Το άγιο φως της χημείας

Ο  Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ  Γεράσιμος Μπαλαούρας,  σχετικά με την υπερβολή να μεταφέρεται το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα,  με τιμές αρχηγού κράτους, δήλωσε ότι   «είναι απαράδεκτο το ότι ενισχύουμε ένα κατάλοιπο της παγανιστικής περιόδου και το ενισχύουμε με το κράτος, όπου το κράτος πρέπει να είναι ανεξίθρησκο». Με αφορμή αυτή τη δήλωση,  θυμήθηκα ένα παλαιότερο καβγά, που είχε ξεσπάσει, πάλι  με αφορμή το «Άγιο Φως», ξέρετε αυτό  που ανάβει μόνο του... Όταν κάποιος πιστεύει αυτές τις μπούρδες είναι πολύ εύκολο να κόψει κεφάλια.

Σε παλαιότερο άρθρο του ο Κλεάνθης Γρίβας, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΖΕΝΙΘ της Θεσσαλονίκης, μεταξύ των άλλων, υποστηρίζει:

«Η επάνοδος και η μαζική αποδοχή των πιο ακραίων δημαγωγικών και επιθετικών παραφυάδων του χριστιανισμού, ισλαμισμού, και ιουδαϊκού φονταμελισμού αποδεικνύει απλώς ότι η θρησκεία ήταν και παραμένει το βασικότερο σύμπτωμα της οικουμενικής διανοητικής διαταραχής που συνοδεύει το ανθρώπινο είδος σ’ όλη την ιστορική του διαδρομή, ότι ο ορθολογισμός ήταν και παραμένει μια ασήμαντη βαλβίδα προστασίας απέναντι στην εγγενή σχιζοφρένεια του ανθρώπινου είδους, και ότι ο 20^ος αιώνας που προβάλλεται αυτάρεσκα ως «εποχή της λογικής» δεν είναι παρά μια εποχή βαθύτατου σκοταδισμού».

Ο άνθρωπος, υποστηρίζει ο κ. Γρίβας, είναι το μοναδικό ον που μπορεί να πει «εγώ», δηλαδή έχει επίγνωση του εαυτού του και συνείδηση του γεγονότος, ότι αποτελεί μια μοναδική και ανεπανάληπτη οντότητα. Παράλληλα είναι το μοναδικό ζώο που ξέρει ότι θα πεθάνει. Όντας λοιπόν σε υπαρξιακή αδυναμία να αποδεχθεί την αναπότρεπτη βιολογική αναγκαιότητα του θανάτου της μοναδικής και ανεπανάληπτης οντότητάς του, είναι επιρρεπής στην αποδοχή οποιωνδήποτε ιδεολογικών κατασκευασμάτων που προσφέρουν τη δυνατότητα της επέκτασης της ύπαρξης του σαν κάποιο ασαφές «επέκεινα».

Και εδώ παρεμβαίνει η μεταφυσική και η θρησκεία, εν είδει ανακουφιστικού ψυχοφαρμάκου, που όπως όλα τα ψυχοφάρμακα έχουν άπειρες παρενέργειες και, κατά κανόνα, αποδεικνύονται χειρότερα από την αρρώστια.

Η θρησκεία είναι ένα συλλογικό ψυχοφάρμακο που εφευρέθηκε για να υποβαθμιστεί η αγωνία του θανάτου.

Ο καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου κ. Καλόπουλος απέδειξε στους αλαλάζοντας πιστούς και κληρικούς, που συμμετείχαν σε μια παλαιότερη τηλεοπτική εκπομπή ότι το «’Άγιο Φως» δεν έρχεται εξ ουρανών αλλά είναι αποτέλεσμα μιας χημικής αντίδρασης του φωσφόρου όταν έρθει σε επαφή με το οξυγόνο. Για του λόγου το αληθές βούτηξε ένα κερί στο φώσφορο και μετά από δέκα λεπτά το κερί άναψε μόνο του. Η προσπάθεια του, να μεταπείσει τους παραπάνω «χρήστες ψυχοφαρμάκων» σύμφωνα με αυτά που υποστηρίζει ο κ Γρίβας έπεσε όπως ήταν φυσικό στο κενό.

