Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Και πάλι ΕΡΤ

Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να μην τα καταφέρει. Το μετεκλογικό τοπίο έχει υποχωρήσεις,  συμβιβασμούς , παλινδρομήσεις. Η ύφεση παραμένει και επιδεινώνεται.  Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, μπροστά στις ισχυρές πιέσεις, των δανειστών άρχισε να ξεθωριάζει .  Παρόλα αυτά, ο ελληνικός Λαός στηρίζει την κυβέρνηση και ελπίζει σε καλύτερες μέρες.  Στηρίζει μια κυβέρνηση, που  δείχνει ένα φιλικό πρόσωπο   προς τους πολίτες και  προσπαθεί.   
Από σήμερα και πάλι ΕΡΤ, μετά από δύο χρόνια μαύρο,  οι συχνότητες  εκπέμπουν από το πρωί  ελπίδα,  οι εργαζόμενοι επέστρεψαν στην εργασία τους, δικαιωμένοι μετά από έναν σκληρό αγώνα που έδωσαν το διάστημα που προηγήθηκε.   
Θυμάμαι τις πρώτες ώρες του μαύρου, σαν σήμερα 11 Ιουνίου του 2013, μετά την κυνική, ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου,  ο κόσμος έτρεξε στο τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό . Ένα τεράστιο ερωτηματικό ήταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπα όλων.  Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω   αυτά τα αρρωστημένα  μυαλά, που πήραν την απόφαση να κλείσουν  με συνοπτικές διαδικασίες, τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση.   Ακόμα αναρωτιέμαι, μήπως η βλακεία περισσεύει  σ’ αυτούς τους φωστήρες και πίστεψαν ότι αυτή η κίνηση, θα βρει σύμφωνη την ελληνική κοινωνία;
Ανασύρω, ένα απόσπασμα, από το κείμενο εκείνης της αποφράδας μέρας
«Απ’ αυτούς πάντως όλα να τα περιμένουμε εκείνο που δεν πρέπει να περιμένουμε είναι η σωτηρία της Ελλάδας.   Άλλωστε  με τα σημερινά δεδομένα εντελώς προσχηματικά επικαλούμαστε την «Ελληνική Δημοκρατία».  Το αστικό πολίτευμα με όλες τις αδυναμίες του,  ποτέ δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα παρέκκλισης όπως τα σημερινά . Ούτε ελληνική,  Ούτε δημοκρατία  έχουμε.   
Το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ  αποτελεί μια πράξη πολιτικού  αυταρχισμού. Ένα κτύπημα στην καρδιά  του ελληνικού κράτους. Στην καρδιά της δημοκρατίας.
Πρώτη φορά έν καιρώ ειρήνης οι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τέτοια αντιμετώπιση. Πρώτη φορά τέτοια απαξίωση. Τα χρόνια της προετοιμασίας, μας οδήγησαν στο μονόδρομο της αποθέωσης του χρήματος. Σήμερα με τα ίδια μέτρα μας μετρούν. Με τα ίδια μεγέθη, πέρα από ανάγκες, πέρα από αισθήματα πέρα από αξίες. Και αυτή η άχαρη Κυβέρνηση, που δεν ξέρω αν είναι της Ελλάδας, πως μπορεί και μάλιστα χωρίς κουκούλα να μας δίνει. Πως μπορεί με τόσο κυνισμό να υποθηκεύει τον μέλλον και να δημιουργεί κάθε μέρα οικογενειακές τραγωδίες;
Είναι ανώφελο να συνεχίσουμε.  Τα επιχειρήματα  είναι χρήσιμα, όταν έχουμε να κάνουμε με κανονικούς ανθρώπους. Με ανθρώπους που γνωρίζουν ότι πίσω από τους   αριθμούς  κρύβονται άνθρωποι. Άνθρωποι που πεινάνε που κρυώνουν, που φοβούνται,  που λυπούνται, που νοιώθουν. Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, που φουσκώνει η φλέβα τους από θυμό, γιατί από εκεί περνάει ζεστό  αίμα. 
Που χαμηλώνουν το βλέμμα  μπροστά στο δράμα, που δεν είναι από μάρμαρο! 
Είναι ανώφελο, να επισημαίνουμε τα αυτονόητα, με λέξεις άγνωστες, στους απέναντι. Είναι σαν να παραμιλάμε για να μην τρελαθούμε, σαν να τσιμπιόμαστε  για να επιβεβαιώσουμε  ότι δεν πρόκειται για εφιάλτη, που αναστάτωσε τον ύπνο μας, αλλά για έναν κατακλυσμό,  που απειλεί να μας αφανίσει. Τι κάνουμε;  Τι άλλο από να κρατηθούμε όρθιοι  και να προσηλωθούμε ο καθένας στον στόχο του.  Γι’ αυτό που μπορεί να δώσει  ο καθένας,  για τον εαυτό του και για όλους»
Από σήμερα το πρωί και πάλι ΕΡΤ. Και αν θέλετε σε επίπεδο συμβολισμών,  αυτή είναι η τεράστια διαφορά μεταξύ  της προηγούμενη και της σημερινής κυβέρνησης.  







Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Ο Ιούνιος είναι μια αφετηρία

Από μόνος του ο Ιούνιος είναι  ένας κύκλος. Ανοίγει και κλείνει,  σαν μικρογραφία μιας ολόκληρης χρονιάς  και   σου δίνει την ευκαιρία, να σχεδιάσεις,  να ταξιδέψεις και να ονειρευτείς.
Τα όνειρα που προτάσσονται στα τελευταία κείμενα,  αποτελούν το βασικό συστατικό του χρόνου,  όταν αυτός ξεκινάει να μετρά.  Και ο Ιούνιος  είναι μια αφετηρία . Απ’ αυτόν αρχίζει το μέτρημα.  Άλλωστε έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια  από την εποχή που γνωρίζαμε,  ότι  «είμαστε  από υλη που είναι φτιαγμένα  τα όνειρα»   Και εμείς στα όνειρα μας έχουμε απαιτήσεις « Βρεθήκαμε  με ένα σύννεφο αγάπης στα χέρια σαν το ψάρι έξω από τα νερά του και με  μια γροθιά έρωτα στο στήθος  σαν κολασμένοι  κατά λάθος στο παράδεισο»    
Το πάθος μας ορφανό,  διότι η ερωτική φουρτούνα , είναι εν τέλει  δική μας υπόθεση. 
Δικό μας το όνειρο,  η άλλη  το σπίρτο που πυροδότησε το φιτίλι, το οποίο όμως εμείς διαθέταμε.  Είναι το όργανο και το ερέθισμα,  αλλά αυτό που βγαίνει  στην επιφάνεια  είναι η δική μας διάσταση.
Ο μεγάλος έρωτας έχει να κάνει τελικά με εκείνον  που τον βιώνει  και όχι με αυτόν που τον εμπνέει.  Μέσα μας γίνεται ο άλλος μεγάλος,  
Γι’ αυτό, όποτε φτάνει  η στιγμή    της σύγκρουσης  και οι  δυο ο εικόνες  προσπαθούν να γίνουν μία , ας περισώσουμε  το αντικείμενο  του πόθου μας  με σεβασμό  και ευγνωμοσύνη …. Και να μην ξεχνάμε πάντα ότι  «είμαστε από υλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα»
Διότι, τελικά δεν είναι  «οι παλιές αγάπες που πηγαίνουν στο παράδεισο»  αλλά εμείς που τον κερδίζουμε  περνώντας όμως προηγουμένως από την κόλαση.

Ο Ιούνιος είναι  μια αφετηρία  για κάποιους που έχουν το θάρρος να ονειρευτούν. Γιατί υπάρχουν και άλλοι που  βολεύονται στην ησυχία  του γκρεμού τους .

