Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008

Τέλη Αυγούστου… Πως αλλιώς

«Κλαις μόλις σκεφτείς ότι μπορεί να έρθει η στιγμή να μην πονώ για σένα». Δίκιο έχεις. Είναι μεγάλη απώλεια. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, στον απολογισμό των έντονων συναισθηματικών μου στιγμών αυτή η εποχή του καλοκαιριού που φεύγει και του φθινοπώρου που έρχεται είναι γεμάτη σημειώσεις. Σημειώσεις έρωτα και αγάπης, όχι όμως και πόνου, αυτός δεν τις χρειάζεται.
Δεν κλαις για την απώλεια του έρωτα και της αγάπης, κλαις γιατί δεν πονώ ποια για σένα και αυτό δεν έχει σχέση με τη λύπη. Ορθή η προσέγγιση του ραδιοφωνικού σχολίου κάτω από το τίτλο του τραγουδιού που ξεκινάμε. Κλαις που δεν πονώ για σένα γιατί δεν είσαι ποια χέρι μου, πόδι μου, κεφάλι μου, καρδιά μου. Αποκολλήθηκες από το γήινο σώμα μου. Αν έχει συμβεί αυτό καλώς κλαις. Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα κάνω.
Ότι μας πόνεσε, έχει αφήσει το σημάδι του και είναι σαν ένα παλιό τραύμα που το κουβαλάμε μια ζωή. Πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία να μας πονάει.
Είναι ο πόνος τελικά το υπέρτατο συναίσθημα και όταν θέλουμε να μετρήσουμε την αγάπη εξαντλώντας τους αριθμούς και φτάνοντας μέχρι τον έβδομο ουρανό, ο πόνος είναι από εκεί και πάνω. Ο πόνος κάνει την διαφορά και ορίζει την κατάσταση, διαφορετικά από αγάπη να φάνε και οι κότες.
Και για να κλείσουμε με ένα άλλο ραδιοφωνικό σχόλιο, που βάζει το μαχαίρι ακόμα πιο βαθιά.
«το αίμα των ερωτών είναι σπονδή στη ζωή. Οι πληγές παράσημα για τους εν αγάπη πεσόντες. Η αγάπη είναι πάντα κόκκινη γιατί δεν υπάρχει χωρίς το αίμα της. Τα αισθήματα δεν τακτοποιούνται, δεν καμουφλάρονται,. ΄Η εκφράζονται και διοχετεύονται ή μένουν κρυφά και πυορροούν. Ο,τι λέγεται ανασαίνει. Παίρνει αέρα οξυγόνο. Και αν βρει πρόσωπο να σταθεί, καρπίζει, αν δεν βρει, μένει πληγή παλιά και πάντα νέα»
Ο Αύγουστος που φεύγει πάντα τέτοια μου κάνει.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Όσο κρατάει μια παράσταση

Αύγουστος γαρ και ο χρόνος, ακόμα και αν περισσεύει, δεν είναι κατάλληλος για δημιουργία. Επαναφέρω στην μνήμη κάποιες σκέψεις που πάλι τέτοια εποχή με είχαν απασχολήσει.
«Δεν είμαστε, δυνατοί, επιθετικοί μόνο. Δεν είμαστε ελεύθεροι, αλλά αδειούχοι. Δεν είμαστε πονόψυχοι, αλλά ευγενικοί. Ούτε καλοί, απλώς καθωσπρέπει. Ερωτοτροπούμε με τον θάνατο, γιατί μας αρέσει να λεγόμαστε γενναίοι, αλλά κρυβόμαστε από τη ζωή σαν κλέφτες»
«Γαλάζια μάτια» Τόνι Μόρισον.
Είναι μέρες τώρα, που συσκέπτομαι συνεχώς με τον εαυτό μου. Ψάχνω όσα το μυαλό μου φτάνει, να καθαρίσω μια κατάσταση. Να γκρεμίσω πράγματα που έχω δεχθεί και μου επιτρέπουν να κινούμε σε επιτρεπτά πλαίσια.
Δεν τα πίστεψα ποτέ κατά βάθος και αυτό ίσως μου δίνει την δυνατότητα της αντίδρασης, έστω και την τελευταία στιγμή.
Είναι κρίμα οι «ευγενικοί» και «καθωσπρέπει» να καθορίζουν τη ζωή μας. Είναι κρίμα όλοι αυτοί να γίνονται χωροφύλακες, ώστε να μην διαταραχθεί το πλαίσιο. Είναι κρίμα να τους ακολουθούμε.
Όλες οι ελευθερίες μου είναι καθορισμένες, χωμένος κάτω από τα ερείπια μιας κοινωνίας, που παραπαίει. Χαμένος μέσα στη μικρή οθόνη. Αόρατος παρατηρητής, σ’ ένα μπανιστήρι ζωής που μου προσφέρουν τα ΜΜΕ και η Μικροαστική κοινωνία.
Νοιώθω μόνιμα αδειούχος, που αγαπά περιληπτικά, αποσπασματικά, παρενθετικά όσο κρατάει μια παράσταση.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2008

Για να ευχαριστήσω

Μεγάλη η χάρη της. Την «τελευταία Σελίδα Αριστερά» υπό την ηλεκτρονική της μορφή, φιλοξένησαν οι σελίδες της εφημερίδας «Έθνος της Κυριακής». Δεν θα έκανα την αναφορά αν δεν υπήρχαν κάποια λάθη στην παρουσίαση. Κατά τα άλλα το δημοσίευμα αποτελεί επιβράβευση αυτής της καθημερινής προσπάθειας. Ευχαριστώ το «Έθνος» και την έγκριτη δημοσιογράφο γι’ αυτή την παρουσίαση – δύναμη για την συνέχεια.
Ξεκινάω με τις απαραίτητες διορθώσεις και παραθέτω το δημοσίευμα του «Έθνους»
Την καθημερινή στήλη την κρατάω στην εφημερίδα «Κέρκυρα Σήμερα» και όχι στην «Ενημέρωση» όπως έχει γραφτεί, επίσης η έντυπη μορφή έχει πολύ περισσότερα χρόνια ζωής από την ηλεκτρονική, που αυτό τον μήνα κλείνει ένα χρόνο.

Το δημοσίευμα: « Έθνος της Κυριακής» 17 - 8 - 2008
Ο Μάκης Αρμένης σπούδασε δημοσιογραφία και διάβαζε ποίηση και πολιτική από φοιτητής. Επιστρέφοντας στο νησί του στην Κέρκυρα, δημιούργησε πολλές και επιτυχημένες εφημερίδες (εβδομαδιαίες, ημερήσιες). Σήμερα κρατά μια στήλη στην «Ενημέρωση», την οποία συναντάμε και με ηλεκτρονική μορφή της σε μπλογκ.
Υπογράφει με τ όνομά του: Μάκης Αρμένης. Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://mar-menis.blogspot.com
Αυτό τον μήνα σχεδόν χρονίζει. Ο τίτλος της ιστοσελίδας του, ο τίτλος και της στήλης του στην εφημερίδα: «Τελευταία σελίδα αριστερά».
Ανεβάζει ποστ καθημερινά το άρθρο του στην εφημερίδα.
Τα ενδιαφέροντά του ποικίλα, και φυσικά οικουμενικά, όχι μόνον τοπικά.
Βεβαίως και τον αφορά η Κέρκυρα (γύρισε στο νησί του ακριβώς επειδή το αγαπά), αλλά αποτελεί ταυτοχρόνως και πολίτη του κόσμου. Αγαπά την ποίηση, την πολιτική, την ΑΕΚ, ό,τι αφορά την αισθητική και τον χρόνο. Αγαπά τον Βασίλη Αλεξάκη, τον Μαγιακόφσκι, τον Οκτάβιο Πας και τον Γιώργο Χρονά.
Η γραφή του, κριτική, αναλυτική, οξυδερκής, ποιητική, κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητη. Οι τίτλοι του, ευρηματικοί: «Μια τρύπα στη γεωγραφία», «Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας είναι δύσκολο να καεί ξανά», «Το ταξίδι του χρόνου δεν διαθέτει όπισθεν»...
Μικρό δείγμα γραφής που συγκεντρώνει τα πάντα, κι αυτό που ακολουθεί:
«Από την περασμένη Παρασκευή μέχρι και σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες, δέκα διαφορετικές ιδέες-αφορμές πέρασαν από το μυαλό μου για να γράψω, σήμερα δεν θυμάμαι καμία ή ό,τι θυμάμαι δεν βρίσκω λόγια
να χτίσω ένα κείμενο. Κάτι για την υποκρισία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τον τόνο της φωνής των παπάδων, τη δύναμη των λέξεων, τον δικομματισμό και κάτι προσωπικό. Με το ξημέρωμα της Δευτέρας ξέφτισαν. Και όμως εκείνη τη στιγμή που μου πέρασαν από το μυαλό, μου έδωσαν την αφορμή να πάω παραπέρα.
Είναι ο χρόνος τελικά, που υπαγορεύει το σημαντικό και το ασήμαντο. Είναι η στιγμή, που όταν χαθεί δεν επιστρέφει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία.
Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε εκείνο τον χρόνο, σε εκείνο τον τόπο με εκείνα τα νιάτα.
Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά δέκα χρόνια ήταν μια άλλη στιγμή, που όσο καλή και να ήταν δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια. Είναι ο χρόνος τελικά...».
Στον χρόνο, εξάλλου, διαρκώς επανέρχεται. Δίνοντας οικουμενικότητα και φωνή στην Κέρκυρα και διαχρονικότητα στο εφήμερο του χρονογραφήματος. Εφόσον το θεϊκό παρόν σε πάει παντού. Και οι αναφορές στην ποίηση και στη λογοτεχνία, σε ό,τι πιστέψαμε και ό,τι αγαπήσαμε κάποτε, είναι αυτό που εν τέλει και τον χρόνο νικά! Μια ιδιαίτερη φωνή που είμαστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα έχει γίνει εκτός από στήλη και ιστοσελίδα, βιβλίο. Διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις και τη μαγεία του γραπτού λόγου ασφαλώς. Ένα ποιητικό αεράκι Ιονίου, ποίησης κι επανάστασης στο δίκτυο. Ατμόσφαιρα από εκείνο το μαγιακοφσκικό «Σύννεφο με πανταλόνια»...

