Αν δεν είχαμε όλα αυτά τα εφόδια πως θα αντέχαμε σήμερα να ζούμε μέσα σ’ αυτό το ψέμα; Πως θα αντέχαμε να ζούμε σε μια πόλη που βασιλεύουν τα συμφέροντα και ο ατομισμός; Αντέχουμε γιατί γνωρίζουμε και μπορούμε, ακόμα και την επιθυμία να την κάνουμε άρνηση
Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, η μιζέρια της επαρχίας, μεγεθύνει γεγονότα άνευ ουσίας και τα χρησιμοποιεί σαν προστατευτικό φλοιό για την κάλυψη των ουσιαστικών προβλημάτων. Πρόκειται για μια φασίζουσα, τακτική που ανέκαθεν επιστράτευαν οι κρατούντες, με την βοήθεια προπαγανδιστικών μηχανισμών για να αποπροσανατολίσουν τον Λαό από τα ουσιαστικά προβλήματα που τον τυραννούσαν. Η φτώχεια, η ανεργία, η έλλειψη υποδομών, η πολεοδομική αναρχία, η κατάληψη του δημόσιου χώρου, η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, οι υποδομές, ο πολιτιστικός μεσαίωνας, η μάστιγα των ναρκωτικών που συνεχώς εξαπλώνεται, περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Σήμερα αυτό που μας απασχολεί είναι η επιφάνεια, που πάνω της πρωταγωνιστούν πρόσωπα της τοπικής επικαιρότητας, μια εικόνα που παραπέμπει σε εποχές βαρβαρότητας όταν Λαός συμμετείχε στο λιθοβολισμό εξιλαστήριων θυμάτων, ικανοποιώντας έτσι τα αιμοσταγή του αισθήματα.
Όσο και να προσπαθούν κάποιες φωνές να αναδείξουν τα ουσιαστικά προβλήματα και σε αυτές βέβαια και κάποια ΜΜΕ, η επικαιρότητα έχει χρώμα κίτρινο. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική και έχουν σχέση με την εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη.
Αυτό το είδος της πολιτικής λειτουργίας, που έχει κυριαρχήσει, ενταγμένο στην επικοινωνιακή λογική, παραβλέπει το ζητούμενο, που είναι να «κάνουμε κάτι» και επιδιώκει την προβολή, δηλαδή να φανεί ότι κάνουμε κάτι. Και ας μην κάνουμε τίποτα.
Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων, αγνοείται παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
Η αγωνία των ανθρώπων της εξουσίας, δεν είναι πως θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν το Λαό, αλλά πως θα εισπράξουν απ’ αυτά.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει κανόνας και δεν προξενεί πλέον καμία εντύπωση.
Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, η μιζέρια της επαρχίας, μεγεθύνει γεγονότα άνευ ουσίας και τα χρησιμοποιεί σαν προστατευτικό φλοιό για την κάλυψη των ουσιαστικών προβλημάτων. Πρόκειται για μια φασίζουσα, τακτική που ανέκαθεν επιστράτευαν οι κρατούντες, με την βοήθεια προπαγανδιστικών μηχανισμών για να αποπροσανατολίσουν τον Λαό από τα ουσιαστικά προβλήματα που τον τυραννούσαν. Η φτώχεια, η ανεργία, η έλλειψη υποδομών, η πολεοδομική αναρχία, η κατάληψη του δημόσιου χώρου, η υγεία, η παιδεία, το περιβάλλον, οι υποδομές, ο πολιτιστικός μεσαίωνας, η μάστιγα των ναρκωτικών που συνεχώς εξαπλώνεται, περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Σήμερα αυτό που μας απασχολεί είναι η επιφάνεια, που πάνω της πρωταγωνιστούν πρόσωπα της τοπικής επικαιρότητας, μια εικόνα που παραπέμπει σε εποχές βαρβαρότητας όταν Λαός συμμετείχε στο λιθοβολισμό εξιλαστήριων θυμάτων, ικανοποιώντας έτσι τα αιμοσταγή του αισθήματα.
Όσο και να προσπαθούν κάποιες φωνές να αναδείξουν τα ουσιαστικά προβλήματα και σε αυτές βέβαια και κάποια ΜΜΕ, η επικαιρότητα έχει χρώμα κίτρινο. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν όσοι ασχολούνται με την πολιτική και έχουν σχέση με την εξουσία, είχαν κάπου στο βάθος του μυαλού τους τον τελικό αποδέκτη.
Αυτό το είδος της πολιτικής λειτουργίας, που έχει κυριαρχήσει, ενταγμένο στην επικοινωνιακή λογική, παραβλέπει το ζητούμενο, που είναι να «κάνουμε κάτι» και επιδιώκει την προβολή, δηλαδή να φανεί ότι κάνουμε κάτι. Και ας μην κάνουμε τίποτα.
Μέσα από μια διαδικασία, ικανοποίησης φιλοδοξιών ή εξυπηρέτησης συμφερόντων, αγνοείται παντελώς ο πολίτης και κατ’ επέκταση ο Λαός, που υποτίθεται για χάρη του γίνεται όλη αυτή η φασαρία.
Η αγωνία των ανθρώπων της εξουσίας, δεν είναι πως θα συμβάλουν στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν το Λαό, αλλά πως θα εισπράξουν απ’ αυτά.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η συμπεριφορά έχει γίνει κανόνας και δεν προξενεί πλέον καμία εντύπωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου