Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι πραγματικά δύσκολα να ερμηνεύσει κανείς, με παλαιό οπλοστάσιο επιχειρημάτων, αυτά που συμβαίνουν και αυτά κυρίως που θα ακολουθήσουν. Από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… ακόμα και αν κάποτε είχαμε μπερδευτεί στην πορεία, από το Πολυτεχνείο του 1973 μέχρι το Πολυτεχνείο του 2008 υπάρχει χάσμα αξεπέραστο. Είναι αυτό το χάσμα που απομάκρυνε την αλληλεγγύη των γενεών και έκοψε απότομα μια αλληλουχία. Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην. Ξεπουλήσαμε την ψυχή μας στο διάολο και τώρα ο δρόμος, εκεί που γίνονται οι συναντήσεις, στην Πατησίων στη Στουρνάρη φαντάζει γκρεμός. Δεν μπορούμε πλέον να μπούμε στην παρέα. Δεν μπορούμε να ανταμώσουμε… Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η ανικανότητα να καταλάβουμε την νεολαία. Αυτό θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο σήμερα, γιατί αλλιώς οι σχεδι...

Όσα ζούμε αυτές τις μέρες μετά την δολοφονία του μαθητή, είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κρίσης που ξεχείλισε. Οι κουκουλοφόροι, οι «γνωστοί άγνωστοι», όπως χρόνια τώρα συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε, δεν έχουν το εύρος να δημιουργήσουν μια λαϊκή εξέγερση σαν αυτη που έλαμψε και φώτισε το σκοταδι της καθημερινότητας μας, διαφορετική βεβαίως απ’ αυτές που έχουμε συνηθίσει, αλλά ικανή να επιβάλλει νέους προβληματισμούς. Πάντα είχα την απορία τι θα κάνουν αυτά τα παιδιά όταν θα βγουν στην αγορά. Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα αντιδράσουν. Φαίνεται πως η στιγμή ήρθε πριν του αναμενομένου, για ένα αύριο που φαίνεται από σήμερα καμένο. Η στιγμή είναι τώρα. Αποσπάσματα από παλαιότερα κείμενα για να δικαιολογήσω την ανησυχία. Αυτή την φορά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, όπως η ιστορία μας έχει μάθει. Η γενιά μας γέρασε απότομα, από τα πενήντα. Δεν είναι που τα έκανε θάλασσα, φρόντισε με τις αλλόκοτες επιλογές της, να μην είναι πλέον χρήσιμη. Υπάρχουν χιλιάδες δικαιολογίες, για το αποτέλεσμα...

Μια σπίθα ήταν αρκετή για να λαμπαδιάσει η οργή. Μια οργή που σωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μίσος, που φώλιαζε, για μια γενιά πολιτικών που θεωρούν την αυθαιρεσία κανονικότητα. Για τα σκάνδαλα που κουκουλώνονται. Ένας κόσμος απαξιωμένος, μια γενιά προδομένη, που δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτούς που έχουν την υποχρέωση να την στηρίξουν, μια γενιά που δεν έχει πλέον σύμμαχο την αλληλεγγύη. Ο φόνος υπαρκτός και συμβολικός. Η εκδίκηση, δεν έχει χρώμα, δεν έχει κόμμα, δεν έχει ιδεολογία. Τροφοδοτείται από τη συλλογική μνήμη. Αυτό που ζούμε δεν το έχουμε ξαναζήσει θυμάμαι το Νοέμβριο του 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Πάλι Νοέμβριος στην επέτειο του Πολυτεχνείου το 1985, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στα Εξάρχεια. Η σφαίρα β...