Υπάρχουν οι πρωταγωνιστές, αλλά χωρίς τους κομπάρσους…

Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι «όλα» κινούνται με σκοπιμότητα. Το «Όλα», είναι αυτά για τα οποία δεν αναφέρουμε. Δεν υπάρχει διάθεση, να υπηρετηθούν αξίες.
Η πλειοψηφία χωρίς καμία διάθεση για προσφορά, για δράση, για συμμετοχή. Μια πλειοψηφία τηλεθεατών, που συμμετέχει στο σπάσιμο των ρεκόρ τηλεθέασης του Survivor, που δέχεται χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι της προσφέρεται, που αποκτάει καινούργιες διατροφικές συνήθειες καταβροχθίζοντας με μανία σκουπίδια.

Σ’ αυτόν το θίασο ο καθένας έχει ένα ρόλο. Εντάξει υπάρχουν οι πρωταγωνιστές, αλλά χωρίς τους κομπάρσους…
Αυτό το απροσδιόριστο που θέλω να εκφράσω δεν αφορά ένα γεγονός, δεν αφορά κάποιους ανθρώπους, αφορά μια ολόκληρη περίοδο. Τώρα αποτελείτε από ασύνδετες λέξεις, που χρειάζεται να μπουν στη σειρά και να ορίσουν τη στάση μας, απέναντι στην πραγματικότητα.
Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις.

Ψάχνω, με κρυπτόλεξα την αλήθεια,  για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Προσπαθώ να ξεκαθαρίσω τις ευθύνες του πληθυντικού και του ενικού.
Δυστυχώς οι ορισμοί δεν μπορούν να αποδώσουν, το κωμικοτραγικό, όπως αυτό εμφανίζεται στις μέρες μας.

Το «κάτι θέλω να πω», δείχνει την αγωνία να βρω κάτι στέρεο, να πατήσω. Προσδιορίζει το στάδιο της προσμονής και δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα του αγώνα.  Είναι  αυτό που δεν ξέρω ακόμα, σαν σχήμα, σαν μορφή, σαν απόδειξη. Ξέρω όμως , που έχει φωνή,  έχει ψυχή, έχει την αποφασιστικότητα  εκείνη, που δίνει κουράγιο για να ξεκινήσει η εξερεύνηση...   

“Μικρός, όταν βαριόμουν τα παιχνίδια μου (το ψέμα δηλαδή) τα έσπαγα για να δω πώς δουλεύουν.” γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου, “να βρω τον μηχανισμό τους, την αλήθεια τους. Είχα σπάσει και τις κούκλες της ξαδέρφης μου για να δω γιατί κλείνουν τα μάτια όταν ξαπλώνουν και ανοίγουν όταν είναι όρθιες. Της πέταξα την «αλήθεια» στα μούτρα της. Δεν ξαναπήρε κούκλα που να κλείνει τα μάτια. Ήταν αδύνατον πια να την πιστέψει. Της κατέστρεψα ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Και την έκανα καλύτερο άνθρωπο ...“

Η τελεία του μέλλοντός μου...

Υποθέτω, πως για τον καθένα χωριστά, κάποιες στιγμές ράβονται στα μέτρα του, ποτέ δε ξεπερνούν το ένα αντίτυπο. Πρόκειται για ένα συνδυασμό, που όσοι προσπάθησαν να τον αποκρυπτογραφήσουν για να ξανανιώνουν τη μαγεία που κουβαλούν από τις μονοψήφιες ηλικίες, απέτυχαν. Είναι η οπτική γωνία, πως φωτίζεται σε κείνο το χρόνο, σε κείνο τον τόπο, εκείνη την εποχή. Είναι το άρωμα που ποτέ δεν θα μπορέσουν οι διακεκριμένοι Γάλλοι αρωματοποιοί να αντιγράψουν. Και ευτυχώς! “Δεν υπάρχει χρόνος περασμένος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το τώρα και από ό,τι υπόλοιπο μένει. Κάθε στιγμή αθάνατος, κάθε λεπτό περιέχει το «για πάντα”.

Θα μου πείτε γιατί σκαλίζω, αφού είναι γνωστό ότι όσο πιο πολύ σκάβεις, τόσο περισσότερο πλησιάζεις στο σημείο που ανταλλάσσεις την ύπαρξη με την ανυπαρξία. Είναι όπως όταν κοιτάζεις ψηλά τον έναστρο ουρανό και νοιώθεις για ένα δευτερόλεπτο ελάχιστος και το αμέσως επόμενο τεράστιος και ευλογημένος που είσαι εκεί και με τα πελώρια χέρια σου κάνεις μια αγκαλιά τ΄ αστέρια. 

Επαναλαβαίνομαι συνήθως το  καλοκαίρι, όσο το παρόν μου προσθέτει στιγμές διαφορετικές από τις περασμένες άλλα υπεύθυνες για εκείνη την αρωματική τζούρα, που κάνει το θαύμα και ανασταίνει χρόνο περασμένο, δηλαδή ανύπαρκτο. 
Το καλοκαίρι είναι μία διάθλαση,  τόσο έξω από την πραγματικότητα, τόσο μέσα στη ζωή.Μεγαλώνει η καρδιά τα βάζει όλα σε μια τάξη. Το μυαλό είναι αυτό που πανικοβάλλεται περιμένοντας το άγνωστο. 
Ελάχιστα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά, ένας ήλιος έτοιμος για τη δύση του και ένας αέρας, που έφερνε δείγματα από το άρωμα εκείνου του καλοκαιριού.Ήταν Ιούλιος θυμάμαι, αμέσως το αισθάνθηκα, «έχεις κάτι από το παρελθόν μου εσύ» σκέφτηκα, δεν στο είπα, γύρω γύρω στο έφερνα μη σε τρομάξω θα καταλάβεις με τον καιρό. Το ότι θα ήσουν η τελεία του μέλλοντός μου, αυτό ούτε και εγώ δεν το είχα καταλάβει. «Σου πάει το καλοκαίρι» σου είπα. «Μας πάει» μου είπες. Και ήταν τόσο μεγάλη η νίκη που όσες ήττες και να ακολουθήσουν, δεν θα μπορέσουν να την επισκιάσουν.  «Από Ιούλιο σε Ιούλιο προχωράμε, οι ρωγμές που γεμίζουμε δεν μας τρομάζουν, τόσα χρόνια μάθαμε, άλλωστε από ρήγματα μονάχα μπορούμε να αντικρίζουμε τον κόσμο. Σπαράγματα αλήθειας το υπέρτατο κέρδος. Και μια αθωότητα σαν το βλέμμα εκείνου του μωρού, που δεν έμαθε τίποτα ακόμη…»Εκείνη η οπτική γωνία χθες, επιβεβαίωσε το χρόνο, ζωγράφισε την ομορφιά σου εκείνη που την κέρδισες με το μυαλό και την ψυχή,   άλλα και την άλλη, την “χαρισμένη”, την άκοπη, την αντικειμενική ομορφιά, αυτήν που πάει με το καλοκαίρι.