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Υπάρχει άνθρωπος που νικά το παρελθόν του;

Οι γενικεύσεις που ακολουθούν, δεν με ακολουθούν,  σαν σχήμα λόγου να τις εκλάβετε, που χωράει  πολλές αφαιρέσεις , αλλά γιατί όχι  και προσθέσεις, αν νοιώσετε  την αγανάκτηση να σας πνίγει.
Τους παρακολουθώ με επιείκεια  να προσθέτουν αφειδώς παράσημα στα ένδοξα χρόνια της νεότητας τους, προκειμένου να ισορροπήσουν τις απώλειες  που ακολούθησαν.
Φαίνεται πως πίστεψαν και οι ίδιοι,  αυτό που επιδερμικά πέρασε στην ιστορία.   Η αγωνία  να διατηρήσουν το μύθο τους,  επιβεβαιώνει την ήττα τους. Σκλάβοι του εαυτούς τους  από την ημέρα που  αντίκρισαν τον κόσμο  και όπως όλα βεβαιώνουν, σκλάβοι  και μέχρι  εκείνη  τη στιγμή  που θα έρθει η ώρα τον εγκαταλείψουν.
Το ξέρουν όμως το παιγνίδι…      Οι άνθρωποι  γύρω τους, βλέπουν μονάχα ό,τι φαίνεται. Ποτέ  δεν ξεχωρίζουν ό, τι ανασαίνει κρυμμένο.   Αλλά όποιος τον εαυτό  προδίδει , προδίδει ολόκληρο τον κόσμο. Και όποιος το όνειρο του ξεπουλά ,  είναι ικανός να ξεπουλήσει  το όνειρο του κόσμου όλου.
Και αυτοί ξεπουλημένοι από πάντα, έρχονται οι δειλοί,  συμμαχώντας με τη λήθη, να κλέψουν ιστορία για να ενισχύσουν την ανυπαρξία τους.  Γίνανε αλήθεια ατομιστές από την βία των καιρών,  ή  ήταν  πάντοτε;  Υπήρξε ο παλιός αληθινός τους εαυτός και κατά πόσο αληθινός ήταν;
Τους παρακολουθώ χαμένους να μνημονεύουν τα κατόρθωμα τους   και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι άνθρωποι τελικά τίποτα δεν ξεπούλησαν, γιατί τίποτα δεν είχαν να ξεπουλήσουν.  Πως είναι δυνατόν  να ξεπουλήσει  κάποιος  και μάλιστα τον εαυτό του, εάν είναι ανύπαρκτος; Προδίδει κανείς μες ΄ την ακινησία  του;  Μπορεί κάποιος να κάνει επανάσταση ανενόχλητος  για μια ζωή;
Αλλάζοντας η μένοντας ίδιος ξεπουλάει κανείς  τον εαυτό του; Κι όταν εμείς αλλάζουμε εξακολουθούμε να έχουμε  το ίδιο ασάλευτο παρελθόν;
Παιγνίδια με τον χρόνο τα παραπάνω και τα ερωτηματικά , βάση για μια πορεία, που οδηγήσει τα βήματα μας πέρα  από το σκοτάδι  
Για το χρόνο λοιπόν, που μονίμως  μας παίζει κρυφτούλι και αδιάκοπα πονά. Υπάρχει άνθρωπος που νικά το παρελθόν του;
«Και είναι  το παρελθόν μαχαίρι που πονά . Ακόμα κι όταν εσύ έχεις φροντίσει να βγεις επιτέλους από την πληγή. Ο πόνος  είναι  εκεί και η ουλή, όπως ο πόνος στο πόδι του ανάπηρου ακόμα και αν το πόδι λείπει»

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Πως γίνεται τις Κυριακές να μη σε σκέφτομαι;

