Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Με την αριστερά

Με τις αυριανές εκλογές, ανοίγει ουσιαστικά μια καινούργια περίοδος, για τη χώρα μας, οι δυνάμεις του δικομματισμού, ενωμένες πλέον, θα επιδιώξουν μια κυβέρνηση για να υπηρετήσουν τους όρους του επαχθούς μνημονίου, που υπέγραψαν. Ακόμα και αν τους δώσει το δικαίωμα το αποτέλεσμα, η 7η Μαΐου θα αποτελέσει την αφετηρία του μεσοδιαστήματος, για το πέρασμα στη νέα εποχή.
«Οι δύο μεγάλες παρατάξεις, μέσα από το όψιμο μασκάρεμα τους, όχι μόνο δεν θυμίζουν τις αρχές τους, αλλά πείθουν και τον εκ γενετής ηλίθιο, ότι αποτελούν ένα κόμμα όπου απλώς οι σφετεριστές του θρόνου διαφωνούν για τον θρόνο, όχι για την ακολουθητέα πολιτική. Παρά την εκκωφαντική του κοινοτοπία, το επιχείρημα ισχύει: η πολιτική της χώρας πλέον ασκείτε με έξωθεν υπαγόρευση και ο καβγάς των δυο μεγάλων κομμάτων αφορά τη θεσιθηρία και το κυνήγι των θησαυρών που αναμένονται. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει κάτι που έπραξε η κυβέρνηση - σωστό ή λάθος - και δεν θα το έπραττε η αντιπολίτευση αν κρατούσε τα ηνία της χώρας»
Προ δωδεκαετίας απόσπασμα από άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη. Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσο χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν.
Παρακολουθώντας τις τελευταίες εκβιαστικές κινήσεις του συστήματος – δεν δίστασαν στη Ν.Δ να ντύσουν με θεϊκούς στίχους του Ελύτη, την τελευταία
διαφημιστική τους καμπάνια με την Άγια Σοφιά να δεσπόζει και να θυμίζει εποχές αλήστου μνήμης - καταλαβαίνει κανείς ότι το τέλος είναι πολύ κοντά. Έτοιμοι ακόμα και να προκαλέσουν διπλωματικό επεισόδιο, με ηλιθιότητες του τύπου «θα πάρουμε την πόλη» για να κερδίσουν λίγες ψήφους από τους συγγενείς τους, της Χρυσής Αυγής και του Καρατζαφερη. Έλεος!

Αν τους κοιτάξετε στα μάτια θα καταλάβετε την απάτη. Η δόξα και το χρήμα είναι ο Θεός τους, αυτά και η ιδεολογία τους. Τα μάτια τους, γυαλίζουν. «Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά» όμως λέει και ένα τραγούδι μιας ένδοξης εποχής.
Γι’ αυτό σας λέω ο δρόμος είναι αριστερά.
Ακόμα ακούονται οι φωνές από το «Λαζαρέτο».
Φαντάζεστε ένα απ΄ αυτούς τους χαρτογιακάδες, που για να σώσουν το σύστημα, ξεπούλησαν τη χώρα, να οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα; Και εκεί συμφωνία θα κάνει. Φαντάζεστε ένα απ’ αυτά τα ανθρωπάκια που παραδόθηκαν αμαχητί, δίπλα στο Νίκο Μπελογιάννη; Θα τρέμει, λουσμένο από κρύο ιδρώτα και θα διαπραγματεύεται, όχι την ιδεολογία του, που δεν έχει, αλλά τη μάνα του για να γλιτώσει το τομάρι του.
«Δεν είναι δυνατοί, επιθετικοί μόνο. Δεν είναι ελεύθεροι, αλλά αδειούχοι. Δεν είναι πονόψυχοι, αλλά ευγενικοί. Ούτε καλοί – απλώς καθωσπρέπει».
Με την αυριανή ψήφο στα κόμματα της αριστεράς, να επιταχύνουμε τι εξελίξεις. Να μειώσουμε το χρόνο του μεσοδιαστήματος που ακολουθεί. Με την αριστερά χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Ο δρόμος είναι αριστερά

Νομίζω ότι τα έχω γράψει όλα, αν η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος είναι ευχαριστημένη απ’ αυτή την κατάσταση, ας την επιβραβεύσει… Ανασύρω την επιστολή, του Βασίλη Αλεξάκη, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχόμενος τότε, την πρόταση, να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών. Για όλα αυτά που με το δικό του ξεχωριστό τρόπο στηλιτεύει, ο δρόμος που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο είναι αριστερά…
«Επειδή πιστεύω ότι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ασθενέστερα μέλη της, επειδή τα κέρδη του κεφαλαίου δεν καταλήγουν ποτέ στις τσέπες των εργαζομένων,
Επειδή δεν δέχομαι να ονειρεύονται άλλοι για λογαριασμό μου,
Επειδή δεν θέλω να ζήσω σε μια καμένη γη που την περιβάλλει μια βρώμικη θάλασσα, ούτε σε μια κοινωνία όπου επιπλέουν οι απατεώνες σαν τους φελλούς,
Επειδή μια χώρα που περιθωριοποιεί τους ηλικιωμένους και τους νέους είναι μια χώρα χωρίς μέλλον και χωρίς παρελθόν,
Επειδή δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται οι αδέσποτες σφαίρες να βρίσκουν πάντα τον στόχο τους,
Επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν να σκέφτονται ελεύθερα,
Επειδή απαραίτητη προϋπόθεση για την χειραφέτηση της παιδείας είναι ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους,

