Τελευταία σελίδα αριστερά

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις, ο άνθρωπος που έβαλε τη μουσική να περπατήσει μέσα στα στενά της ψυχής μας και να διδάξει ήθος. Έστησε έναν καθρέφτη απέναντι στην εποχή του κι εκεί, μέσα στο φως, φάνηκε ο άνθρωπος πιο όμορφος, πιο ελεύθερος. Έπλασε μια Οδό Ονείρων, για όσους δεν βολεύονται με τη μετριότητα. Έμαθε στα Παιδιά κάτω στον κάμπο, πως η ζωή δεν είναι παρά μια Μπαλάντα του Ουρί, ένας αγώνας ανάμεσα στη θλίψη και στο θαύμα. Μας θύμισε ότι η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει, ότι η αθανασία δε μας χρειάζεται, αν δεν έχουμε ψυχή. Έκανε το φεγγάρι κόκκινο και το πρόσφερε σε μια Πόλη μαγική, που ακόμη ψάχνει να θυμηθεί ποια είναι. Μίλησε για τη Μυρσίνη που ανθίζει, για τον Μεθυσμένο δρόμο, για το όνειρο που χάθηκε στο πέλαγο, για το χαμόγελο της Τζοκόντας που ακόμη μας κοιτάει ειρωνικά. Ο Χατζιδάκις πίστευε στη δύναμη του ωραίου και του διαφορετικού. Είχε τον θάρρος να πει πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μα μόνο όταν σιωπά μπροστά στην ασχήμια. Κι όταν τραγούδησε Μην τ...

Μην σας ξεγελά το πρώτο πρόσωπο, δεν πρόκειται για εξομολόγηση. Είναι μια άσκηση αντοχής, μια προσπάθεια να μείνει ο νους καθαρός μέσα στον θόρυβο. Οι Ενεστώτες δεν είναι για τέτοιες αποστολές, καίγονται εύκολα. Ζούμε αναβάλλοντας. Αναβάλλουμε τη χαρά, τη λύπη, την αρχή και το τέλος. Αφήνουμε τα πράγματα να ωριμάζουν έξω από εμάς, σαν να περιμένουμε ένα σημάδι που ποτέ δεν έρχεται. Και στο μεταξύ, ο χρόνος μάς προσπερνά αθόρυβα, κουβαλώντας τις στιγμές που δεν τολμήσαμε να ζήσουμε. Το παρελθόν στήνει παγίδες στο παρόν, το μέλλον υπόσχεται ψευδείς σωτηρίες. Ανάμεσά τους, στεκόμαστε ακίνητοι, εξαντλημένοι από προβλέψεις. Η αναμονή μάς έγινε τρόπος ζωής, μια ήπια ασθένεια που δεν φαίνεται, μα φθείρει σιωπηλά. Μαντεύουμε το αύριο σαν να μπορούμε να το διαπραγματευτούμε. Τι θα συμβεί, πότε, με ποιον τρόπο. Κι όμως, τίποτα δεν έρχεται όπως το περιμέναμε. Τα καλά δεν είναι τόσο φωτεινά, τα κακά όχι τόσο μαύρα. Μόνο η αναμονή είναι πάντα σκοτεινή. Αυτή μας κλέβει τον χρόνο, οι ώρες που δεν συν...

Οι γιορτές, όσο μεγαλώνουμε, δεν είναι πια για ευχές. Είναι για απολογισμούς. Για σιωπηλές μάχες με όσα σωπάσαμε, με όσα δεν προλάβαμε να πούμε. Και με όσα δεν χρειάστηκε ποτέ να ειπωθούν, γιατί μίλησαν αλλιώς, σε μια ματιά, σε μια απουσία, σε ένα βλέμμα που κράτησε λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Δεν είναι εύκολο να γιορτάζεις τον εαυτό σου. Χρειάζεται θάρρος να αντικρίσεις τα λάθη σου χωρίς να χάσεις την αξιοπρέπεια, γνώση να δεις την πορεία όχι σαν δρόμο επιτυχιών, αλλά σαν το αργό ξεγύμνωμα ενός ανθρώπου που μαθαίνει να βρίσκει φως μέσα απ’ τις ρωγμές. Εκεί, στις ρωγμές, μπαίνει το φως. Εκεί κατοικεί η αλήθεια, όχι στην τελειότητα. Αν κάτι εύχομαι σήμερα, δεν είναι μακροημέρευση ούτε επιτυχία. Είναι να μη συνηθίσω. Να μη μάθω ποτέ να περνώ δίπλα από τη ζωή σαν τουρίστας. Να παραμένω ευάλωτος, ακόμη κι αν αυτό πονάει. Να με συγκινεί το τίποτα, το θρόισμα της βροχής, ένα άδειο παγκάκι, μια φωνή που γυρίζει από παλιά, η σιωπή που σπάει για μια στιγμή και σε αφήνει άναυδο. Ίσως, τελικά, ...

