Τελευταία σελίδα αριστερά

Αυτόν το μήνα μετά από πολλά χρόνια κάνω διακοπές, στην ουσία δεν κάνω τίποτα. Το δικαίωμα στην τεμπελιά τελικά, έστω και για λίγες μέρες, θα πρέπει να αποτελέσει αναφαίρετο δικαίωμα σε μια κοινωνία που από την εντατικοποίηση της εργασίας είναι έτοιμη να κλατάρει. «Δικαίωμα στη τεμπελιά» παλαιότερο αλλά πιο επίκαιρο από ποτέ. «Κάποτε χρεώναμε για τα λάθη το δαίμονα του τυπογραφείου, στη συνέχεια το δαίμονα της φωτοσύνθεσης, σήμερα; Που αλλού από την ταχύτητα της εποχής μας, που στερεί πολλές φορές μια δεύτερη ανάγνωση. Η χαρά της διόρθωσης, της δεύτερης ή και της τρίτης ματιάς είναι προνόμιο πλέον των αργόσχολων. Δυστυχώς η δεύτερη ματιά, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη γίνεται μετά τη δημοσίευση, το αποτέλεσμα είναι να διαπιστώνω πολλές φόρες τα λάθη εκ των υστέρων. Για πληθυντικό ξεκίνησα και κατέληξα σε ενικό. «Τα σαφή κόκκινα χρώματα» έγιναν «σαφή κόκκινο χρώμα» αντί του σωστού «σαφές». ………………………………………………………………………………………….. Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες ...

Φορέσανε και χθες τις πανοπλίες τους, τις περικεφαλαίες τους, τα δάφνινα στεφάνια, βάφτηκαν στα χρώματα του πολέμου και πήγαν να εκτονωθούν. Να ξεχάσουν για λίγο την πραγματικότητα και να συνεχίσουν το ταξίδι που ξεκίνησε το 2004. Τα θαύματα όμως δεν επαναλαμβάνονται. Ανώμαλη προσγείωση από τον πρώτο κιόλας αγώνα. Γλιτώσαμε. Από τις υστερίες τα κορναρίσματα, τα εθνικιστικά συνθήματα, τις μισαλλοδοξίες, τους ξέφρενους πανηγυρισμούς, τα ψηλά τακούνια που φοράμε για να κρύβουμε το μπόι μας. Μπορεί να ακούγονται αιρετικά όλα αυτά, αλλά δεν αισθάνομαι μόνος. Δεν χρειάστηκε αυτή η πρώτη ήττα για να τα γράψω να σα θυμίσω ότι πριν λίγες μέρες με άφορη την υπόθεση ντόπινγκ του πρωταθλητή της κολύμβησης τα ίδια έγραφα για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από την ελληνική ομάδα. «Δεν ξέρω αν οι αριστερές μου καταβολές ευθύνονται, που δεν βγήκα να πανηγυρίσω στους δρόμους με την γαλανόλευκη την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, από την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Οι εθνικι...

5 Ιουνίου την αφιερώνουμε παγκοσμίως στο περιβάλλον. Σ’ αυτά είμαστε καλοί, αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποια μέρα του χρόνου χωρίς να μνημονεύουμε και κάτι. 5 Ιουνίου και «Η βρόχα έπεφτε» που λέει και ο Ζαμπέτας. Αλήθεια μήπως γνωρίζεται που μετακόμισε το ελληνικό καλοκαίρι; Γιατί αυτό που διανύουμε μοιάζει περισσότερο με καλοκαίρι του Καμερούν. Χρόνια τώρα μιλάμε για την αλλαγή του κλίματος και πως να μην αλλάξει, αφού του αλλάξαμε τον αδόξαστο. Το περιβάλλον έχει την τιμητική του, εκδηλώσεις, ομιλίες, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ανέξοδα δάκρυα που επί της ουσίας, τίποτα δεν προσφέρουν. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί, και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η «ιμπεριαλιστική» οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των λαών. Η καταστροφή του πλανήτη...