Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Τιμή δεν έχει η αγάπη;

Το παιχνίδι άνοιξε δεν υπάρχει αμφιβολία. Το κέρδος; Ο διάλογος. «Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες», με αυτές τις τρεις λέξεις ξεκίνησα αυτήν εδώ την στήλη, κατά διαστήματα τις επαναλαμβάνω για να τονίσω τη συμμετοχή. Η επικοινωνία γραπτή ή προφορική έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στο περιεχόμενο της «τελευταίας σελίδας αριστερά», ο ρόλος μου μάλλον συντονιστικός και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Κάτω από το σχόλιο της αναγνώστριας θα προσθέσω τους κανόνες που στερούνται εξαιρέσεις
«Και έχεις ακόμη την απορία; Στην ηλικία σου; Καλό αυτό! Και για σένα, και για τους γύρω σου ! Και κυρίως για την "Ματιλντε" που είναι ή θα βρεθεί δίπλα σου, μέσα σου, στην καρδιά σου, στο μυαλό σου ! Όμως μην ξεχνάμε ότι ο κάθε περασμένος - αλλά όχι ξεχασμένος - έρωτας, αποτυχημένος ή όχι, μας άφησε το στίγμα του ! Μας άφησε την γλύκα και την πίκρα του περάσματος του από την ζωή μας! Και όταν περάσει λίγος καιρός, όταν σαν τα σκυλιά γλύψουμε τις πληγές μας και τις γιατρέψουμε, όταν αποφασίσουμε να ξανασηκώσουμε το κεφάλι και να δούμε όλους αυτούς που είναι γύρω μας και μας παρατηρούν, μας περιμένουν, μας αγαπούν, τότε νοιώθουμε ξανά δυνατοί και γεμάτοι ζωή! Έτοιμοι να ξαναμπούμε στο γήπεδο, έστω κι αν η εμπειρία μας λέει ότι ίσως κι εκεί να υπάρχουν λακκούβες και ρωγμές ! μέχρι να γίνει αυτό, ας δώσουμε χρόνο και τόπο στον εαυτό μας να συνέλθει. Και ποιος ξέρει, μπορεί μέχρι τότε να καταφέρουμε να είμαστε δημιουργικοί σε κάποιον άλλο τομέα ! Μπορεί την επόμενη φορά να απολαύσουμε το παιγνίδι του έρωτα περισσότερο ! μπορεί να μείνει κάτι πιο μεγάλο, πιο δυνατό, πιο κυρίαρχο στη ζωή μας ! η αγάπη ίσως;»
Η πείρα των ερώτων του παρελθόντος δεν μπορεί να μας προσφέρει ούτε ένα ποτήρι νερό. Το κάθε συναίσθημα είναι ξεχωριστό, όπως και ο κάθε έρωτας, μονό που ο καινούργιος σβήνει τον παλιό και σου δημιουργεί την αίσθηση της αιωνιότητας.
Επαναλαμβάνουμε τα ίδια σφάλματα, γλιστράμε στην ζώνη του έρωτα στολισμένοι με ψευδαδάμαντες χωρίς να αλλάξουμε ρούχα, κανονισμούς αρχές και λέξεις. Και ενώ το ξέρουμε ανυποψίαστοι μπαινοβγαίνουμε με τα ίδια. Έτσι θα βρεθούμε για άλλη μια φορά σε περιπέτειες, θα παρεξηγηθούμε, θα κινδυνεύσουμε. Δυστυχώς κάθε φορά βουτάμε στα βαθιά χωρίς οξυγόνο στον απρόβλεπτο βυθό.
