Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Η στιγμή και όποιος την προλάβει



Οι μέρες με τις μάσκες, είναι ό,τι πιο ειλικρινές νοιώθουμε, οι υπόλοιπες οι αξιοπρεπείς είναι το πραγματικό καρναβάλι. Στο καρναβάλι της ζωής μας, το χωρίς προσωπεία, δεν πέφτουν οι μάσκες στο τέλος της γιορτής, αυτές είναι κολλημένες στα πρόσωπα και έχουν απ’ ευθείας σύνδεση με το αίμα και την ψυχή. Γελάνε ψεύτικα, κλαίνε ψεύτικα. Οι καουμπόηδες διαθέτουν όπλα μαζικής καταστροφής, και η πραγματικότητα, αδυνατεί να τα βάλει με την ψηφιακή της μορφή.
Τελικά τις μέρες του καρναβαλιού πέφτουν οι μάσκες, τις άλλες, που η πιστή ντύνει την άπιστη, η δικαιοσύνη την αδικία, η επικοινωνία την απομόνωση, η πολυκοσμία την μοναξιά, η αγάπη το μίσος η εξυπνάδα την πονηριά, το γέλιο το κλάμα, το κλάμα το γέλιο, το εμείς το εγώ, ο θεός το διάβολο και θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο, πώς να τους ξεχωρίσεις;
………………………………………………………………………………………..
«Είσαι πολύ αισιόδοξος», σχολιάζει ο «Ναυτίλος» σε κάποιο μου κείμενο, ένα αντιθέσει με πολλούς αναγνώστες. Είναι θέμα οπτικής γωνίας.
«Ήταν οι καλύτεροι καιροί – ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν τα χρόνια της σοφίας - ήταν τα χρόνια της ανοησίας, ήταν η εποχή της πίστης – ήταν η εποχή της απιστίας, ήταν οι μέρες του φωτός – ήταν οι μέρες του σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας - ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε μπροστά μας τα πάντα – δεν είχαμε μπροστά μας τίποτα, πηγαίναμε όλοι κατ’ ευθείαν στο Παράδεισο – πηγαίναμε όλοι ίσια προς την άλλη κατεύθυνση. Με μία λέξη ήταν μια εποχή τόσο σαν την δική μας…». Έτσι αρχίζει ο Κάρολος Ντίκενς το μυθιστόρημά του «Ιστορία των δύο πόλεων».

Επειδή αν κοιτάξουμε ψηλά στ’ αστερία θα νοιώσουμε απειροελάχιστοι, αν γυρίσουμε πίσω στους αιώνες μηδενικά, μπροστά στην απελπισία έρχεται η στιγμή. Η στιγμή, κι όποιος την προλάβει – κι όποιος την ζήσει. Για τη στιγμή μπορεί να είμαστε αισιόδοξοι



Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

«Δρόμοι παλιοί…» που λέει και το τραγούδι


Θα είμαστε ευτυχείς σήμερα, αν είχαμε οδικό δίκτυο στην πόλη μας, παρόμοιο, με αυτό πού είχαμε εδώ και 40 χρόνια. Αποτελεί κοινή διαπίστωση: το οδικό δίκτυο είναι το χειρότερο που υπήρξε ποτέ. Να σημειώσουμε ότι σε αυτό το διάστημα δεν είχαμε πολέμους, δεν μεσολάβησαν βομβαρδισμοί, διανύουμε μια μακρά ειρηνική περίοδο, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μας επέτρεπε να μετράμε επιτυχίες.
Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Παρακολουθούμε χρόνια τώρα ένα ατελείωτο ράβε ξήλωνε, αποτέλεσμα της έλλειψης συντονισμού μεταξύ των φορέων που εμπλέκονται. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται, εκείνοι όμως που δεν έχουν ευθύνη είναι, οι πολίτες και οι επισκέπτες αυτής της πόλης.
Θεωρώ ότι ήρθε η ώρα να υπάρξει μια σοβαρή και οργανωμένη αντίδραση. Οι « χριστοπαναγίες» που εν πάση περιπτώσει δεν έχουν και καμία ευθύνη, το μόνο που μας αποφέρουν είναι η στιγμιαία εκτόνωση.
Το οδικό δίκτυο θα πρέπει να μπει στην ατζέντα των διεκδικήσεων, με το ίδιο βάρος που έχει μπει και η ανέγερση του νέου Νοσοκομείου.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με την καθαριότητα εδώ η ευθύνη είναι συλλογική
Στο διαφωτιστικό ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Καθημερνής» γράφει η Μαρία Κατσούνακη «Αθήνα, μια βρώμικη πόλη – δυστυχώς…», ( όπου Αθήνα βάλτε Κέρκυρα ) πληροφορούμαστε, μεταξύ άλλων, από τους δημάρχους της Στοκχόλμης, του Μπέρμιγχαμ και της Δουνκέρκης, την πολιτική περισυλλογής απορριμμάτων, τις μεθόδους που εφαρμόζουν, τα κονδύλια που δαπανούν. Και κυρίως: παντού υπάρχουν ειδικοί χώροι, τα σκουπίδια δεν εκτίθενται στους δρόμους, όσοι δεν υπακούουν τιμωρούνται με υψηλά πρόστιμα. Όμως οι Κερκυραίοι είναι, ως γνωστόν, «νοικοκυραίοι». Γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα (Ευρωπαίο) πολίτη πώς να απομακρύνουν τη βρωμιά, να την ξεφορτωθούν, γιατί εκτός σπιτιού - διαμερίσματος, πρόκειται για μια «άλλη πόλη». Μια Κέρκυρα που ανήκει αποκλειστικά στον δήμαρχο και στους πολιτικούς της, που δεν είναι στη δική μας δικαιοδοσία, που υπόκειται σε διαφορετικό ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ξένο έδαφος, δηλαδή. Και συμπεριφερόμαστε αναλόγως.
Ας μην προχωρήσουμε σε πιο σύνθετες έννοιες, όπως διαχωρισμός απορριμμάτων. Γιατί τότε, αν είμαστε (πολιτειακά) υπεύθυνοι και με στοιχειώδη (αστική) αξιοπρέπεια θα πρέπει να βάλουμε τα κλάματα ως μετεξεταστέοι με ανυπέρβλητα μαθησιακά προβλήματα. Έως ότου επιτύχουμε τις επιδόσεις (όλων) των άλλων Ευρωπαίων, θερμή παράκληση προς τον Δήμο Κερκυραίων: Μήπως θα μπορούσατε κ. Δήμαρχε να εγκαταστήσετε έναν υπάλληλο έξω από κάθε κάδο, ο οποίος να αναλαμβάνει να εξυπηρετεί τους πολίτες εκείνους με ανεπτυγμένο αίσθημα καθαριότητας που σιχαίνονται να χρησιμοποιήσουν τον μηχανισμό; Και αν αυτό το μέτρο σάς φαίνεται δαπανηρό, μήπως συμφέρει καλύτερα να τοποθετήσετε ένα ηλεκτρονικό σύστημα που να αντιδρά στην εντολή «κάδε, άνοιξε». Με κίνδυνο βέβαια να εκτοξεύεται η εντολή μαζί με τα απόβλητα από τους ορόφους. Γιατί πάντα θα επιλέγουμε την πιο ξεκούραστη λύση. Γιατί πάντα «ιδιωτικό» θα σημαίνει ό,τι μας συμφέρει και «δημόσιο» ό,τι δεν μας αφορά

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Κουρασμένα παλικάρια




Το ΠΑΣΟΚ έχει κουράσει και έχει κουραστεί. Μετά και τις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές (ο λόγος το λέει) για την ανάδειξη συνέδρων, δείχνει ένα κόμμα που βαριέται.
Δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση το γεγονός. Δεν είναι οι πολλές εκλογικές διαδικασίες που έχουν κουράσει, ίσα ίσα αυτές αποτελούν ευκαιρίες για αναθέρμανση του κλίματος. Είναι η εξουσία που διαχειρίστηκε όλα αυτά τα χρόνια και έκανε τα μέλη και τους φίλους του να σκέφτονται μ’ αυτή τη λογική. Η λογική της εξουσίας όμως, δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για σταθερή πορεία. Σήμερα που απομακρύνεται αυτή η προοπτική, το άλλοτε ισχυρό κόμμα, αρχίζει να συρρικνώνεται επικίνδυνα. Το δηλητήριο της εξουσίας, απενεργοποίησε κάθε διάθεση για κοινωνικούς αγώνες, η ιδεολογία δεν μνημονεύεται ούτε στα παραμύθια του κινήματος, και όσοι προσποιούμενοι την επικαλούνται, αποφεύγουν να κοιταχτούν στον καθρέπτη. Οι συγκρούσεις έγιναν συναλλαγές, οι γωνίες στρογγυλοποιήθηκαν και ο σκοπός, ποιος άλλος από την εξουσία, «αγίαζε τα μέσα».
Τι έχει αλλάξει στο ΠΑΣΟΚ; Πως ν’ αλλάξει με τα ίδια αμαρτωλά πρόσωπα, αμετακίνητα. Πώς να αλλάξει χωρίς ν’ ανοίξει μύτη;
Πολλές φορές απ’ αυτήν εδώ την στήλη υποστήριξα ότι ο μόνος δρόμος για να μπορέσει να ανανήψει το ΠΑΣΟΚ είναι η διάσπαση, η διάσπαση θα ξεκαθάριζε το τοπίο και θα έδινε μια άλλη δυναμική. Η αποδόμηση που δεν τολμήθηκε από την ηγεσία του, συντελείτε κάθε μέρα από την ίδια την κοινωνία.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

«κουνήστε και τα χέρια σας».



