Τελευταία σελίδα αριστερά

Αλήθεια τι γίνεται με εκείνο το εργοστάσιο διαχείρισης απορριμμάτων του νησιού ; Τι να γίνει θα μου πείτε, χάθηκε κάπου στου δρόμου τα μισά και αν κάποτε ξεμπλέξει από τα γραφειοκρατικά γρανάζια ο σχεδιασμός του θα έχει ξεπεραστεί. Με αφορμή λοιπόν το παραπάνω, ένα επίκαιρο κείμενο, που δείχνει, ότι σκουπίδια για κάποιους αποτελούν πηγή ενεργείας. «Η Δανία είναι η χώρα που ζει από τα σκουπίδια της», σε αντίθεση βέβαια με τη χώρα μας που ζει μέσα στα σκουπίδια. Η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη, ποτέ δεν ήθελε να μοιάσει της Ευρώπης, ποτέ δεν την ακολούθησε. Αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό. Όταν άλλοι θεωρούν τα σκουπίδια βρώμικο πρόβλημα, οι Δανοί τα βλέπουν ως καθαρό και εναλλακτικό καύσιμο, ή ακόμη και ως πηγή παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η Δανία διαθέτει πλέον δεκάδες μη συμβατικές μονάδες αποτέφρωσης, επεξεργασίας και ανακύκλωσης σκουπιδιών, δηλαδή υπερσύγχρονα εργοστάσια τα οποία μετατρέπουν τα απορρίμματα σε ενέργεια και θέρμανση για τις κοινότητες που τα φιλοξενούν, με τεράστια οφ...

«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύ καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δυο είναι το αληθινό», έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας, Ναθάνιελ Χόθορν. Το παρακάτω αποκτά ιδιαίτερη αξία, γιατί το μήνυμα έχει αποδέκτες αυτούς που βαυκαλίζονται χτυπημένοι από τη μέθη της μωροφιλοδοξίας τους. Και έχει αξία, γιατί ο αληθινός κόσμος ασχολείται με πιο σοβαρά πράγματα. Εδώ στην μικρή μας πόλη, το «τίποτα» κάνει μεγάλη φασαρία. Αξιοπεριφρόνητες σαχλαμάρες, θεριεύουν εκ του μηδενός και γίνονται προβλήματα πρώτου μεγέθους. Σάμπως ο δαίμων της καθημερινότητας να πλάθει καταστάσεις για να βρίσκουν δουλειά οι άεργες ψυχές. Οι πραγματικοί άνθρωποι δείχνουν ξένοι με όλο αυτό το πανηγύρι. Αν τους ρωτούσα γι’ αυτά που κυριαρχούν στην τοπική επικαιρότητα, είμαι βέβαιος που θα εισέπραττα μόνο μια λέξη: «Μαλακίες». «Η αλήθεια του καθενός είναι ο δρόμος του», λέει η λαϊκή σοφία, δηλαδή το ψέμα του. Αυτοί επιμένουν να σκη...

Πάντα έτσι συμβαίνει. Ο Μάρτης δεν φέρνει την άνοιξη, την αναγγέλλει όμως και περιμένει το χειμώνα να εκδηλώσει τους τελευταίους του σπασμούς Θα διατηρήσουμε ζεστό το κάλεσμα, με κείμενα συναφή, μπας και καταφέρουμε να κτυπήσουμε κάποια κρυμμένη φλέβα ευαισθησίας. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν, άλλωστε λίγο ή πολύ, έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες της ζοφερής εικόνας, της ίδιας της πραγματικότητας. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες. Από τα μνημόνια στην Πανδημία και παράλληλα η ακρίβεια και ο πόλεμος, ύστερα ήρθε το ξεβράκωμα του επιτελικού κράτους, δυστυχώς με αίμα πολύ. Η επικοινωνία τους όλα αυτά τα χρόνια, είχε κοντά πόδια. Αυτές τις ώρες είναι χρήσιμο να κοιτάμε διαρκώς προς τα πίσω, για να αντλήσουμε λίγο νόημα, μήπως και με το νόημα του παρελθόντος φωτίσουμε τον ζόφο του παρόντος και ανοίξουμε δρόμους προς το μέλλον. Το ξαναδιάβασμα του παρελθόντος αυτές τις μέρες που κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια, μπορεί να είναι προωθητικό. Ανοίξτε το παράθυρο κλείστε ...

Μπορεί ο χρόνος να γιατρεύει πολλά, για τους οικείους των θυμάτων όμως ο χρόνος έχει παγώσει. Το ρολόι τους θα δείχνει πάντα μεσάνυχτα 28ης Φεβρουαρίου, πριν από μια Άνοιξη που δεν θα έρθει ποτέ. Για άλλη μια φορά η Άνοιξη της χώρας μας δεν κατόρθωσε να πείσει για τις λουλουδιαστές προθέσεις της . Οι εκρήξεις των χρωμάτων της ξέβαψαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών. Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων; Άλλη μια άνοιξη και καμιά εξέλιξη. Άλλη μια επανάληψη. Χρόνια τώρα σκάβουμε επί τόπου, στο ίδιο μαύρο χώμα. Ο λάκκος κοντεύει να μας σκεπάσει και εμείς όλο και πιο βαθιά. Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις. Τους βάλαμε στη σκηνή για να γελάσουμε, δεν προσδοκούσαμε κάτι, όμως αυτοί πολύ γρήγορα μας έδειξαν το ταλέντο τους στην τραγωδία, αυτήν που δεν παρακολουθούμε, αυτήν που ζήσαμε και ζούμε. Ανθρώπινο λάθος μα...

«Θα μάθουμε τα αίτια της τραγωδίας...», είπε ο Πρωθυπουργός. Τα αίτια της τραγωδίας τα ξέρουμε, τα ξέρουμε πολύ πριν από την τραγωδία. Πίσω από τα έγκλημα στα Τέμπη βρίσκεται το εγκληματικό κράτος. Είμαστε στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης είναι αδιανόητο δύο τρένα να βρίσκονται στην ίδια γραμμή και να τρέχουν το ένα καταπάνω στο άλλο χωρίς κανείς να ειδοποιείται για τίποτα. Σε μια εποχή που τα τρένα τρέχουν με 300 χιλιόμετρα την ώρα, ο έλεγχος της κυκλοφορίας τους, δεν μπορεί να εξαρτάται από τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν έχω τι να γράψω, δεν έχω τι να πω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει. Δεν γράφω σήμερα, για να διαβάσετε, δεν γράφω για να καταλάβετε, σαν άσκηση παραμιλητού, να το εκλάβετε. Είναι το παραμιλητό της σιωπής, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη α...

Ζω από κοντά την αγωνία των νέων παιδιών, που παλεύουν με νύχια και με δόντια να κερδίσουν μια μικρή παράταση χρόνου από τις ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας τους. Όταν ξεκίνησε , νομίσαμε ότι ήταν μέρος των μνημονίων , σήμερα έχει γίνει καθεστώς. Νέοι άνθρωποι πτυχιούχοι, στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί. Άνεργοι και με την βούλα, στην υπηρεσία ενός άθλιου συστήματος, που τους χρησιμοποιεί για να μειωθούν τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας. Κατοχική εικόνα συσσιτίου. Στην ουρά για μια μικρή μερίδα εργασίας, όπως ένα πιάτο φαΐ. Όσο όμως και να αλλοιωθούν τα νούμερα, το βλέμμα, η αγωνία, η απελπισία, η αγανάκτηση, ο πόνος, ο φόβος πώς να κρυφτεί; Οι προσλήψεις αυτού του τύπου, δυστυχώς προετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη μέρα. Ο Άνεργος δεν είναι ένα άτομο που έχει χάσει τη δουλειά του. Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την ταυτότητά του. Έχει χάσει το χρόνο και τον τόπο, την οικογένειά του, τη ζωή, τον εαυτό του. Έχει χάσει την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπειά του. Ένας άνεργος δε...

  «Καλυβιώτη» Λευκίμμης, όπως λέμε Ντουμπάι Μετά τον “Ερημίτη”, θυσία για την ανάπτυξη και άλλη περιοχή στην Κέρκυρα . Στον Καλυβιώτη Λευκίμμης το πράσινο φως άναψε η Επιτροπή Τουρισμού Λιμένων, του υπουργείου τουρισμού, για κατασκευή ενός πλωτού νησιού με πολυτελείς βίλες αλλά Ντουμπάι. Σκοτώνουμε την ζωή μας για την ανάπτυξη, καταστρέφουμε τους φυσικούς πόρους, για την ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που στο τέλος θα μείνει μόνη της, χωρίς ανθρώπους χωρίς ζωή. Μια ανάπτυξη με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, για όσους προφτάσουν σήμερα, Μια ανάπτυξη που δεν υπολογίζει τις γενιές που έρχονται. Μια ανάπτυξη που στερείται κάθε ίχνος αλληλεγγύης για το μέλλον. Στην αρχαιότητα βάζανε ένα νόμισμα στο στόμα των νεκρών για να ’χουν να πληρώσουν στο πέρασμα της Αχερουσίας. Σήμερα συμβαίνει το ανάποδο κυκλοφορούμε σαν κουμπαράδες, μας βάζουν νομίσματα στα χείλη για να σκάσουμε. Λίγοι έχουν ακόμα τη δύναμη να φτύσουν. Διάβασα εδώ και κάποια χρόνια μια συνομιλία του γάλου οικονομολόγου Σερζ Λατούς, με ...

«Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική. Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.» «Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών.» γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης. Και ο Σεφέρης: «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα.» Παγκόσμια ημέρα της Ελληνικής γλώσσας σήμερα. «Αν ο Θεός είναι η αλήθεια, τότε η γλώσσα είναι ο Θεός» Και αν η γλώσσα μας δεν είναι τα γαλλικά, τα γερμανικά ή τα πανταχού παρόντα κι επιβληθέντα αγγλικά, εμείς δεν γίνεται παρά να υπεραμυνθούμε, του δικαιώματός μας να γεννιόμαστε, να ερωτευόμαστε, να ελπίζο...

Είναι απ’ τα κείμενα που όταν ξαναβρεθούν μπροστά σου, σου δημιουργούν ένα κράμα αγωνίας και επιθυμίας να τα ξαναμοιραστείς. Είναι σαν μια αγαπημένη γωνιά του σπιτιού σου, που επιθυμείς διακαώς να την δείξεις σ’ αυτούς που σε επισκέπτονται για πρώτη φορά. Αυτή η εποχή ένα μήνα πριν τον ερχομό της άνοιξης, με βοηθά, ν' αποδράσω από την επικαιρότητα. Εκεί που υμνώ την τεχνολογία συγχρόνως την βλαστημάω. Οι φιλίες έχουν γίνει γραπτά μηνύματα και περνούν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, που μας δίνουν την δυνατότητα να έχουμε επαφή με φίλους, σπανίως όμως τους βλέπουμε, και όταν τους δούμε, δεν έχουμε και πολλά να πούμε. Κερδίζουμε καθημερινά σε ευκολίες και χάνουμε σε συναίσθημα. Αυτή η προσθαφαίρεση, δεν ξέρω τελικά τι άθροισμα θα βγάλει. Για την ώρα και εννοώ εκείνες τις μονοψήφιες ώρες, που σε πετάνε ανελέητα στον εαυτό σου και σου ζητάνε διευθύνσεις και ονόματα, έχω μείον. Νοσταλγίες; Όχι ακριβώς. Δυστυχώς βρίσκομαι στην ανάγνωση της τρίτης επιστολής. Μιλάω για αυτές τις μονολεκτικές...

