Τελευταία σελίδα αριστερά

Θυμάστε τη σκηνή στο φινάλε της ταινίας επιστημονικής φαντασίας Contagion; Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας για την αντιμετώπιση της πανδημίας - σαν αυτήν που βιώνουμε σήμερα - μόλις βγήκε το εμβόλιο, χάρισε τη δόση που προοριζόταν για τον ίδιο σε ένα μικρό αγόρι, παραβιάζοντας την προτεραιότητα. Αλτρουισμός! Ακριβώς το αντίθετο έλαβε χώρα χθες στην πόλη μας και ήταν τόσο κραυγαλέο, που ανάγκασε την κυβέρνηση να αντικαταστήσει, χωρίς να καταδικάσει, άμεσα τον Διευθυντή του Κέντρου Υγείας Κέρκυρας, που παραβίασε τη σειρά προτεραιότητας του εμβολιασμού και προκάλεσε το δημόσιο αίσθημα. Ούτε ατυχές, ούτε τυχαίο είναι το γεγονός. Ανάμεσά μας ζουν νέοι άνθρωποι, ακόμα και παιδιά, που αυτές τις μέρες, η ζωή τους κρέμεται από ένα εμβόλιο. Δυστυχώς πίσω από ένα τσιμπιματάκι δευτερόλεπτων, κρύβεται όλη η παθογένεια ενός συστήματος που εδώ και πολλές δεκαετίες, έχει καθηλώσει τη χώρα σε βαρομετρικό χαμηλό. Δεν αλλάζουμε. Ούτε τα μνημόνια, ούτε η οικονομική κρίση, ούτε η πανδημία, μπορούν να ε...

Οι συχνές αναφορές μου, στην αριστερά και στη δεξιά, δεν έχουν να κάνουν με γεωγραφικούς προσδιορισμούς, ούτε βεβαίως πάντα με κομματικούς σχηματισμούς. Όταν αναφερόμαστε στην πολιτική, εννοούμε την εφαρμογή της, ενώ σε άτομα την προσωπική τους στάση ζωής. Για τον «αριστερό» σήμερα ο λόγος. Η ευκολία στον χαρακτηρισμό, περισσότερο είναι σχηματική και η χρήση της κυρίως προσδιορίζει, χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορεί να ανταποκριθεί στο μέγεθος της έννοιας. Ο αριστερός είναι δρόμος, είναι όνειρο, είναι πορεία ανηφορική, είναι θυσία. Είναι πολλά, λίγα απ’ αυτά μπορούμε να πλησιάσουμε, λιγότερα να κατακτήσουμε, όλα όμως να τα ονειρευτούμε. «Ο δικός μου αριστερός» γράφει ο Αύγουστος Κορτώ, σε μια προσπάθεια του, να προσδιορίσει τον Άνθρωπο. Θα μπορούσαν να προστεθούν πολλά ακόμα απ’ τον καθένα, που έχει επιλέξει αυτόν το δρόμο στην πορεία του, για μια καλύτερη ζωή. «Αριστερός για μένα θα πει: αυτός που νιώθει το βάσανο του διπλανού του σαν δικό του. Ο πραγματικά ευαίσθητος, αυτός που πιστ...

Σιγά μη τρυπούν τα λόγια, το χοντρό πετσί τους. Τα γράφουμε για να ξεθυμάνουμε. Σαν άσκηση αναπνοής να το εκλάβετε. Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα τα λόγια περιττεύουν. Και αν εμείς τα ξοδεύουμε, είναι για εσωτερική κατανάλωση. Αν έχεις να κάνεις με τέτοιους τύπους σηκώνεις τα χέρια ψηλά και παραδίδεσαι άνευ όρων, ή «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο». Δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε και αυτό που περιμένουμε είναι χειρότερο. Να επιλέξω με τη λογική του μη χείρον... Βαρέθηκα. Δεν κυνηγάω το απόλυτο, αλλά κουράστηκα να ζυγίζω λεπτομέρειες ανάμεσα από δυο κακά, πιο είναι το λιγότερο. Δυστυχώς οι περισσότεροι που κατέχουν σήμερα θέσεις στο δημόσιο Βίο, δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν γιατί ως γνωστό, όπως υποστηρίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου, δεν κάνει η θέση τον άνδρα, αλλά ο άνδρας τη θέση. Είναι ακριβώς όπως με τα ονόματα, το θέμα είναι να μπο...

Φεύγει και ο πρώτος μήνας του 21 και παρά τα 200 χρόνια από την επανάσταση, καμία διάθεση για “Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες οδηγοί της ελπίδας...” που λέει και το τραγούδι. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια νέα αρχή το 2021; Θα μπορούσαμε αν δεν υπήρχαν τα μεταφερόμενα φορτία του χρόνου που πέρασε και του προηγούμενου και του προηγούμενου... Η νέα χρονιά παίζετε στάνταρ στις προβλέψεις. «Μέχρι εξουθενώσεως σκληρή». Το υποθηκευμένο μέλλον που λέγαμε έγινε παρόν. Ζούμε μέρες, χρέη στις προηγούμενες και το τέλος αυταπάτη, ορίζοντας που όσο τον πλησιάζουμε, τόσο απομακρύνεται. Ακόμα και οι πολιτικοί που έχουν εύκολα τα λόγια, παραμερίζουν τα αισιόδοξα παραμύθια, και επιχειρούν να ντοπάρουν, με συνθήματα «πατριωτικά», για ακόμη μια θυσία, χωρίς δεσμεύσεις για ανάκαμψη. Το κάλεσμα γενικό, πανεθνικό, θεωρητικά φαίνεται να αφορά όλους, στην πράξη όμως τους συνήθεις υπόπτους. Από την εποχή που προέτρεπαν το Θανάση να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, μέχρι σήμερα, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ο Θανάσης πέθανε,...

Δύση ηλίου 17.46 σήμερα, 17.47 αύριο. Όσο οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας, τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει. Ευτυχώς τα αμυντικά συστήματα ακόμα λειτουργούν αποτελεσματικά. Είναι φυσικό μετά από τόσες επιθέσεις, να έχουν αναπτύξει μια ευχέρεια στις αποκρούσεις. Θα το επαναλάβουμε: «Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό. Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες. Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω». Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου. Πιάνει με ενθουσιασμό τα χρώματα να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται, την καθαρότητα που πρέπει . Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις περισσότερες φορές τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι του στη μέση. Που είναι η ζωή σου; Την έβαλες σε μια γραμμή και ύστερα την έσφιξες πάνω σου, έτοι...