Τετάρτη 7 Απριλίου 2021

“Η αλήθεια σου κατοικεί στο παρελθόν



Κουραστήκαμε, βαρεθήκαμε. Μια ρευστότητα άνευ προηγουμένου. Μέρες, χωρίς χρονικό ορίζοντα λήξης. Μόνες σταθερές η πρόσθεση και η αφαίρεση. Αφαίρεση ελαφρύνσεων και πρόσθεση βαρών. Εν τέλει μια διαρκής αφαίρεση ζωής. Όταν γράφτηκε το παρακάτω είχε γένος αρσενικό σήμερα έχει γένος θηλυκό.


Την ήξερα από παλιά . Συνέχισα να παρακολουθώ ανελλιπώς τα βήματά της , μέχρι την τέταρτη δεκαετία της ζωής της . Την είδα χθες στην τηλεόραση να μιλάει. Έλεγε μεγάλες κουβέντες, απ’ αυτές που χαϊδεύουν αυτιά, που δίνουν λύσεις, εδώ και τώρα. Επικοινωνούσε τις ουτοπίες της, τα ψέματά της . Ήταν ηλίου φαεινότερο, είχε παρακολουθήσει μαθήματα σύγχρονης δημαγωγίας.
Προσπαθούσε να ξεφύγει απ' όλες τις κακές συνήθειες του παρελθόντος. Μάταια.
“ Το κορμί δεν ξεκορμίζει” γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης, πού να πάει άλλωστε;
Πως ν’ αλλάξεις την περπατησιά σου, πως μιμούμενη ξένη φωνή, να μην ξεχαστείς στην διάρκεια μιας συζήτησης; Πρόσωπο, φωνή, μάτια, κίνηση, νοοτροπία έχουν διαποτιστεί από τον βιωθέντα χρόνο.
“Κάθε καταργημένη συνήθεια κάνει τον τέως εθισμένο να νιώθει σαν «τραβηγμένο» πρόσωπο. Κάποιο βέβηλο χέρι απλώθηκε πάνω του και τον βελτίωσε, κόβοντας ένα κομμάτι του εαυτού του”. Δεν μπορείς φίλη να ξεφύγεις από τις παλιές σου συνήθειες, δεν μπορείς να το σκάσεις από τον παλιό σου εαυτό.
Θέλεις να απαλλαγείς από τις βαριές δουλείες της νεότητάς σου. Το λες και το πιστεύεις.
“Αυτοί που σε δασκάλεψαν πιθανώς δεν γνωρίζουν ότι οι εθισμοί είναι μεταμορφώσεις μιας βαθύτητας η οποία συγκροτεί εσωτερικά την προσωπικότητα”.
“Η αλήθεια σου κατοικεί στο παρελθόν. Αν δραπετεύσει -πράγμα που δεν αποκλείεται- μοιάζεις πλέον με μεσόκοπη που ανανεώνει την παιδικότητά της

Δευτέρα 5 Απριλίου 2021

Πάλι Απρίλης ήταν



«Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε καρδιά μου πως αντέχεις μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές;»
Πάλι Απρίλης ήταν. Είχα βάλει, την “ Επιστροφή ” του Μάνου Χατζιδάκι στον υπολογιστή, μετά από κάποια ώρα ο υπολογιστής άρχισε να παίζει ρεμπέτικα “ Οι Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη” .
Με γύρισε πίσω σε μονοψήφιες ηλικίες σε κάποιον Απρίλη, σε πασχαλιές σε επιτάφιους , σε αναστάσεις σε όλες τις παιδικές Κυριακές.
...Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές,
σμίγοντας
θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές…
«Έρημη Χώρα» του Τ. Σ. Έλιοτ.
“Ήμουν δεκαοχτώ χρονώ” γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις για τις “Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη” και ως τα είκοσί μου, που τελείωσε ο πόλεμος, ανακάλυπτα τη Μεσόγειο, τον Ήλιο, τον Χριστό, την Ελλάδα και τα Ρεμπέτικα. Κάτι περίεργες και πρωτοφανέρωτες για μένα μελωδίες μού κινήσαν την προσοχή και με φέρανε σε περιοχές πιο αυστηρές και πιο αληθινές…».


Σ’ αυτόν τον τόπο, μπορεί να έλειψε το ψωμί και η ελευθέρια, το τραγούδι όμως πάντα μας ζέσταινε. Μας μεγάλωσαν τα τραγούδια, κάποια απ’ αυτά μας σημάδεψαν, γιατί δεν ήταν μόνα τους, ήταν κομμάτι της ζωής μας. Έντυσαν γεγονότα, έβαλαν ήχο στις σιωπές, έγιναν ύμνοι προσωπικοί με αξία εθνική για τον καθένα. Τα τραγούδια, μας ψυχανάλυσαν, σκάλισαν μέσα μας κάτι αδιευκρίνιστο και χάραξαν καινούργιους δρόμους για τη ζωή.
Όταν γράφτηκε ήταν ένας ρυθμός, κάτι στο μυαλό του συνθέτη, κάτι στο μυαλό του στιχουργού. Ύστερα, έγινε άρωμα, έγινε εικόνα, έγινε δρόμος έγινε φιλί, έγινε βλέμμα, έγινε συνάντηση και χωρισμός, έγινε πόνος και χαρά. Έγινε κομμάτι ζωής ξεχωριστό για τον καθένα. Είναι δικά μας τα τραγούδια.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...