Ο καθρέφτης του ήλιου

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις, ο άνθρωπος που έβαλε τη μουσική να περπατήσει μέσα στα στενά της ψυχής μας και να διδάξει ήθος. Έστησε έναν καθρέφτη απέναντι στην εποχή του κι εκεί, μέσα στο φως, φάνηκε ο άνθρωπος πιο όμορφος, πιο ελεύθερος.

Έπλασε μια Οδό Ονείρων, για όσους δεν βολεύονται με τη μετριότητα.

Έμαθε στα Παιδιά κάτω στον κάμπο, πως η ζωή δεν είναι παρά μια Μπαλάντα του Ουρί, ένας αγώνας ανάμεσα στη θλίψη και στο θαύμα. Μας θύμισε ότι η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει, ότι η αθανασία δε μας χρειάζεται, αν δεν έχουμε ψυχή. Έκανε το φεγγάρι κόκκινο και το πρόσφερε σε μια Πόλη μαγική, που ακόμη ψάχνει να θυμηθεί ποια είναι. Μίλησε για τη Μυρσίνη που ανθίζει, για τον Μεθυσμένο δρόμο, για το όνειρο που χάθηκε στο πέλαγο, για το χαμόγελο της Τζοκόντας που ακόμη μας κοιτάει ειρωνικά.

Ο Χατζιδάκις πίστευε στη δύναμη του ωραίου και του διαφορετικού.

Είχε τον θάρρος να πει πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μα μόνο όταν σιωπά μπροστά στην ασχήμια.

Κι όταν τραγούδησε Μην τον ρωτάς τον ουρανό, ήξερε πως η απάντηση βρίσκεται πάντα μέσα μας, εκεί όπου η μουσική του συναντά την αξιοπρέπεια.

Κάθε του νότα μια μικρή επανάσταση.

Κάθε του λέξη μια υπόσχεση ότι το πέλαγο είναι βαθύ, μα ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί όρθιος.

Ο λόγος του ήταν προοδευτικός, αιχμηρός, απελευθερωμένος από τα στερεότυπα.

Απέναντι στην ευκολία, πρότεινε το μέτρο.

Απέναντι στην εξουσία, την ευγένεια του πνεύματος.

Απέναντι στη βαρβαρότητα, τη σιωπή του πιάνου του.

Και στο τέλος, μέσα από τον Κεμάλ, είπε την πιο σκληρή αλήθεια:

«Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.»

Όχι από απαισιοδοξία, αλλά σαν υπενθύμιση πως η αλλαγή αρχίζει μόνο από εκείνον που τολμά να ονειρεύεται.

Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται επέτειος για να τον θυμόμαστε.

Ο Χατζιδάκις είναι εδώ, κάθε φορά που μια νότα αντιστέκεται στη φτήνια, κάθε φορά που μια λέξη ξαναβρίσκει το νόημά της.

Είναι ο καθρέφτης του ήλιου που μας δείχνει, ακόμη,

πώς μπορεί να μοιάζει ένας κόσμος όμορφος.