Όλα έχουν τιμή, και ας υποστηρίζει το αντίθετο ο Ντίνος Θεοτόκης. Η φίλη μου που βγάζει στο σφυρί την αγάπη μεταξύ 12 και 1 στα ενδιάμεσα των τραγουδιών που μας διαλέγει κάτι ξέρει…
Τι ποιος τηνε βγάζει στο σφυρί - την αγάπη; Εγώ τηνε βγάζω λοιπόν. Θα με συλλάβετε; Τι αφέλειες είναι αυτές; Τιμή δεν έχει η αγάπη, η τιμή, η ζωή. Όλα έχουν τιμή. Και η τιμή δεν σημαίνει πάντα χρήμα. Σημαίνει κάτι πολύ πιο ακριβότερο. Τι είναι ακριβότερο από το χρήμα; Καλή ερώτηση. Έχει κάποιος μιαν απάντηση; Είμαστε ακριβότεροι εμείς που υποθηκεύουμε χρόνια, συναισθήματα, φόβους ανασφάλειες για μια καλοψημένη μερίδα αγάπης που – όπως όλα πια – έχει ημερομηνία λήξεως; Γι’ αυτό, λέω: στο σφυρί! Όλα. Και η ζωή μας και το σώμα μας και η σκέψη μας και οι αναμνήσεις μας, και αυτή η κονιορτοποιημένη γραμμή του αίματος μας που τη σνιφάρουν τζάμπα όσοι από τον κόσμο διάλεξαν τον πέπλο της εξουσίας…
Γι’ αυτό μας λένε « ζήσε τη στιγμή»

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Αχ αυτοί οι άνθρωποι

Aχ! Οι άνθρωποι! Με αγάπη που ξεχειλίζει, ο Σπύρος Αλαμάνος, προσπαθεί μέσα από το βιβλίο του «ήταν κάποτε ένα παιδί» να στείλει ένα ταπεινό μήνυμα για συνοχή αυτής της ταλαίπωρης πόλης, που κλείνεται στα κάστρα της και τρώει της σάρκες της. Όταν μπαίνω, στον πειρασμό της αντιπαράθεσης, τον θυμάμαι πάντα τον Σπύρο.
Όταν με γέννησε η μάνα μου, οι μοίρες είχαν μεθύσει με αψέντι και με ρούμι. Τους ξέφυγα. Γι’ αυτό στη ζωή μου, τη μοίρα μου την έφτιαξα εγώ μέσα σε μια πόλη γεμάτη στενά καντούνια που μου έλεγαν συνέχεια την ιστορία τους. Τα τοπία αλλάζουν όψη όταν τα κοιτάζω. Οι κούκλες στις βιτρίνες των νεωτερισμών γίνονται αγίες. Στις λιτανείες αντί να κοιτάζω τους αγίους έβλεπα τα μάτια των ανθρώπων. Πολλά βράδια κατεβαίνω στη κόλαση. Εκεί κάνουμε τσιμπούσια με όλους τους καταραμένους αυτού του κόσμου. Στον ουρανό βλέπω παιδιά. Τη ζωή μου τη πέρασα μέσα σε ένα εργαστήριο πειραμάτων. Η πόλη μας ήταν γεμάτη εργαστήρια πειραμάτων. Μια μέρα ζωγράφισα πως ήθελα να φύγω για το ταξίδι της ζωής μου χωρίς σώμα. Το σώμα μου έγινε σταυρός. Πολλές φορές μπαίνω μέσα στα σπίτια από τις καμινάδες και παρακολουθώ τι γίνεται μέσα στα εργαστήρια της ζωής των ανθρώπων. Πολλές φορές την ημέρα βλέπω παιδιά να πετάνε στον ουρανό κι ακούω ψαλμωδίες αγγέλων. Την ψυχή μου κάθε βράδυ την κλείνω μέσα σ’ ένα γυάλινο δοχείο φυσικών πειραμάτων.
Κάθε πρωί ο ήλιος το ίδιο κορδόνι βγαίνει από τα απέναντι βουνά. Το καμπαναριό στη θέση του κι εγώ να βλέπω τους ανθρώπους να περνούν μπροστά από το καφενείο και να προσεύχομαι για τη ζωή τους. Αχ αυτή οι άνθρωποι, λουλούδια φωσφορούχα στους δρόμους. Προέρχονται ποιος ξέρει από ποιες γενεές, zουν όμως μέσα στην αγωνία της ανυπαρξία τους. Ζουν το σήμερα σαν να μην ξέρουν ότι το σπέρμα τους είναι γέννημα πολλών γενεών. Ζουν σαν να έχουν έλθει από το πουθενά. Κι όμως αν σκεφτούν είμαστε αντίγραφα βελτιωμένα άλλων αντιγράφων, χιλιάδες χρόνια πριν. Αχ αυτοί οι άνθρωποι, φωσφορούχα λουλούδια, μου γεμίζουν θαλπωρή τα φύλλα της καρδιάς μου. Η αγάπη γι’ αυτούς έχει βάθος, μήκος, χρόνο και πλάτος. Αχ! Οι άνθρωποι!
