Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Ποιος Θεός και ποιος Λαός




Μ’ αυτούς του χρησμούς της Πυθίας, που χρησιμοποιώ στα τελευταία μου κείμενα, προσπαθώ να μορφοποιήσω κάτι, που με απασχολεί σοβαρά το τελευταίο διάστημα. Κάτι θέλω να πω, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει, να βρω τις λέξεις, να βρω τον βηματισμό.
Είναι κι’ αυτό που πολλές φορές λέμε « δεν θέλω να το πιστέψω» ή ακόμα και αν το πιστεύω μου πέφτει βαρύ να το ξεστομίσω
Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι όλα κινούνται με σκοπιμότητα που δεν έχει καμία διάθεση να υπηρετήσει αξίες, να δώσει, ένα χέρι βοήθειας δηλαδή. Να κρατάει το λόγο που λέγαμε παλιά, να κεράσει ένα ποτήρι κρασί από καρδιάς
Έχω την εντύπωση, που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται μια πλειοψηφία – για να συνδεθούμε και με το χθεσινό – με έναν ορισμό καταναλωτών και με μια δυνατότητα αναλώσιμων.
Μια πλειοψηφία χωρίς καμία διάθεση για προσφορά, για δράση, για συμμετοχή.
Μια πλειοψηφία τηλεθεατών που χωρίζεται σε οπαδούς αστείων τηλεοπτικών προγραμμάτων. Που δέχεται χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι της προσφέρεται, που αποκτάει καινούργιες διατροφικές συνήθειες καταβροχθίζοντας με μανία σκουπίδια.
Μια πλειοψηφία που με κάνει να κινδυνεύω να γίνω αιρετικός.
Να τα βάλω με τον Θεό να τα βάλω με το Λαό. Ποιο Θεό και ποιο Λαό.
Ήταν απανωτά το τελευταίο διάστημα τα περιστατικά, βόλεμα στο βόλεμα και ξεβολεύτηκα για τα καλά από τις ουτοπίες μου. Ποιος Θεός και ποιος Λαός.
Ατομισμός κατ’ ομάδα μικρή η μεγάλη
Ανώνυμες ομόρρυθμες ετερώνυμες περιορισμένης ευθύνης και ατομικές εταιρείες με μαύρα βιβλία.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Χωρίς τους κομπάρσους…



Μια τραγωδία έγραφα στο χθεσινό και για να διευκρινίσω, δεν μου φταίνε κάποιοι γι’ αυτό.
Σ’ αυτόν το θίασο ο καθένας έχει ένα ρόλο. Εντάξει υπάρχουν οι πρωταγωνιστές, αλλά χωρίς τους κομπάρσους…
Αντιλαμβάνομαι ότι θέλετε διευθύνσεις και ονόματα, το κουτσομπολιό πολύ εμίσησαν, δεν παύουν όμως να γίνονται οπαδοί της κλειδαρότρυπας.
………………………………………………………………………………………….
Για να μη το ξεχάσω, από το χθεσινό κείμενο άρχισα να γράφω πάλι στο χαρτί, ύστερα το αντιγράφω στον υπολογιστή. Φοβήθηκα, ότι θ’ άρχιζα να σβήνω και εγώ, φοβήθηκα την ακτινοβολία, μήπως και μου προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στον εγκέφαλο και αρχίσω να χειροκροτώ αυτούς τους άνθρωπος που είναι άλλοι.
Ξανά στο χειρόγραφο, όπως παλιά, για να γράφουμε και να ξαναγράφουμε, για να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε, για να μειώσουμε την απόσταση υπέρ της μνήμης και εις βάρος της λήθης.
…………………………………………………………………………………………..
Μιας και ο λόγος σήμερα για τις πλειοψηφίες, αξίζει το παρακάτω:
«Ίσως να είναι μια λύση. Να επιστρέψουν οι ήρωες με νυστέρι πια, να κάνουν τομή καισαρική, αλλά και λοβοτομή όπου χρειάζεται. Τίποτα δεν αλλάζει. Για τον ποιητή είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί και για το στρατηγό το τέλος ενός πολέμου είναι η αρχή του επόμενου. Θα πείτε λίγοι οι ποιητές, πολύ περισσότεροι οι στρατηγοί, αλλά όπως και να έχει η γη δεν κατοικείται αποκλειστικά από αυτά τα δύο είδη. Η πλειοψηφία που είναι; Ποια είναι; Εδώ είναι! Εμείς είμαστε. Συνοψισμένοι. Σ’ ένα ορισμό: καταναλωτές. Και σε μια δυνατότητα : αναλώσιμοι».

