«Πάμε κι όπου βγει»

Μπορεί ο χρόνος να γιατρεύει πολλά, για τους οικείους των θυμάτων όμως ο χρόνος έχει παγώσει. Το ρολόι τους θα δείχνει πάντα μεσάνυχτα 28ης Φεβρουαρίου, πριν από μια Άνοιξη που δεν θα έρθει ποτέ.

Για άλλη μια φορά η Άνοιξη της χώρας μας δεν κατόρθωσε να πείσει για τις λουλουδιαστές προθέσεις της . Οι εκρήξεις των χρωμάτων της ξέβαψαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών. Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;
Άλλη μια άνοιξη και καμιά εξέλιξη. Άλλη μια επανάληψη. Χρόνια τώρα σκάβουμε επί τόπου, στο ίδιο μαύρο χώμα. Ο λάκκος κοντεύει να μας σκεπάσει και εμείς όλο και πιο βαθιά.

Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις. Τους βάλαμε στη σκηνή για να γελάσουμε, δεν προσδοκούσαμε κάτι, όμως αυτοί πολύ γρήγορα μας έδειξαν το ταλέντο τους στην τραγωδία, αυτήν που δεν παρακολουθούμε, αυτήν που ζήσαμε και ζούμε.
Ανθρώπινο λάθος μας είπαν. Το ανθρώπινο λάθος όμως κατέληξε σε τραγωδία γιατί απουσίαζαν οι δικλίδες ασφαλείας που θα το εντόπιζαν και θα απέτρεπαν το τραγικό δυστύχημα. Τα σύγχρονα τρένα που διαφήμιζαν, αποδεικνύονται μια βιτρίνα εικονικού εκσυγχρονισμού. Μια αυταπάτη, που κρύβει την πραγματική κατάσταση χρόνιων προβλημάτων, παραλείψεων, υποβάθμισης, εγκατάλειψης. Μια κατάσταση «πάμε κι όπου βγει». Τόσες ηλεκτρονικές πλατφόρμες, έβαλε στη ζωή μας ο κ. Πιερακακης, μία για τα τρένα δεν περίσσευε;;;

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ
Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη,
ἀτέλειωτα μένουν.
Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.
Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι
κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου
ν᾿ ἀποτελειώνω.

Η αγαπημένη Κική Δημουλά, που πίσω από τις λέξεις της, χωράμε να κρυφτούμε όλοι.