι με καλεσμένους πρωταγωνιστές της τοπικής πολιτικής σκηνής. Αν βγει θα λερωθεί στο βούρκο, που κατρακυλά η πολιτική πραγματικότητα. Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία ( για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε. Πως να αντέξεις με τέτοια φαινόμενα, πως να αντέξεις αν δεν φύγεις...