Το κείμενο που ακολουθεί έχει την ανάγκη αυτού που προηγείται…
Χρόνια τώρα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τις αιτίες και να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα, που έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της πολιτικής, με τις ευθύνες της κοινωνίας σε σχέση με την κρίση του πολιτικού συστήματος, με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα. Με την αδιαφορία, με την δεξιά στροφή της κοινωνίας, με τον ρόλο των Μ.Μ.Ε, με την εντατικοποίηση της εργασίας, με την ανεργία την καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα, που έρχονται και επανέρχονται σε αυτήν την ατέρμονη συζήτηση ανάλογα με τις αφορμές που δίνει η επικαιρότητα.
…………………………………………………………………………………………..
Το νησί φυλλορροεί! Δεν είναι υπερβολή. Έχω την αίσθηση, ότι μπροστά στα αδιέξοδα, εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια. Η εικόνα σε όλα τα επίπεδα, βγάζει μια τραγικότητα και ενώ θα περίμενε κανείς η λύπη που προκαλεί η ημιθανούσα, να παραμερίσει τα μικρά και ασήμαντα, επιμένουμε να χάνουμε το σημαντικό.
…………………………………………………………………………………………..
Θα ξεκινήσω από την πολιτική, που έχει και τον πρωτεύοντα ρόλο των ευθυνών. Έτσι είναι πολιτική. Ακούγεται πλέον σαν θεώρημα και κινδυνεύουμε να το χωνέψουμε με την μοιρολατρία που μας διακρίνει.
Με όλη αυτή φασαρία το χάνουμε το σημαντικό και το σημαντικό, είναι η αγάπη και φροντίδα γι’ αυτό το νησί γι’ αυτή την πόλη για το κάθε νησί για την κάθε πόλη για τον κάθε τόπο, για τους ανθρώπους .
Δεν σας το κρύβω, η χθεσινή μου περιήγηση στο νησί, μου προκάλεσε πόνο, τόσο, που μ’ έκανε να ξεχάσω πρόσωπα και γεγονότα, υπεύθυνους και ανεύθυνους και να επικεντρωθώ στο δια ταύτα. Τι κάνουμε; Όλοι μαζί τι κάνουμε;
………………………………………………………………………………………….
Σε παλαιότερο κείμενο αναρωτιόμουνα για τον αν είναι έτσι η πολιτική. Και απάντηση ήταν ασφαλώς άλλη, Όχι δεν μπορεί να είναι έτσι η πολιτική.
«Εδώ ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση της εξουσίας δεν έχει κανένα στοιχείο, άμιλλας για ευγενική ούτε λόγος. Ένα ατέλειωτο στριμωξίδι με αγκωνιές, πισώπλατες μαχαιριές, χτυπήματα κάτω από την ζώνη, ίντριγκες, λάσπες, ρουσφέτια, πολλά «Θα», παλινδρομήσεις ανακολουθίες, τα ρέστα μας όλα στο τραπέζι ενός πολιτικού παιγνιδιού, που μόνο στις διακηρύξεις, που μένουν διακηρύξεις, διαβάζεις για τα προβλήματα και την λύση τους, που ωστόσο, παραμένουν προβλήματα και άλυτα.
Προς τι αυτό το έντονο ενδιαφέρον αυτή τη περίοδο; Δεν το βλέπω στην καθημερινότητα σας. Δεν το βλέπω στη στάση σας την προσωπική, δεν το βλέπω στην προσφορά σας την αφιλοκερδή, δεν το βλέπω στα μάτια σας, που κρυφοκοιτάζουν πονηρά τους θρόνους.
Προσπαθείτε με πλατιές έννοιες να δικαιολογήσετε τις ενέργειές σας. «Έτσι είναι η πολιτική». Έτσι σας βολεύει να είναι. Να νομιμοποιεί το ψέμα, την αχαριστία, την διαπλοκή την συναλλαγή. Να είναι ξένη με τα συναισθήματα, τη φιλία και το λόγο τον ανδρικό. Έτσι σας βολεύει να αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα εγκλήματα, για τον απώτερο σκοπό και ναι, αν ήταν η αγάπη και η φροντίδα γι’ αυτόν τον τόπο θα χωρούσε και συζήτηση, για την πάρτη σας όμως είναι, για την άκρατη φιλοδοξία σας, για τα συμφέροντα σας, για την βλακεία σας.»
Και επειδή δεν είναι έτσι η πολιτική, ελατέ να δούμε τι κάνουμε, γι’ αυτόν τόπο το δικό μου και δικό σας.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Θέλω να μείνω με την απορία

Θέλω να μείνω με την απορία
Καλά τα παιγνίδια αλλά για να διεξαχθούν χρειάζεται πάνω απ’ όλα το γήπεδο, χωρίς λακκούβες και ρωγμές. Βάση που να αντέχει τις μάχες.
Για το συναισθηματικό υπόβαθρα σήμερα ο λόγος, η στερεότητα του οποίου εξασφαλίζει τις συνθήκες. Το ερωτικό παιγνίδι, αντέχει τις ακρότητες συγχωράει τα λάθη και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της προσφοράς που δεν περιμένει ανταπόδοση. Για να έχει το παιχνίδι ενδιαφέρον, χρειάζεται πάθος και δύναμη, τα ελάχιστα τα γίνονται μεγάλα, ώστε να αποκτούν οι λεπτομέρειες ανάλογο ενδιαφέρον με τα γεγονότα και σε πολλές περιπτώσεις να τα ξεπερνούν.
Μια παρτίδα σκάκι είναι έρωτας και η διάρκεια του εξαρτάται από την ικανότητα και των δύο. Ακριβώς όπως κλείνει τις ραδιοφωνικές της σφήνες η κυρία που μας συντροφεύει τις ώρες των ονείρων λίγο πριν κοιμηθούμε…
«Άνοιξες μπήκες έκατσες. Απλά πράγματα. Και τώρα; Πως θα γίνουμε κομμάτια; Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω. Τι θα σκαρφιστείς για να με τρελάνεις; Σαν σε παρτίδα σκάκι με έπαθλο, την αθωότητα, παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου. Μου έχεις ξεκάνει πύργους και στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει τη βασίλισσα σου. Κάνε κάτι. Δεν θέλω να νικήσω. Θέλω να μείνω με την απορία της μαδημένης μαργαρίτας…»
Περί έρωτος ο λόγος και δημοσιεύω παρακάτω με την άδεια, που μου έχει παραχωρήσει για μια ζωή, χωρίς να χρειάζεται ανανέωση, ακόμα και με την δυνατότητα παραχάραξης, την πρόταση για ανάγνωση της παντοτινής μου φίλης Άλεφ
«Καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για να είμαι στεγνός. Θέλω να επιβάλω σιωπή στην καρδιά μου, που νομίζει ότι έχει πολλά να πει. Τρέμω διαρκώς μην τυχόν έχω γράψει έναν αναστεναγμό, εκεί που πιστεύω ότι έχω σημειώσει μιαν αλήθεια».
Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, όταν το 1818 ο νεαρός Σταντάλ βίωνε την απόρριψη από λάθος του, θα αισθανόταν τόσο μα τόσο δυστυχισμένος! Όσο ευτυχισμένοι αισθανόμαστε σήμερα εμείς, διαβάζοντας τις συνέπειες εκείνου του ανολοκλήρωτου, αποτυχημένου και δυστυχισμένου έρωτα.
Και όμως, όταν γνώρισε την Ματίλντε, όλα έδειχναν ότι η Ματίλντε είχε συγκινηθεί, σχεδόν ανταποκρινόταν. Αλλά ο άτυχος (;) Σταντάλ, παρασυρμένος από το πάθος του, επιδεικνύει μια αδέξια και ασυνάρτητη συμπεριφορά και πάει η Ματίλντε!
Η απόρριψη αυτή, ευτυχώς, για μας θα αποβεί… δημιουργική, εφόσον ο απελπισμένος Σταντάλ αναζητά την ανολοκλήρωτη αγάπη του στο χαρτί και μάλιστα συλλαμβάνοντας στις 29 Δεκεμβρίου 1819 και μια «μεγαλοφυή» ιδέα: να καταπνίξει το προσωπικό μέσα στο απρόσωπο και να μιλήσει για το άτυχο πάθος του μέσα από γενικές σκέψεις κι απόψεις!
Κάπως έτσι γράφτηκε λοιπόν το «Περί έρωτος», το οποίον δεν είναι παρά μια εξομολόγηση αλλά η κεντρική ιδέα του και το βάσανο, αφορά τους πάντες..."

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Με χαρά σου γράφω…

Ένα παλιό κείμενο απάντηση σε μια φίλη καινούργια αναγνώστρια, που εντόπισε την γκρίνια και το παράπονο στη γραφή μου.
