Τελευταία σελίδα αριστερά

Τα δυο κόμματα που κατέστρεψαν τη χώρα και την οδήγησαν στην χρεοκοπία, βλέπουν τα ποσοστά τους, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις να μειώνονται εντυπωσιακά. Τα κόμματα της αριστεράς, αντίθετα εισπράττουν την δυσαρέσκεια των πολιτών. Δυστυχώς στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η αριστερά, αυτές οι πρόσκαιρες αναλαμπές ποτέ, δεν αξιοποιήθηκαν. Το μεγάλο ερωτηματικό για ποια αριστερά μιλάμε, θα πάψει να μας απασχολεί όταν επιτέλους σταματήσουμε να κτίζουμε στην άμμο παλάτια και μάλιστα με υλικά που ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να ανακυκλώσουμε. Ποια αριστερά; Η ορθόδοξη, η δογματική, η ανανεωτική, η ριζοσπαστική, η επαναστατική, η δημοκρατική, η έτσι ή αλλιώς, η αριστερά της αριστεράς, η μέσα δεξιά, η έξω αριστερά. Επιτέλους! Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η διάβρωση του πολιτικού και κοινωνικού ιστού, έχει προκαλέσει ανήκεστη βλάβη, στην πατρίδα μας. Η κηλίδα έχει καλύψει, όλη την πολιτική και κοινωνική διαστρωμάτωση, ξεπερνώντας και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης, ...

Με αυτά που γράφω πώς να αντέξει ο υπολογιστής. Δεν έχει κείμενο σήμερα, με προειδοποίησε από το πρωί και το μεσημέρι, αρνήθηκε κάθε συνεργασία. Από τις αποθήκες και σήμερα. Όχι δεν μετράμε τους μήνες, η αναφορά γίνεται για τις μνήμες. και το Νοέμβρη, η δικής μας η γενιά όσο και αν προσπαθήσει δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Ο Ηλίας Κατσούλης όταν έγραφε τους στίχους εκεί είχε το μυαλό του «Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ' ένα τρένο Αθήνα, Λάρισα, ωραία Θεσσαλία στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο με μια πληγή από παλιά μελαγχολία. Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι μ' έναν καιρό που όλο σκέπτεται να βρέξει. Νοέμβρης μήνας...» Από το άχρωμο ξεκίνημα της ζεστής και ψεύτικης μέρας, σκοτεινά σύννεφα με σχισμένες άκρες περιφέρονται στην πνιγηρή πόλη. Από τη μεριά της εισόδου του λιμανιού τα σύννεφα συσσωρεύονταν διαδοχικά και απειλητικά, και μαζί τους απλωνόταν μια πρόγευση τραγωδίας βγαλμένη από την ακαθόριστη κακία των δρόμων απέναντι στον αλλοιωμένο ήλιο. Κουρέλια από κουρελ...

Από ιδρύσεως ελληνικού κράτους, μέχρι σήμερα, η ιστορία μας διαβεβαιώνει, ότι αυτός ο τόπος, ποτέ δεν στηρίχτηκε στις δυνάμεις του. Αυτό που συμβαίνει σήμερα με την σκληρή εποπτεία της τρόικας, και χρώμα γερμανικό, είναι επακόλουθο, μιας μεγάλης περιπλάνησης στις αγκαλιές όλων σχεδόν των ισχυρών του κόσμου. Αυτό το κεραυνοβόλο, μας στοιχίζει τελικά. Πώς να πάει μπροστά το καράβι με ναύτες χωρίς βιογραφικά χωρίς ταυτότητα. Θα βουλιάξει. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, κουβαλούν την ιστορία τους και την ιστορία των προγονών τους. Σε ανύποπτο χρόνο, τα ξεβράζει η ιστορία και τότε τρέχουμε να μαζέψουμε θύελλες. Όχι μόνο βιογραφικά και γενεαλογικό δέντρο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει το καθίκι ο προπάππους ή η μέγαιρα η προ προ γιαγιά. Κάθε φορά το λέω και καμιά φορά δεν το κάνω, έτσι θα πάει αυτή η ιστορία, με την προσδοκία ότι αλλάζουμε, μέχρι να έρθει η διαβεβαίωση ότι δεν αλλάζουμε τελικά. Αυτό το ταξίδι με τους άγραφους ναύτες δεν έχει προορισμό, δεν υπάρχουν λιμάνια μια πορεία μό...

Φαίνεται πως δεν μπορούμε να αντιδράσουμε, ο χρόνος που προηγήθηκε, υπήρξε καταλυτικός. Ισχυρές δόσεις, μαζικής ενοχοποίησης, συνοδευόμενες από μια άνευ προηγούμενου κινδυνολογία, κατάφεραν να ακινητοποιήσουν την κοινωνία, που παρακολουθεί μουδιασμένη και ανήμπορη ν’ αντιδράσει, μπροστά στη γιγαντιαία επιχείρηση αφαίμαξης κατακτήσεων δεκαετιών, από την υπόδουλη στους δανειστές – τοκογλύφους, ελληνική Κυβέρνηση. Οι πραγματικοί υπαίτιοι, που δεν είναι άλλοι, από αυτούς που άσκησαν εξουσία την μεταπολιτευτική περίοδο, δηλαδή τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, κρύβονται πίσω από την συλλογική ευθύνη και με περίσσιο θράσος, - σήμερα το ΠΑΣΟΚ, αύριο Η Ν.Δ - αναλαμβάνουν τη νέα εργολαβία να «σώσουν την χώρα» από την καταστροφή που οι ίδιοι την οδήγησαν. «Μερίδιο ευθύνης για τον δρόμο που πήρε ο τόπος μας, για το πώς το ξοδέψαμε, έχουμε όλοι», αναφέρει σε άρθρο του ο Παντελής Μπουκάλας «Αλλά, μα την αλήθεια, δεν αποφασίσαμε όλοι μαζί να φορτωθούμε το «εθνικό όραμα» των Ολυμπιακών… Δεν συντάξαμ...