Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα σημάδια που αφήνω σ’ αυτή τη   διαδρομή, είναι υποσχέσεις επιστροφής. Ημιτελείς σκέψεις, που χρειάζονται συμπλήρωμα. Κάποιες,     δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ. Και δεν     θα ολοκληρωθούν γιατί ενώ φτάνεις στον επίλογο, και είσαι έτοιμος να μαζέψεις μολύβια και χαρτιά, μια αναπάντεχη λέξη έρχεται να σου υπενθυμίσει, ότι αυτό που εσύ νομίζεις τέλος είναι ακόμα μια αρχή.     Και πάλι απ’ την αρχή . Ζούμε μια ενδιαφέρουσα περίοδο. Πριν τελειώσει, που θα τελειώσει σύντομα,   έχει αξία να αποθεώνουμε την κάθε στιγμή της. Δεν έχουμε κάθε φορά την ευκαιρία, να περνάμε τόσο δύσκολα.     Τα ήσυχα χρόνια μας νανούριζαν και έτσι έφευγαν     δεκαετίες χωρίς να έχουμε κάτι     να ιστορίσουμε.   Οι αφηγήσεις, μια ευθεία, με τη ρουτίνα της καθημερινότητας     να αποτελεί     κίνδυνο ψυχολογικών διαταραχών,     ενώ σήμερα… Μια καταστροφή και μάλιστα όχι από φυσικά αίτια,   είναι αρκετ...

Άνοιξη… να σου υπενθυμίζει μέσα σ’ αυτό  τον πανικό,   ότι η    ζωή   είναι στο επόμενο βήμα,   να σου φανερώνεται σε τρεις ζωγραφιές,   που σε νανουρίζουν,   με αρώματα και   να σου επαναφέρει στη μνήμη όλα όσο έζησες. Τόσο πολλά, τόσα δυνατά, που τρομάζουνε το χρόνο.   Άνοιξη και μια στάση, μια ανάσα,   για να αντέξεις,   με ένα παλαιότερο κείμενο.   Θα που πείτε, εν μέσω καταιγίδας, εσύ ντύθηκες με   ασπρόρουχα του καλοκαιριού,    άλλαξες τα βαριά του πόνου τα τραγούδια   και   έβαλες στο πικάπ τραγούδια της ψυχής; Για να αντέξει που τόσα έχει υποστεί απ’ όλα αυτά. Για   να απαιτήσει  το χρόνο της. Για να επιστρέψει εκεί που επιθυμεί. Χθες   μετά από μια πολύωρη συζήτηση, ένας φίλος ένοιωσε την ανάγκη να εξομολογήσει τα αδιέξοδα του, προσπάθησε να βρει τον προσανατολισμό του, ύστερα από μια πρόσκρουση στο σύστημα, που δεν την δέχτηκε ο οργανισμός του, επέστρεψε στις σταθ...

Είμαστε αρκετά υποψιασμένοι για να πιστέψουμε στα όνειρα, όμως να τα στερηθούμε και αυτά; Στην αφετηρία, με τη φαντασία να σχεδιάζει και την ελπίδα της πραγμάτωσης. Δεν ζητάμε λαγούς με πετραχήλια, απλά πράγματα που τα έχουμε κατακτήσει εδώ και χρόνια ευχόμαστε να ζήσουμε. Χαζάροι ιερωμένοι, επονομαζόμενοι «κυνηγοί ονείρων» που προστάτιδά τους ήταν η πριγκίπισσα Ατέχ. Είχαν την ικανότητα να διαβάζουν τα ξένα όνειρα, να κατοικούν μέσα τους, όπως στο σπίτι τους, και να κυνηγούν ορμώντας μέσα απ’ αυτά το αγρίμι που τους υπέδειξαν - άνθρωπο, πράγμα ή ζώο... Η παρατήρηση ενός από τους πιο ηλικιωμένους κυνηγούς ονείρων έχει διαφυλαχτεί και λέει: « Στο όνειρο νιώθουμε όπως το ψάρι στο νερό. Κατά καιρούς αναδυόμαστε από το όνειρο, ρίχνουμε μια ματιά στον κόσμο στην ακτή, αλλά ξανά βυθιζόμαστε βιαστικά και με απληστία, επειδή νιώθουμε καλά μόνο στα βάθη. Σ’ αυτές τις σύντομες αναδύσεις μας στη στεριά παρατηρούμε ένα παράξενο πλάσμα, πιο οκνηρό από μας, συνηθισμένο να αναπνέει με διαφορετι...