Η ζέστη και η φλυαρία συμμάχησαν με τα νεύρα μου. Μπήκα στο σπίτι εκνευρισμένος. Το σπίτι ήταν ακατάστατο. Πέταξα την εφημερίδα, τα κλειδιά και τα τσιγάρα, εκεί που συνήθως δεν τα βάζω, σκοπός μου να επιβαρύνω ακόμα το ήδη επιβαρυμένο τοπίο. Τον ήξερα καλά τον εαυτό μου, εκεί που δεν πήγαινε άλλο, κάτι του έβαζε μπροστά τις πρωτοβουλίες.
Αυτά που περιμένω να μου συμβούν δεν λένε να έρθουν. Γαντζωμένος στις αναμονές για αρκετό καιρό επιμένω. Κάτι μέσα μου δειλό ή γενναίο, μου έχει εμπνεύσει μια παράξενη σιγουριά.
« Τι μαυρίλα είναι αυτή ρε παιδάκι μου». Αρκετοί αναγνώστες με τον έναν η τον άλλο τρόπο, μου κτυπούν το καμπανάκι. Καλοκαίρι είναι, ο ήλιος ομορφαίνει τα κορμιά. Οι παραλίες γέμισαν από στρατιές θηλυκών ευζώνων, τώρα δεν έρχονται από τα βόρεια, είναι μόνιμοι κάτοικοι Ελλάδος, και εσύ εκεί στην πίκρα...
Έχουν δίκιο οι αναγνώστες, πως να αποτυπώσεις εκείνο το γλυκό σοκολατί που γυαλίζει από το αντηλιακό με άρωμα καρύδας μόνο με το μαύρο; Να εμπλουτίσω πρέπει την παλέτα με όλα τα ζωντανά χρώματα και να πάρω σβάρνα τις παραλίες.
Κάποιος διαβολάκος διχασμένος υποβόσκει στα μύχια της ψυχής μου, αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, όλη ετούτη την μαυρίλα που βγαίνει μέσα απ’ την καλή χαρά. Ενώ στα μάτια μου χοροπηδούν, χιλιάδες αποχρώσεις ζωντανών χρωμάτων εγώ εκεί, στα μαύρα και στα γκρίζα. Η συντέλεια του κόσμου αποτυπωμένη εν ώρα ευθυμίας. Λες και βγάζω τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλες τις κακές στιγμές, όταν βρίσκομαι από θέση ισχύος. Λες και θέλω να τις θυμάμαι για την ιστορική τους χρήση. Λες και έχω την ανάγκη τώρα που μεγάλωσα να μάθω και άλλα. «Δώστε μου « κακές» να μάθω».
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες μην σας πιάνει πανικός. Πρόκειται για μια προσπάθεια - μέχρι σήμερα ανεπιτυχής - να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα. Το πείραμα συντελείτε σε αυστηρά εργαστηριακούς χώρους και η διάθεση μου είναι μια χαρά.
Έβαλα μπροστά να τακτοποιήσω το σπίτι. Σε μια ώρα θα είναι όλα στη θέση τους. Άναψα ένα αρωματικό κερί με άρωμα βανίλιας και φόρεσα τα λευκά του καλοκαιριού. Άφησα τις φιλοσοφίες για όταν έρθουν τα κρύα. Άλλωστε όποιος φιλοσοφεί ζει μίζερα και στερημένα. Εκείνο τώρα που με απασχολεί και που αναζητώ με μανία είναι πότε ζω αληθινά. Ζω ευτυχισμένα και δυστυχισμένα και αισθάνομαι. Όσο οι αισθήσεις μου θα μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας θα συνεχίσω την προσπάθεια να αποτυπώνω όλα εκείνα τα χρώματα της χαράς μέσα από το βαθύ το μαύρο...
Ποτέ δεν γραφώ, όταν με κυριεύει η πίκρα και το παράπονο, σ’ αυτή την περίπτωση κοιτάζω το ταβάνι…

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Μπορεί και να συναντηθούμε…

Με το άνοιγμα του παιγνιδιού άνοιξε και ο διάλογος, αυτό είναι ουσιαστικό κέρδος. Χθες συζητούσα με μια φίλη για την αφετηρία, από πού δηλαδή ξεκινάει κανείς για κτίσει μία πρόταση. Δεν διαφωνώ με τον άγνωστο/η αναγνώστη/τρια με το παρακάτω σχόλιο, είναι αλήθεια ότι αν στρέψουμε τα μάτια μας προς τον ουρανό οι μικρόκοσμοι εξαφανίζονται. Κύκλοι και υπο - κύκλοι γυάλες και υπο - γυάλες μια ατελείωτη ρωσική κούκλα. Το ζητούμενο είναι η αφετηρία, ξεκινήσαμε από διαφορετικά σημεία, αυτό δεν σημαίνει πάντως, ότι δεν μπορεί κάπου να συναντηθούμε. ..
Δημοσιεύω το σχόλιο με την ευχή άνοιξει παραπέρα το παιγνίδι…«Ας ανοίξει το παιγνίδι με ουσιαστική αλήθεια και όχι στη βάση μιας πρόσκαιρης ανάγκης…
Άλλες οι δυνατότητες και οι αντοχές, άλλα τα κάθε λογής απωθημένα…
Άλλα τα όνειρα και οι στόχοι, άλλες οι αγωνίες και φόβοι.
Και όλα τούτα -και άλλα τόσα- δεν εξαιρούν κανένα χρυσόψαρο..
Εξάλλου και τα χρυσόψαρα -στην πολυσυζητημένη- γυάλα κρύβουν τη δικιά τους ατομική δυναμική…
Συχνά και αυτά τα χρυσόψαρα, συγκρούονται μεταξύ τους, μέσα στη γυάλα τους, γιατί κάποιο από όλα θέλει να είναι ή είναι πιο ισχυρό ή πιο διαφορετικό από τα άλλα, ίσως γιατί διεκδικεί τον πιο δικό του χώρο…
Έξω από τη γυάλα, τα πράγματα είναι φαινομενικά πιο ελεύθερα, απλά γιατί στον «έξω κόσμο» - έξω από τη γυάλα, υπάρχει περισσότερος, μα πιο αόριστος, χώρος για να κινηθούν...
Έτσι, οι κανόνες και οι λογικές του παιγνιδιού, φαντάζουν πιο διευρυμένες, πιο άνετες, όσο αυτές βυθίζονται στο χαώδες ελεύθερο….
Πάντα όμως όλα τούτα παραμένουν σχετικά, καθώς ο προσδιορισμός της ατομικής αυθυπαρξίας γνωρίζει μικρές περιόδους χειμερίας νάρκης….
Ο ίδιος ο κόσμος μας είναι μια τεράστια γυάλα….πως να το ξεχάσουμε!!!
Όλοι είμαστε χρυσόψαρα λοιπόν, που ζούμε σε μικρότερες οι μεγαλύτερες υπο-γυάλες…..της μεγάλης γυάλας του κόσμου που μας περιβάλλει…
Μιας γυάλας που άλλες φορές (ή κάποτε στο παρελθόν) μας προστατεύει και άλλες φορές μας πνίγει…..
(Στην δεύτερη περίπτωση συνήθως επιλέγουμε να σπάσουμε τη γυάλα για να ελευθερωθούμε...και αν σταθούμε τυχεροί μπαίνουμε αμέσως στην επόμενη, διαφορετικά μένουμε εκτεθειμένοι στον ελεύθερο χώρο, χωρίς το ζωογόνο οξυγόνο…)
Όμως, πότε ξεκινάμε να επανεξετάζουμε σοβαρά την ποιότητα των υλικών από τις οποίες είναι φτιαγμένες οι γυάλες μας;
Αυτές τις γυάλες που σε δεδομένο χρόνο και συνθήκες, διαλέξαμε, ή/και εκείνες τις γυάλες που μας ανέχτηκαν στο εσωτερικό τους με κάποιο σχεδόν αυτόματο τρόπο….
Πότε επίσης ξεκινάμε να επανεξετάζουμε την ικανότητα ή έστω τη δυνατότητα μας να φτιάξουμε τις συνθήκες που θα μας εξασφαλίσουν καθαρό και δημιουργικό οξυγόνο;
Αδιαμφισβήτητα, οι επικρατούσες συνθήκες στο εσωτερικό της κάθε γυάλας, καθορίζουν την ποιότητα του εσωτερικού περιβάλλοντος της…,την ποιότητα του οξυγόνου που ζει κάθε χρυσόψαρο…
Αν μπορούσαμε να απαντήσουμε ειλικρινά σε αυτά τα ερωτήματα, μήπως θα μας βοηθούσαν να καταλήξουμε σε ατομικές, καταρχήν, διαπιστώσεις….
...απαραίτητες πριν αξιολογίσουμε την δίπλα γυάλα...
Συνήθως οι ειλικρινείς διαπιστώσεις οδηγούν σε -τουλάχιστον μικρές- ατομικές ελευθερίες…
…προσδιορίζοντας τελικά το μέγεθος, τη διάρκεια, μα κυρίως την ποιότητα του παιγνιδιού…»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...