Φέτος δεν τα αποχαιρέτησα. Έφυγαν μόνα τους, χωρίς υπόσχεση, χωρίς την ψευδαίσθηση της επιστροφής. Ίσως γιατί κι εγώ δεν είχα πια τι να τους πω. Κουράστηκα να εξηγώ στα πουλιά πως δεν φταίει ο καιρός, φταίμε εμείς που συνηθίσαμε. Δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία», είπα. «Σιγά μη σε πιστέψουμε», ήρθε η αντήχηση. Θα πείτε, η αντήχηση επαναλαμβάνει, έτσι γίνεται συνήθως. Αυτή τη φορά όμως δεν άντεξε το ψέμα. Μπορεί να το λέω εγώ, μπορεί κάποιος που ξέχασε το όνομά του. Δεν έχει σημασία. Όλοι έχουμε ανάγκη να μας πιστέψει κάποιος, έστω κι αν είναι η ηχώ μας. Τα χρόνια δεν περνούν, εγκαθίστανται. Στρώνουν τραπέζι στα παλιά μας λάθη και ζητούν ρέστα. Κι εμείς τα κερνάμε νοσταλγία, για να τα καλοπιάσουμε. Λέμε «σοφία», εννοούμε «συμβιβασμό». Λέμε «εμπειρία», εννοούμε «κουράστηκα να παλεύω». Όλα μια γλωσσική ανακούφιση, για να μην πούμε τη λέξη ήττα. Η ζωή, λένε, είναι δρόμος. Εγώ τη βλέπω σαν ανηφόρα με δύο κατηφόρες στα άκρα και πίσω και μπροστά. Όποια κι αν κατεβείς, η θέα ίδια: τοπίο μετά τη...

Για όσους ξέρουν τα πάντα, εκτός από το τι συμβαίνει στ’ αλήθεια Σε συνέχεια των «βεβαιοτήτων των πρόθυμων», περνάμε τώρα στους πιο πρόθυμους απ’ όλους εκείνους που γνωρίζουν τα μυστικά του κόσμου. Όχι επειδή τα έψαξαν, αλλά επειδή τα ένιωσαν «μέσα τους». Στην εποχή μας, το ένστικτο έγινε απόδειξη και η υποψία γνώση. Στην Κέρκυρα, και λόγω υγρασίας οι θεωρίες συνωμοσίας φυτρώνουν παντού. Ένα βίντεο, μια κουβέντα στο καφενείο, μια φράση στο διαδίκτυο αρκούν για να στηθεί η αλήθεια της ημέρας. Και μέχρι να κρυώσει ο καφές, έχει ήδη βρεθεί ο ένοχος, ο σκοπός, το σχέδιο. Εκεί θα μάθεις ποιος κινεί τα νήματα, ποιος «τα έχει κανονίσει», ποιος «τραβάει τα λεφτά» και ποιος «τα ξέρει όλα αλλά δεν μιλάει». Η συνωμοσία είναι το νέο τοπικό μας προϊόν: παράγεται καθημερινά, φρέσκια, φημολογούμενη και σερβιρισμένη με τον καφέ. Δεν είναι κακό να ψάχνεις. Κακό είναι να σταματάς στο πρώτο που σε βολεύει. Γιατί πίσω από κάθε «τα έχουν κανονίσει» κρύβεται η πιο απλή εκδοχή: ότι τίποτα δεν είναι κανονισμέ...