Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

Η πόλη χορεύει στο ρυθμό μικροσυμφερόντων


"Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούν όλες οι συνεδριάσεις”.

Μόλις γύρισα από το κέντρο της Πόλης. Τραπεζοκαθίσματα παντού, στις πλατείες, στους δρόμους, στους πεζόδρομους, στα καντούνια , όπου υπάρχει δημόσιος χώρος έχει καταληφθεί. Στις περισσότερες των περιπτώσεων παρανόμως. Γιατί είναι παρανομία, να έχεις άδεια για δέκα τραπέζια και να βγάζεις 100.
Μια κίτρινη γραμμή, που θα καθορίζει τον αδειοδοτημένο χώρο, θα
έδειχνε ακόμα και χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο, όλους αυτούς που παρανομούν και θα προέτρεπε και τους ευαισθητοποιημένους πολίτες να μην κάθονται σε παράνομο χώρο. Δεν είναι σημερινό το πρόβλημα, αυτή η ανομία κρατάει χρόνια και μέρα με την μέρα επιδεινώνεται. Δεν μπορώ να κατανοήσω την ελαστικότητα που δείχνουν οι αρμόδιοι φορείς και κυρίως η αστυνομία, που έχει και την ευθύνη του ελέγχου. Θα περίμενα από τους επαγγελματικούς φορείς να πάρουν θέση, απέναντι σ΄ αυτήν την ζούγκλα που επικρατεί και θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια των κατοίκων, ( πρόσφατο περιστατικό), επίσης δημιουργεί, αθέμιτο ανταγωνισμό. Και περιμένω βεβαίως χθες τον Δήμο, που έχει και την συνολική ευθύνη να αντιδράσει.

...............................................................................................................….....……………...
Μόλις γύρισα από το κέντρο της Πόλης αλαλούμ: τραινάκια, άμαξες, τουριστικά λεωφορεία και κάτι τεράστια οχήματα, με δυο πατώματα που πουλάνε περιήγηση στους επισκέπτες. «Η γενική της πόλης άποψη σε φωτογραφία κίτρινη, έπνιγε κάθε προσδοκία», έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Μαύρη. Εικόνα από καμένο φιλμ. Η πόλη χορεύει στον ρυθμό μικροσυμφερόντων, που εν τέλει είναι εις βάρος και των μικρών και των μεγάλων. Είναι εις βάρος, και αυτών ακόμα που επιδιώκουν το πρόσκαιρο όφελος.
.........................................................................................................………………………...
Κουράστηκα να τα λέω και να τα γράφω. Μετά από τόσες συνεδριάσεις, τόσες χαμένες ώρες σε ασκήσεις επί χαρτού, κουράστηκα να δίνω εξηγήσεις. «Άμα πρέπει να εξηγείς, το έχεις χάσει το παιγνίδι. Έχει χαθεί εκείνη η μαγική χημεία που ήξερα τι ήθελες πριν το θελήσεις. Που γνώριζες τι σκεφτόμουν πριν το σκεφτώ.
Στο «Σύγνεφο με παντελόνια», ο Μαγιακόφσκι, προσπάθησε να γίνει επεξηγηματικός.
«Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου, φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».
Είκοσιδυό χρονών λεβέντης τότε που έγραφε αυτά. Στα τριάντα εφτά του αυτοκτόνησε είχε βαρεθεί τις επεξηγήσεις και τις πολλές συνεδριάσεις.



Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018

Που είναι τα χρόνια...


Που είχαμε μείνει; Στο χρόνο, που αλλού. Συνέβη πριν μερικα χρονια. Όταν αντάμωσα το βλέμμα τους, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η συνάντηση που θα ακολουθούσε θα έπαιρνε τόσο χρόνο. Είκοσι χρόνια μετά, πέντε διαφορετικές γυναίκες, που σε ανύποπτο χρόνο φωτογραφήθηκαν στο μυαλό μου, τις γνώρισα φέτος τον Ιούνιο, απαλλαγμένες από υποχρεώσεις και διαθέσιμες. Το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στη συνεχεία, βρίσκεται στο γεγονός. Η εκδίκηση του χρόνου, δεν μπορώ να δώσω διαφορετική ερμηνεία, σ’ αυτήν την πενταπλή σύμπτωση. Κάτι συνέβη, κάτι μαγικό. Ήταν απασχολημένες τότε, αμφιβάλλω αν με είχαν προσέξει και καταλήγω ότι η δική μου επιθυμία εκπλήρωσε την μεταχρονολογημένη συνάντηση. Και το έκανε σε μένα, τον άπιστο που μόνο σε σύμπτωση ρίχνω την εξήγηση, αλλά πενταπλή;

Παλαιοτέρα είχα κάνει μια αναφορά στην ανεκπλήρωτη στιγμή, την επαναλαμβάνω για όσους τους ενδιαφέρει η συνεχεία.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε κείνο το χρόνο, σε εκείνο τον τόπο, με κείνα τα νιάτα.
Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά δέκα χρόνια, ήταν μια άλλη στιγμή, που όσο καλή και να ήταν, δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια. Είναι ο χρόνος τελικά…
Και μια άλλη ερμηνεία από την Κυρία που μάλλον δεν πιστεύει στις συμπτώσεις
«Μην ψάχνεις
στον κόσμο να βρεις τίποτα. Ο,τι είναι να βρεθεί, βρίσκεται ήδη κοντά σου, δίπλα σου, στο απέναντι μπαλκόνι. Όταν πρόκειται να συμβεί η συνάντηση, οι δρόμοι, λες και έχουν συνεννοηθεί, αν και παράλληλοι, προσποιούνται ότι τέμνονται και έρχονται τα βήματα κοντά. Σαν να υπάρχει ένας αόρατος κόσμος μέσα στον κόσμο που κινεί νήματα κι εμείς σαν μαριονέτες οδεύουμε σ΄ αυτό που νομίζουμε τυχαίο και τελικά είναι μοίρα. Κι ύστερα; Κι ύστερα όλα σαν όνειρο περνούν, αν δεχτούμε ότι τα όνειρα δε μένουν πιστά στο δημιουργό τους κι όταν ξημερώνει φοράνε τα ρούχα μας και βγαίνουν στους δρόμους αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία σ’ ένα δεύτερο κορμί. Που επιστρέφει κανείς όταν πρέπει;»

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018

Άμοιρε ελληνικέ Λαέ...



Η συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, καθρεπτίζει σε όλο του το μεγαλείο, τον πολιτικό πολιτισμό μας. Ούτε λέξη δεν βγαίνει μετά, από μια τέτοια δοκιμασία από τη θέση του τηλεθεατή. Αν βγει θα λερωθεί στο βούρκο, που κατρακυλά η πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Και μπορεί να μην περίμενα θαύματα από την αριστερά, δεν περίμενα όμως ποτέ τέτοιο επίπεδο στην πολιτική αντιπαράθεση. Οι αλήθειες που ειπώθηκαν από τον Πρωθυπουργό, πνίγηκαν μέσα στο βαθύ λάκκο του λαϊκισμού , που κυριάρχησε απ' άκρη σε άκρη της αιθούσης. Μπερδεύτηκαν με τα ψέματα, με την άθλια αισθητική του λόγου και αποδυναμώθηκαν. Δεν θα αναφερθώ στον κ. Μητσοτάκη, τραγικός, πανθομολογούμενο ακόμα και από τους οπαδούς του.

Άμοιρε Ελληνικέ Λαέ τι σε περιμένει ακόμα.
Και έτσι, τι καλύτερο από μια σιωπή μπορεί να συνοδεύσει μια τόσο άθλια εικόνα: Και είναι μέρες, που με ακολουθεί. Ίσως να θέλει να με προστατεύσει. Ίσως και να μην έχουν μπει στη σειρά, οι λέξεις που θα ήθελα. Μπορεί να υπολογίστηκαν στο «Πριν», στο «Μετά» όμως στριμώχνονται βιαστικές σε ένα στόμα και αν τις αφήσεις, μπορεί να βγάλουνε κραυγές. Μόνο κραυγές, θλίψης, πόνου, αγανάκτησης. Η συζήτηση στη βουλή ήταν εκτός συναγωνισμού. Όποιος σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να σταθεί με λέξεις απέναντι σ΄ αυτά που ακούστηκαν.”
'Η αφαίρεση στο λόγο μου, που συνεχώς επιδεινώνεται, έγραφα “φοβάμαι πως θα με εξοστρακίσει, πέρα από τα αστικά τοπία. Πέρα από τις κραυγές, και ακόμα πιο μακριά και απ’ αυτές τις «εκλεκτές» μειοψηφίες. Δεν σας το κρύβω, κάθε μέρα που γράφω όλο και λιγότερα θέλω να γράφω… Σήμερα καθόλου.

Βάζοντας τα λουλούδια στο νερό δεν μεριμνάς.
Τους λες το πρώτο ψέμα
να ονειρεύονται τ’ απελπίζεις.
Αναρωτιέμαι την κακολόγησε κανείς
την επιλήψιμη ελπίδα;
Κανείς, εκτός από εκείνη
την παλαιών αρχών απελπισία”.

Τι θα κάνουμε Κική Δημουλά; “Τόσα χρόνια, μάθαμε το δρόμο. Η πραγματικότητα μας πληγώνει και ανοίγουμε λογαριασμούς με τον ουρανό ή την θάλασσα. Που θα μας βρείτε; Στο βουνό ψηλά εκεί να ανεμίζουμε αετούς προσπαθώντας να ελαφρώσουμε, μήπως και καταφέρουμε να φύγουμε μαζί τους προς τα πάνω…”

Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

Τι θα πει αμαρτία


Μία από τις στάσεις αυτής της υπέροχης διαδρομής, με ένα κείμενο που επανέρχεται όταν η αμαρτία νομιμοποιείται με διάφορα μυθεύματα. Σήμερα το έφερε στην επιφάνεια η πρώτη φορά αριστερά, που δεν είναι αριστερά. Ένα κείμενο, διαπιστευτήριο, που γράφτηκε εδώ και πολλά χρόνια, για σήμερα και για πάντα.Μόνιμα αμυνόμενος σε μια κοινωνία, που με θέλει μετρημένο. Κομμένο και ραμμένο σε μέτρα πυγμαίου για ν' αναλάβει εκείνη ως γίγαντας να με προστατεύσει.
Μια κοινωνία που προσπαθεί να μου προσάψει ενοχές και αμαρτίες.
Αλήθεια, τι θα πει αμαρτία; Ερώτηση, με κάθε δικαίωμα πονηριάς, που μου έδινε η παρορμητική ηλικία.

Μαζί της έφτιαχνα παραμύθια. Στο τέλος της διήγησης είχαμε  καταλήξει στο συμπέρασμα. Σημασία έχει η πρόθεση...
«Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. 
Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».
Έτσι πέρναγε η νύχτα. Διώχναμε τα κακά πνεύματα ξορκίζαμε το καλό και το κακό.
Στη συνέχεια του απολογισμού της... «Ξημερώναμε γεμάτοι από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές».
«Ξημερώσαμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση». Σημασία έχει η πρόθεση.
Βυθίστηκα ξανά, σε μια κατάσταση γνώριμη. Μόνος μου, λες και δεν χωράω πουθενά.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

“Σου είπαν ψέματα πολλά ...”

Τα νέα, τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλασάρει για φρέσκα.
Μπορεί  κάποια  στιγμή να  απαλλαγούμε από τα σκουπίδια,  από τα άλλα σκουπίδια όμως της πληροφόρησης, που μπαίνουν στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης πως;  Αργυρώνητοι, αλλάζουν αγαπητικούς σαν τις «πουτάνες» και δεν διστάζουν να επιστρέφουν σ’ αυτούς που έχουν ξεφτιλίσει, αρκεί η πρόσκληση να έχει το χρώμα του χρήματος. Τι απαιτήσεις να έχεις από την πλειοψηφία των χρηστών του διαδικτύου , όταν έχει διαπαιδαγωγηθεί απ ΄αυτήν την άθλια τηλεόραση...
Έγραφα παλαιότερα , γι’ αυτό το τηλεοπτικό σκουπιδαριό που μας πνίγει, επιχειρώντας να συγκρίνω το πρόβλημα, με το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων.
«Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει».
Αχόρταγοι, άπληστοι, αδίσταχτοι, μεσάζοντες,  σε αλληλοσπαραγμούς, που δανείζονται δύναμη από τους εκάστοτε ισχυρούς πελάτες τους, για να την χρησιμοποιήσουν, εναντίον αυτών που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους.
Το κακό παράγινε και δεν έχει τα χαρακτηριστικά του παρελθόντος. Οι δωσίλογοι κάλυπταν το πρόσωπο τους, όταν παρέδιδαν τους πατριώτες στον εχθρό. Αυτοί καλύπτονται πίσω από παραποιημένους ρόλους και ρουφιανεύουν μαζικά, ακουμπώντας στην εγκυρότητα του μέσου. «Το άκουσα στην τηλεόραση» επικαλούνται οι τηλεθεατές, «άρα είναι αλήθεια». Ε! λοιπόν δεν είναι αλήθεια. Πόσες φορές δηλαδή, πρέπει να δούμε το έργο, για να σχηματίσουμε ένα μέτωπο αντίδρασης απέναντι τους; 'Η το έχουμε δει τόσες πολλές φορές που πιστέψαμε ότι έτσι πρέπει να είναι;

Τι κάνουμε; Δυστυχώς,  τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας δεν μας εμπνέει την έξαρση κάποιας δράσης. Και  εγώ εκεί που χρησιμοποιούσα κοφτές προτάσεις και τελείες, γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά. Ο κόσμος αισθάνεται απογοητευμένος, ταπεινωμένος και εξαπατημένος απ’ όλες τις μεριές. Μια ανυπόφορη ψευδολογία που δεν ξεγελά πια κανένα. Η εξουσία, όπως η Αγία τριάδα. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Εμπλεκόμενα ή καλύτερα διαπλεκόμενα.
Για άλλη μια φορά θα μαζέψω τα κατεστραμμένα σκηνικά της φαντασίας μου και θα προσαρμόσω το όνειρο επάνω σε κρανίου τόπο
Έχω ανάγκη να πιαστώ από κάποια φαντασίωση. Δεν μπορώ να παραδεχτώ πως τούτη η φτηνή και ηλίθια πραγματικότητα είναι η τελική μου μοίρα. Δεν μπορεί να εξαντλήθηκαν τα όρια μου πρέπει πάλι, έστω με κάποιο ψέμα να κινήσω την προσοχή μου, να ερεθιστώ. Γι’ αυτό σας χρειάζομαι, μάρτυρες στις σκηνές, της φαντασία μου. Σ' αυτές τις στιγμές που η τόλμη της σκέψης ξεπερνά τα όρια, θέλω κάποιον να με παρακολουθεί.
Είναι ασφαλέστερες οι ψευδαισθήσεις απ’ αυτήν την πραγματικότητα.



Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...