Τελευταία σελίδα αριστερά

Κουραστήκαμε, βαρεθήκαμε. Μια ρευστότητα άνευ προηγουμένου. Μέρες, χωρίς χρονικό ορίζοντα λήξης. Μόνες σταθερές η πρόσθεση και η αφαίρεση. Αφαίρεση ελαφρύνσεων και πρόσθεση βαρών. Εν τέλει μια διαρκής αφαίρεση ζωής. Όταν γράφτηκε το παρακάτω είχε γένος αρσενικό σήμερα έχει γένος θηλυκό. Την ήξερα από παλιά . Συνέχισα να παρακολουθώ ανελλιπώς τα βήματά της , μέχρι την τέταρτη δεκαετία της ζωής της . Την είδα χθες στην τηλεόραση να μιλάει. Έλεγε μεγάλες κουβέντες, απ’ αυτές που χαϊδεύουν αυτιά, που δίνουν λύσεις, εδώ και τώρα. Επικοινωνούσε τις ουτοπίες της, τα ψέματά της . Ήταν ηλίου φαεινότερο, είχε παρακολουθήσει μαθήματα σύγχρονης δημαγωγίας. Προσπαθούσε να ξεφύγει απ' όλες τις κακές συνήθειες του παρελθόντος. Μάταια. “ Το κορμί δεν ξεκορμίζει” γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, πού να πάει άλλωστε; Πως ν’ αλλάξεις την περπατησιά σου, πως μιμούμενη ξένη φωνή, να μην ξεχαστείς στην διάρκεια μιας συζήτησης; Πρόσωπο, φωνή, μάτια, κίνηση, νοοτροπία έχουν διαποτιστεί από τον βιωθέντα χρόνο....

«Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε καρδιά μου πως αντέχεις μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές;» Πάλι Απρίλης ήταν. Είχα βάλει, την “ Επιστροφή ” του Μάνου Χατζιδάκι στον υπολογιστή, μετά από κάποια ώρα ο υπολογιστής άρχισε να παίζει ρεμπέτικα “ Οι Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη” . Με γύρισε πίσω σε μονοψήφιες ηλικίες σε κάποιον Απρίλη, σε πασχαλιές σε επιτάφιους , σε αναστάσεις σε όλες τις παιδικές Κυριακές. ...Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές… «Έρημη Χώρα» του Τ. Σ. Έλιοτ. “Ήμουν δεκαοχτώ χρονώ” γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις για τις “Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη” και ως τα είκοσί μου, που τελείωσε ο πόλεμος, ανακάλυπτα τη Μεσόγειο, τον Ήλιο, τον Χριστό, την Ελλάδα και τα Ρεμπέτικα. Κάτι περίεργες και πρωτοφανέρωτες για μένα μελωδίες μού κινήσαν την προσοχή και με φέρανε σε περιοχές πιο αυστηρές και πιο αληθινές…». Σ’ αυτόν τον τόπο, μπορεί να έλειψε τ...