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Κωμωδία – Τραγωδία



Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη.
Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν σβήνουν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης.
Τα αποκόμματα παλαιών εφημερίδων ξεθωριάζουν, όχι από το χρόνο, άλλωστε χρειάζεται αρκετός για να συμβεί αυτό. Το σήμερα, βαριά ταφόπλακα το καταπλακώνει και το εξαφανίζει. Το τι έλεγε τότε, τι έκανε τότε, τι υποστήριζε τότε, ποιοι ήταν οι εχθροί και ποιο οι φίλοι, δεν έχει καμία άξια.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, παρακολουθώντας πρόσωπα και πράγματα, εδώ στην μικρή μας κοινωνία, βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους, άλλους.
Χωρίς αιδώ, αυτοδιαψεύδονται, αυτοαναιρούνται, αυτόξεφτιλίζονται και μόνο τα πρόσωπα μένουν ίδια, στο χρώμα της ώχρας, το κόκκινο δεν τους πλησιάζει. Το δυστύχημα είναι ότι δεν μας προκαλεί πλέον καμία εντύπωση, λες και ο βομβαρδισμός συγκεχυμένων πληροφοριών μας έχει σβήσει την μνήμη. Όσο για τις αξίες, πού καθόριζαν το επίπεδο του πολιτισμού μας, αυτές έχουν εκποιηθεί προ πολλού.
«Η αλήθεια του καθενός» λέει ένα τραγούδι, είναι ο δρόμος του, δηλαδή του ψέμα του. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς που θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στην τραγωδία. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε, εκτός από μια κωμωδία που εξελίσσεται σε τραγωδία.











Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Συμβασιούχοι: εκφράζουμε τη θλίψη μας




Με αφορμή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι απανταχού συμβασιούχοι ανά την Ελλάδα, ημέρα του συμβασιούχου σήμερα.. Εντάξει αυθαιρετώ αλλά πως θα μάθουν οι επόμενες γενιές γι’ αυτήν την χιλιοβασανισμένη ομάδα της χώρας μας; Αξίζει νομίζω να καθιερώσουμε μια μέρα προς τιμήν τους, εδώ για ασήμαντα πράγματα, η εξουσία φοράει τα μαύρα κουστουμιά της και εκφωνεί λογύδρια, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.
Ας γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου μπροστά, πολύ μπροστά, γιατί δεν βλέπω να ξεμπλέκουμε σύντομα. Μπροστά στο άγαλμα του άγνωστου συμβασιούχου, μας έρχονται μνήμες από εκείνη τη σκοτεινή εποχή που τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, κρατούσαν ομήρους χιλιάδες εργαζόμενους. Οι τύπος της εποχής έγραφε:
«Μόλις 32.000 θεωρούνται ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και μονιμοποιήθηκαν. Και οι υπόλοιποι; Με μια “κατ’ εντολή” απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου δεν θα πάρουν ούτε καν τα δεδουλευμένα. Η δε “νέα διακυβέρνηση”, δια του Προκόπη Παυλόπουλου, παραπέμπει το θέμα στους δημάρχους να αποφασίσουν!»
…………………………………………………………………………………………..
«Η απόφαση αυτή του Ελεγκτικού Συνεδρίου βγήκε αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου. Όμως, για δεύτερη φορά μέσα σε 2,5 χρόνια, πάνω από 200.000 ψηφοφόροι (χωρίς να συνυπολογίζουμε και τα μέλη των οικογενειών τους) κρατήθηκαν όμηροι προεκλογικών υποσχέσεων και ρουσφετιών. Και τώρα, τους συμβασιούχους που έπεσαν δεύτερη φορά στην παγίδα, η κυβέρνηση τους στέλνει από πάνω και το λογαριασμό! Το ίδιο κάνει και στους νέους συμβασιούχους δικής της παραγωγής, στους οποίους έταξαν διάφορα οι φερέλπιδες υποψήφιοι της ΝΔ. Κατά τα άλλα είχαμε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού…»
…………………………………………………………………………………………..«Κάποιοι έξυπνοι στη «νέα διακυβέρνηση», βοηθούμενοι από τη χλιαρή αντιπολίτευση, ετοιμάζουν σιγά σιγά το προκλητικό σενάριο να οδηγήσουν για δεύτερη φορά χιλιάδες ψηφοφόρους στις κάλπες με τη θηλιά στο λαιμό (συμβασιούχους, συνταξιούχους, τρίτεκνους και άλλους “μη προνομιούχους). Και εκμεταλλευόμενοι την ανασφάλεια των πολιτών να κατεβάσουν την πολιτική αντιπαράθεση σε νέα χαμηλά επίπεδα. Επειδή θυμούνται το παλιό ρητό “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία” και αντιλαμβάνονται ότι αυτή η κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων θα καθορίσει μάλλον και πάλι το εκλογικό αποτέλεσμα. Μέχρι στιγμής όμως οι στιβαρές προεκλογικές υποσχέσεις του σημερινού πρωθυπουργού μεταλλάχτηκαν σε φλου υποσχέσεις σε βάθος οκταετίας κα παροχές σε άτοκες δόσεις».
…………………………………………………………………………………………..«Η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται δέσμια του παρελθόντος της για μια ακόμη φορά. Έτσι είναι, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όταν έχεις κάνει κι εσύ τις “ματζακουνιές” σου όταν ήσουν κυβέρνηση, όταν εσύ ο ίδιος από τη μια φτιάχνεις το ΑΣΕΠ και από την άλλη “παράγεις” νέες “οικονομικές μειονότητες” και εργαζόμενους δεύτερης κατηγορίας (λέγε με συμβασιούχο!) έτσι ώστε να εξυπηρετήσεις τους τοπικούς παραγοντίσκους και τις αδιέξοδες μικροπολιτικές και όταν, παρόλα αυτά τα καταπληκτικά, χάνεις και τις εκλογές, ε! τότε δύσκολα μπορείς να αρθρώσεις αντίλογο χωρίς αυτοκριτική».
…………………………………………………………………………………………..
«Μπορούν να κάτσουν όλοι έστω μια φορά γύρω από ένα τραπέζι και να αποφασίσουν και να σχεδιάσουν ένα σύγχρονο δημόσιο τομέα σε όλες τις βαθμίδες; Μικρό ή μεγάλο δική τους δουλειά …αλλά, παρακαλώ, ένα δημόσιο τομέα αποτελεσματικό. Μπορούν να αποφασίσουν να κόψουν την αλυσίδα που δένει την μπάλα της κομματικής σκοπιμότητας στα ποδάρια του κρατικού μηχανισμού Για να αρχίσουν κάποια μέρα το μέλλον αυτού του τόπου να το καθορίζουν οι πολίτες και οι εκλεγμένες κυβερνήσεις κι όχι οι ομαδούλες και οι συντεχνίες;»
…………………………………………………………………………………………Εις μνήμην των ηρώων συμβασιούχων, θα μάθουμε κι’ αλλά από εκείνη την ζοφερή πολιτική περίοδο της Ελλάδας που κυριαρχούσε το ψέμα και η παροχολογία.

