Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

“ Νέα Δημοκρατία” 60 χρονών κοριτσάκι

Με την “πρώτη φορά αριστερά” ήλπιζα να ξεκινήσει μια νέα εποχή για την χώρα. Η πτώση των μεγάλων κομμάτων του πάλαι ποτέ δικομματισμού, πίστευα ότι θα διαμόρφωνε ένα καινούργιο σκηνικό στο νέο πολιτικό γίγνεσθαι, με νέες δυνάμεις, φρέσκα μυαλά . Δυστυχώς. Η κυβέρνηση της αριστεράς δεν τα κατάφερε. Η εναλλακτική λύση που προβάλλεται, το μόνο νέο που έχει είναι στο τίτλο της “Νέα δημοκρατία“ Επειδή ο μόνος τρόπος για να φωτίσουμε το μέλλον είναι να μην ξεχνάμε το παρελθόν ας θυμηθούμε: Η «Νέα Δημοκρατία», είναι γέννημα της αλήστου μνήμης Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης Ε.Ρ.Ε . Μανά και κόρη ως γνωστόν ιδρύθηκαν από το Κωνσταντίνο Καραμανλή. Για την ιστορία: η Ε.Ρ.Ε, ιδρύθηκε το 1956, μετά την διάλυση του «Ελληνικού Συναγερμού» του Αλέξανδρου Παπάγου. Στις εκλογές της 29ης Φεβρουαρίου 1956, η Ε.Ρ.Ε πέτυχε την απόλυτη πλειοψηφία στο νέο Κοινοβούλιο, παρ’ ότι σε ψήφους υπολείφτηκε του αντιπάλου συνδυασμού.
Στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, με ποσοστό 24,4%. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έντονη ανησυχία στην κυβέρνηση της Ε.Ρ.Ε, η οποία αντέδρασε άμεσα συγκροτώντας μυστική επιτροπή στα πλαίσια του σχεδίου «Περικλής», στην οποία συμμετείχαν οι Γεώργιος Παπαδόπουλος, Γεώργιος Γεωργαλάς και Λευτέρης Σταυρίδης. Σκοπός του «Περικλή» ήταν ο περιορισμός της επιρροής της ΕΔΑ. Επιπλέον η Ε.Ρ.Ε χρηματοδότησε διάφορους αντικομμουνιστικούς, συντηρητικούς και εθνικιστικούς κύκλους, κυρίως δημοσιογραφικούς, σπαταλώντας μάλιστα μεγάλο μέγεθος οικονομικών πόρων. Τελικά το σχέδιο βρήκε ανοιχτή εφαρμογή στις εκλογές του 1961, που ονομάστηκαν «εκλογές βίας και νοθείας».
Το σχέδιο καταγγέλθηκε από την ΕΔΑ και την «Ένωση Κέντρου». 

 

Παρά ταύτα, η Ε.Ρ.Ε διατήρησε επαφές με διάφορους ακροδεξιούς κύκλους, κυρίως με παρακρατικές οργανώσεις (π.χ. Οργάνωση Καρφίτσα). Η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο της Ε.Ρ.Ε το 1963 με την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και τον τραυματισμό του Γιώργου Τσαρουχά. Διάδοχος της Ε.Ρ.Ε , θεωρείται η Νέα Δημοκρατία, ιδρυθείσα το 1974. Το «Νέα» έχει ιστορία πίσω της, και μάλιστα με πολλές μαύρες σελίδες, ακόμα και πρόσφατες. Αυτές είναι που βαραίνουν, τους σημερινούς επίδοξους διεκδικητές της εξουσίας και βγάζουν αυτή την απωθητική εικόνα.
Όλα τα παραπάνω, πολύ γνωστά από τη νεότερη ελληνική ιστορία.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Δύση ηλίου 17.42 σήμερα, 17.40 αύριο

Δημοσιεύτηκε 30 Ιανουαρίου του '14 με τίτλο “Δύση ηλίου 17.46 σήμερα, 17.47 αύριο. Δημοσιεύεται και σήμερα 20 Οκτωβρίου του 2016. Πάμε πίσω. Όσο  οι επαναλήψεις, αποτελούν μέρος της επικαιρότητας, τόσο σκάβουμε πιο βαθιά το λάκκο μας. Τόσο μένουμε σε χρόνο νεκρό  από τα ίδια και τα ίδια. Τελικά αυτό τ’ αμάξι μόνο όπισθεν διαθέτει.
Ευτυχώς τα αμυντικά συστήματα ακόμα λειτουργούν αποτελεσματικά. Είναι φυσικό μετά από τόσες επιθέσεις, να έχουν αναπτύξει μια ευχέρεια στις αποκρούσεις. Θα το επαναλάβουμε:


«Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό.  Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες.  Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω».   
Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου.  Πιάνει  με ενθουσιασμό τα χρώματα  να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο  όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται,  την καθαρότητα που πρέπει . Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις  περισσότερες φορές  τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι  του στη μέση.  Που είναι η ζωή σου; Την έβαλες σε μια γραμμή  και ύστερα την έσφιξες πάνω σου, έτοιμη να σε πνίξει.
Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις.   Δεν υπάρχουν τέτοιες,   που να μπορούν να κλείνουν τους  δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε.  Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε.  Και αυτές οι λέξεις που σημάδεψαν  τη διαδρομή  φυτεύτηκαν βαθιά στο χώμα, έκαναν ρίζες αξερίζωτες…» 
Τώρα δεν έχω άλλες. Και οι ίδιες χάνουν την αξία τους, αν επαναληφθούν.
Μόνο στο χρόνο ελπίζω.  Και στο φως.  Ας μην  μείνουμε  άλλο στις σκιές, θα μελαγχολήσουμε. Ας είναι αυτά τα τελευταία  λόγια σε μια ζωή  που μας διέψευσε. Πολύ μουντάδα  και αυτό το ξεπλυμένο κόκκινο χώμα,  που άφησε τη φυσική του θέση,  και ταξίδεψε στον ουρανό για να μας κρύψει τον ήλιο, που θα πάει,  πάλι στο χώμα θα βρεθεί.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Ανεμίζω και πάλι μνήμες και ανοίγω πληγές

«Δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία», είπα. «Σιγά μη σε πιστέψουμε», ήρθε η αντήχηση. Θα μου πείτε η αντήχηση επαναλαμβάνει, έτσι γίνεται συνήθως, αυτή τη φορά όμως δεν άντεξε το ψέμα. Ανεμίζω και πάλι μνήμες. Ανοίγω πληγές και οι φόβοι αναπόφευκτοι. Ένα παλαιότερο κείμενο, γράφτηκε στη διασταύρωση. Στο σημείο μηδέν, εκεί που στυλώνεις τα πόδια και διαβεβαιώνεις τον εαυτό σου, ότι ποτέ δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Και όλα αυτά, με άγνοια παντελή, για το τι θα ακολουθήσει.
Δεν σας κρύβω, ότι προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να κρατήσω το λόγο μου, με τον εαυτό μου. «Μίλα όσο χρειάζεται για να μην νομίζουν ότι είσαι βουβός», του είπα εδώ και μέρες. Δεν είμαι κουφός όμως, για να τα καταφέρω. Μόλις οι οργισμένες λέξεις εξαερωθούν, επαναφέρω τους περιορισμούς για να μην τους τηρήσω.
Ημέρες επαναπροσδιορισμού, αυτές της κρίσης. Της κρίσης μιας κοινωνίας που βρίσκεται αντιμέτωπη με την εξαθλίωση. Επαναπροσδιορισμού της θέσης μας και της στάσης μας, απέναντι στον εαυτό μας πρωτίστως. Να πονέσουμε για να νοιώσουμε.
Με παλαιότερα κείμενα ξεγελώ απουσία. Να εκπαιδεύσουμε τα αισθήματά μας, σε συνθήκες δυσκολίας, γιατί οι ευκολίες που μας μπαστάρδεψαν και μας έβγαλαν από το δρόμο των κατακτήσεων, δεν υπάρχουν.
Νοιώθω μέσα απ’ αυτό το κοκτέιλ συναισθημάτων, ν’ αφαιρώ εγωισμό, να μη με ακολουθούν δικαιολογίες σε κάθε απόπειρα καταλογισμού ευθυνών προς τον εαυτό μου. Να γίνομαι πιο ελεύθερος και ο αέρας της εισπνοής να φτάνει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.
Αυτός ο πόνος είναι και η ελπίδα μας. Και αυτή η δυσκολία, που άνοιξε δρόμους στο αδιαπέραστο χονδρό πετσί μας, να δείτε, που θα μας διώξει πολλά βάρη, από εκείνα που ευκολία μας φόρτωσε.
Χρειάζεται και ο θυμός για να μη γίνει ο πόνος αβάστακτος. Οι εικόνες των συσσιτίων για ένα πιάτο φαΐ, ή για μια μικρή δόση εργασίας. Οι τραγικές εικόνες της αναζήτησης τροφής στους κάδους απορριμμάτων, δεν περνούν πλέον μέσα από τα τηλεοπτικά φίλτρα, που τις απομυθοποιούν, είναι μπροστά μας, σε απ’ ευθείας σύνδεση με τα μάτια μας, που δεν θέλουν να το πιστέψουν.
Όχι μόνο κουφός, αλλά και τυφλός, Για να τηρήσω την δέσμευση με τον εαυτό μου.
Για μας που η καρδιά μας σκίζεται πιο εύκολα απ’ το χαρτί, εδώ θα μείνουμε, στη μέση. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι πολύ ωραία εδώ πάνω, μόνο αυτό το αστέρι, που λάμπει, φαίνεται πως θα με δυσκολέψει, δεν ξέρω ποιος θεός μού το κρέμασε τόσο μακριά…



Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Μια φορά και ένα καιρό εδώ που βλέπετε...


Την αγάπη που έδειχναν για το θέατρο και τη μουσική οι παλιοί κερκυραίοι - και αυτό ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη – εκφράζεται σήμερα με παράπονο... Πλούσιοι και φτωχοί, είχαν εντάξει στις προτεραιότητες τους τις τέχνες και τις υποστήριζαν κατά τρόπο μοναδικό. Αυτό το παράπονο το αντίκρισα στον απόηχο του φεστιβάλ χορωδιών που έγινε την περασμένη εβδομάδα, στην πόλη μας. 
Σήμερα, όσων έζησαν εκείνα τα χρόνια, διακρίνεις στα μάτια τους, τη στιγμή της αναπόλησης, μια γλυκιά μελαγχολία.
«Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι στο παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα», γράφει ο κορυφαίος χρονογράφος Παύλος Παλαιολόγος.
Μια φορά και έναν καιρό εδώ που βλέπετε…Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόση έντονη την αναπόληση. Έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρα σε μέρα αλλάζει και χάνεται. Τον βλέπουν, κάνουν τις συγκρίσεις τους και μελαγχολούν. Από τη σκοπιά του ο καθένας.



Μελαγχολεί ο μέσος κερκυραίος, γιατί νομίζει ότι άρχισε να κάμπτεται στους νέους ανθρώπους η παλιά κερκυραϊκή αβρότητα.. Μελαγχολεί ο ευγενής, γιατί ξεκληρίστηκε το αρχοντολόι. Θλιμμένοι οι ποπολάροι για τα τραύματα που άνοιξε στο νησί τους ο πόλεμος. Απαρηγόρητος ο μουσικός γιατί δεν είναι όσος έντονος ήταν άλλοτε ο μουσικός οίστρος.
Πώς να ξεφύγει η Κέρκυρα από τον τυφώνα, των αλλαγών, που θέλει να επιβάλλει ένα μέσο όρο για όλους, μια ουδετερότητα άχρωμη και άοσμη, που δεν θα αφήσει τίποτα ύστερα από χρόνια για να θυμόμαστε.
Είναι αλήθεια ότι εκείνα τα χρόνια ήταν πιο δύσκολα. Τις παραστάσεις του λυρικού θεάτρου, με θυσίες και στερήσεις τις παρακολούθησε ο κερκυραϊκός λαός. Όμως το χρόνο τον οδηγούσε ο άνθρωπος, ενώ σήμερα συμβαίνει το αντίθετο και έτσι έχουμε χρόνους άγραφτους να προσθέτονται στην ηλικία μας, χωρίς να μπορούμε να τους αναπολήσουμε, γιατί δεν υπάρχουν σημάδια να τους θυμίζουν.




Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Σ΄αυτά που μας δίνουν ταυτότητα και στυλ

Είναι ανούσιο και άκρως κουραστικό να αναλώνουμε χρόνο σε τηλεοπτικούς διαλόγους για να δικαιολογήσουμε το τι δεν κάναμε.
Όπως είναι ανούσιο, να μιλάμε γι αυτά που θέλουμε να κάνουμε.  Ας περιοριστούμε επιτέλους στο αποτέλεσμα, ειλικρινά είναι το μόνο που ενδιαφέρει.
Τα νέα, τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλασάρει για φρέσκα.
Εκατοντάδες δικαιολογίες για ό,τι στραβό συμβαίνει και προκαλεί διαμαρτυρίες. Ξεκινάμε από την “οικονομική κρίση”, που τελευταία πήρε τη θέση από εκείνη τη φοβερή φράση, κατακλείδα στις ατέρμονες συζητήσεις, «φταίει το σύστημα» και αποτελεί πλέον την οικονομική συσκευασία, όπως λέμε «όλα σε ένα».
Εκεί μέσα κρύβονται ανικανότητες, ανεπάρκειες, σκοπιμότητες, συμφέροντα μικρά και μεγάλα και ό,τι μπορεί να φαντασθεί ο νους σας. Ακολουθούν βεβαίως επί μέρους εμπόδια που συνθέτουν το πλαίσιο της υπερασπιστικής γραμμής, για όσα είπαμε, όσα υποσχεθήκαμε και τίποτα δεν κάναμε.
Η αξία ενός έργου έγκειται στο βαθμό δυσκολίας. Η ιστορία έχει καταγράψει θαύματα, που μένουν για να μας θυμίζουν την ανθρώπινη ικανότητα, τη γνώση, την αγάπη, τη σκληρή δουλειά, την ευρηματικότητα, τη φαντασία, την επιμονή και την υπομονή.
«Αν είχα μια αναπαυμένη ψυχή, δεν θα ’γραφα ποτέ» είπε σε μια παλαιότερη συνέντευξή του, ο ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης. «Εάν θέλεις να είσαι κάθε μέρα ζωντανός, πρέπει να έχεις τις ιδιότητες που έχει ένα ποτάμι, να επαναστατείς συνεχώς στα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου και πάνω σου, το ποτάμι εάν το περιορίσεις γίνονται πλημμύρες. Πρέπει να είσαι τόσο επαναστατικός και τόσο ήσυχος συγχρόνως».
Ε!  κάπως έτσι αντέξαμε, χωρίς πλημμύρες.  Με μεγάλη οικονομία δυνάμεων, προσπαθήσαμε να μη ξοδευτούμε λάθος, να μη χάσουμε μέσα στη φασαρία το σημαντικό.
Πάλι εδώ, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη. Με τα άκρως απαραίτητα. Απαλλαγμένοι  από όλα εκείνα τα περιττά μιας χρήσης και εφοδιασμένοι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με όλα εκείνα τα χρήσιμα, για μια ζωή.
Σ’ αυτά θα στηριχτούμε, που δεν ξεβάφουν με την πρώτη σταγόνα της βροχής,  που μας δίνουν, ταυτότητα και στυλ.  Σε αυτά που δεν τ’ ακούμε στις ειδήσεις.  Σ’ αυτά που έρχεται μια σιωπή  και μας τα ψιθυρίζει, όταν ο θόρυβος της τρέχουσας επικαιρότητας, μας καλεί να ακολουθήσουμε το συρμό.
Με αυτόν  το βαρύ  οπλισμό των συναισθημάτων μας πορευόμαστε, που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τον εαυτό μας, όχι  μέσα στον καθρέπτη,  αλλά στα μάτια των άλλων.


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...