Ανασύρω από το διαδίκτυο το φάντασμα της πόλης… «Η πόλη μας μοιάζει να εγκληματεί πρωτόγνωρα: σαν το δέντρο, που τα’ απάνθισε η θύελλα, σαν το λιμάνι χωρίς βραχίονες, σαν τη στάση χωρίς στέγαστρο, ανασκαλεύει τη μνήμη μας και ξεθάβει ανόσιες μορφές. Μας ενθαρρύνει τα μέγιστα να θαφτούμε στη σκόνη της.
Τούτη η πόλη σκοτεινούς μας χρειάζεται: με τα τζάμια μας θολά, να σκουπίζονται διαρκώς από κουρντισμένους υαλοκαθαριστήρες’ υγρούς: με τα μάτια μας να βουρκώνουνε, μόνο σε πένθιμες κραυγές’ απλανείς μας θωρεί, με τα χέρια μας να βουλιάζουν στις τσέπες και να παίζουν τα κλειδιά των δικαιωμάτων μας. Απλοϊκούς μας αναζητά στις μορφές, που γλοιώδικα κινούνται σε δίχως παλμό συλλαλητήρια.
Απλήσμονες μας χρειάζεται: Αδειανούς κι άγνωμους μας ζωγραφίζει, με τα φύλλα μας να σκορπίζονται στα δελτία θυέλλης της, με τη μιλιά μας να ξεφτίζει σε αντίλαλους, με τη πνοή μας να κρυσταλλώνει από φόβο, με τα μίση μας να σαπίζουν σαν αίμα παλιό. Και μ’ όλα αυτά, ακούραστους μας επιζητά, ν’ αναπνέουμε της ζωής της και να επαναλαμβάνουμε τις λέξεις, που με λέιζερ χάραξε στη ψυχή μας: «είμαστε άδοτοι, ακούραστοι». Αθόρυβα ζούμε, σε μία άκαιρη πόλη, κι είμαστε αθάνατοι, για να σέρνουμε, παντού την κατάρα της.
Δυστυχώς για μεγάλα διαστήματα της ζωής μας, περπατάμε αμέριμνα σε μια πορεία ρουτίνας, μέχρι κάποιος δυνατός κρότος να μας ξυπνήσει και να βλαστημήσουμε. Ε! φτάνει πια, δεν μπορούμε να τους αφήσουμε άλλο να παίζουν με τη ζωή μας. Το κακό είναι, ότι στα πρώτα κιόλας βήματα, ο θυμός εξατμίζεται και επιστρέφουμε στη διαδρομή της ευκολίας. Πρέπει να αρχίσουν να μας φοβούνται και όπως με οργή μου ψιθυρίζει η μεταμεσονύκτια φωνή από ραδιοφώνου:
«Και ποιους μπορεί να φοβούνται; Έναν που το λέει την καρδιά του, έναν άλλο που ξέρει από χαράδρες και γκρεμούς κι εκείνον κει κάτω τον αμίλητο τον συνεσταλμένο ο οποίος κάτω από τα ρούχα του είναι ζωσμένος με τη λύπη όλου του κόσμου κι αν εκραγεί θα κάνει μεγάλη ζημιά στην ευκολία τους… και εκείνους που αρνούνται να του μοιάσουν φοβούνται. Που επιλέγουν την τρέλα από την εκπόρνευση των αισθημάτων, που γελούν παράξενα την ώρα που κηδεύεται η χαρά τους. Όλα τα άλλα είναι για στυγνούς χαρτοπαίκτες»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου