Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Που πήγε αυτός ο χρόνος;



Αυτόν το μήνα μετά από πολλά χρόνια κάνω διακοπές, στην ουσία δεν κάνω τίποτα. Το δικαίωμα στην τεμπελιά τελικά, έστω και για λίγες μέρες, θα πρέπει να αποτελέσει αναφαίρετο δικαίωμα σε μια κοινωνία που από την εντατικοποίηση της εργασίας είναι έτοιμη να κλατάρει. «Δικαίωμα στη τεμπελιά» παλαιότερο αλλά πιο επίκαιρο από ποτέ.
«Κάποτε χρεώναμε για τα λάθη το δαίμονα του τυπογραφείου, στη συνέχεια το δαίμονα της φωτοσύνθεσης, σήμερα; Που αλλού από την ταχύτητα της εποχής μας, που στερεί πολλές φορές μια δεύτερη ανάγνωση. Η χαρά της διόρθωσης, της δεύτερης ή και της τρίτης ματιάς είναι προνόμιο πλέον των αργόσχολων.
Δυστυχώς η δεύτερη ματιά, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη γίνεται μετά τη δημοσίευση, το αποτέλεσμα είναι να διαπιστώνω πολλές φόρες τα λάθη εκ των υστέρων. Για πληθυντικό ξεκίνησα και κατέληξα σε ενικό. «Τα σαφή κόκκινα χρώματα» έγιναν «σαφή κόκκινο χρώμα» αντί του σωστού «σαφές».
…………………………………………………………………………………………..
Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Με θεωρίες άλλοθι και μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας. Τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας.
Είναι στιγμές που νοσταλγώ εκείνη την εποχή που έγραφα, πρώτα ένα πρόχειρο χειρόγραφο, ύστερα το αντέγραφα με το χέρι και το έδινα στη χειρίστρια να το κτυπήσει στη μηχανή. Ύστερα το διόρθωνα πρώτη και δεύτερη φορά, στο τέλος περνούσε από την τελική διόρθωση της σελίδας. Που πήγε αυτός χρόνος;
…………………………………………………………………………………………..
Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, θα μας υπενθυμίσει ο κ. Κούντερα, ότι αυτό που βιώνουμε είναι «μη ικανοποίηση» και «λήθη» γιατί υπάρχει ένας σύνδεσμος κρυφός μεταξύ της βραδύτητας και της μνήμης και μεταξύ της ταχύτητας και της λήθης. Στις ώρες της περισυλλογής, μετράμε όλοι μας μια λευκή γραμμή: μισό λεπτό να θυμηθώ τι έκανα! Και τίποτα δεν έκανα! Διότι τίποτα δεν είναι για να μείνει.
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας; Που είναι οι παλιοί αργόσχολοι, αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στο ύπαιθρο; Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα ξέφωτα, μαζί με τι φύση;»
Σε ένα κόσμο που χάνει τη μνήμη του, αποκτά η ζωή σχεδόν την ταχύτητα του φωτός. Γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
…………………………………………………………………………………………..
Με την έλλειψη χρημάτων έχω συμβιβαστεί. Με το χρόνο όμως;
…………………………………………………………………………………………..
Πώς να συμβιβαστείς όταν οι σχέσεις και ο έρωτας μεταβλήθηκαν σε κοινωνικό, όχημα, που είναι τελείως άλλο πράγμα: Ο φίλος και ο ερωτευμένος μπαίνει αυτομάτως στο κοινωνικό παζάρι της ζωής, πουλιέται κι αγοράζεται. Και η μοναξιά, δεν επιλέγεται, επιβάλλεται. Διότι «όμοιος στον όμοιο» και αγαπάμε όχι ό,τι αξίζει αλλ’ ό,τι μας μοιάζει». Έχοντας μπει σε μια τροχιά, που να ξεβολευττούμε τώρα. Μονάχα η τελεία, η πικρή κι ακατανόητη κι ασύλληπτη εκεί στην άκρη. Φρένο καταναγκαστικό.
…………………………………………………………………………………………..
Με την έλλειψη χρημάτων έχω συμβιβαστεί. Με το χρόνο που μου λείπει, ακόμα δεν τα έχω καταφέρει»





Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Γλιτώσαμε



Φορέσανε και χθες τις πανοπλίες τους, τις περικεφαλαίες τους, τα δάφνινα στεφάνια, βάφτηκαν στα χρώματα του πολέμου και πήγαν να εκτονωθούν. Να ξεχάσουν για λίγο την πραγματικότητα και να συνεχίσουν το ταξίδι που ξεκίνησε το 2004. Τα θαύματα όμως δεν επαναλαμβάνονται. Ανώμαλη προσγείωση από τον πρώτο κιόλας αγώνα. Γλιτώσαμε. Από τις υστερίες τα κορναρίσματα, τα εθνικιστικά συνθήματα, τις μισαλλοδοξίες, τους ξέφρενους πανηγυρισμούς, τα ψηλά τακούνια που φοράμε για να κρύβουμε το μπόι μας.
Μπορεί να ακούγονται αιρετικά όλα αυτά, αλλά δεν αισθάνομαι μόνος. Δεν χρειάστηκε αυτή η πρώτη ήττα για να τα γράψω να σα θυμίσω ότι πριν λίγες μέρες με άφορη την υπόθεση ντόπινγκ του πρωταθλητή της κολύμβησης τα ίδια έγραφα για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από την ελληνική ομάδα.
«Δεν ξέρω αν οι αριστερές μου καταβολές ευθύνονται, που δεν βγήκα να πανηγυρίσω στους δρόμους με την γαλανόλευκη την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, από την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου. Οι εθνικιστικές εξάρσεις, πάντα μου προκαλούσαν αλλεργία. Για να είμαι ειλικρινής το χάρηκα, όπως μπορεί να χαρεί κάποιος μια νίκη σε ένα παιγνίδι, ο φανατισμός όμως που ακολούθησε, δεν το κρύβω, αν μπορούσα θα χάριζα αυτή την νίκη για μη συμβεί.
Εκείνα τα « Ελλάς ελλήνων χριστιανών», « Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα», «η βόρειος Ήπειρος είναι ελληνική», «πότε θα πάρουμε την πόλη», «η Κύπρος είναι ελληνική., «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», μου προκαλούν ανατριχίλα.
Για εκείνο που είμαι σίγουρος είναι, ότι δεν συνέβαλα με το δικό μου χειροκρότημα, στις απανωτές κατραπακιές από την υπόθεση ντόπινγκ, που καθιστούν τις νίκες των πρωταθλητών μας χάρτινες, και την χώρα μας έκθετη πλέον στα μάτια του κόσμου
«Δυο - τρεις μήνες πριν», γράφει ο Παντελής Μπουκάλας «το πρόσωπό του, φωτισμένο από το χαμόγελο της νίκης, φαινόταν ολοκάθαρο και στη μικρή οθόνη και στις φωτογραφίες. Καθαρές ήταν και οι λέξεις που περιέγραφαν το κατόρθωμά του, «θάμπωσε την Ευρώπη ο Έλληνας πρωταθλητής της κολύμβησης». Σήμερα άλλο ένα χρυσό, όπως αυτά των πρωταθλητών του στίβου, της άρσης βαρών αποδείχθηκε δηλητηριασμένο από ισχυρά αναβολικά, που χορηγούνται στους αθλητές μας , με την προσδοκία να τονώσουμε την εθνική μας υπερηφάνεια και συνεχίζει:
«Για να μη νιώσουμε αναδρομικώς παραπλανημένοι ή και ανόητοι, προτιμούμε να καταπιούμε σαν σοβαρές αποδείξεις αθωότητας τις ρητορικές ελαφρότητες που εκστομίζονται μπροστά στην κάμερα. Για αυτοάμυνα πρόκειται. Γιατί όταν γκρεμίζεται ένας αθλητής στην αποθέωση του οποίου συνέβαλε και το δικό μας χειροκρότημα, είναι σαν να πέφτουμε κι εμείς λίγο. Ίσως και να ’ταν λιγότεροι οι αθλητές που ενδίδουν στα αναβολικά αν ήταν πολύ μικρότερες οι απολαβές, σε χρήμα και είδος, στις οποίες μεταφράζονται τα μετάλλια. Σίγουρα πάντως λιγότερα παιδιά θα ντοπάρονταν αν δεν τα ζάλιζε η εθνική μας μέθη, υπό το κράτος της οποίας εξισώνουμε με φυλετικό θρίαμβο μια πρωτιά στα εκατό μέτρα πεταλούδα ή ένα ρεκόρ στο αρασέ· και πιο ισχυρό αναβολικό από την εθνική μας αλκοόλη δεν υπάρχει».
Ακριβώς αυτό το αναβολικό σε μια κοινωνία που δυστυχεί και πρέπει να ξεχνά την καθημερινότητα, την ακρίβεια την ανεργία, την φτώχια που μας κτυπά την πόρτα, είναι γραμμένο σε κάθε συνταγή της εξουσίας, που θέλει να βλέπει μια τέτοια εκτόνωση του λαού που δυναστεύει
Και είναι παλιά η συνταγή από το « άρτος και θεάματα» στο «αμερικανικό όνειρο», από το « κάθε πόλις και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο», « Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»…

