Τελευταία σελίδα αριστερά

Μόνο τη φωτογραφία αλλάζω κάθε χρόνο και τον τίτλο. Οι λέξεις έδωσαν όρκο πίστης να μείνουν στη θέση τους. Και πέρυσι και πριν πέντε χρόνια και φέτος και πάντα το ίδιο. Σταθεροί, έως δογματικοί θα το επαναλάβουμε. Ακόμα και αυτοί, που ακολούθησαν χωρίς ενστάσεις, τα καλέσματα του ανέμου εξ Αμερικής και στολίστηκαν κόκκινες αγοραστές καρδούλες, ακόμα και αυτοί σήμερα, αρχίζουν να κλονίζονται. Γιατί ο έρωτας δεν είναι φρου φρου και αρώματα, κατέχει εξέχουσα θέση στο χώρο των βαριών συναισθημάτων. «Υπό το βάρος του ορεινού όγκου» στις πλάτες μας, που έγραφα παλαιότερα, αμερικανιές τύπου «Αγίου Βαλεντίνου» περνούν στο περιθώριο. Είναι και εκείνο το δίλημμα ξέρετε, που ετέθη εσχάτως: «με τις αγορές ή με τον άνθρωπο;» ο εν λόγω άγιος εκπροσωπεί τις αγορές, και ως γνωστόν εμείς είμαστε απέξω. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω απ’ αυτά που κατά καιρούς έχω γράψει. Όταν γράφτηκαν τα παραπάνω και τα παρακάτω, είχα ξεκινήσει το κείμενο με έναν γενναίο στίχο του Οδυσσέα Ιωάννου: Θέλω τη μέρα που...

  "Οι πιο τρομακτικές μάσκες είναι αυτές των λύκων, όταν ντύνονται αρνάκια και παριστάνουν ότι δεν τρέφονται με σάρκα και αίμα, αλλά, με χλόη και νερό. Ώσπου, να δεις να κοκκινίζει το ρύγχος τους, από τη σάρκα και το δικό σου αίμα και να μην αντέχεις ούτε να το πιστέψεις.” σχόλιο της φίλης μου Μαρίας Φίλιππα σε ένα παλαιότερο κείμενο της στήλης. Ο λόγος για το καρναβάλι. Ο λόγος για τις μέρες που οι φτωχοί μπορεί να γίνουν πλούσιοι. Οι γυναίκες άνδρες, οι άνδρες γυναίκες, οι κυνηγοί θύματα και τα θύματα κυνηγοί. Οι μέρες με τις μάσκες που μας επιτρέπουν να δραπετεύσουμε από τον εαυτό μας. Αυτές τις μέρες, επιτέλους μπορούν να γίνουν όλα αληθινά, γατί οι μάσκες δεν είναι αόρατες, όπως αυτές που φοριούνται όλο το χρόνο. Αυτές που χαμογελούν ψεύτικα, που κλαίνε ψεύτικα, αυτές που κρύβουν μέσα από τον τσαμπουκά την αδυναμία, μέσα από την επιθετικότητα την ανασφάλεια. Αυτές οι μάσκες της καθημερινότητας, θα μείνουν για μετά το καρναβάλι, τώρα έχουμε τις πραγματικές. Η μάσκα σαν ένα σύν...

Είναι απ’ τα κείμενα που όταν ξαναβρεθούν μπροστά σου, σου δημιουργούν ένα κράμα αγωνίας και επιθυμίας να τα ξαναμοιραστείς. Είναι σαν μια αγαπημένη γωνιά του σπιτιού σου, που επιθυμείς διακαώς να την δείξεις σ΄ αυτούς που σε επισκέπτονται για πρώτη φορά. Αυτή η εποχή λίγο πριν τον ερχομό της άνοιξης, με βοηθά, να αποδράσω από την επικαιρότητα. Εκεί που υμνώ την τεχνολογία συγχρόνως την βλαστημάω. Οι φιλίες έχουν γίνει γραπτά μηνύματα και περνούν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, που μας δίνουν την δυνατότητα να έχουμε επαφή με φίλους, σπανίως όμως τους βλέπουμε, και όταν τους δούμε, δεν έχουμε και πολλά να πούμε. Κερδίζουμε καθημερινά σε ευκολίες και χάνουμε σε συναίσθημα. Αυτή η προσθαφαίρεση, δεν ξέρω τελικά τι άθροισμα θα βγάλει. Για την ώρα και εννοώ εκείνες τις μονοψήφιες ώρες, που σε πετάνε ανελέητα στον εαυτό σου και σου ζητάνε διευθύνσεις και ονόματα, έχω μείον Λίγο πριν την Άνοιξη νοσταλγίες; Όχι ακριβώς. Δυστυχώς βρίσκομαι στην ανάγνωση της τρίτης επιστολής. Μιλάω για αυτές τις ...

