Τελευταία σελίδα αριστερά

Κανείς δεν το αμφισβητεί. Η απεργία είναι   η έσχατη μορφή αντίστασης για κάθε εργαζόμενο. Γι’ αυτούς   όμως που έχουν απαξιώσει την εργασία,   που δημιουργούν στρατιές ανέργων και επιθυμούν να επαναφέρουν συνθήκες σκλαβιάς,   δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους.   Δεν ζητούν κόσμο για δουλειά, την έκαναν την δουλειά τους.   Συγκέντρωσαν   όλο τον     πλούτο, κάπου   στο πλανήτη και το μόνο που θέλουν είναι να έχουν   την ησυχία τους να τον χαρούν.   Μην σας εντυπωσιάζει. Το σύστημα, έχει χάσει τον προσανατολισμό του, έχει περάσει στο στάδιο του εκφυλισμού. Γεννάει τέρατα. Χρειάζονται πλέον πιο   δραστικά όπλα για να καταπολεμηθεί. Μια μεγάλη φωτιά να τους κάψει.       Σ’ αυτόν τον καθημερινό πόλεμο, με όπλα μόνο τις λέξεις, προσπαθώ να μπω και να βγω απ’ το μυαλό μου, νικητής. Για τη ζωή που πίστεψα, για τη ζωή που ονειρεύομαι και αγαπάω. Αυτή τη ζωή αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες, προσπαθώ να υπερασπιστώ, ν...

Μέρες προσγείωσης, μας τέλειωσαν τα παραμύθια. Η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη, η περιέργεια όμως να γίνουμε μάρτυρες της καταστροφής ακόμα πιο δυνατή. Σε τι να ελπίζουμε; Σε ένα μεγάλο μπουμ, τώρα πως,   μη ρωτάτε.   Είναι αυτό που περιμένουν όλοι, τώρα τι; Μη τους ρωτάτε. Αυτό το κεραυνοβόλο μας στοιχίζει τελικά. Πώς να πάει μπροστά το καράβι με ναύτες χωρίς βιογραφικά, χωρίς ταυτότητα. Θα βουλιάξει. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, κουβαλούν την ιστορία τους και την ιστορία των προγονών τους. Σε ανύποπτο χρόνο, τα ξεβράζει η ιστορία και τότε τρέχουμε να μαζέψουμε θύελλες. Όχι μόνο βιογραφικά και γενεαλογικό δέντρο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει το καθίκι ο προπάππους ή η μέγαιρα η προ   γιαγιά. Κάθε φορά το λέω και καμιά φορά δεν το κάνω, έτσι θα πάει αυτή η ιστορία, με την προσδοκία ότι αλλάζουμε, μέχρι να έρθει η διαβεβαίωση ότι δεν αλλάζουμε τελικά. Αυτό το ταξίδι με τους άγραφους ναύτες δεν έχει προορισμό, δεν υπάρχουν λιμάνια μια πορεία μόνο πότε στη...

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν,  άλλωστε λίγο η πολύ, έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες της ζοφερής εικόνας, της  ίδιας  της πραγματικότητας. Έχουμε δεδομένα, που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες.  Το πρόβλημα βρίσκεται στα θύματα.  Όλες οι φυλές του Φαραώ, που να βρεις δρόμο να τις βάλεις να τον περπατήσουν.  Ο καθένας τραβάει τη μοναχική πορεία  του, ακολουθεί την πεπατημένη του, υπερασπίζεται τα  στενά  του συμφέροντα. Αυτές τις λέξεις δυσκολεύομαι να βρω.  Λίγες σε μια σειρά που να σχηματίζουν μια πρόταση.   Τι κάνουμε;   Όλοι μαζί τι κάνουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις σήμερα, ή θα χρειαστεί να  γραφτούν με αίμα για να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να  ενώσουν,  τους ανθρώπους που υποφέρουν, να ενώσουν τα θύματα απέναντι στους θύτες. Δεν είναι ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες,  μ’ αυτά που προηγήθη...

Ποιος το περίμενε πριν είκοσι χρόνια,  που ξεκίνησε η έκδοση της εφημερίδας,που κρατάτε στα χέρια σας, ότι   η πατρίδα μας θα βίωνε μια τέτοια κατάσταση.   Ποιος το περίμενε, μετά από δυο δεκαετίες  να  καταγράφουμε  όχι αυτά που κερδίζονται,  αλλά αυτά  που χάνονται.   Τα προβλήματα  στις αρχές του 1990, που προβάλλαμε  φαντάζουν παρανυχίδες, μπροστά στη σημερινή καταστροφή. Συμπληρώνονται  σήμερα είκοσι χρόνια έκδοσης  της «Κέρκυρας Σήμερα» και όπως ορθά αναφέρει ο εκδότης στο σημερινό  του άρθρο, «..Που διάθεση για εορταστικές πανηγυρικές εκδόσεις , όταν το καθημερινό ζητούμενο είναι η εξασφάλιση της επιβίωσης, μέσα σε ένα περιβάλλον  που έχει όλο και  πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της ασφυξίας …» Και όχι μόνο. Γινόμαστε μάρτυρες, μιας ανηλεούς υποτίμησης των πάντων. Ζούμε μια περίοδο, σκιάς.     Με μια λέξη. Βαρβαρότητα. Μια κατάσταση εκτός ελέγχου, εκτός σχεδί...