Λάμπει και στο σκοτάδι

Αν επιχειρήσει κάποιος να τοποθετήσει σε ένα διάγραμμα τους συνδυασμούς και τους υποψηφίους, που θα λάβουν μέρος στις επικείμενες εκλογές, για την Περιφέρεια και τον Δήμο και παραπλεύρως τα κόμματα, τα βουλευτικά γραφεία, καθώς και μια σειρά άλλα κέντρα και αρχίσει με την μέθοδο των συγκοινωνούντων δοχείων να χαράζει γραμμές, η εικόνα που θα προκύψει θα είναι μια τεράστια μουτζούρα. Μεγάλο ενδιαφέρον, όχι για το Δήμο, όχι για την Περιφέρεια, όχι για την Αυτοδιοίκηση. Μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση, που στο όνομα φιλοδοξιών, συμφερόντων μικρών και μεγάλων, ντυμένη με ανυπόληπτες λέξεις, επιδιώκει να βάλει συμμέτοχο τον Λαό για να καταλάβει την εξουσία. Μια εξουσία απόντος πάντα του λαού. Ποιος χάνει; Οι δήμοι χάνουν, οι πόλεις χάνουν, οι δημότες χάνουν, η αστική ζωή, η δημοκρατία. Στο τέλος, όλοι χαμένοι είμαστε. Η πολύπλευρη χρεοκοπία που βιώνουμε, κτίστηκε πάνω σε τέτοιες λογικές.
Δεν αξίζει η αυτοδιοίκηση τέτοιες συμπεριφορές, για να λειτουργήσει και να πάει μπροστά ένας τόπος, χρειάζεται ενότητα, συλλογική προσπάθεια, ανθρώπους που έχουν δείξει με την πορεία, και την προσφορά τους, την αγάπη τους για τον τόπο. Ανθρώπους που έχουν δώσει δείγματα γραφής με έργα και όχι με κούφιες προεκλογικές υποσχέσεις. Ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη σήμερα καμία επιβεβαίωση, γιατί την έχουν κατακτήσει. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, γιατί ακόμα και μέσα σ’ αυτήν την μαυρίλα, υπάρχουν σημάδια καθαρά.
Χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη σ’ αυτό το νησί , σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.

Είναι ανάγκη εμείς οι πιο ψύχραιμοι να ξεφύγουμε από το κλίμα το προεκλογικό. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής.
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.
Ψυχή θέλουν όλα για να είναι αληθινά.
Τα μεγάλα προβλήματα, που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι δυνατόν να λυθούν με μαγικά ραβδάκια. Χρειάζεται αέναη προσπάθεια, σε μια κατεύθυνση προοδευτική.
Πάντα θεωρούσα το μέτρο εκμαγείο του μετρίου και το αποστρεφόμουν. Η αληθινή ζωή είναι όλα ή τίποτα, όμως το «όλα» γι’ αυτήν την πόλη είναι βήμα - βήμα η προοδευτική πορεία..
Ότι πετά και κάνει θόρυβο, είναι επικίνδυνο. Και είναι άδικο για τα πουλιά…

Δεν χρειάζονται συστάσεις

Σιγά σιγά αρχίζει να αχνοφαίνεται η εικόνα των δυνάμεων που θα διεκδικήσουν το Δήμο Κερκυραίων, τον έναν μεγάλο δήμο του νησιού. Με δεδομένο ότι τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, δεν μπορούν να επιβάλουν την πολιτική τους, σε αυτούς που δηλώνουν ότι στηρίζουν, η δυναμική και εν τέλει, η αποδοχή του κάθε συνδυασμού, εξαρτάται κατά κύριο λόγο, από την προσωπικότητα του επικεφαλής και το πολιτικό προσωπικό που θα τον πλαισιώσει. Δευτερεύοντος από τις αναγκαίες προγραμματικές δεσμεύσεις που είθισται προεκλογικά να περιτυλίγουν τις δημοτικές παρατάξεις. Για όσους έχουν ενδοιασμούς, ας ανατρέξουν στην ιστορία. Η αυτοδιοίκηση, έχει μια ξεχωριστή λειτουργία, που πηγάζει μέσα από τις ανάγκες της κάθε τοπικής κοινωνίας, και τη στάση των ανθρώπων που θα κληθούν να τις υπηρετήσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα αυτοδιοικητικά στελέχη, που προέρχονται από τον σκληρό κομματικό πυρήνα, με την πάροδο του χρόνου αποδεσμεύονται από τα τον κομματικό μηχανισμό.
Η παρουσία των κομμάτων είναι προσχηματική, αντιθέτως με την παρουσία των προσώπων, που έχουν χαράξει μια πορεία και έχουν περάσει στην συνείδηση του λαού την εικόνα τους θετικά, η αρνητικά. Των ανθρώπων που έχουν δείξει με την στάση τους, ότι έβαλαν πάνω από τις κομματικές επιταγές τα συμφέροντα των δημοτών τους. Ευτυχώς έχουμε τέτοια παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω και αναιρούν, όποιους ενδοιασμούς προκύπτουν, από την κομματική ή μη υποστήριξη.

