Τελευταία σελίδα αριστερά

Για άλλα ήθελα να γράψω.   Πρώτο κείμενο του χρόνου,   ποτέ δεν είχε άρωμα   εκλογών.   «Θέλω μια καινούργια αρχή» ήταν η πρώτη απαίτηση   και συγχρόνως η πρώτη   δέσμευση, που ακόμα δεν κατάφερε να εκπληρωθεί .   Πρώτες   ώρες του νέου χρόνου   και   η γομολάστιχα πήρε φωτιά, σβήνει, σβήνει να καθαρίσει.   Και τα μάτια, με προσοχή είναι συγκεντρωμένα μπροστά, σε αυτά που έρχονται. Ας γίνει κάτι να τελειώνουμε. Δηλαδή να αρχίσουμε. Έχουμε κουραστεί μας αξίζει κάτι καλύτερο. Κάτι.     Αυτό που μπορεί να σταθεί ικανό   για να κάνει τη διαφορά   του καινούργιου   από το παλιό. Μια μετατόπιση όλο και ο πιο μπροστά, όλο και πιο ψηλά, σε μια αέναη πορεία προόδου.   Ακόμα τριγυρνάω στο Εδώ. Στο Εκεί... ελπίζω. Πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι. «Μαζί ανοίγουμε, μαζί τον κλείνουμε τον χρόνο. Είσαι εδώ’ για να ανοίξουμε μαζί κι αυτ...

Και αίφνης, για όλα τα δεινά αυτής της χώρας, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίει ο Λαός δηλαδή, που στις προηγούμενες εκλογές, κατέστησε ένα μικρό κόμμα, πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων. Αυτοί που κυβέρνησαν. Αυτοί που κατέστρεψαν, σήμερα χωρίς αιδώ μιλούν για καταστροφή. Ό,τι προηγήθηκε, δεν υπήρξε ποτέ. Τα ίδια φθαρμένα πρόσωπα αναβαπτίζονται, ανακηρύσσονται σωτήρες, κλέβουν λέξεις και συνθήματα, κινδυνολογούν, μέχρι θανάτου, και με περίσσιο θράσος προσπαθούν να πείσουν το εκλογικό σώμα, ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι σαν Λήσταρχος Νταβέλης, φαντάζει στα μάτια ανυποψίαστου τηλεθεατή, ο Αλέξης Τσίπρας. Ορυμαγδός επιθέσεων από το ξεπερασμένο σύστημα, εναντίον ενός νέου πολιτικού, που δε θέλει μια κυβέρνηση, όπως αυτές, που με τις πολιτικές τους έφτασαν τη χώρα στο γκρεμό, που δε θέλει να συμμαχήσει με τους υπαίτιους της καταστροφής, αλλά με το πάθος και την καθαρότητα του νέου, επιμένει για μια κυβέρνηση της αριστεράς. Είναι απίστευτη η σφοδρότητα των επιθέσεων, που δέχεται ένα...

Πάμε πάλι. Όχι από την αρχή. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά, οι επικείμενες εκλογές, πατούν πλέον σε νέα δεδομένα. Οι προηγούμενες σφράγισαν το τέλος μιας εποχής, έβαλαν τέλος στο γαϊτανάκι του δικομματισμού, ανάδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα, με ελάχιστες ψήφους από το πρώτο και άνοιξαν το δρόμο, για ένα πλειοψηφικό ρεύμα, και μια αριστερή διακυβέρνηση. Οι επικείμενες εκλογές, είναι οι πρώτες της νέας εποχής. Είναι η εκκίνηση, για μια νέα πορεία της χώρας. Δεν τρέφω αυταπάτες, ξέρω ότι καλλίτερες μέρες δεν είναι αύριο, έχω όμως την ελπίδα ότι θα έρθουν, από την στιγμή, που οι πολυδοκιμασμένες συνταγές της αποτυχίας, περνούν στο περιθώριο. Η αριστερά στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της είναι έτοιμη να κυβερνήσει, αποκτάει πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα, και αφυπνίζει δυνάμεις σε ολόκληρη την Ευρώπη.   Μπορεί, Τίποτα να μην είναι όπως παλιά και το ποτάμι να μη γυρίζει πίσω, όμως το σύστημα, το σύστημα, αυτό το παλιοσύστημα, πριν ξερι...