Σ΄ αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται τόσο η πίστη όσο και ρόλος που επιφυλάσσει κάθε εκκλησία στους πιστούς της, που έχει ως βάση του την τυφλή υποταγή στο αλάνθαστο της ηγετικής ομάδας που κατέχει κάθε φορά την θρησκευτική εξουσία.

Η ομορφιά καλύπτει το τραύμα

«…Και είναι ωραία η Κέρκυρα, ωραία στο σύνολο της. Φύση και άνθρωποι συντονισμένοι για να πλαισιώνουν ο ένας τον άλλο. Δεν είναι ο κερκυραίος έξω από το κλίμα του νησιού, όπως δεν είναι η Κέρκυρα έξω από το κλίμα του κερκυραίου. Ο ένας συμπλήρωμα και προέκταση του αλλού. Το ανθρώπινο ραφινάρισμα που αναπτύσσεται μέσα στον πιο αβρό διάκοσμο. Η πρώτη πνοή δυτικού πολιτισμού. Για όποιον ταξιδεύει προς την Ευρώπη. Η μόνη ελληνική γωνιά που θα δώσει κάποιον άνεμο Ευρώπης, στον αταξίδευτο. Τον άνεμο αυτόν θα τον αισθανθείτε ακόμα πιο ζωηρό όταν έρχεστε από την ηπειρωτική ακτή. Σαν να έχετε αλλάξει πλανήτη».

Κινδυνεύεις να χαρακτηρισθείς αχάριστος, αν προσπαθήσεις να αντικρούσεις τα παραπάνω λόγια, του μαγεμένου επισκέπτη. Ακριβώς αυτή η πραότητα και η ομορφιά σημειώνει και την αδυναμία της. Η Κέρκυρα παθαίνει ότι παθαίνουν όλες οι ωραίες. θαμπώνουν με την ομορφιά, και όταν έρχονται ικέτιδες, να χτυπήσουν την πόρτα σας για να ζητήσουν την επούλωση του τραύματος, που δουλεύει κάτω από την συναρπαστική επιφάνεια, η ομορφιά απορροφά εκείνον στον οποίο απευθύνεται το αίτημα.

Έτσι εξηγείτε πως η Κέρκυρα δοκιμασμένη όσο καμία άλλη περιοχή της χώρας, έρχεται τελευταία στην ουρά των επαρχιών που περιμένουν την επούλωση των τραυμάτων τους. Είναι δε πολλά τα τραύματα της.

«Ζείτε στο παράδεισο και παραπονιόσαστε;» Οι ασχήμιες και τα όποια προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε επισκέπτης επισκιάζονται από την ομορφιά, το ασυνήθιστο μάτι, δεν μπορεί να φανεί αντικειμενικό, πρέπει να γίνεις μόνιμος κάτοικος παλιάς πόλης να βρεθείς αντιμέτωπος με τα προβλήματα διαβίωσης, γιατί μπορεί να είναι ωραία τα κτίρια και οι απλωμένες μπουγάδες για τους επισκέπτες αλλά αν ρωτήσουμε αυτούς που κατοικούν έχουν βλαστημήσει την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκαν. Πολυώροφα κτίρια χωρίς ασανσέρ, χωρίς μπαλκόνια, χωρίς δρόμο πρόσβασης οχημάτων, με ξύλινα πατώματα και κατσαρίδες, με χιλιάδες περιστέρα που βρομίζουν τα πάντα και εκατομμύρια χελιδόνια που ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ. Για τις υποδομές θα ήταν κουραστικό να κάνουμε μια ακόμα αναφορά. Ελάτε να άπλωσετε

τη μπουγάδα σας στα στενά καντούνια και ύστερα το ξανασυζητάμε το θέμα.