Για να γίνω πιο σαφής οι υποψήφιοι σήμερα που «στηρίζονται» από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ είναι οι ίδιοι υποψήφιοι, που στο παρελθόν δεν στηρίχτηκαν. Και αυτοί που σήμερα δεν «στηρίζονται» και στο παρελθόν στηρίχτηκαν και αυτοί οι ίδιοι είναι. Ο καθένας έχει την πορεία του και την προσφορά του και αυτό είναι το βασικό κριτήριο της επιλογής.
Το πρόβλημα σήμερα, που τα κόμματα αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, δεν είναι οι ταμπέλες, αλλά οι άνθρωποι που θα κληθούν να υπηρετήσουν την αυτοδιοίκηση και μάλιστα στην αρχή μιας διοικητικής μεταρρύθμισης, που γκρεμίζει ολόκληρο το οικοδόμημα που συνηθίσαμε όλα αυτά τα χρόνια.

Δυστυχώς και αυτή η προεκλογική περίοδος, που ελπίζω να είναι η τελευταία διεξάγεται με την λογική του παρελθόντος. Θα χρειαστεί να υποστούμε την δοκιμασία του «Καλλικράτη» στην εφαρμογή του, για να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα.
Το τελευταίο γιατί αυτά τα φαινόμενα της μεταγραφικής περιόδου, δείχνουν ότι το μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού, που θα ζητήσει την ψήφο μας δεν διακατέχεται από αισθήματα αλτρουισμού, απεναντίας, όλοι αυτοί που διαπραγματεύονται, δεν έχουν κανένα σκοπό να προσφέρουν στην κοινωνία. Μια θέση στον ήλιο αναζητούν για να ικανοποιήσουν τις μωροφιλοδοξίες του και τα στενά προσωπικά τους συμφέροντα.

Πάμε σαν άλλοτε

Πάμε πάλι. Μερικές φορές ο χρόνος, σε επαναφέρει στο ίδιο σημείο και σου εξαφανίζει όλες τις λέξεις, εκτός από εκείνες που είπες τότε. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, σε άλλο χρόνο και το αποτέλεσμα εξαρτάται ακριβώς απ’ αυτόν. Το Χρονο! Νόμιζα πως είχα τελειώσει τότε, μόνο που ο επίλογος εκείνης της περιόδου έχει και συνεχεία. Θα ακολουθήσουν και άλλοι «επίλογοι» γιατί το παιχνίδι έχει δρόμο ακόμα. «χωρίς ρολόγια τον μετρήσαμε τον χρόνο» ήταν ο τίτλος του και χωρίς ρολόγια μας βρήκε το ξημέρωμα, ο ασφαλέστερος τρόπος για να καθορίσουμε το χρόνο δηλαδή.

«Τι να γράψω σήμερα; Μετά από ένα εξευγενισμένο ξενύχτη και ένα ποταμό κρασί, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κλείσω μια περίοδο και να την αποθηκεύσω στο χρόνο. Τα βράδια στα «μαγειρέματα», δώσαμε νόημα στην πολιτική. Παίξαμε εξαιρετικές παρτίδες σκάκι, που έκαναν μήνες να τελειώσουν, φάγαμε ήπιαμε και φιλοσοφήσαμε για τον χρόνο τον αδυσώπητο. Να τον κυνηγάμε ή να μας κυνηγάει αυτός; Να τον αφήσουμε να περνάει αγόγγυστα ή να ακούμε τους ήχους των δευτερόλεπτων να χτυπάνε στα μηνίγγια μας;

«Τα ρολόγια δεν είναι ο μόνος τρόπος για να μετρήσει κανείς το χρόνο. Αυτά είναι η επιστημονική, θα μπορούσε να πει κανείς καταμέτρηση του καιρού. Πραγματική καταγραφή του χρόνου, έχει σωματική διάσταση. Κοιτάς στο καθρέπτη τα μάτια σου και σκέφτεσαι σε ποια ηλικία έμεινε καρφωμένο αυτό το βλέμμα, βλέπεις τα χέρια σου και ξέρεις σε ποιο χάδι ακινητοποιήθηκαν για πάντα, τινάζει τα μαλλιά σου και ξέρεις ποια πουλιά πήραν μακριά σου εκείνη την νύχτα που δεν ήθελες να ξημερώσει ποτέ, αλλά ο Θεός είχε άδεια και ξημέρωσε».
Εμείς έτσι τον μετρήσαμε το χρόνο με άρωμα κάλου κρασιού και γεύσεις που έμειναν για να θυμίζουν τις εξελίξεις, με ήττες και νίκες τον μετρήσαμε το χρόνο. Με χαρές και με πίκρες. Με εικόνες μέσα σε δύο τετραγωνικά μαγαζιού, που έμοιαζε πλατεία..
Από τα μαγειρέματα η μάχες έγιναν με ένα και μόνο όπλο το ΝΟΥ αλλά και την ΨΥΧΗ που έβγαινε μετά τις δυο …»
Πάλι μετά τις δύο, θέλοντας να κάνουμε τις αντιφάσεις φάσεις, βρήκαμε τις κατάλληλες λέξεις, που θα οδηγήσουν με ασφάλεια στο μέλλον και έχει και συνέχεια…