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Το καλοκαιράκι…» τραγουδιστικά




5 Ιουνίου την αφιερώνουμε παγκοσμίως στο περιβάλλον. Σ’ αυτά είμαστε καλοί, αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποια μέρα του χρόνου χωρίς να μνημονεύουμε και κάτι. 5 Ιουνίου και «Η βρόχα έπεφτε» που λέει και ο Ζαμπέτας. Αλήθεια μήπως γνωρίζεται που μετακόμισε το ελληνικό καλοκαίρι; Γιατί αυτό που διανύουμε μοιάζει περισσότερο με καλοκαίρι του Καμερούν. Χρόνια τώρα μιλάμε για την αλλαγή του κλίματος και πως να μην αλλάξει, αφού του αλλάξαμε τον αδόξαστο.
Το περιβάλλον έχει την τιμητική του, εκδηλώσεις, ομιλίες, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ανέξοδα δάκρυα που επί της ουσίας, τίποτα δεν προσφέρουν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί, και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η «ιμπεριαλιστική» οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των λαών.
Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών. Μην ξεχνάτε το βέτο των ΗΠΑ πριν λίγα χρόνια στην διάσκεψη του Κιότο, που διαφοροποιήθηκε από τους ισχυρούς, σε μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, που έθιγαν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα
Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε, και η στήλη είναι μικρή για να την χωρέσει. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν γίνεται με ξόρκια. Ας πάμε σήμερα στη γιορτή και αύριο μπορούμε να απολαύσουμε την δροσιά του καινούργιου μας κλιματιστικού. Είναι αυτό που διαφημίζει η ηλικιωμένη κυρία στην λογική, να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές ας πεθάνουν.
………………………………………………………………………………………….
Το καλοκαίρι σαν θαρθεί πάνω στην άμμο την ξανθή, μαζί μου θες να περπατάς και να μου λες πως μ’ αγαπάς
Όμως αν μου κράταγες πιο σφιχτά το χέρι όμως αν μ’ αγάπαγες όπως εγώ και συ, το καλοκαίρι θα’ ρχοντανε πρόωρα τώρα πιο ξέρει πότε θα ρθεί…»
…………………………………………………………………………………………..
Ποιος ξέρει…
.









.


5 Ιουνίου την αφιερώνουμε παγκοσμίως στο περιβάλλον. Σ’ αυτά είμαστε καλοί, αμφιβάλλω αν υπάρχει κάποια μέρα του χρόνου χωρίς να μνημονεύουμε και κάτι. 5 Ιουνίου και «Η βρόχα έπεφτε» που λέει και ο Ζαμπέτας. Αλήθεια μήπως γνωρίζεται που μετακόμισε το ελληνικό καλοκαίρι; Γιατί αυτό που διανύουμε μοιάζει περισσότερο με καλοκαίρι του Καμερούν. Χρόνια τώρα μιλάμε για την αλλαγή του κλίματος και πως να μην αλλάξει, αφού του αλλάξαμε τον αδόξαστο.
Το περιβάλλον έχει την τιμητική του, εκδηλώσεις, ομιλίες, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ανέξοδα δάκρυα που επί της ουσίας, τίποτα δεν προσφέρουν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί, και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η «ιμπεριαλιστική» οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των λαών.
Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών. Μην ξεχνάτε το βέτο των ΗΠΑ πριν λίγα χρόνια στην διάσκεψη του Κιότο, που διαφοροποιήθηκε από τους ισχυρούς, σε μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, που έθιγαν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα
Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε, και η στήλη είναι μικρή για να την χωρέσει. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν γίνεται με ξόρκια. Ας πάμε σήμερα στη γιορτή και αύριο μπορούμε να απολαύσουμε την δροσιά του καινούργιου μας κλιματιστικού. Είναι αυτό που διαφημίζει η ηλικιωμένη κυρία στην λογική, να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές ας πεθάνουν.
………………………………………………………………………………………….
Το καλοκαίρι σαν θαρθεί πάνω στην άμμο την ξανθή, μαζί μου θες να περπατάς και να μου λες πως μ’ αγαπάς
Όμως αν μου κράταγες πιο σφιχτά το χέρι όμως αν μ’ αγάπαγες όπως εγώ και συ, το καλοκαίρι θα’ ρχοντανε πρόωρα τώρα πιο ξέρει πότε θα ρθεί…»
…………………………………………………………………………………………..
Ποιος ξέρει…
.









.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...