Τελευταία σελίδα αριστερά

Με την “πρ ώτη φορ ά αριστερά” ήλπιζα να ξεκινήσει μια νέα εποχή για την χώρα. Η πτώση των μεγάλων κομμάτων του πάλαι ποτέ δικο μ ματι σμού, πίστευα ότι θα διαμόρφωνε ένα καινούργιο σκηνικό στο νέο πολιτικό γίγνεσθαι, με νέες δυνάμεις, φρέσκα μυαλά . Δυστυχώς. Η κυβέρνηση της αριστεράς δεν τα κατάφερε . Η εναλλακτική λύση που προβάλλεται, το μόνο νέο που έχει είναι στο τίτλο της “Νέα δημοκρατία“ Επειδή ο μόνος τρόπος για να φωτίσουμε το μέλλον είναι να μην ξεχνάμε το παρελθόν ας θυμηθούμε: Η «Νέα Δημοκρατία», εί ναι γέννημα της αλήστου μνήμης Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης Ε.Ρ.Ε . Μανά και κόρη ως γνωστόν ιδρύθηκαν από το Κωνσταντίνο Καραμανλή. Για την ιστορία: η Ε.Ρ.Ε, ιδρύθηκε το 1956, μετά την διάλυση του «Ελληνικού Συναγερμού» του Αλέξανδρου Παπάγου. Στις εκλογές της 29ης Φεβρουαρίου 1956, η Ε.Ρ.Ε πέτυχε την απόλυτη πλειοψηφία στο νέο Κοινοβούλιο, παρ’ ότι σε ψήφους υπολείφτηκε του αντιπάλου συνδυασμού. Στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ αναδείχθ...

Δημοσιεύτηκε 30 Ιανουαρίου του '14 με τίτλο “Δύση ηλίου 17.46 σήμερα, 17.47 αύριο. Δημοσιεύεται και σήμερα 20 Οκτωβρίου του 2016. Πάμε πίσω. Όσο  οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας, τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό  από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει. Ευτυχώς τα αμυντικά συστήματα ακόμα λειτουργούν αποτελεσματικά. Είναι φυσικό μετά από τόσες επιθέσεις, να έχουν αναπτύξει μια ευχέρεια στις αποκρούσεις. Θα το επαναλάβουμε: «Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό.  Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες.  Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω».    Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου.  Πιάνει  με ενθουσιασμό τα χρώματα  να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο  όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται,  την καθαρότητα που πρέπει . Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτ...

«Δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία», είπα. «Σιγά μη σε πιστέψουμε», ήρθε η αντήχηση. Θα μ ου πείτε η αντήχηση επαναλαμβάνει, έτσι γίνεται συνήθως, αυτή τη φορά όμως δεν άντεξε το ψέμα. Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Ένα παλαιότερο κείμενο, γράφτηκε στη διασταύρωση. Στο σημείο μηδέν, εκεί που στυλώνεις τα πόδια και διαβεβαιώνεις τον εαυτό σου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει. Δεν σας κρύβω, ότι προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να κρατήσω το λόγο μου, με τον εαυτό μου. «Μίλα όσο χρειάζεται για να μην νομίζουν ότι είσαι βουβός», του είπα εδώ και μέρες. Δεν είμαι κουφός όμως, για να τα καταφέρω. Μόλις οι οργισμένες λέξεις εξαερωθούν, επαναφέρω τους περιορισμούς για να μην τους τηρήσω. Ημέρες επαναπροσδιορισμού, αυτές της κρίσης. Της κρίσης μιας κοινωνίας που βρίσκεται αντιμέτωπη με την εξαθλίωση. Επαναπροσδιορισμού της θέσης μ...

Την αγάπη που έδειχναν για το θέατρο και τη μουσική οι παλιοί κερκυραίοι - και αυτό ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη – εκφράζεται σήμερα με παράπονο... Πλούσιοι και φτωχοί, είχαν εντάξει στις προτεραιότητες τους τις τέχνες και τις υποστήριζαν κατά τρόπο μοναδικό. Αυτό το παράπονο το αντίκρισα στον απόηχο του φεστιβάλ χορωδιών που έγινε την περασμένη εβδομάδα, στην πόλη μας.  Σήμερα, όσων έζησαν εκείνα τα χρόνια, διακρίνεις στα μάτια τους, τη στιγμή της αναπόλησης, μια γλυκιά μελαγχολία. «Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι στο παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα», γράφει ο κορυφαίος χρονογράφος Παύλος Παλαιολόγος. Μια φορά και έναν καιρό εδώ που βλέπετε…Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόση έντονη την αναπόληση. Έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρα σε μέρα αλλάζει και χάνεται. Τον βλέπουν, κάνουν τις συγκρίσεις τους και μελαγχολούν. Από ...

Είναι ανούσιο και άκρως κουραστικό να αναλώνουμε χρόνο σε τηλεοπτικούς διαλόγους για να δικαιολογήσουμε το τι δεν κάναμε. Όπως είναι ανούσιο, να μιλάμε γι αυτά που θέλουμε να κάνουμε.  Ας περιοριστούμε επιτέλους στο αποτέλεσμα, ειλικρινά είναι το μόνο που ενδιαφέρει. Τα νέα, τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλασάρει για φρέσκα. Εκατοντάδες δικαιολογίες για ό,τι στραβό συμβαίνει και προκαλεί διαμαρτυρίες. Ξεκινάμε από την “οικονομική κρίση”, που τελευταία πήρε τη θέση από εκείνη τη φοβερή φράση, κατακλείδα στις ατέρμονες συζητήσεις, «φταίει το σύστημα» και αποτελεί πλέον την οικονομική συσκευασία, όπως λέμε «όλα σε ένα». Εκεί μέσα κρύβονται ανικανότητες, ανεπάρκειες, σκοπιμότητες, συμφέροντα μικρά και μεγάλα και ό,τι μπορεί να φαντασθεί ο νους σας. Ακολουθούν βεβαίως επί μέρους εμπόδια που συνθέτουν το πλαίσιο της υπερασπιστικής γραμμής, για όσα είπαμε, όσα υποσχεθήκαμε και τίποτα δεν κάναμε. Η αξία ενός έργου έγκειτα...