Με χαρά σου γράφω…

Ένα παλιό κείμενο απάντηση σε μια φίλη καινούργια αναγνώστρια, που εντόπισε την γκρίνια και το παράπονο στη γραφή μου.
Η ζέστη και η φλυαρία συμμάχησαν με τα νεύρα μου. Μπήκα στο σπίτι εκνευρισμένος. Το σπίτι ήταν ακατάστατο. Πέταξα την εφημερίδα, τα κλειδιά και τα τσιγάρα, εκεί που συνήθως δεν τα βάζω, σκοπός μου να επιβαρύνω ακόμα το ήδη επιβαρυμένο τοπίο. Τον ήξερα καλά τον εαυτό μου, εκεί που δεν πήγαινε άλλο, κάτι του έβαζε μπροστά τις πρωτοβουλίες.
Αυτά που περιμένω να μου συμβούν δεν λένε να έρθουν. Γαντζωμένος στις αναμονές για αρκετό καιρό επιμένω. Κάτι μέσα μου δειλό ή γενναίο, μου έχει εμπνεύσει μια παράξενη σιγουριά.
« Τι μαυρίλα είναι αυτή ρε παιδάκι μου». Αρκετοί αναγνώστες με τον έναν η τον άλλο τρόπο, μου κτυπούν το καμπανάκι. Καλοκαίρι είναι, ο ήλιος ομορφαίνει τα κορμιά. Οι παραλίες γέμισαν από στρατιές θηλυκών ευζώνων, τώρα δεν έρχονται από τα βόρεια, είναι μόνιμοι κάτοικοι Ελλάδος, και εσύ εκεί στην πίκρα...
Έχουν δίκιο οι αναγνώστες, πως να αποτυπώσεις εκείνο το γλυκό σοκολατί που γυαλίζει από το αντηλιακό με άρωμα καρύδας μόνο με το μαύρο; Να εμπλουτίσω πρέπει την παλέτα με όλα τα ζωντανά χρώματα και να πάρω σβάρνα τις παραλίες.
Κάποιος διαβολάκος διχασμένος υποβόσκει στα μύχια της ψυχής μου, αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, όλη ετούτη την μαυρίλα που βγαίνει μέσα απ’ την καλή χαρά. Ενώ στα μάτια μου χοροπηδούν, χιλιάδες αποχρώσεις ζωντανών χρωμάτων εγώ εκεί, στα μαύρα και στα γκρίζα. Η συντέλεια του κόσμου αποτυπωμένη εν ώρα ευθυμίας. Λες και βγάζω τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλες τις κακές στιγμές, όταν βρίσκομαι από θέση ισχύος. Λες και θέλω να τις θυμάμαι για την ιστορική τους χρήση. Λες και έχω την ανάγκη τώρα που μεγάλωσα να μάθω και άλλα. «Δώστε μου « κακές» να μάθω».
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες μην σας πιάνει πανικός. Πρόκειται για μια προσπάθεια - μέχρι σήμερα ανεπιτυχής - να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα. Το πείραμα συντελείτε σε αυστηρά εργαστηριακούς χώρους και η διάθεση μου είναι μια χαρά.
Έβαλα μπροστά να τακτοποιήσω το σπίτι. Σε μια ώρα θα είναι όλα στη θέση τους. Άναψα ένα αρωματικό κερί με άρωμα βανίλιας και φόρεσα τα λευκά του καλοκαιριού. Άφησα τις φιλοσοφίες για όταν έρθουν τα κρύα. Άλλωστε όποιος φιλοσοφεί ζει μίζερα και στερημένα. Εκείνο τώρα που με απασχολεί και που αναζητώ με μανία είναι πότε ζω αληθινά. Ζω ευτυχισμένα και δυστυχισμένα και αισθάνομαι. Όσο οι αισθήσεις μου θα μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας θα συνεχίσω την προσπάθεια να αποτυπώνω όλα εκείνα τα χρώματα της χαράς μέσα από το βαθύ το μαύρο...
Ποτέ δεν γραφώ, όταν με κυριεύει η πίκρα και το παράπονο, σ’ αυτή την περίπτωση κοιτάζω το ταβάνι…