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι

Είχε γραφτεί πριν, φυσήξει το αεράκι του ψυχρού πολέμου, τότε που στον άχαρο ρόλο του θεατή παρακολουθούσαμε το ανιαρό παιγνίδι του ενός.
Ο πολιτισμός της παγκοσμιοποίησης ανθεί. Όλα ένα μέσος όρος, όλα μια θρησκεία. Να σβήσουμε την ιστορία, ακόμα και αν χρειασθεί να ισοπεδώσουμε τον πλανήτη. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι.
Η Ευρώπη με μια «ευαίσθητη μειοψηφία» να σκοτώνεται παντού στον κόσμο υπέρ της δημοκρατίας του καναπέ στην οποία ζει η πλειοψηφία.
Ευτυχώς υπάρχει ακόμα το φεγγάρι που ακόμα αυτοεξυπηρετείται ανάβει και σβήνει από μόνο του. Ακόμα δεν το βάλαμε στο χέρι, ίσως όταν τελειώσουμε με ότι ακόμα αντιστέκεται να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία εκδημοκρατισμού και της σελήνης, για την ώρα αναβοσβήνει με δική του πρωτοβουλία
……………………………………………………………………………………….
Γιατί τόση φασαρία για τις παράπλευρες απώλειες; Τι αξία έχουν τα παιδιά που θυσιάζονται; Ακόμα δεν έχουν βγάλει πιστωτική κάρτα, ούτε χρωστάνε πουθενά. Τι αξία έχουν τα μνημεία που ισοπεδώνονται; Το περιβάλλον που δηλητηριάζεται, τα καραβάνια των προσφύγων; Σε λίγο θα γίνουμε όλοι ένα, εύπεπτοι για την εξουσία, χωρίς θρησκευτικά κολλήματα χωρίς ιστορικές αναφορές, χωρίς ήθη και έθιμα. Θα μας περιβάλει η αστερόεσσα, θα μασάμε τσίκλα και θα τρώμε μεταλλαγμένο φαγητό που για τις ανάγκες της κατανάλωσης είναι πολύ πιο υγιεινό, το τρως στο πόδι και το χωνεύεις με κόλα που πάει με όλα.
………………………………………………………………………………………….
Ευτυχώς που υπάρχει και το φεγγάρι, που ακόμα ανάβει και σβήνει από μόνο του. Και μας δρόσισε

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2008

Αέρας γίνονται οι φωνές

«Σιγά, για νέο μας το λες»; κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν οι αναγνώστες σε καταγγελίες της στήλης. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει την ιμπεριαλιστική πολιτική των αμερικάνων, τους πολέμους και το ματοκύλισμα των Λαών. Δεκάδες νεκροί στο ΙΡΑΚ το περασμένο σαββατοκύριακο και περνάει στα ψιλά, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένα θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει.
Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, τα ομόλογα, η Siemens,οι κομιστές, μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά.
Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 30 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς. Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο δε λέω, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό.
Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν.
Σιγά για νέο μας το λες; Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Αέρας γίνονται οι φωνές, εκπίπτουν οι καταγγελίες.
Όσο για τους ονειροπόλους, φαντάζουν πλέον είδος μουσειακό. Ακινητοποιημένοι στο χρόνο σαν να πέρασε από πάνω τους η λάβα. Παρείσακτοι της σύγχρονης κοινωνίας, που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει στο βωμό του κέρδους.
Σιγά για νέο μας το λες; Τα ρεπορτάζ κατ΄ αποκοπή σε θίξανε; Με το δίκιο τους οι αναγνώστες με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Όταν τα απολιθώματα ξαναζωντανέψουν τότε μπορεί να απαιτήσουν ένα καινούργιο νόημα για τη ζωή.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...