Όσο και να προσπαθείς δεν γίνεται τίποτα», από τα κυρίαρχα συνθήματα, της εποχής, βγαλμένο μέσα από την απογοήτευση, που βασιλεύει. Ευτυχώς που κάποιοι δεν το ασπάζονται, και προσπαθούν ακόμα και στο σκοτάδι με την ελπίδα, να σκάσει μια χαρακιά από φως.
Αυτό το πείσμα είναι τελικά, που μας κάνει να μετατρέπουμε την ήττα σε διάλειμμα, ψιθυρίζοντας τους στίχους του εμβατηρίου «Η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει δεν την σκιάζει φοβερά καμιά μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά»
Αυτό το πείσμα για ζωή, για όνειρο, για παραμύθι, για αιώνιες φίλιες, για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουμε άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει.
Αν είχαμε μείνει στο πρώτο σύνθημα, εκείνο το «δεν πάει άλλο», που ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά και ανακόπτει την επέλαση προς την καταστροφή, δεν μας χαρίστηκε ποτέ. Ο Αι Νικόλας, που κλήθηκε εσχάτως να σώσει την κατάσταση ήταν σαφής. «κουνήστε και τα χέρια σας».
Ποιος σας είπε ότι το προσωπικό δεν είναι, κοινωνικό και ανάποδα; Τι περιμένουμε ν΄ ανθίσει σε τσιμεντένιους κήπους; Όλα τα άσχημα θα συνεχίσουν να γίνονται την ώρα που εμείς θα σφυρίζουμε αδιάφορα. Και μην ταμπουρώνεστε κάτω από το «ο τελευταίος τροχός της αμάξης» ο δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος και ακόμα και ο τελευταίος, χρειάζεται να κυλήσει
Θα τελειώσω, έχοντας επίγνωση ότι δεν γράφω κάτι καινούργιο, Το ξέρω δεν ανακαλύπτω την πυρίτιδα. Όπως λέει και μια φίλη μου, χρειάζεται που και που η ανακεφαλαίωση για να μην μας πάρει και να μας σηκώσει η Όσια Απάθεια...




Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Για να δούμε;



Για να δούμε; Με τη δικαιολογημένη επιφυλακτικότητα, αλλά και την ελπίδα, που παραμένει ζωντανή, υποδεχόμαστε, την άνοιξη της πολιτικής ζωής του τόπου μας.
Ο πανίσχυρος επί τρεις δεκαετίες, δικομματισμός πνίγετε τώρα στην καθολική σχεδόν απαξία, καταρρέει πέντε μόλις μήνες με τα τις τελευταίες εκλογές.
Η ευρύτατη κοινωνική απήχηση του τολμηρού εγχειρήματος με εμπνευστή τον Αλέκο Αλαβάνο έχει ήδη βγάλει από το περιθώριο την αριστερά και την καθιστά καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα στους νεότερους ψηφοφόρους 18 - 34 ετών και ο νέος αρχηγός, Αλέξης Τσίπρας είναι πρώτος σε δημοτικότητα μεταξύ των πολιτικών αρχηγών με ποσοστό 65, 1% και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από το 16, 2 που συγκεντρώνει συνολικά στην πανελλαδική δημοσκόπηση της εταιρείας marc την περασμένη έβδομα για την εφημερίδα « Έθνος»
«Αυτό το γελαστό παιδί» γράφει ο Γιώργος Βότσης έχει κιόλας ταρακουνήσει την πολιτική σκηνή και ανάγκασε τα ΜΜΕ να στρέψουν πάνω του τους προβολείς τους. Αυτό το φωτεινό πρόσωπο, που αντανακλά και συμβολίζει αισιοδοξία κι ελπίδα, δεν αναζωογονεί μόνο μια γηρασμένη, καταπονημένη και καθημαγμένη αριστερά, που από καιρό δεν συγκινεί τα μεγάλα πλήθη. Το έχει ανάγκη η φοβική κοινωνία μας της παρακμής της ανασφάλειας του ζόφου και της αφασίας.
Αυτό το πολιτικό θαύμα που συντελείτε, αποτελεί φιλί ζωής για το πολιτικό μας σύστημα, για τα κόμματα παράδειγμα φωτεινό, για την κοινωνία που ακόμα βαζανιζετα από τους μελλοθανάτους, πηγή ελπίδα.
Για να δούμε;
………………………………………………………………………………

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να αποκαλείται τεκνό στη γλώσσα της νεολαίας, ο Βάρναλης όμως όταν έγραφε το ποίημα δεν είχε γεννηθεί αυτή η λέξη, που από λάθος τονισμό γράφτηκε στο προηγούμενο κείμενο.





Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...