Τελευταία σελίδα αριστερά

Το παιχνίδι άνοιξε δεν υπάρχει αμφιβολία. Το κέρδος; Ο διάλογος. «Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες», με αυτές τις τρεις λέξεις ξεκίνησα αυτήν εδώ την στήλη, κατά διαστήματα τις επαναλαμβάνω για να τονίσω τη συμμετοχή. Η επικοινωνία γραπτή ή προφορική έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στο περιεχόμενο της «τελευταίας σελίδας αριστερά», ο ρόλος μου μάλλον συντονιστικός και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Κάτω από το σχόλιο της αναγνώστριας θα προσθέσω τους κανόνες που στερούνται εξαιρέσεις «Και έχεις ακόμη την απορία; Στην ηλικία σου; Καλό αυτό! Και για σένα, και για τους γύρω σου ! Και κυρίως για την "Ματιλντε" που είναι ή θα βρεθεί δίπλα σου, μέσα σου, στην καρδιά σου, στο μυαλό σου ! Όμως μην ξεχνάμε ότι ο κάθε περασμένος - αλλά όχι ξεχασμένος - έρωτας, αποτυχημένος ή όχι, μας άφησε το στίγμα του ! Μας άφησε την γλύκα και την πίκρα του περάσματος του από την ζωή μας! Και όταν περάσει λίγος καιρός, όταν σαν τα σκυλιά γλύψουμε τις πληγές μας και τις γιατρέψουμε, όταν αποφασίσουμε να ...

Aχ! Οι άνθρωποι! Με αγάπη που ξεχειλίζει, ο Σπύρος Αλαμάνος, προσπαθεί μέσα από το βιβλίο του «ήταν κάποτε ένα παιδί» να στείλει ένα ταπεινό μήνυμα για συνοχή αυτής της ταλαίπωρης πόλης, που κλείνεται στα κάστρα της και τρώει της σάρκες της. Όταν μπαίνω, στον πειρασμό της αντιπαράθεσης, τον θυμάμαι πάντα τον Σπύρο. Όταν με γέννησε η μάνα μου, οι μοίρες είχαν μεθύσει με αψέντι και με ρούμι. Τους ξέφυγα. Γι’ αυτό στη ζωή μου, τη μοίρα μου την έφτιαξα εγώ μέσα σε μια πόλη γεμάτη στενά καντούνια που μου έλεγαν συνέχεια την ιστορία τους. Τα τοπία αλλάζουν όψη όταν τα κοιτάζω. Οι κούκλες στις βιτρίνες των νεωτερισμών γίνονται αγίες. Στις λιτανείες αντί να κοιτάζω τους αγίους έβλεπα τα μάτια των ανθρώπων. Πολλά βράδια κατεβαίνω στη κόλαση. Εκεί κάνουμε τσιμπούσια με όλους τους καταραμένους αυτού του κόσμου. Στον ουρανό βλέπω παιδιά. Τη ζωή μου τη πέρασα μέσα σε ένα εργαστήριο πειραμάτων. Η πόλη μας ήταν γεμάτη εργαστήρια πειραμάτων. Μια μέρα ζωγράφισα πως ήθελα να φύγω για το ταξίδι ...

Θέλω να μείνω με την απορία Καλά τα παιγνίδια αλλά για να διεξαχθούν χρειάζεται πάνω απ’ όλα το γήπεδο, χωρίς λακκούβες και ρωγμές. Βάση που να αντέχει τις μάχες. Για το συναισθηματικό υπόβαθρα σήμερα ο λόγος, η στερεότητα του οποίου εξασφαλίζει τις συνθήκες. Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν. Μια παρτίδα σκάκι είναι έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανότητα και των δύο. Ακριβώς όπως κλείνει τις ραδιοφωνικές της σφήνες η κυρία που μας συντροφεύει τις ώρες των ονείρων λίγο πριν κοιμηθούμε… «Άνοιξες μπήκες έκατσες. Απλά πράγματα. Και τώρα; Πως θα γίνουμε κομμάτια; Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω. Τι θα σκαρφιστείς για να με τρελάνεις; Σαν σε παρτίδα σκάκι ...

Ένα παλιό κείμενο απάντηση σε μια φίλη καινούργια αναγνώστρια, που εντόπισε την γκρίνια και το παράπονο στη γραφή μου. Η ζέστη και η φλυαρία συμμάχησαν με τα νεύρα μου. Μπήκα στο σπίτι εκνευρισμένος. Το σπίτι ήταν ακατάστατο. Πέταξα την εφημερίδα, τα κλειδιά και τα τσιγάρα, εκεί που συνήθως δεν τα βάζω, σκοπός μου να επιβαρύνω ακόμα το ήδη επιβαρυμένο τοπίο. Τον ήξερα καλά τον εαυτό μου, εκεί που δεν πήγαινε άλλο, κάτι του έβαζε μπροστά τις πρωτοβουλίες. Αυτά που περιμένω να μου συμβούν δεν λένε να έρθουν. Γαντζωμένος στις αναμονές για αρκετό καιρό επιμένω. Κάτι μέσα μου δειλό ή γενναίο, μου έχει εμπνεύσει μια παράξενη σιγουριά. « Τι μαυρίλα είναι αυτή ρε παιδάκι μου». Αρκετοί αναγνώστες με τον έναν η τον άλλο τρόπο, μου κτυπούν το καμπανάκι. Καλοκαίρι είναι, ο ήλιος ομορφαίνει τα κορμιά. Οι παραλίες γέμισαν από στρατιές θηλυκών ευζώνων, τώρα δεν έρχονται από τα βόρεια, είναι μόνιμοι κάτοικοι Ελλάδος, και εσύ εκεί στην πίκρα... Έχουν δίκιο οι αναγνώστες, πως να αποτυπώσεις εκείνο το ...

Με το άνοιγμα του παιγνιδιού άνοιξε και ο διάλογος, αυτό είναι ουσιαστικό κέρδος. Χθες συζητούσα με μια φίλη για την αφετηρία, από πού δηλαδή ξεκινάει κανείς για κτίσει μία πρόταση. Δεν διαφωνώ με τον άγνωστο/η αναγνώστη/τρια με το παρακάτω σχόλιο, είναι αλήθεια ότι αν στρέψουμε τα μάτια μας προς τον ουρανό οι μικρόκοσμοι εξαφανίζονται. Κύκλοι και υπο - κύκλοι γυάλες και υπο - γυάλες μια ατελείωτη ρωσική κούκλα. Το ζητούμενο είναι η αφετηρία, ξεκινήσαμε από διαφορετικά σημεία, αυτό δεν σημαίνει πάντως, ότι δεν μπορεί κάπου να συναντηθούμε. .. Δημοσιεύω το σχόλιο με την ευχή άνοιξει παραπέρα το παιγνίδι…«Ας ανοίξει το παιγνίδι με ουσιαστική αλήθεια και όχι στη βάση μιας πρόσκαιρης ανάγκης… Άλλες οι δυνατότητες και οι αντοχές, άλλα τα κάθε λογής απωθημένα… Άλλα τα όνειρα και οι στόχοι, άλλες οι αγωνίες και φόβοι. Και όλα τούτα -και άλλα τόσα- δεν εξαιρούν κανένα χρυσόψαρο.. Εξάλλου και τα χρυσόψαρα -στην πολυσυζητημένη- γυάλα κρύβουν τη δικιά τους ατομική δυναμική… Συχνά και αυτά τα...