Η συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, καθρεπτίζει σε όλο του το μεγαλείο, τον πολιτικό πολιτισμό μας. Ούτε λέξη δεν βγαίνει μετά, από μια τέτοια δοκιμασία από τη θέση του τηλεθεατή. Αν βγει θα λερωθεί στο βούρκο, που κατρακυλά η πολιτική πραγματικότητα της χώρας. Οι αλήθειες που ειπώθηκαν στην αίθουσα πνίγηκαν μέσα στο βαθύ λάκκο του λαϊκισμού, που κυριάρχησε απ' άκρη σε άκρη της αιθούσης. Μπερδεύτηκαν με τα ψέματα, με την άθλια αισθητική του λόγου και αποδυναμώθηκαν. Ξεγυμνωτική εποχή! Θα τα δούμε όλα και όλους στις πραγματικές τους διαστάσεις και με το πραγματικό τους πρόσωπο. Αυτά που εμείς με στωικότητα υπομένουμε σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να συμβούν εδώ και κάποιες δεκαετίες. Ο Λαός με κοντινές μνήμες από την αντίσταση και τον εμφύλιο, με μια 7χρονη δικτατορία στην πλάτη, με μια εξέγερση του Πολυτεχνείου, ποτέ δεν θα μπορούσε να δεχτεί, αυτόν τον εξευτελισμό που υφίσταται σήμερα, από τη νέα τάξη πραγμάτων. «Και αυτή η κοινωνία δεν αντιδράει…». Η ...

Άψυχοι μου φαίνονται όλοι αυτοί που επιθυμούν μια θέση στην πολική σκηνή του τόπου. Πέρα από τη φιλοδοξία και όποια άλλη σκοπιμότητα, δεν διακρίνω καμία οραματική θέση. Οι περισσότεροι ακολούθου μια πορεία προδιαγραμμένη, που έχει να κάνει με τη διαχείριση μιας κατάστασης αυταπόδεικτα μίζερης για το τόπο. Ποιος μπορεί να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την μιζέρια είναι το προεκλογικό στοίχημα. Αυτό όμως χρειαζόμαστε; Κάθε προσπάθεια, που δεν διέπεται από ένα ισχυρό πάθος, παίρνει εύκολα τους τρόπους των άλλων, όπως τα ψάρια που παίρνουν το χρώμα του περιβάλλοντός τους για να διασωθούν. Και ο άνθρωπος που δεν καθοδηγείται από μέσα του, βρίσκεται ανάμεσα σε δυο κόσμους, μετέωρος, ικανός για τα πιο αντίθετα πράγματα, μανιακός για κάτι όσο και αδιάφορος, μα πάνω απ’ όλα ανασφαλής. Πιστεύει ότι η αποδοχή, του προσφέρει εκείνο που δεν έχει. Δεν ανήκει σε αυτό ακριβώς ή σε εκείνο, δεν είναι αυτό ή εκείνο, αλλά κάτι ανάμεσα. Όλα είναι ζήτημα στυλ. Αυτοί δεν το γνωρίζουν. Η εικόν...

Με προσδιορισμένο ημερολογιακά το χρόνο, μας απομένει να προσδιορίσουμε τον τόπο. Δεν φτάνει η ιστορία και ο πολιτισμός μας για να αντισταθμίσουν την θλίψη αυτής της πτωχευμένης, αχτένιστης, παρατημένης πόλης. Ανασύρω από το διαδίκτυο το φάντασμα της πόλης… «Η πόλη μας μοιάζει να εγκληματεί πρωτόγνωρα: σαν το δέντρο, που τα’ απάνθισε η θύελλα, σαν το λιμάνι χωρίς βραχίονες, σαν τη στάση χωρίς στέγαστρο, ανασκαλεύει τη μνήμη μας και ξεθάβει ανόσιες μορφές. Μας ενθαρρύνει τα μέγιστα να θαφτούμε στη σκόνη της. Τούτη η πόλη σκοτεινούς μας χρειάζεται: με τα τζάμια μας θολά, να σκουπίζονται διαρκώς από κουρντισμένους υαλοκαθαριστήρες’ υγρούς: με τα μάτια μας να βουρκώνουνε, μόνο σε πένθιμες κραυγές’ απλανείς μας θωρεί, με τα χέρια μας να βουλιάζουν στις τσέπες και να παίζουν τα κλειδιά των δικαιωμάτων μας. Απλοϊκούς μας αναζητά στις μορφές, που γλοιώδικα κινούνται σε δίχως παλμό συλλαλητήρια. Απλήσμονες μας χρειάζεται: Αδειανούς κι άγνωμους μας ζωγραφίζει, με τα φύλλα μας να σκορπίζονται στα...

Στις 02 λέει η ΕΜΥ θα έρθει η καταιγίδα. Και τώρα, απόψε, μια νύχτα γεμάτη θύελλες , να’ μαι εδώ στο μεταίχμιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πρόθυμος, σαν έτοιμος από καιρό. Βγήκα στο μπαλκόνι να την περιμένω. “Περιμένω τη βροχή, να ξεπλύνει τις αμφιβολίες μου για σένα. Όχι ψιχάλες. Καταιγίδες” Γράφει ο Σ. Σίγμα. Και εγώ απόψε περιμένω... Λατρεύω τις χιονοθύελλες και τις ανεμοθύελλες. Τις μπόρες, τις καταρρακτώδεις βροχές και τις πλημμύρες. Τις αστραπές και τις βροντές που τρίζουν τα πατώματα. Τη λάβα του ηφαιστείου να με κυνηγά. Το χαλάζι, Α! το χαλάζι, σαν καρύδι να πέφτει και να κτυπά η κάθε του μπίλια τη λαμαρίνα, ηχεί στα αυτιά μου σαν πιρουέτα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Τη θάλασσα να φουσκώνει, δείχνοντας ότι τη στενεύει το φουστάνι. Τη θάλασσα γυμνή να διεκδικεί με αξιώσεις το μερίδιο της από τη ξηρά. Μόνο ο σεισμός με αφήνει αδιάφορο, ίσως γιατί δεν είναι ορατός και η καταστροφή που επιφέρει προέρχεται από μαχαιριά πισώπλατα. Ο γιατρός χωρίς να είναι απόλυτα βέβαιος, μου είπε ό...

  Οι Ζαμπούνηδες αυτές τις μέρες είχαν την τιμητική τους Ζούμε ακόμα στον απόηχο της κηδείας του τέως Βασιλέα Κωνσταντίνου. Γράφτηκαν πολλά ειπώθηκαν πολλά. Οι Ζαμπούνηδες αυτές τις μέρες είχαν την τιμητική τους. Ένοιωσα το ίδιο άσχημα όπως βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα που είχα πάει να παρακολουθήσω την ταινία «Τιτανικός». Έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια για να φύγει από τα μάτια μας η χρυσόσκονη για να δούμε και πίσω από την βιτρίνα. Η καταστροφή επικυρωμένη από το χρόνο αποκτά ιδιαίτερη αξία. Το γεγονός δοσμένο από το σκηνοθέτη γίνεται μέσο ψυχαγωγίας σ’ έναν κόσμο που έμαθε να παρακολουθεί τις σφαγές από την τηλεόραση τρώγοντας τσιπς. Χρειάζεται χρόνος τελικά για να αποκτήσουν τα γεγονότα κάποια αξία. Όταν μετά από χρόνια θα παρακολουθούμε τη σημερινή πραγματικότητα σε κάποια ταινία, ίσως αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής. Ένα μεσοδιάστημα ζούμε σήμερα, κάτι σαν το μεσαίωνα. Οι αντιστάσεις έχουν μειωθεί σημαντικά. Είμαστε άτυχοι που το ζούμε. Η ιστορία αφήνε...