Επειδή η θέση των εικονισμάτων είναι στις εκκλησίες και όχι στα σχολεία, τα δικαστήρια και τους στρατώνες,
Επειδή το Βυζάντιο δεν συνεχίζει την Αρχαιότητα αλλά την αναιρεί όπως η νύχτα αναιρεί τη μέρα,
Επειδή, όπως έλεγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης, πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά,
Επειδή κάποτε πρέπει να γίνουν γνωστά τα περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας και των μοναστηριών,
Επειδή μια χώρα όπου έχουν ανθίσει τόσα τραγούδια για τη «μαύρη» ξενιτιά θα έπρεπε να συμπεριφέρεται διαφορετικά στους ξένους,
Επειδή η Ευρώπη φέρει το όνομα μιας μετανάστριας από τη Φοινίκη που έπεσε θύμα βιασμού,
Επειδή ευελπιστώ ότι θα ισχύσει κάποτε η δημοτική και για τα κύρια ονόματα,
Επειδή με ξαφνιάζει το γεγονός ότι το τόσο διαδεδομένο όνομα Γιάννης δεν εμφανίζεται σε κανένα δελτίο ταυτότητας,
Επειδή θεωρώ ότι η ωραιότερη λέξη που έδωσε η Ελλάδα στον κόσμο είναι η λέξη διάλογος,
Επειδή η λέξη μονόλογος είναι δυστυχώς κι αυτή ελληνική,
Επειδή κανένας λαός δεν δικαιούται να κομπάζει για τη γλώσσα του, γιατί καμιά δεν είναι δημιούργημα ενός μόνο λαού,
Με μεγάλη μου χαρά θα πάρω μέρος στον αγώνα που διεξάγει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις Ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου»
Διαφορετικά για να θυμηθούμε και τον Νερουδα «Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει…»

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Η Πρωτομαγιά είναι αριστερά

Τελευταία εβδομάδα πριν των εκλογών, το διεφθαρμένο σύστημα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία, μετέρχεται μεθόδους, που αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας. Τα δυο κόμματα, που οδήγησαν τη χώρα στη καταστροφή, εν μέσω χαλασμάτων κινδυνολογούν. Ρητορεύουν σε χρόνο μέλλοντα, για την επερχόμενη καταστροφή, που θα επιφέρει μια αριστερή διακυβέρνηση, τη στιγμή που δεν έχουν αφήσει τίποτα για να καταστρέψουν οι άλλοι. Τι να καταστρέψει η αριστερά; Την πρόλαβαν, ο Σημίτης, ο Καραμανλής ο νεότερος και εσχάτως ο Γιωργάκης. Σήμερα αυτομαστιγώνονται για το κακό που μας έκαναν και απαρνούμενοι το παρελθόν, μας ζητούν ακόμα μια ευκαιρία. Δεν θα την έχουν.
Πρωτομαγιά αύριο και ένα παλιότερο κείμενο από το «αγέρι στα γραφτά μας», έρχεται για να μας επιβεβαιώσει. «είναι μοιραίο σ’ αυτήν την πατρίδα να μην θριαμβεύουν οι πρωτομαγιές…
«Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης. Κάτω από τον ακκισμό των περίτεχνα πλεγμένων στεφανιών, όλο και ξασπρίζουν τα ξόδια αθροιζόμενων συνοικιακών επιταφίων και η ζέστη δε στεγνώνει την υγρασία των τελευταίων ασπασμών. Των τελεσίδικων. Αν είναι αυτή κληρονομιά του Άδωνη καθώς αποσύρει την ομορφιά του από των θνητών το φθόνο ή πάλι λύτρα για την απελευθέρωση της Περσεφόνης - ναύλος για να διασχίσει κόντρα τον Αχέροντα και να συνδράμει στις σοδειές τη μάνα της - κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα. Σίγουρο μονάχα είναι πως στα γλέντια των σάτυρων και των σειληνών κερνούν βρασμένο στάρι και μέσα από τα δόντια τους τάζουν ανταπόδοση.
Η ιστορία το΄ χει να τρέφονται με σάρκες σφριγηλές οι παπαρούνες και οι ασφόδελοι σ΄ αυτό το ανοιξιάτικο κομμάτι γης, που εύκολα ξεγελάει τον αμύητο με το ήπιο του τοπίου του. Μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και νεκρός. Μην ξεχαστεί η μάνα που μοιρολογάει τον ακριβό της απλωμένον σε μια πεσμένη πόρτα, οι γειτονιές που κάηκαν σ΄ ένα πρωινό απ΄ την κουκούλα και το τεντωμένο δάχτυλο, ο Μεγαλέξανδρος των δικών μας χρόνων που δεν καταδεχόταν την υπεροψία του ονόματός του - χίλιοι Αλέξανδροι δε φτουρούν έναν Αλέκο - που αφού ξεθέωσε στο κυνηγητό τον ψυχοπομπό του, απροσδόκητα τον ακολούθησε μέσα σ΄ έναν ορυμαγδό από λαμαρίνες, γυαλιά και λάστιχα, σ΄ ότι στα σβέλτα αρχειοθετήθηκε ως μοιραίο. Μοιραίο είναι σ΄ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές. Και πώς αλήθεια; Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;»

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...