Τελευταία σελίδα αριστερά

" Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούν όλες οι συνεδριάσεις”. Μόλις γύρισα από το κέντρο της Πόλης. Τραπεζοκαθίσματα παντού, στις πλατείες, στους δρόμους, στους πεζόδρομους, στα καντούνια , όπου υπάρχει δημόσιος χώρος έχει καταληφθεί. Στις περισσότερες των περιπτώσεων παρανόμως. Γιατί είναι παρανομία, να έχεις άδεια για δέκα τραπέζια και να βγάζεις 100. Μια κίτρινη γραμμή, που θα καθορίζει τον αδειοδοτημένο χώρο, θα έδειχνε ακόμα και χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο, όλους αυτούς που παρανομούν και θα προέτρεπε και τους ευαισθητοποιημένους πολίτες να μην κάθονται σε παράνομο χώρο. Δεν είναι σημερινό το πρόβλημα, αυτή η ανομία κρατάει χρόνια και μέρα με την μέρα επιδεινώνεται. Δεν μπορώ να κατανοήσω την ελαστικότητα που δείχνουν οι αρμόδιοι φορείς και κυρίως η αστυνομία, που έχει και την ευθύνη του ελέγχου. Θα περίμενα από τους επαγγελματικούς φορείς να πάρουν θέση, απέναντι σ΄ αυτήν την ζούγκλα που επικρατεί και θέτει σε κίνδυνο...

Που είχαμε μείνει; Στο χρόνο, που αλλού. Συνέβη πριν μερικα χρονια. Όταν αντάμωσα το βλέμμα τους, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η συνάντηση που θα ακολουθούσε θα έπαιρνε τόσο χρόνο. Είκοσι χρόνια μετά, π έντε διαφορετικές γυναίκες, που σε ανύποπτο χρόνο φωτογραφήθηκαν στο μυαλό μου, τις γνώρισα φέτος τον Ιούνιο, α παλλαγμένες από υποχρεώσεις και διαθέσιμες. Το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στη συνεχεία, βρίσκεται στο γεγονός. Η εκδίκηση του χρόνου, δεν μπορώ να δώσω διαφορετική ερμηνεία, σ’ αυτήν την πενταπλή σύμπτωση. Κάτι συνέβη, κάτι μαγικό. Ήταν απασχολημένες τότε, αμφιβάλλω αν με είχαν προσέξει και καταλήγω ότι η δική μου επιθυμία εκπλήρωσε την μεταχρονολογημένη συνάντηση. Και το έκανε σε μένα, τον άπιστο που μόνο σε σύμπτωση ρίχνω την εξήγηση, αλλά πενταπλή; Παλαιοτέρα είχα κάνει μια αναφορά στην ανεκπλήρωτη στιγμή, την επαναλαμβάνω για όσους τους ενδιαφέρει η συνεχεία. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι εί...

Η συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, καθρεπτίζει σε όλο του το μεγαλείο, τον πολιτικό πολιτισμό μας. Ούτε λέξη δεν βγαίνει μετά, από μια τέτοια δοκιμασία από τη θέση του τηλεθεατή. Αν βγει θα λερωθεί στο βούρκο, που κατρακυλά η πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Και μπορεί να μην περίμενα θαύματα από την αριστερά, δεν περίμενα όμως ποτέ τέτοιο επίπεδο στην πολιτική αντιπαράθεση. Οι αλήθειες που ειπώθηκαν από τον Πρωθυπουργό, πνίγηκαν μέσα στο βαθύ λάκκο του λαϊκισμού , που κυριάρχησε απ' άκρη σε άκρη της αιθούσης. Μπερδεύτηκαν με τα ψέματα, με την άθλια αισθητική του λόγου και αποδυναμώθηκαν. Δεν θα αναφερθώ στον κ. Μητσοτάκη, τραγικός, πανθομολογούμενο ακόμα και από τους οπαδούς του. Άμοιρε Ελληνικέ Λαέ τι σε περιμένει ακόμα. Και έτσι, τι καλύτερο από μια σιωπή μπορεί να συνοδεύσει μια τόσο άθλια εικόνα: Και είναι μέρες, που με ακολουθεί. Ίσως να θέλει να με προστατεύσει. Ίσως και να μην έχουν μπει στη σειρά, οι λέξεις που θα ήθελα. Μπορεί να υπολογί...

Μία από τις στάσεις αυτής της υπέροχης διαδρομής, με ένα κείμενο που επανέρχεται όταν η αμαρτία νομιμοποιείται με διάφορα μυθεύματα. Σήμερα το έφερε στην επιφάνεια η πρώτη φορά αριστερά, που δεν είναι αριστερά. Ένα κείμενο, διαπιστευτήριο, που γράφτηκε εδώ και πολλά χρόνια, για σήμερα και για πάντα. Μόνιμα αμυνόμενος σε μια κοινωνία, που με θέλει μετρημένο. Κομμένο και ραμμένο σε μέτρα πυγμαίου για ν' αναλάβει εκείνη ως γίγαντας να με προστατεύσει. Μια κοινωνία που προσπαθεί να μου προσάψει ενοχές και αμαρτίες. Αλήθεια, τι θα πει αμαρτία; Ερώτηση, με κάθε δικαίωμα πονηριάς, που μου έδινε η παρορμητική ηλικία. Μαζί της έφτιαχνα παραμύθια. Στο τέλος της διήγησης είχαμε  καταλήξει στο συμπέρασμα. Σημασία έχει η πρόθεση... «Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο.  Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυ...

Τα  νέα, τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλασάρει για φρέσκα. Μπορεί  κάποια  στιγμή να  απαλλαγούμε από τα σκουπίδια,  από τα άλλα σκουπίδια όμως της πληροφόρησης, που μπαίνουν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης πως;  Αργυρώνητοι, αλλάζουν αγαπητικούς σαν τις «πουτάνες» και δεν διστάζουν να επιστρέφουν σ’ αυτούς που έχουν ξεφτιλίσει, αρκεί η πρόσκληση να έχει το χρώμα του χρήματος. Τι απαιτήσεις να έχεις από την πλειοψηφία των χρηστών του διαδικτύου , όταν έχει διαπαιδαγωγηθεί απ ΄αυτήν την άθλια τηλεόραση... Έγραφα παλαιότερα , γι’ αυτό το τηλεοπτικό σκουπιδαριό που μας πνίγει, επιχειρώντας να συγκρίνω το πρόβλημα, με το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. «Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει». Αχόρταγοι, άπληστοι, αδίσταχτοι, μεσάζοντες,  σε αλληλοσπαραγμούς, που δανείζονται...