Ο ήρωας στο μυθιστόρημα του Τολστόι «Ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς», ένας  απορροφημένος στον εαυτό του αλαζονικός  γραφειοκράτης,  αρρωσταίνει  και πεθαίνει μέσα σε ακατάλυτους πόνους. Καθώς πλησιάζει το τέλος του,  ο Ιβάν Ίλιτς, συνειδητοποιεί πως όλη του τη ζωή προστατευόταν από την ιδέα του θανάτου, με ασπίδα του  την  απορρόφηση του, στην απόκτηση επιρροής, στην  εμφάνιση  και το χρήμα. Τις τελευταίες ώρες της ζωής του συνειδητοποιεί  ότι πεθαίνει τόσο άσχημα,  επειδή έζησε τόσο άσχημα.  Ολόκληρη η ζωή του ήταν λάθος , προφυλάσσοντας τον εαυτό του από τον θάνατο, στην πραγματικότητα τον προφύλαξε και από την πραγματική ζωή. Όσο γρήγορα κι αν πλησίαζε ο θάνατος για τον Ιβάν, εκείνος ανακαλύπτει  πως υπάρχει ακόμα καιρός. Ανακαλύπτει την συμπόνια, νοιώθει τρυφερότητα  για τους άλλους,   νοιώθει λύπη  για τον πόνο που προκάλεσε  στους δικούς του ανθρώπους  και τελικά πεθαίνει, όχι μέσα στον πόνο  αλλά με τη χαρά της απέραντης συμπόνιας. Χρειάστηκε ένα  ακραίο γεγονός  να τον αφυπνίσει έστω και τις τελευταίες ώρες.
Θα μπορούσε αυτή η αναλαμπή να έρθει στον Ιβάν  χωρίς τον φόβο του θανάτου; στον Ιβάν σίγουρα όχι, αλλά γιατί όχι σε κάποιους που ξέρουν την ιστορία να μη χρειαστεί η ύστατη ώρα για να γίνουν άνθρωποι; Άσκηση το παραπάνω μιας Κυριακής του Ιουνίου με βαρομετρικό χαμηλό.  

Μπήκα στο θάλαμο προσομοίωσης και βγήκα  με την  εμπειρία να βάζει φωτιά   σε ό,τι  προσπάθησε να με χαλάσει, γιατί η μοναξιά της Κυριακής σε παγώνει. Μπορεί να είναι και τ’ απογεύματα της Κυριακής,  αυτά που σε κάνουν δίχως καρδιά. Τις Κυριακές σε μια επαρχιακή πόλη  είναι όλα τόσο σιωπηλά. Θέλεις δεν θέλεις ακούς τους χτύπους της καρδιάς,  πως γίνεται  τις Κυριακές να μη σε σκέφτομαι;
Οι υπόλοιπες μέρες τα κρύβουν, τα κρύβει η κίνηση τα καταπίνει ο θόρυβος της πόλης. Τις Κυριακές όμως είναι όλα σιωπηλά  σ’  αδειάζει η πόλη  που άδειασε. Είναι η ώρα που μπορείς να πεθάνεις αν δεν κτυπήσει το τηλέφωνο,  η ώρα που το καταφύγιο σου γίνεται φυλακή.

Πολλοί είναι εκείνοι που ενδεχομένως αγαπιούνται για εκείνη την ώρα. Που αντέχουν  χρόνια και χρόνια την έρημο μιας αγάπης  μονάχα για αυτές τις Κυριακές. Όμως η ζωή  δεν είναι μια Κυριακή. Η ζωή δεν είναι μια στιγμή, η ζωή είναι στο χέρι του καθένα να τη ζήσει παρουσία του.  Ο Ιβάν Ίλιτς χρειάστηκε το φόβο του θανάτου για να αφυπνιστεί την ύστατη στιγμή,   γι’ εμάς όμως, που δεν κρυφτήκαμε, πίσω από την ασπίδα  της σιγουριάς, τον ξέρουμε τον δρόμο. Αντί να τραγουδάμε «συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου», τραγουδάμε «όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου…» και λάμπουμε και μείς.   

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...