Τελευταία σελίδα αριστερά

Όχι, δεν θα γίνεις στήλη άλατος από ένα άδικο Θεό.  Θα χάσεις τις λέξεις όμως, που ανακάλυψες.   Όπως: «θέλω να περπατώ όλο το δρόμο», «θέλω να κάνω όλο το ταξίδι», «θέλω να ζω».    Σαν του μικρού παιδιού η ζωή σου.  Πιάνει  με ενθουσιασμό τα χρώματα  να ζωγραφίσει τον κόσμο. Είναι άπειρο  όμως, δεν έχει τη σταθερότητα που χρειάζεται. Την καθαρότητα που πρέπει  σε μια ζωγραφιά. Δεν μπορεί να τραβήξει ευδιάκριτες γραμμές. Τις  περισσότερες φορές  τα παρατάει, έτσι μένει μισοχρωματισμένο το χαρτί και το ταξίδι  του στη μέση.  Που είναι η ζωή σου; Την έβαλες σε μια γραμμή  και ύστερα την έσφιξες πάνω σου, έτοιμη να σε πνίξει. Μάταια ψάχνω κάποιες λέξεις.   Δεν υπάρχουν τέτοιες,   που να μπορούν να κλείνουν τους  δρόμους, τους πεπατημένους. Τα βήματα τις περισσότερες φορές αυτενεργούν. Εμείς μένουμε να σχολιάζουμε.  Εκ του ασφαλούς δε λέω, όμως μέχρι εκεί. Τι άλλο θα μπορούσ...

Η εικόνα των ποδηλατοδρόμων σουρεαλιστική. Περιγραφές περιττεύουν ΄Όσο όμως υπάρχει αυτή η κατάσταση που είναι και δεν είναι θα συνεχίζω να δημοσιεύω ένα παλαιότερο κείμενο με την ελπίδα κάποια στιγμή να γίνει ανεπίκαιρο. «Η πρόοδος έπρεπε να σταματήσει όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε το ποδήλατο…» Στον πολιτισμένο κόσμο, εκεί, που οι άνθρωποι σκέφτονται και λειτουργούν με ορίζοντα το μέλλον, εκεί που στέκονται αλληλέγγυοι για τις επόμενες γενιές, υποστηρίζουν με κάθε μέσο, δράσεις που επαναπροσδιορίζουν, τις ανθρώπινες ανάγκες, και βάζουν φρένο στις λογικές της καμένης γης. Ο λόγος και πάλι για τους «ποδηλατοδρόμους» της πόλης, αυτού του έργου που υποτίθεται έχει ολοκληρωθεί και δόθηκε σε χρήση, όχι φυσικά για να κυκλοφορούν ποδήλατα αλλά για να σταθμεύον αυτοκίνητα. Έχουμε ή δεν έχουμε σήμερα Ποδηλατοδρόμους; Η απάντηση: δεν έχουμε και έχουμε. Όταν πριν έξι χρόνια, φρέσκο, φρέσκο το έργο, άρχισε να δίνεται στην κυκλοφορία, παρά τις επί μέρους α...

Αφορμή τα σκηνοθετημένα ρεπορτάζ, στις αγροτικές κινητοποιήσεις, ένα παλαιότερο κείμενο που δείχνει ότι η εικόνα με το χυμένο γάλα είναι διαχρονική. Αυτά τα φαινόμενα της σήψης που παρακολουθούμε σε συνέχειες όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι σενάρια της φαντασίας, δεν παίζουν ηθοποιοί. Είναι η σκληρή πραγματικότητα που απ’ ό,τι φαίνεται, έχουμε ασκηθεί πλέον τόσο, ώστε να μην μας εντυπωσιάζει. Χόντρυνε πολύ το πετσί στα χρόνια που προηγήθηκαν και φυλάκισε τα συναισθήματα.  Έχει ειπωθεί πως όλο και περισσότερο βλέπουμε τον κόσμο μπροστά ή πίσω από ένα γυαλί: είτε εκείνο του παρμπρίζ του αυτοκινήτου είτε της οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Η περιπλάνηση, η άσκοπη διαδρομή στην πόλη μυρίζει ναφθαλίνη. Οι άξονες έχουν το λόγο, οι ασφαλτοστρωμένοι ιμάντες πάνω στους οποίους κινείται το ανθρώπινο εμπόρευμα σε μια γιγάντια αλυσίδα παραγωγής και αναπαραγωγής: από τον τόπο κατοικίας στους τόπους εργασίας, ψυχαγωγίας και κατανάλωσης χωρίς ενδιάμεσες στάσεις και παρεκτροπές. ...

Ένας χρόνος Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Δεν έχω να γράψω τίποτα. Θα συνεχίσουμε με μπλε ιστορίες… Βγαίνει ένας από ένα κτήριο, μπαίνει στο τρένο. Tο τρένο μπαίνει σε ένα τούνελ, και όταν βγαίνει αυτός είναι νεκρός. Λύση: Ο τύπος ήταν τυφλός και πήγε σε ένα νοσοκομείο για εγχείρηση και ξαναβρήκε το φως του. Μπήκε στο τραίνο και κοιμήθηκε και άνοιξε τα μάτια του μέσα στο τούνελ. Νόμιζε ότι ξανατυφλώθηκε και αυτοκτόνησε...Πως λέμε το όνειρο που δεν ακολούθησε το δρόμο των επιθυμιών; - Εφιάλτη! Σε συνέχεια της εσωτερικών διεργασιών, χωρίς την εν κατακλείδι, απαραίτητη δικαιολογία. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε την συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα να καλύψω τις ανάγκες μου, κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία που θα έκανα για τα επόμενα χρόνια… Επιστρέφουμε στην καθημερινότητα, δεν έχω ψευδαισθήσεις, ετούτα τα γενικόλογα κείμενα, ελάχιστους ενδιαφέρουν. Φεύγω μακριά. Καθάρισα, από τους ρύπους των λ...