Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

Τόση δικαιοσύνη, μόνο η φύση διαθέτει



Το λέγαμε, το κάναμε και ταινίες, το είχαμε στην άκρη του μυαλού μας, όμως η απληστία κυριάρχησε. Δεν έχω καμία αμφιβολία, ο Ιός που τα έχει βάλει με ένα ολόκληρο πλανήτη, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, τόση δύναμη, τόση σοφία, τόση τελειότητα, τόση δικαιοσύνη, τόση αποτελεσματικότητα, μόνη η φύση διαθέτει. Η φύση που τις περισσότερες φορές στέκεται στο πλάι, μας αγκαλιάζει, μας προστατεύει. Μπορεί να αντιστέκεται και να λειτουργεί με μια αξιοθαύμαστη αμυντική λειτουργία, μέχρι πότε όμως θα μας συγχωρεί; 
 

Εκεί που έρχονται κάποιες στιγμές που ο κόσμος χάνεται. Εκεί που σκέφτεσαι το χθεσινό, έρχεται το σημερινό με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Και ξαφνικά εκεί που διαπιστώνεις ότι δεν έχεις άλλες λέξεις, - τις τελευταίες, που είχαν απομείνει τις ξόδεψες πριν από λίγο - κάνεις μια προσπάθεια, που δεν είναι η τελευταία πάνω από την υδρόγειο, που βρίσκεται στο γραφείο σου, να χωρέσεις τον κόσμο στα δυο σου μάτια, να γίνεις ανεκτικός, συγκαταβατικός. Μεγάλος εσύ και ο κόσμος μια σταλιά. Μόλις απλώσεις το χέρι σου, τον κρύβεις και ψηλά… μυρμήγκια τα αστέρια. Κάπου εκεί ανάμεσα λες. Και χαμογελάς.
Είναι κάποια πράγματα που όσο η ζωή κι αν επιτάσσει, αυτά μένουν εκεί, στάσιμα. Δυστυχώς σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται από υψηλές ταχύτητες, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, υπάρχει κάπου η ανορθογραφία της, για να επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Τι πρέπει να γίνει, να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου πιασμένοι χέρι, χέρι και να πηδήξουμε στο γκρεμό τραγουδώντας «στην στεριά δε ζει το ψάρι ούτε ανθός στην αμμουδιά» για να επιβεβαιώσουμε με τον αφανισμό μας και το τέλος του δράκου που μας καταβροχθίζει;
Πριν πέσουμε στο γκρεμό, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας απέναντι στην ευκολία… στην ευκολία, στάχτη στα ήδη θολωμένα μάτια μας.
Το περιβάλλον, σε όποια μορφή το καταντήσουμε, θα υπάρχει και μετά από εμάς, δηλαδή και μετά το ανθρώπινο είδος. Τόσο απλά. Το στοίχημα είναι εάν εμείς θα υπάρχουμε σε αυτό το περιβάλλον.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των λαών. Αλήθεια που είναι εκείνες οι αγορές, που όλα τα ρυθμίζουν να εξαφανίσουν τον φονικό Ιό.
Η ανθρωπότητα νοιώθει σιγά - σιγά πως ο θρόνος της δεν είναι τόσο γερός όσο η φαντασίωση της τον είχε πλάσει και παρακολουθεί, χωρίς να συμμετέχει το δράμα στο οποίο πρωταγωνιστεί. Οι όποιες κατά καιρούς σπασμωδικές κινήσεις, δεν εμπόδισαν τα πράγματα να συνεχίσουν την καταστροφική πορεία τους.
Οι πολιτικοί υπογράφουν συμφωνίες με πρώτο άρθρο το δικαίωμα να μην τις τηρήσουν.
Αν η παγκοσμιοποίηση είχε κάποιο ενδιαφέρον είναι η φροντίδα του πλανήτη που νοσεί.
Η φύση εκδικείται και είναι ανίκητη και αυτή τη δύναμη της, ακόμα και πληγωμένη από την απληστία μας, μας την υπενθυμίζει.
Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές,
σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές  «Έρημη Χώρα» του Τ. Σ. Έλιοτ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...