Τελευταία σελίδα αριστερά

Με τις λέξεις τα έβαλα χθες στην αντιπαράθεση με τη σιωπή. Γκρεμός οι σκέψεις σήμερα. Βάθος αμέτρητο και απύθμενο η διαδρομή τους. Με πάνε εκεί απέναντι από την κλειστή την πόρτα. Και πουθενά κλειδιά. Η γραφή εκτός, από γνώση και λίγο ταλέντο, θέλει και τεχνική. Ακόμα και αυτά τα μικρά καθημερινά κείμενα της στήλης, χρειάζονται κάποιες λέξεις κλειδιά, λέξεις που από μόνες τους έχουν κάτι να σου ψιθυρίσουν. Τρεις λέξεις είναι αρκετές για να δώσουν το άρωμα, να κρατηθούν στην μνήμη μια για πάντα. Μια φράση, του Ποιητή, «Πριν απ΄ μάτια μου ήσουν φως» για να νικήσει τις σιωπές και να φωτίσει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Σε μια διαδρομή λέξεων, αλληλεγγύης σκέψεων, σ’ ένα παιγνίδι που δεν έχει σχέση με τη γνωστή «κρεμάλα», θα επιχειρήσω απ’ αυτήν την εβδομάδα να δώσω τη σκυτάλη, για να συνεχίσουν από εκεί που έμεινα γερά πνευμόνια και φρέσκα μυαλά, να πάνε τα σκέψη παραπέρα από την κλειστή την πόρτα. Μια παλαιότερη διαδρομή σκυταλοδρομίας: «Μόλις διάβασα την …άποψη σου, μόλι...

Τις περισσότερες φορές παίρνουμε τοις μετρητοίς τις λέξεις, χωρίς να λογαριάζουμε τις σιωπές. Οι λέξεις δικάζουν, καταδικάζουν, αθωώνουν. Και αυτή η άτιμη η δικαιοσύνη, θέλει ζύγια σωστά. Που να τα βρεις όμως, για να κερδίσεις την ισορροπία. Πολλές φορές οι λέξεις δεν αντιπροσωπεύουν την ουσία, γίνονται στρατιωτάκια πήλινα στην υπηρεσία της σκοπιμότητας. Για τη σιωπή όμως που φωτίζει το πρόσωπο, δεν υπάρχουν λέξεις να τη διαψεύσουν. Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο. Πρώτη φθινοπωρινή μέρα σήμερα, με την πόλη σκοτεινή και τη θλίψη και πάλι στο προσκήνιο, δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο, που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά. Για την παρέα του...

Για άλλη μια φορά τα τελευταία τρία χρόνια, οι έλληνες στους δρόμους για την τιμή των όπλων που παρέδωσαν. Απεργίες που αποκτούν παλλαϊκό χαρακτήρα, που δείχνουν την πλήρη αντίθεση του ελληνικού λαού. Αιρετοί, ένστολοι, δικαστικοί, προστέθηκαν στη μεγάλη οικογένεια των εργαζoμένων. Σε λίγες μέρες θα έχει προστεθεί ακόμα ένα πακέτο μέτρων αθροίζοντας χρόνο προς τα πίσω, που; Λίγο μετά τον πόλεμο και με κατεύθυνση σε παρελθόντα χρόνο. Απέναντι μας, αόρατα τέρατα, τελευταίοι απόγονοι του καπιταλισμού. Πες μου μια λέξη! Πριν τεσσάρα χρόνια, με αμυδρά σημάδια γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν, είχα γράψει ένα κείμενο - προτροπή - για να κάνουμε παρέα. Ένα φρέσκο σύνθημα, ανάγκη μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει να ζει σαν κοινωνία, που μέρα με την μέρα αυτοδιασπάται, περιχαρακώνεται, εξασθενεί, και χάνει κάθε ελπίδα δράσης για να ξεφύγει από τους περιορισμούς της. Για «ψωμί παιδεία ελευθέρια» με μια φωνή εκατομμύρια άνθρωποι, διεκδικούσαν δυνατά τα αυτονόητα. Με μια φωνή και σήμερα «να ανο...

Από εκεί που σταμάτησα χθες και έδωσα τη σκυτάλη σε μια αναγνώστρια της νέας γενιάς, αυτής της γενιάς, που έχει δίκιο να διαμαρτύρεται, αφού οι ευθύνες της, ωχριούν μπροστά στη γενιά της μεταπολίτευσης, που οδήγησε την κοινωνία στο γκρεμό. Οι ποινές που επέβαλλαν οι τρεις «μέγιστοι φωστήρες – σωτήρες», κλείδωσαν και προς το τέλος της εβδομάδας θα ανακοινωθούν. Δυστυχώς ό,τι και να κάνω, όσο και να ξορκίζω το κακό, με περισσότερο κακό για να πέσω στα μαλακά δεν, μπορώ να τα καταφέρω. Η ομοιοπαθητική θεραπεία, που επιχειρώ κατά καιρούς να εφαρμόσω, με κόντρα ηλικίες, κόντρα μελαγχολίες και υπερβολές, για να αντέξω, , μπροστά σε τούτο τον τυφώνα, έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική. Η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία, ξεπερνάει την υπερβολή. Η πραγματικότητα δεν σηκώνει αστειάκια. Για τα νέα μέτρα που θα μας ενημερώσει η κυβέρνηση των τριών «μετεωρολόγων» - η τελευταία ιδιότητα - από τησυχνότητα των δελτίων - μέτρων - όπως αυτά του καιρού - μόνο που οι μετεωρολόγοι ...

"Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος...», περιμένει ο ελληνικός λαός να συμφωνήσουν τη νέα ποινή του. Την επιπλέον καταδίκη του. Το βέβαιο με τους πολιτικούς νέας κοπής, αυτούς που στερούνται οράματος, που κυβερνούν - ο τρόπος του λέγειν κυβερνούν - μακριά από το λαό, που λειτουργούν, σε παρόντα χρόνο, μεταξύ εκλογικών αναμετρήσεων, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενναίων, είναι η επανάληψη μιας ακόμα αποτυχίας Δεν αγαπάνε το λαό. Δεν λειτουργούν αλληλέγγυοι με τους επόμενους, λειτουργούν λες και είναι οι τελευταίοι κάτοικοι σ’ αυτόν τον τόπο. Αμφιβάλλω αν αγαπούν και τον εαυτό τους, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία, η δόξα και κάποιοι πιο πρακτικοί και το χρήμα. Σταματάω, για να συνεχίσει μια αναγνώστρια από την γενιά του Καρνέισον, όπως τιτλοφορεί το κείμενο της, έχει περισσότερα δικαιώματα στη διαμαρτυρία. Τη διαχείριση της εξουσίας από τους παραπάνω «φωστήρες» την πληρώνει σήμερα ακριβά και από ό,τι φαίνεται θα τη...