Η ελληνική γλώσσα είναι ψυχή, μια ψυχή όλο φως, που διαχέεται σε όλη τη γη, διαθλάται σε πολλές άλλες γλώσσες, αντανακλά την ιστορία της ανθρωπότητας. Το έγραψα παλαιότερα. Παγκόσμια ημέρα της Ελληνικής γλώσσας αύριο, γι' αυτήν ο λόγος, για τη γλώσσα μας, που μπορεί να περιορίζεται η διδασκαλία της, ανά την υφήλιο, εμείς εδώ όμως χωρίς αυτήν, πώς να ζήσουμε πραγματική ζωή. Γιατί όπως γράφει ο Θοδωρής Καλιφατίδης «Αν ο Θεός είναι η αλήθεια, τότε η γλώσσα είναι ο Θεός» , Μονάχα στη γλώσσα μας, άλλωστε, όπως γράφει στην παρουσίαση ενός βιβλίου του Καλιφατίδη, η φίλη μου βιβλιοκριτικός Ελένη Γκίκα “μπορεί να μας συμβούν τα πιο βαθιά και αληθινά μας: να ερωτευθούμε, να σταθούμε απέναντι στη γέννηση και το θάνατο, να τραγουδήσουμε τον καημό μας και τη χαρά μας, να κάνουμε τέχνη αναζητώντας το απόλυτο. Νανουρίσματα, μοιρολόγια, δημοτικό τραγούδι και αμανέδες, ραβασάκια, προσευχές και ποίηση μονάχα στη γλώσσα μας μπορούμε να κάνουμε.” Και αν η γλώσσα μας δεν είναι τα γαλλικά, τα γερμανικά ...

Δεν ξέρω αν ήταν στη φωτογραφία ή ζωντανή απέναντί μου. Δεν έχω καταλήξει αν ήρθε στον ύπνο μου ή στο ξύπνιο μου. Την είδα ξαφνικά και έχασα το φως μου. Όμως συνέχισα να βλέπω. Ήταν όπως κλείνουμε τα μάτια μπροστά από ένα δυνατό φως και το φως εξακολουθεί να μας θαμπώνει. Όσες φορές προσπάθησα να γράψω για την ομορφιά, πάντα βρέθηκα μπερδεμένος. Θα προσπαθήσω επιστρατεύοντας και τις τελευταίες εφεδρείες της ειλικρίνειας μου, για να καταλήξω και πάλι σε ερωτηματικό, αλλά ήσυχος που θα έχω γράψει την δική μου αλήθεια και ας μην είναι η αλήθεια. Δεν μπορώ να απαξιώσω την ομορφιά, δεν μπορώ να την τοποθετήσω σε δεύτερη μοίρα πίσω από την δύναμη του μυαλού και την γενναιότητα της ψυχής. Θέλω να την αγγίξω. Δεν είναι εύκολο. Επιστράτευσα τον Μπρούνο Μοντεμπέλι “Το δέρμα της που είχε ψηθεί στον ήλιο σκόρπιζε τώρα γύρω του τα χρώματα και τα τ’ αρώματά του. Μύριζα κανέλλα, πιπέρι και τζίνζερ. Γευόμουν με τα μάτια την καφετιά κρέμα με την οποία φαινόταν να έχει αλειφθεί ολόκληρη, τις κιτρινωπές ...

Μια αφόρητη μπόχα αναδύεται από παντού. Το χειρότερο είναι ότι γίνεται μια προσπάθεια να μετατρέψουν τα ειδεχθή εγκλήματα σε πιπεράτες ιστορίες. Και ακόμη χειρότερο... σκοτώνουν ό,τι πιο όμορφο μας χαρίζει αυτή η ζωή. Τον έρωτα. Γεννηθήκαμε θλιμμένοι ή γίναμε; Είναι επόμενο. Σε μια κοινωνία στερημένη από αξίες. Σε μια κοινωνία που κάθεται πίσω από την κλειδαρότρυπα. Σε μια κοινωνία που έχει μετατραπεί σε κρεατομηχανή. Σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από το τρίπτυχο “σπέρμα αίμα ψέμα”, αυτά τα φαινόμενα να εκδηλώνονται με μεγαλύτερη συχνότητα. Δεν θα πάρω θέση πίσω από την κλειδαρότρυπα. Δεν συμμετέχω σ΄ αυτό το ομαδικό μπανιστήρι, άρα δεν έχω και τίποτα συνταρακτικό να σας αποκαλύψω. Την λύπη μου προσπαθώ να εκφράσω για τα απανωτά πλήγματα που δέχεται ο πολιτισμός μας. Δεν είναι μόνο τα γεγονότα που μας αμαυρώνουν, είναι και τα γύρω απ΄ αυτά, ο τρόπος που τα παρουσιάζουν, ο τρόπος που τα καταδικάζουν και ο τρόπος που τα υπερασπίζονται. Η μπόχα έρχεται από παντού. Από την επικοινωνία...

Αφορμή η συζήτηση στη Βουλή που προηγήθηκε, σχετικά με την πρόταση μομφής που κατέθεσε η αξιωματική αντιπολίτευση. Τρόμαξα. Δε μπορεί είπα, κάποια επιθεώρηση παρακολουθώ που γυρίστηκε στη Βουλή, παίζει και ο Μένιος Φουρθιώτης. Για όσους είναι άγνωστος, μέσα σε αυτούς και ο Πρωθυπουργός, ο Φουρθιώτης όπως γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος, είναι η επιτομή της εφ’ όλης της ύλης σαπίλας ενός ολόκληρου συστήματος: Σαπίλα μιντιακή με TV-σκουπίδια και εκδότες-σούργελα. Σαπίλα πολιτική με «επιτελικές» υποκοσμιακές διασυνδέσεις. Σαπίλα αστυνομική με "αριστες" προτεραιότητες και αντανακλαστικά. Σαπίλα "πετσοδημοσιογραφική" που όταν μπουκώνεται ούτε ακούει ούτε βλέπει. Σαπίλα οικονομική με "υγιή" επιχειρηματικότητα του τύπου "τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά/ και τα σκατά λιβάνι/ οι νταβαντζήδες γίναν δήμαρχοι/ κι οι κλέφτες καπετάνιοι». Δυστυχώς, αυτή είναι σήμερα η πολιτική πραγματικότητα. Μια κατάσταση που έχει παγιωθεί και έχει γίνει αποδεκτή από την κοινωνία. Το θέμα μ...