Τελευταία σελίδα αριστερά

Ο καβγάς για τα φράγματα, που σημαίνει δεν έχει καμία σχέση με τα φράγματα, αλλά εντάσσεται στην λογική της επικοινωνίας. Το έργο το έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια πολλές φορές και σε κεντρικό και σε τοπικό επίπεδο. Να θυμίσω στους βουλευτές, που σήμερα διασταυρώνουν τα ξίφη τους… «Το έργο των φραγμάτων ενδιαφέρει τον Κερκυραϊκό Λαό». Τις ευθύνες, που μέχρι σήμερα δεν έχει δημοπρατηθεί και κινδυνεύει να χαθεί, τις γνωρίζουν και τις μοιράζουν δίκαια οι πολίτες και στην προηγούμενη και στη σημερινή κυβέρνηση. Θα περίμενε κανείς από τους τοπικούς βουλευτές για ένα έργο ζωτικής σημασίας για το νησί, να ενώσουν και όχι να διχάσουν. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η επικοινωνία προηγείται της ουσίας και έτσι παρατηρούμε το φαινόμενο, οι βουλευτές να γίνονται κομμάτι αυτής της άθλιας επικοινωνιακής διαδικασίας, που εγκαινιάστηκε επιτυχώς την προηγούμενη τετραετία και έγινε σήμερα καθεστώς. Μιας διαδικασίας που προσφέρει αρνητικές υπηρεσίες στην ενημέρωση και υπολείπεται της ...

Δυστυχώς το παρακάτω κείμενο το θυμάμαι συχνά τελευταία. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την βλακεία πιάσε τοίχο. Η βλακεία δεν παλεύετε. Πάντα στη ζωή μου τα κατάφερνα με τους πονηρούς, που επεδίωκαν να με βλάψουν, με τους κουτούς όμως… «Δύο πράγματα είναι ατελείωτα: το σύμπαν και η βλακεία του ανθρώπου, όμως για το σύμπαν δεν είμαι ακόμα σίγουρος». Αυτή η φράση, αποδίδεται στον Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: βλάκας είναι αυτός που προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα και υφίσταται ζημιά και ο ίδιος. «Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες χρήματος, χρόνου, ενέργειας, ησυχίας και καλής διάθεσης, λόγω των απίθανων πράξεων κάποιου παράλογου πλάσματος που μας τυχαίνει τις πιο απρόσμενες στιγμές και ζημιώνει, ακυρώνει και δυσκολεύει τη ζωή μας, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από τις πράξεις του», γράφει ο ...

Το μυαλό μας να κρατήσουμε σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το μυαλό μας να ασκήσουμε με συντροφιά ανθρώπους που θα το πάνε παραπέρα. Για βιβλίο σας έγραφα χθες, για βιβλίο και σήμερα. Σε μια προσπάθεια να αντέξουμε την λαίλαπα, να μείνουμε ζωντανοί. Όσο προχωράμε στη ζωή, υποστηρίζει ο Μπερνάντο Σοάρες (ένα από τα ονόματα του Φερνάντο Πεσσόα) τόσο πειθόμαστε για δύο αλήθειες, που ωστόσο είναι αντικρουόμενες. Η πρώτη είναι ότι μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής φαίνονται χλομές όλες οι μυθοπλασίες της λογοτεχνίας και της τέχνης. Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι κάθε ευγενική ψυχή επιθυμεί να διατρέξει τη ζωή εξ ολοκλήρου, να αποκτήσει την εμπειρία όλων των πραγμάτων, όλων των τόπων και όλων των συναισθημάτων, και επειδή αυτό είναι αδύνατον, η ζωή μόνο μέσα από την άρνηση της μπορεί να βιωθεί στην απόλυτη ουσία της. Οι δύο αυτές αλήθειες δεν συνδυάζονται, ούτε μπορούμε να απορρίψουμε την μία ή την άλλη, θα πρέπει ωστόσο να ακολουθήσουμε τη μία νοσταλγώντας εκείνη που απορρίψαμε. Ή να...

Ο Χώρος της στήλης θα διατεθεί σήμερα στην φίλη μου Ελένη Γκίκα, με αφορμή το τελευταίο της μυθιστόρημα « Αιώνια επιστροφή». Ένα σημάδι τού ζητούσε. Πάντα ψηλά στο μηρό. Που να το βλέπει μόνο εκείνη. Που να τον έχει παρόντα, όταν θα λείπει… Έτσι συνήθιζε να ζει και να μεγαλώνει η Όλγα. Μια ζωή με τον βουβό πατέρα, με το μυστικό της νεκρής μητέρας, με τον απόντα εραστή. Μια ζωή με τα βιβλία, μια ζωή με Χάρτινη Ζωή. Έκανε χρόνια να περάσει τη δική της Ζώνη των Επιθυμιών. Όμως, ο περαματάρης Στάλκερ υπήρχε. Έτσι η Όλγα, μισό γατί, μισό αρνί επιστρέφει στο σταυροδρόμι του Φονιά, στο σπίτι του Καθηγητή. Αιώνια επιστροφή θα το πει. Το απόλυτο, αλλόκοτο, ολέθριο πρόσωπο της Τρομοκρατίας στον Έρωτα, στη Λογοτεχνία, στην Πολιτική. Ο Στάλκερ που γίνεται ολοκαύτωμα και ο Καθηγητής, μπροστά στη Θυσία βουβός. Η ιστορία της Όλγας, του Ορέστη που όλο χάνεται και επιστρέφει, της Μαρίλης, του άλλου μισού της, και του Καθηγητή. Η ζωή που δεν ήταν παρά μια προσδοκία, μια αναμονή ετούτης ακριβώς της στιγμ...