Μ’ αυτούς του χρησμούς της Πυθίας, που χρησιμοποιώ στα τελευταία μου κείμενα, προσπαθώ να μορφοποιήσω κάτι, που με απασχολεί σοβαρά το τελευταίο διάστημα. Κάτι θέλω να πω, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει, να βρω τις λέξεις, να βρω τον βηματισμό.
Είναι κι’ αυτό που πολλές φορές λέμε « δεν θέλω να το πιστέψω» ή ακόμα και αν το πιστεύω μου πέφτει βαρύ να το ξεστομίσω
Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι όλα κινούνται με σκοπιμότητα που δεν έχει καμία διάθεση να υπηρετήσει αξίες, να δώσει, ένα χέρι βοήθειας δηλαδή. Να κρατάει το λόγο που λέγαμε παλιά, να κεράσει ένα ποτήρι κρασί από καρδιάς
Έχω την εντύπωση, που μέρα με τη μέρα διαμορφώνεται μια πλειοψηφία – για να συνδεθούμε και με το χθεσινό – με έναν ορισμό καταναλωτών και με μια δυνατότητα αναλώσιμων.
Μια πλειοψηφία χωρίς καμία διάθεση για προσφορά, για δράση, για συμμετοχή.
Μια πλειοψηφία τηλεθεατών που χωρίζεται σε οπαδούς αστείων τηλεοπτικών προγραμμάτων. Που δέχεται χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι της προσφέρεται, που αποκτάει καινούργιες διατροφικές συνήθειες καταβροχθίζοντας με μανία σκουπίδια.
Μια πλειοψηφία που με κάνει να κινδυνεύω να γίνω αιρετικός.
Να τα βάλω με τον Θεό να τα βάλω με το Λαό. Ποιο Θεό και ποιο Λαό.
Ήταν απανωτά το τελευταίο διάστημα τα περιστατικά, βόλεμα στο βόλεμα και ξεβολεύτηκα για τα καλά από τις ουτοπίες μου. Ποιος Θεός και ποιος Λαός.
Ατομισμός κατ’ ομάδα μικρή η μεγάλη
Ανώνυμες ομόρρυθμες ετερώνυμες περιορισμένης ευθύνης και ατομικές εταιρείες με μαύρα βιβλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου