Τελευταία σελίδα αριστερά

Ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες αναρτήσεις στο μαγικό κόσμο των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, αυτές τις δύσκολες μέρες του εγκλεισμού, είναι οι παλιές φωτογραφίες. Θα μου πείτε υπάρχουν και οι υπερβολές, το βλέπω αλλά είμαι συγκαταβατικός. Πάντα μου άρεσαν οι παλιές φωτογραφίες, αυτές που ξεθωριάζουν λίγο με το χρόνο, που κιτρινίζουν στις άκρες, που μυρίζουν πολυκαιρία, που γεμίζουν ρυτίδες από το τσαλακωμένο χαρτί. Είναι ελκυστικό να τις διαβάζεις, σε ταξιδεύουν στο χρόνο πίσω για κλάσματα του δευτερολέπτου και σε γυρίζουν και πάλι στο παρόν. Οι διαφορές είναι αναμενόμενες, εκείνο όμως που συναρπάζει είναι οι ομοιότητες, ίδια ματιά από τη μονοψήφια ηλικία μέχρι σήμερα. Το πιο ωραίο πράγμα σε μια φωτογραφία είναι ότι δεν αλλάζει ποτέ, λειτουργεί ως δίαυλος της μνήμης, κρύβει μέσα της την ιστορία ενός προσώπου, Μοιάζει να αποτελεί το μόνο μέσο για να βρούμε ξανά ίχνη ενός χαμένου παρελθόντος, ένα μοναδικό παράθυρο σε ένα κόσμο που έχει αλλάξει. Κάθε βλέμμα που κοί...

Το ανασύρω από την αποθήκη, παρηγορητικό για όσους ζούνε μόνοι, άλλα δεν είναι μόνοι. Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν ξέραμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Θα ήταν διαφορετικές οι κοινωνίες, αν οι λέξεις συγγένευαν με το νόημα τους. Δεν χρειάζεται τεκμηρίωση για να στηρίξουμε το αυτονόητο. "Μοναξιά είναι να μην υπάρχουν άνθρωποι να επικοινωνείς μαζί τους σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μοναχικότητα είναι να μην υπάρχει κάποιος να επικοινωνήσεις μαζί του στο δικό σου επίπεδο γνωστικής ικανότητας και συναισθηματικής αντίληψης." Το παραπάνω γενικώς. Από εδώ αρχίσει ο προσωπικός Γολγοθάς του καθένα μας. Οι μοναχικές πορείες, με φτερά ή με σιδερόμπαλες στα πόδια. Γιατί τελικά όλα στο μυαλό μας είναι, αν θέλουμε να ζήσουμε στη ζέστη και στην υγρασία, θα το κατορθώσουμε και ας φυσάει έξω ο βοριάς…Σ’ αυτήν την προσπάθεια κάποιοι, μεγαλώνουν την απόσταση, απομακρύνονται από το πλήθος, πετούν και χάνονται… Διάβασα κάπου ότι μερικοί άνθρωποι, πνίγονται από τα πολλά χαρίσματα τους, γ...

Ξεκινάω αισιόδοξα και από τη δεξιά πλευρά, η οθόνη με βομβαρδίζει με φόβο, πρέπει να τους αποκλείσω αυτούς τους ενοχλητικούς. Καμιά πραγματικότητα δεν είναι ικανή να αντισταθεί στις εμμονές μας. Και αν αξίζει κάτι για να τη ζήσεις αυτή τη ζωή, είναι η δυνατότητα να παίξεις με τους φόβους σου, να τα παίξεις όλα για όλα. «Θέλω να μείνω μόνος», με το «θέλω» να επιβάλλεται από έναν εγωισμό κόντρα σε επιθυμίες. «Θέλω να μείνω μόνος» κόντρα στην επιδίωξη μιας ζωής, να είμαι στο μαζί. Αισιόδοξα είπαμε. Ξεπερνάμε τις λεπτομέρειες και πάμε στα ουσιαστικά, άλλωστε χωρίς αυτά τι νόημα έχει η ζωή μας. Ας αφήσουμε τον κορωνοϊό να κάνει την δουλειά του. Εμείς τη δική μας. Είναι η απαγόρευση που σε δαιμονίζει και αυτές οι μέρες είναι οι πλέον κατάλληλες, για να στρέψουν την επιθυμία εκεί που της απαγορεύεται. Το διάβασα πριν χρόνια τέτοιο περίοδο, στους χαιρετισμούς, «άκρως σεξιστικό» του Οδυσσέα Ιωάννου. Το φύλαξα για την μεγάλη εβδομάδα. Ήθελα να το γνωρίσω με ένα παλαιότερο, δικό μου. «Μεγάλη Παρ...

