Τελευταία σελίδα αριστερά

Ήταν φθινόπωρο, εποχή κατάλληλη για να γραφτεί το παρακάτω, γιατί εγώ το θυμήθηκα στα μέσα Ιουλίου, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι σαν εκείνα τα όνειρα που μας γεμίζουν απορίες. “Πως ήρθε στον ύπνο μου αυτό απόψε;” «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Αργά  και βασανιστικά, ξεκινάει «ο μεγάλος ερωτικός». Στο περιθώριο ενός κατάλευκου εγγράφου, που έχω απέναντι μου και θέλει ν’ ανταμώσει με φράσεις, που να δίνουν λίγο μπόι σ’ αυτόν το ξεχασμένο εγωισμό, «Τι ρόλο παίζω;» και «Γαμώ τις ηλίθιες ευαισθησίες μου, που επιμένουν να με δείχνουν δυνατό», αυτός εκεί στην κόντρα «αν μ’ αγαπάς και είναι όνειρο ποτέ να μη ξυπνήσω, γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω…» Μια ζωή, πόσα παράπονα αντέχει; Όλες οι απαντήσεις μου, στιγμές ήταν, που ο χρόνος δεν κατάφερε να τις ορίσει. Απέραντες στιγμές. Διαρκείας. Απόψε μοιάζουν να χορεύουν ένα ταγκό σαν εκείνο στο Παρίσι… Ο κόσμος αισθάνεται απογοητευμένος, ταπεινωμένος και εξαπατημένος απ’ όλες τ...

Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα αυτό που δε μπορώ να κάνω. Είναι μαρτύριο να ονειρεύομαι τις διαδρομές ανάμεσα από μεγάλες κοιλάδες και να επιστρέφω στα ίδια πατήματα  της καθημερινότητας. Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα. Επηρεάζομαι. Ξύνω πληγές και διχασμούς με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι με τις βαλίτσες στο χέρι, περιμένοντας τη στιγμή που θα εξοστρακιστώ απ’ αυτή την βαρετή κυκλική πορεία, αλλά το τρένο πουθενά . Στην ομαλή πορεία για άλλη μια μέρα.  Όταν ένα πέπλο κίτρινο τα έχει σκεπάσει όλα, εσύ με το κόκκινο μοιάζεις παρείσακτος, εξοστρακίζεσαι και στην ερώτηση «τι έγραψε αυτός;» Η κλασσική απάντηση είναι «περί ανέμων και υδάτων». Οι εμπειρίες δεν επαρκούν, για να βάλω μια τάξη. Χρειάζεται μια σπίθα, μια ξεχασμένη γεύση, ένα άρωμα που έντυσε κάποια στιγμή, ένα τραγούδι. Όταν είμαι καλά ξεχνιέμαι, χαλαρώνω, έχω την ψευδαίσθηση που πάντα ήτανε έτσι και πάντα έτσι θα είναι. Χρειάζεται κάτι στραβό κάθε φορά για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Η όλη ισ...

Συνήθως το τέλος βάφεται με αίμα, έγραφα ανήμερα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα . Ελπίζω το αίμα του, να αφυπνίσει εκείνο το κομμάτι του ελληνικού Λαού, που με τη στήριξη του, νομιμοποίησε ένα ακροδεξιό, φασιστικό μόρφωμα. Και του αίμα του Παύλου τους έπνιξε, επιτέλους οι Ναζί εκτός Ε λληνικής Β ουλής, μια εξέλιξη που βάζει τέλος στη ντροπή. Χρειάστηκε πολύς χρόνος, για να κατανοήσουν όλοι αυτοί, που με μεγάλη επιπολαιότητα, για να μη πω βλακεία, υποστήριξαν την “Χρυσή Αυγή” που ούτε χρυσή είναι , ούτε αυγή. Η αλήθεια είναι ότι η φλέβα του φασισμού, διαπερνούσε υπόγεια ολόκληρη την επικράτεια, από την κεντρική εξουσία, μέχρι την τελευταία εξουσία του χωροφύλακα σε κάθε γωνιά της υπαίθρου. Όσο το σύστημα άντεχε. Με την οικονομική κρίση και το μεταναστευτικό , του ξέφυγε, φούσκωσε έσπασε και πετάχτηκε έξω το μαύρο αίμα. “ Ελπίζω αυτή δολοφονία”έγραφα ,ν' ανοίξει τα μάτια όλων αυτών, που προσπάθησαν να αντιδράσουν με τον χειρότερο τρόπο απέναντι στο απ...

Μην σαν κάνει εντύπωση, πάντα έτσι συμβαίνει. Το εκλογικ ό σώμα όταν φτάνει στην κάλπη παθαίνει αμνησία . Ξεχνάει μνημόνια, ανεργία, ακρίβεια, φτώχεια . Ξεχνάει τα ψέμματα που προηγήθηκαν. Και στις χθεσινές εκλογές συντάχτηκε στην μεγάλη του πλειοψηφία με τα δ ύ ο ισχυρά κόμματα, για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι ο δικομματισμός στη χώρα μας ζει και βασιλεύει. Δυστυχώς έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι η εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας, φέρνει και την αλλαγή στην κοινωνία. Δυστυχώς η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο. Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, η απογοήτευση μεγαλώνει όταν η αλληλουχία των προβλημάτων δεν σου επιτρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιο μέτωπο. Ας συνεχίσουμε με τα καλοκαίρια. Τα πιο όμορφα, τα πιο σπουδαία, τα μαγικά της ζωής δεν βρίσκονται στα παραμύθια. Εδώ πλάι μας μας είναι, μπροστά στα μάτια μας, σε απόσταση μιας αγκαλιάς.   Το καλοκαίρι ,...