Τελευταία σελίδα αριστερά

«Κλαις μόλις σκεφτείς ότι μπορεί να έρθει η στιγμή να μην πονώ για σένα». Δίκιο έχεις. Είναι μεγάλη απώλεια. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, στον απολογισμό των έντονων συναισθηματικών μου στιγμών αυτή η εποχή του καλοκαιριού που φεύγει και του φθινοπώρου που έρχεται είναι γεμάτη σημειώσεις. Σημειώσεις έρωτα και αγάπης, όχι όμως και πόνου, αυτός δεν τις χρειάζεται. Δεν κλαις για την απώλεια του έρωτα και της αγάπης, κλαις γιατί δεν πονώ ποια για σένα και αυτό δεν έχει σχέση με τη λύπη. Ορθή η προσέγγιση του ραδιοφωνικού σχολίου κάτω από το τίτλο του τραγουδιού που ξεκινάμε. Κλαις που δεν πονώ για σένα γιατί δεν είσαι ποια χέρι μου, πόδι μου, κεφάλι μου, καρδιά μου. Αποκολλήθηκες από το γήινο σώμα μου. Αν έχει συμβεί αυτό καλώς κλαις. Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα κάνω. Ότι μας πόνεσε, έχει αφήσει το σημάδι του και είναι σαν ένα παλιό τραύμα που το κουβαλάμε μια ζωή. Πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία να μας πονάει. Είναι ο πόνος τελικά το υπέρτατο συναίσθημα και όταν θέλουμε να μετρήσουμε ...

Αύγουστος γαρ και ο χρόνος, ακόμα και αν περισσεύει, δεν είναι κατάλληλος για δημιουργία. Επαναφέρω στην μνήμη κάποιες σκέψεις που πάλι τέτοια εποχή με είχαν απασχολήσει. «Δεν είμαστε, δυνατοί, επιθετικοί μόνο. Δεν είμαστε ελεύθεροι, αλλά αδειούχοι. Δεν είμαστε πονόψυχοι, αλλά ευγενικοί. Ούτε καλοί, απλώς καθωσπρέπει. Ερωτοτροπούμε με τον θάνατο, γιατί μας αρέσει να λεγόμαστε γενναίοι, αλλά κρυβόμαστε από τη ζωή σαν κλέφτες» «Γαλάζια μάτια» Τόνι Μόρισον. Είναι μέρες τώρα, που συσκέπτομαι συνεχώς με τον εαυτό μου. Ψάχνω όσα το μυαλό μου φτάνει, να καθαρίσω μια κατάσταση. Να γκρεμίσω πράγματα που έχω δεχθεί και μου επιτρέπουν να κινούμε σε επιτρεπτά πλαίσια. Δεν τα πίστεψα ποτέ κατά βάθος και αυτό ίσως μου δίνει την δυνατότητα της αντίδρασης, έστω και την τελευταία στιγμή. Είναι κρίμα οι «ευγενικοί» και «καθωσπρέπει» να καθορίζουν τη ζωή μας. Είναι κρίμα όλοι αυτοί να γίνονται χωροφύλακες, ώστε να μην διαταραχθεί το πλαίσιο. Είναι κρίμα να τους ακολουθούμε. Όλες οι ελευθερί...

Μεγάλη η χάρη της. Την «τελευταία Σελίδα Αριστερά» υπό την ηλεκτρονική της μορφή, φιλοξένησαν οι σελίδες της εφημερίδας «Έθνος της Κυριακής». Δεν θα έκανα την αναφορά αν δεν υπήρχαν κάποια λάθη στην παρουσίαση. Κατά τα άλλα το δημοσίευμα αποτελεί επιβράβευση αυτής της καθημερινής προσπάθειας. Ευχαριστώ το «Έθνος» και την έγκριτη δημοσιογράφο γι’ αυτή την παρουσίαση – δύναμη για την συνέχεια. Ξεκινάω με τις απαραίτητες διορθώσεις και παραθέτω το δημοσίευμα του «Έθνους» Την καθημερινή στήλη την κρατάω στην εφημερίδα «Κέρκυρα Σήμερα» και όχι στην «Ενημέρωση» όπως έχει γραφτεί, επίσης η έντυπη μορφή έχει πολύ περισσότερα χρόνια ζωής από την ηλεκτρονική, που αυτό τον μήνα κλείνει ένα χρόνο. Το δημοσίευμα: « Έθνος της Κυριακής» 17 - 8 - 2008 Ο Μάκης Αρμένης σπούδασε δημοσιογραφία και διάβαζε ποίηση και πολιτική από φοιτητής. Επιστρέφοντας στο νησί του στην Κέρκυρα, δημιούργησε πολλές και επιτυχημένες εφημερίδες (εβδομαδιαίες, ημερήσιες). Σήμερα κρατά μια στήλη στην «Ενημέρωση», την...

Είχε γραφτεί πριν, φυσήξει το αεράκι του ψυχρού πολέμου, τότε που στον άχαρο ρόλο του θεατή παρακολουθούσαμε το ανιαρό παιγνίδι του ενός. Ο πολιτισμός της παγκοσμιοποίησης ανθεί. Όλα ένα μέσος όρος, όλα μια θρησκεία. Να σβήσουμε την ιστορία, ακόμα και αν χρειασθεί να ισοπεδώσουμε τον πλανήτη. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι. Η Ευρώπη με μια «ευαίσθητη μειοψηφία» να σκοτώνεται παντού στον κόσμο υπέρ της δημοκρατίας του καναπέ στην οποία ζει η πλειοψηφία. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι που ακόμα αυτοεξυπηρετείται ανάβει και σβήνει από μόνο του. Ακόμα δεν το βάλαμε στο χέρι, ίσως όταν τελειώσουμε με ότι ακόμα αντιστέκεται να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία εκδημοκρατισμού και της σελήνης, για την ώρα αναβοσβήνει με δική του πρωτοβουλία ………………………………………………………………………………………. Γιατί τόση φασαρία για τις παράπλευρες απώλειες; Τι αξία έχουν τα παιδιά που θυσιάζονται; Ακόμα δεν έχουν βγάλει πιστωτική κάρτα, ούτε χρωστάνε πουθενά. Τι αξία έχουν τα μνημεία που ισοπεδώνονται; Το περιβάλλον που δηλητηριά...

«Σιγά, για νέο μας το λες»; κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν οι αναγνώστες σε καταγγελίες της στήλης. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει την ιμπεριαλιστική πολιτική των αμερικάνων, τους πολέμους και το ματοκύλισμα των Λαών. Δεκάδες νεκροί στο ΙΡΑΚ το περασμένο σαββατοκύριακο και περνάει στα ψιλά, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένα θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει. Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, τα ομόλογα, η Siemens,οι κομιστές, μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά. Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 30 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς. Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο δε λέω, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό. Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν. Σιγά για νέο μας το λες...