Ημερολόγιο καταστρώματος:  12η ημέρα εθελούσιου εγκλεισμού . Να συνεχίσουμε, απ’ αυτό το οριακό σημείο που δεν σου ξεκαθαρίζει αν έχεις μπροστά σου ανηφόρα ή κατηφόρα. Είναι μια από εκείνες τις μέρες, που τις μετράμε με λεπτά. Προσπάθησα να ξεφύγω κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μου. Κακή επιλογή.  Ό σο περνάει ο καιρός, έχω την αίσθηση ότι περισσεύω σε ένα παρελθόν που προσπάθησα να γίνει μέλλον. Σ’ αυτή τη στάση, τι άλλο από κρυφές ματιές στα περασμένα μπορείς να κανείς; Σκέφτομαι εκείνα τα παραμύθια , που μας μετέφεραν σε κόσμους, που όλα καλώς καμωμένα ήταν και αναρωτιέμαι, που καταλήξαμε τελικά. Δεν είμαστε οι κακοί και όμως χάσαμε. Δείτε τα γεγονότα. Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πολεμάμε ακόμα; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να ζώνονται άνθρωποι με εκρηκτικά και να παίρνουν μαζί τους στο θάνατο αθώους και ένοχους για τα την πίστη την αγία; Δεν είναι οπισθοδρόμηση να πεθαίνουν άνθρωποι από πείνα, δεν είναι οπισθοδρόμηση η τηλεοπτική ξευτίλα, η ανεργ...

11η ημέρα εθελούσιου εγκλεισμού. Δύσκολα. Ξύπνησα με ένα βάρος. Νοιώθω να διακυβεύεται η αίσθηση της ελευθερίας, του ελέγχου των κινήσεών μου. Νοιώθω να χάνεται η αίσθηση ότι είμαι ο κύριος του εαυτού μου. Γέμισα ερωτηματικά. Υπάρχουν ασκήσεις κατευνασμού του φόβου μας αυτή τη στιγμή, εν μέσω πανδημίας; Σκέφτομαι την ασφάλεια που μας δίνουν οι άνθρωποι που έχουμε μια σχέση εμπιστοσύνης, που είναι δίπλα μας, που είναι κοντά μας. Ξέρετε πόσο βασανιστικό είναι σήμερα να υποχρεώνονται άνθρωποι να μένουν μόνοι; Πολλοί άνθρωποι είναι αμάθητοι σ’ αυτή την εμπειρία. Αναζωπυρώνονται οι φόβοι τους. Είναι αδιανόητο για πολλούς με το πάτημα ενός κουμπιού να σταματήσουν όλα. Πως να συνηθίσεις στο ακίνητο ενός εγκλεισμού, εσύ που τόσα χρόνια έτρεχες σαν τον παλαβό να προλάβεις όλα; T ο κακό είναι ότι αυτό που θα άξιζε να κάνεις ως επιλογή, τώρα σου επιβάλλεται ως καθήκον. Αναγκάζεσαι να μείνεις με τον εαυτό σου, με τις σκέψεις σου, με τη μελαγχολία σου. Οι συνήθειες που ...

Το λέγαμε, το κάναμε και ταινίες, το είχαμε στην άκρη του μυαλού μας, όμως η απληστία κυριάρχησε. Δεν έχω καμία αμφιβολία, ο Ιός που τα έχει βάλει με ένα ολόκληρο πλανήτη, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, τόση δύναμη, τόση σοφία, τόση τελειότητα, τόση δικαιοσύνη, τόση αποτελεσματικότητα, μόνη η φύση διαθέτει. Η φύση που τις περισσότερες φορές στέκεται στο πλάι, μας αγκαλιάζει, μας προστατεύει. Μπορεί να αντιστέκεται και να λειτουργεί με μια αξιοθαύμαστη αμυντική λειτουργία, μ έχρι πότε όμως θα μας συγχωρεί;    Ε κεί που έρχονται κάποιες στιγμές που ο κόσμος χάνεται. Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό, έρχεται το σημερινό με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Και ξαφνικά εκεί που διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, - τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες πριν από λίγο - κάνεις μια προσπάθεια, που δεν είναι η τελευταία πάνω από την υδρόγειο, που βρίσκεται στο γραφείο σου, να χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ...