Τελευταία σελίδα αριστερά

Είναι μια ευκαιρία αυτές τις ημέρες με τις μάσκες, να πούμε τις αλήθειες που φοβόμαστε. Και πέρασαν οι μέρες παρασέρνοντας σελίδες απ’ τα ημερολόγια. Πέρασαν και ξεχαστήκανε, μαζί με κάτι υπόλοιπα μπογιάς στον αριστερό κρόταφο της μνήμης και κάτι αλκοολικούς λεκέδες στη σκιά της κολομπίνας, ένα όπως έγινε με τον ασβέστη στον τοίχο. Όπως - όπως τα μαζέψανε, ρετάλια πόθων που τέλειωσαν πια ή πάλι δεν εκφράστηκαν και πήγαν στράφι. Ήρθαν μετά επηρμένοι χαρταετοί, ψηλά, όλο και πιο ψηλά και μακριά, δήθεν δεν είχαν σπάγκους αυτοί να τους τραβάνε πίσω, δήθεν δεν ήταν η ζωή τους διαπραγμάτευση, τόση όσο το κέφι εκείνου που κρατάει την καλούμπα. Κρέμονται τώρα οι μονομάχοι των νεφών, κουρέλια χρωματιστά στα ηλεκτρικά καλώδια, υπόλοιπα λογαριασμών που όλοι βαριούνται να διαγράψουν – άσε, ο χρόνος και οι βροχές θα κάνουν τη δουλειά τους... Μια εξομολόγηση της Ο.Α όπως Ολυμπιακή Αεροπορία από το αγέρι που φύσηξε αλήθειες και ας υποστηρίζει το αντίθετο. Μετατρέπω το γένος, άλλωστε καρναβάλι έχουμε....

Τελικά πρέπει να μεγαλώσουμε για ξεφύγουμε από τους φοιτητικούς έρωτες, εκείνους που τραγουδούσε ο Σαββόπουλος, αλλά όσες καταγγελίες και να έκανε το πάθος έκλεινε τα μάτια. Χαθήκανε οι γυναίκες, όμως αυτός εκεί, ερωτευμένος με την Παπαρήγα. Είναι τα μάτια τα δίχως δόλο που κοιτάζουν ευθύβολα και χάνουν τα πέριξ. Και τα αυτιά που δεν ακούν στα χρόνια της νεότητας. Έπρεπε να περάσει ο καιρός για αντιληφθούμε το λάθος των επιλογών μας. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα ο ξεπεσμός δεν αντέχεται. Έχουν γραφτεί κάποια κείμενα σ’ αυτήν εδώ την στήλη, που έξυσαν πληγές, τα επαναλαμβάνουμε για να μη θρέψουν. «Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους, που με τη ζωή ή το έργο τους ανέθρεψαν τη ψυχή και το μυαλό μας και μας οδήγησαν σε μια επιλογή ζωής που αλλιώς μπορεί να μην είχαμε κάνει, να μην ξέρουν πια πώς να πεθάνουν. Τους βλέπουμε στα δυσμάς του βίου τους να βγάζουνε στο σφυρί ο,τι μας δίδαξαν, να ρίχνουν τις τιμές στα πολύτιμα των πολυτίμων που με τόση ευγένεια κάποτε μας πρόσφεραν για να έχουμε έν...

Μήπως έχει ξεκινήσει η λειτουργία του Νέου Νοσοκομείου και εγώ δεν το έχω αντιληφθεί; Γιατί αυτό που σήμερα φέρει το τίτλο « Νομαρχιακό Νοσοκομείο Κερκύρας», το έχουν περικυκλώσει οι αράχνες. Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω την κατάσταση. Όλα αυτά που διάβαζα και άκουγα κατά καιρούς από τους εργαζομένους και από τους ίδιους τους ασθενείς, ήταν ελάχιστα μπροστά σ’ αυτά που είδαν τα μάτια μου. Τριτοκοσμική κατάσταση και του πάει πολύ. Έξω καλλίτερα από τον κόσμο, έξω από την πραγματικότητα πέρα από τη φαντασία. Ένα μικρό παράδειγμα γιατί οι λέξεις είναι αδύνατες για την περιγραφή. Παιδιατρική Κλινική, στην νέα πτέρυγα, εκεί που επιβάλλεται να είναι τα πράγματα κάπως καλύτερα. Όλο το δάπεδο είναι μαύρο. Σκόνη παντού, σιφώνια που μυρίζουν τοίχοι άβαφοι και γδαρμένοι, πλήρης εγκατάλειψη. Κάτι σαν την πρόχειρη λαϊκή αγορά που περιμένει να τελειώσει η καινούργια για να ξηλωθεί, η διαφορά είναι ότι τα μικρά παιδιά δεν είναι ντομάτες και καρπούζια, για τα στοιβάξουμε στα καφάσια της α...

Καμιά ανησυχία. Οι Έλληνες, πάνω απ’ όλα ξέρουν να εκτιμούν. Και στην περίπτωση της «αναπαράστασης» της πρώτης απόδρασης του Βασίλη Παλαιοκώστα, απ’ άκρου εις άκρον στην επικράτειας, εξέφρασαν το θαυμασμό τους. Οι αδελφοί Παλαιοκώστα εγκαινίασαν ένα νέο στυλ εγκληματικής δραστηριότητας, με λιγότερη βία και περισσότερη ευφυΐα. Δεν διέπραξαν ούτε ένα φόνο, ευαίσθητοι και πονόψυχοι που διαθέτουν μέρος των κλοπιμαίων τους σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, τι άλλο πρέπει να έχουν, για να γίνουν σύγχρονοι ήρωες; Καμία διάθεση σαρκασμού για το γεγονός. Η είδηση της απόδρασης δια ελικοπτέρου, ήταν μια καλή είδηση, που έδωσε τροφή, στους γελοιογράφους, στους σατυρικούς, συγγραφείς, άνοιξε πόρτες, ακόμα και στο Χόλυγουντ, για να εμπλουτίσει την αστυνομική του ταινιοθήκη, με πρωταγωνιστές όχι τους αστυνομικούς όπως συνηθίζεται αλλά τους ευφυείς ληστές. Μόνο η κυβέρνηση δεν χάρηκε, και ο δικός μας αρμόδιος Υπουργός, που είχε την ατυχία πριν ζεστάνει την υπουργική του καρεκλά, να βρεθεί απέναν...