Είναι άνοιξη. Και μόνο το φως υπενθυμίζει την αναγέννηση. Γεννημένος το Μάη, άκοπα με μια ανάσα, έτρεχα στη ξέγνοιαστη κατηφόρα που βγάζει στη πόρτα του καλοκαιριού.
Αλήθεια ποια προσμονή φέρνουν οξύτερη οι γιορτές; Πάνω απ' όλα ο χρόνος. Κάνοντας κύκλους αναλογίζεσαι, πόσος χρόνος σού λείπει, πόσο στριμώχνεσαι καθημερινά, πόσο γρήγορα κυλάει η ζωή μες στις ελλείψεις και τις αναβολές. Αμείλικτος ο χρόνος.
Κάποιες στιγμές όταν γυρίζω πίσω, νομίζω ότι έζησα αιώνες και κάποιες άλλες... λες και ήταν χθες.
Τι να σου κάνει και αυτή η μνήμη, όταν τη φορτώνεις με όλες τις ιστορίες που άκουσες. Με όλα τα βιβλία που διάβασες και όλες τις ταινίες που παρακολούθησες.
Αν προσθέσεις τα παραμύθια, που έχουν γαντζωθεί πάνω της, από τις μονοψήφιες ηλικίες, τα όνειρα που έζησες στον ύπνο σου ή στο ξύπνιο σου και όλες τις αλήθειες και τα ψέματα που με τα χρόνια έγιναν ένα, μη περιμένεις σωστούς λογαριασμούς.
Μια μνήμη έχουμε χειμώνα καλοκαίρι, κάποιες στιγμές τα λίγα χρόνια της ζωής μας που προηγήθηκαν, τα μετράει αιώνες και κάποιες άλλες που ξεχνάει το φορτίο στο σπίτι, οι αιώνες γίνονται ώρες. Λες και ήταν χθες.
Ας γυρίσουμε στους Μάηδες που σβήναμε κεριά και ας ζήσουμε και τώρα που δεν σβήνουμε, αυτό που ξέρουμε καλά.
Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Κάτι μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, όταν το σήμερα μου φέρνει στο νου τα παιδικά καλοκαίρια . Και όμως ίδια είναι τα αρώματα ίδιες και οι μουσικές. Και θάλασσα ολόιδια εκεί πάντα να περιμένει πότε ήρεμη και πότε αγριεμένη.
Μπορεί εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια να μεταγγίζουν δυνάμεις, δημιουργούν όμως και ένα πρόσθετο βάρος που ανακόπτει τη χαρά και φυλακίζει τα όνειρα.
“Είσαι ένα κλαράκι, μπορεί κομψό, κι ανθεκτικό ίσως, μα κλαράκι – και αρμενίζεις ανέλεγκτο στα νερά του ποταμού. Όσο πιο νέος, τόσο πιο χαρίεν το κλαράκι, τόσο πιο παιγνιώδες το αρμένισμα, οι πτώσεις στον καταρράκτη, οι προσκρούσεις στις όχθες.” γράφει ο Νίκος Ξυδάκης. “Όσο μεγαλώνεις, οι πτώσεις πονάνε, δυσκολεύεσαι να κρατήσεις το κεφάλι έξω απ’ το νερό, η ανάσα λιγοστεύει. Το ποτάμι, θολό. Το ποτάμι, ο χρόνος. Σε διαπερνά το πέρας, αισθάνεσαι ότι η ροή κάπου τελειώνει για σένα, σε περιμένει η εκβολή, στο σχεδόν ορατό βάθος περιμένει η θάλασσα. Μια χάντρα πέφτει. Μια χρονιά. Αχνολαχταράς ότι η χάντρα που έρχεται δεν θα μοιάζει με την προηγούμενη. Γνωρίζεις όμως κιόλας ότι θα μοιάζει. Οι μέρες ίδιες θα κυλούν, το βάρος τους θ’ αυξάνει. Είπαμε δα: ο χρόνος μάς κάνει σοφότερους, πιο κυνικούς, και από μια χάντρα πιο ευάλωτους. Η σοφία των ουλών.
Κοιτάς γύρω. Ο χρόνος είναι λιγοστός για τους περισσότερους που ξέρεις. Μπορούμε να διανοηθούμε να ζούμε τώρα με την τότε αίσθηση χρόνου, με την τότε πλησμονή του χρόνου; Δεν μπορούμε. Είμαστε το παρόν μας. Το παρελθόν, ακόμη κι αν το κρατάμε στη μνήμη μας, είναι στάχτη”
