Τελευταία σελίδα αριστερά

Θέλει και ρώτημα; Φυσικά και ήθελα να είμαι πλούσιος. Όμως δεν είμαι και προφανώς δεν μπορώ να ζήσω πλούσια. Αυτό τις προηγούμενες δεκαετίες, πριν την οικονομική κρίση δεν ήταν αυτονόητο. Και όμως κάποιοι το έλεγαν πολλά χρόνια πριν της επιβαλλόμενης άνωθεν νεοφιλελεύθερης λιτότητας. Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ το 1977 μιλούσε για μια αυτόβουλη ενεργητική εγκράτεια. «Ο άκρατος ατομικός καταναλωτισμός παράγει μόνο διασπάθιση πλούτου και στρεβλώσεις της παραγωγής, αλλά πέραν αυτών και δυσφορία, αποπροσανατολισμό, δυστυχία». Φυσικά και δεν το ακούσαμε και το χειρότερο με μια κρίση στην πλάτη μας ακόμα δεν βάζουμε μυαλό. Μπορεί η κρίση σήμερα, να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί την δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των ...

Όλη νύχτα με βασάνιζε το παρελθόν Το ξημέρωμα το αποκεφάλισα Το φυλάκισα σε κλουβί προς πώληση Περιπατητές στερημένοι περιπετειών το παζαρεύουν Δεν το αποχωρίζομαι όσο όσο Ανεβάζω συνεχώς το τίμημα Σπύρος Σίγμα “Ο ήχος των λέξεων” Και τις γιορτές με τις περασμένες τις ζούμε. Με εκείνες τις απόλυτες στιγμές που ζήσαμε. Με την αθωότητα και την αλήθεια. Όμως: «Κι όσες σελίδες κι αν γεμίσεις, πάντα, σ’ εκείνες τις άγραφες θα ζεις…» Για τις άγραφες σελίδες όλη αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια. Για τις αφιερώσεις με αόρατα γράμματα στην πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου. Πρέπει να βάλεις φωτιά και να την κάψεις, δεν αντέχει άλλο να μένει λευκή. Πρέπει να βάλεις φωτιά, για να δεις τα σημάδια. Να δεις τα μυστικά, να δεις όλα αυτά που η εποχή μας έκλεψε. Αυτά που οι προϋπολογισμοί απαγόρευσαν να δουν το φως του ήλιου. Αυτά που κρύφτηκαν φοβούμενα, μην καταλήξουν σε ξένα χέρια. Αυτά που ενώ έχει σβήσει η φωτιά, σου καίνε τα μάτια. Όχι δεν χρειάζονται εκπτώσεις. Η στιγμή τα θέλει ό...

Ακριβώς την ίδια ημερομηνία 6 χρόνια πίσω, όταν τα μνημόνια παγίωναν το σήμερα . Σήμερα δεν έχουμε μνημόνια. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Σήμερα έχουμε φτώχεια. 2.700.000 συνταξιούχοι, 800.000 στο Δημόσιο εργαζόμενοι, 1.700.000 στον ιδιωτικό τομέα έμειναν στο 2010. Και άνεργοι πολλοί άνεργοι, που με κάποιο τρόπο πρέπει να ζήσουν. Το παρακάτω γράφτηκε για τότε  και για σήμερα και όπως όλα δείχνουν και για πάντα. Κάποτε παραμονές εορτών είχαμε την πολυτέλεια να μεταθέτουμε για αργότερα. Υπήρχε μια περίοδος ανακωχής. Μετά εορτών, σε μέρες καθημερινότητας, η επίλυση των όποιων προβλημάτων, η τακτοποίηση των όποιων εκκρεμοτήτων. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αυτή η συμπεριφορά μας, ήταν ανάλογη και με το μέγεθος της δυσκολίας. Προσδιόριζε τη γενικότερη εικόνα ενός τόπου που μάλλον τα κουτσοκατάφερνε. Κανείς δεν μπορεί να πει, ότι πριν λίγα χρόνια η κατάσταση ήταν ρόδινη, δεν ήταν όμως τραγική. Τα παρακάτω πριν 12 χρόνια, δεν χωρούσαν αμφισβήτηση, σήμερα φαντάζουν πολυτέλεια μιας μακ...

Πάλι από την αρχή. Και είναι η αφετηρία που μηδενίζει το κοντέρ. Που αντισταθμίζει το βάρος του χρόνου, που σε λίγες μέρες περνάει στο παρελθόν. Από την αρχή, με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι. Μια εικόνα λένε είναι χίλιες λέξεις και οι παρακάτω 13 λέξεις του Σπύρου Σίγμα, από την συλλογή “Ο Ήχος των Λέξεων” πόσες χιλιάδες εικόνες είναι; Περι μένω τη βροχή Να ξεπλύνει τις αμφιβολίες μου για σένα Όχι ψιχάλες Καταιγίδα Με απασχολεί έντονα τελευταία. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε να βγάζει την επιθυμητή εικόνα. Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί. Πολλές φορές υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, για να ενισχύσει πρωτίστως την αμυντική λειτουργία. Παίρνουμε την ευθ...