Τελευταία σελίδα αριστερά

Πονηρές οι μέρες. Οι   Ιδεολογίες και πάλι στο προσκήνιο για να καλύψουν την ένδεια ιδεών και να πιστοποιήσουν τις ταμπέλες.   Επαναφέρω για να υπενθυμίσω   και να διαχωρίσω τη θέση μου, ένα παλαιότερο   κείμενο, πολύ πιο επίκαιρο σήμερα από τότε. Οι συχνές αναφορές μου, στην αριστερά και στη δεξιά, δεν έχουν να κάνουν με γεωγραφικούς προσδιορισμούς, ούτε βεβαίως πάντα με κομματικούς σχηματισμούς.  Όταν αναφερόμαστε στην πολιτική, εννοούμε την εφαρμογή της, ενώ σε άτομα την προσωπική  τους στάση  ζωής.   Τα δυο κόμματα που για σαράντα χρόνια ταλαιπώρησαν την Ελλάδα, είναι και τα δυο δεξιά κόμματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μέσα στους κόλπους τους, δεν υπάρχουν άτομα με αριστερή στάση ζωής. Το ίδιο συμβαίνει και στα κόμματα της αριστεράς.  Η μόνη διαφορά βρίσκεται στην αναλόγια.  Δεν μπορεί ένα δεξιό κόμμα να κατακλύζεται από αριστερούς, ούτε βεβαίως  ένα αριστερό από δεξιούς. ...

Το έχω σε κακό μπαίνει ο Σεπτέμβρης και εγώ να γράφω για μαύρα. Δυστυχώς όμως,  πράγματα που θα έπρεπε  να έχουν περάσει στην ιστορία, βγήκαν από εκείνο το «χρονοντούλαπο», που μας έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου   και φτου απ’ την αρχή. Για τον Σεπτέμβρη, που και  φέτος θα είναι χάρτινος.   Για το Σεπτέμβρη που και εφέτος θα έχει μετακομίσεις μεταφορικά και κυριολεκτικά. Όσες μετακομίσεις  έκανα στη ζωή μου πάντα Σεπτέμβρη τις έκανα. Από τις φοιτητικές μέχρι τις σημερινές των ρήξεων και των κατεδαφίσεων. Πολλές μετακομίσεις σ’ αυτή τη ζωή. Κάθε μετακόμιση και απώλεια για να μειώνεται το φορτίο. Κάθε μετακόμιση και ξεμπέρδεμα, τα βιβλία, οι φωτογραφίες, τα παλιά ενθύμια, τα CD, τα σώβρακα και οι γραβάτες, όλα στο τραπέζι της διαλογής, με τις αναμνήσεις να συννεφιάζουν το τοπίο. Στο μεταίχμιο αυτής της εποχής σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελάει, ανασύρω απ’ τα συρτάρια της μνήμης μου όλες εκείνες τις πράξεις που ...

Γύρισα μια εικοσαετία πίσω. Αυτά που λέγαμε και γράφαμε   φαίνονται μιας άλλης εποχής. Η σημερινή   πραγματικότητα τα ακυρώνει όλα. Τι να γράψουμε σήμερα;   Αυτό που βιώνουμε   μόνο   με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης, μπορεί να ερμηνευθεί. Στην άμυνα   και πάλι περιμένω. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή. Προσπαθώντας να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα. Και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά, για να μας αντικαταστήσει με το ιερό ελάφι.  Η απαισιοδοξία καταγράφει την καθημερινότητα, υπολείπεται του Ονείρου, που παραμένει ζωντανό. Και στα όνειρα οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν μαζί με άλλους, που συνεργάζονται, που αλληλοϋποστηρίζονται. Στην πραγματικότητα, έχει εξαπλωθεί οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η...

Είναι ακριβώς όπως και τότε, όταν περάσει ο θυμός και γίνει θλίψη. Δεν είναι η ήττα που με ρίχνει στο πάτωμα,   είναι η επανάληψη μιας ακόμη χαμένης ελπίδας και η απογοήτευση, που σου τσιμεντάρει τα όνειρα και σου αφαιρεί κάθε διάθεση για αγώνα.   Ευτυχώς η ιστορία   είναι κατηγορηματική.   Και αυτό θα περάσει. Λίγος χρόνος χρειάζεται και μια σπίθα που νομοτελειακά, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα,     θα ανάψει. Τότε έγραφα για μια χαλασμένη παρτίδα και το περιόριζα στην μικρή ακτίνα δράσης μου.  Σήμερα και πάλι για χαλασμένη η παρτίδα καθ΄άπασαν την επικράτεια.  Αν η συμμετοχή σου στην προεκλογική περίοδο, σου δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσεις ανθρώπινες συμπεριφορές,  τη  μετεκλογική, αν είσαι  μάλιστα από την πλευρά των νικητών,  έχεις στα χέρια σου τις γενικές εξετάσεις,  αίματος, ούρων και μαγνητικής.  Είμαι προσεκτικός με τις διαγνώσεις, δύσκολα ξεγράφω ανθρώπους. Πάντα ελπίζω  σε ένα θαύμα, μέχρι που ...

Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Συγνώμη που σας χαλάω τη διάθεση, επιστρατεύοντας το βαρύ οπλισμό της απογοήτευσης μου, όμως η επικαιρότητα δεν μου δίνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία. Σχεδόν πάντα τη Δευτέρα δεν είχα όρεξη    να μιλάω,    ούτε να ακούω και πολύ περισσότερο να γράφω.   Διαφορετικός χρόνος, ίδιος θυμός. Πλήρης απογοήτευση, όχι όμως και σιωπή. Κάθε φορά τα ίδια, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Με αρνητικό πρόσημο  σε ό,τι ελπίσαμε, σε ό,τι ζητήσαμε, σε ό,τι υποσχεθήκαμε, σε ό,τι θα αλλάζαμε και δεν αλλάξαμε… επιμένουμε.   Όσο και η εμπειρία να συνηγορεί αρνητικά και το παρελθόν να έχει αποδείξει  ότι η ευχή συνήθως ευχή μένει, τα «Θέλω»  και τα «μη» αποτελούν πάγια αιτήματα σε κάθε ξεκίνημα, σε κάθε αρχή. Και σήμερα θα φροντίσω να μιλήσουμε για το χρόνο, που μονίμως μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα μας πονά. Διότι εμείς στα ανθρώπινα  το θέλουμε το χρόνο μας, για να χα...