Καλό Χειμώνα




Λίγο πριν την διακοπές, ή καλύτερα τη διακοπή απ’ αυτήν εδώ την στήλη, σας είχα αφήσει στο χρόνο που μου λείπει. Τελείωσε το διάλειμμα και ο εκκωφαντικός ήχος του κουδουνιού με καλεί στην τάξη. Φαντάζομαι που δεν έχετε καμία όρεξη να σας διηγηθώ πως πέρασα, σημασία έχει πως ένα μικρό διάλειμμα εκτός συνήθους ροής αποκαθιστά την κυκλοφορία του αίματος στον εγκέφαλο. Πως άλλωστε θα μπορούσε να βάλει το κεφάλι μας σε μια τάξη, όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Και δεν είναι λίγα.
Να μην προσθέσω στην φλυαρία των ημερών κάτι για το σκάνδαλο της SIEMENS, με αυτά έχουμε μάθει πλέον να πορνευόμαστε, με το φάσμα της φτώχειας που μας κτυπάει την πόρτα δεν ξέρω πως θα την βγάλουμε καθαρή.
Και η φτώχεια φέρνει γρίνια, αυτό νομίζω είναι και το κλίμα που κυριαρχεί εδώ στη μικρή μας κοινωνία, που κάθε χρόνο μετρά απώλειες, τόσες, που δυσκολεύεται πλέον να σταθεί στα πόδια της.
Αλλά να μην ξεκινήσουμε, ακόμα δεν ήρθαμε, αναμασώντας όλα αυτά τα θλιβερά. «Η ζωή μας έτσι κι αλλιώς», όπως μου ψιθυρίζει μια σιγανή φωνή τα βράδια, είναι ένα δύσκολο στοίχημα. Κανείς δεν ξέρει που θα ξεβραστεί το σώμα του με την πάροδο του χρόνου, σε ποιο ανταλλακτήριο θ’ αφήσει τις ιδέες του έναντι μιας θέσης εξουσίας, σε ποιο θεό θα ορκιστεί πίστη για να έχει στην τσέπη του τσεκ επιταγών, ποιον θα αρνηθεί προκειμένου να επιζήσει. Όλα έχουν μια τιμή κι όσοι διαλέξαμε να περιπλανηθούμε α - τιμοι, πεσμένοι μια ζωή στο πάτωμα θα ξερνάμε τον ιό της αγέλης με τον οποίο προσπαθούν να μας μολύνουν…
Καλό Χειμώνα





Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...