Εντιμότατοι και δροσεροί

Με τους εντιμότατους δεν τελείωσα, μια επανάληψη παλαιών επεισοδίων επιχείρησα, για να μπούμε στο κλίμα. Θα μας δοθεί η ευκαιρία στην συνέχεια, να τα ξαναπούμε με τα παιδιά, «τα παιδιά», ο λόγος το λέει. Σήμερα θα θυμηθούμε μια άλλη ομάδα, θύματα των εντιμοτάτων, που αποτελούν απαραίτητοι συστατικό για την δράση τους. Ένα απόσπασμα από παλαιότερο κείμενο εκείνης της εποχής, για να έχουμε πιο σφαιρική εικόνα, του χρόνου και του χώρου που διαδραματίζονται οι ιστορίες
Τα κλασσικά επίθετα δεν αρκούν, χρειάζονται καινούργιες λέξεις για να προσδιορίσουμε τους χαρακτηριστικούς τύπους της εποχής. Οι γιάπηδες, ήταν άγνωστη λέξη εδώ και κάποια χρόνια και τα κουτσαβάκια μας τελείωσαν. «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τραίνο». Η εποχή μας ξεβράζει τύπους δροσερούς, που μπερδεύονται ανάμεσα μας, και ολοένα, μας αφαιρούν άρωμα, και χρώμα, μας κλέβουν το αυθεντικό και ουδετεροποιούν το τοπίο.
Ο «Δροσερός» είναι λίγο απ’ όλα, δηλαδή τίποτα.
Ξεκίνησα, με τον «Δροσερός», όχι τυχαία. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ αλλά και γενικότερα ο εκφυλισμός της πολιτικής, αποτελεί κυρίως έργο «Δροσερών», Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι γεμάτο από δροσερούς τύπους.
Οι «Δροσεροί» τύποι, είναι γέννημα μιας εποχής που επιδιώκει το μέσο όρο, αποτελούν κλώνους μιας βιομηχανίας, που επιδιώκει την ουδετερότητα. Είναι αυτοί που απαρνήθηκαν τον εαυτό τους, και προσπάθησαν με βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι. Νοιώθουν, ότι είναι κάποιοι και ας μην ξεχωρίζουν. Αρκούνται σε μια επίπλαστη τακτοποίηση, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς όνειρα. Θα πεθάνουν χωρίς να έχουν κάνει την προσπάθεια να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Οι τάσεις της εποχής μου, πολλές φορές με οδήγησαν σε ξένα μονοπάτια. Άργησα να αγαπήσω τα ελαττώματα μου, τις συνήθειες μου, τον τρόπο που είχα επιλέξει να ζήσω, τον ίδιο μου τον εαυτό. Κάτι ιδεολογίες, κάτι θρησκείες, κάτι κοινωνικά κατεστημένα με είχαν δέσει χειροπόδαρα. Έπρεπε να αγαπήσω απιστίες, ωραία ψέματα, μεγάλα πάθη. Να εκτιμήσω κάποιους γιατί είναι αυτοί, για να μπορέσω να διακρίνω πάνω μου τα στοιχεία εκείνα, που μου έδιναν οντότητα. Και είχα τέτοια. Είχα ομορφιές κρυμμένες, από χρόνια, αναξιοποίητες.
Έτσι οι άλλοι εμπιστεύονται την εικόνα μου. Έτσι ακατέργαστο, αδέξιο δίχως βερνίκια και λούστρο. Έτσι ανασφαλή και κάθε άλλο παρά αυτάρκη. Με ανάγκες πολλές, με επιθυμίες. Ελεύθερο να βλέπω, να αγγίζω, να μυρίζω, να γράφω, να διαβάζω, να αγωνιώ να ψάχνομαι να θορυβούμαι να μπερδεύομαι.
Έτσι όλα γίνονται εύκολα, γιατί τα βρίσκεις ξαφνικά τα βήματα, βρίσκεις τις λέξεις και τους ανθρώπους, βρίσκεις τον ρυθμό σου.
Τα σήματα που εκπέμπω είναι τ’ αληθινά και φτάνουν στον προορισμό τους. Οι κραδασμοί που προκαλώ είναι δικοί μου.
..........................................................................................................................................
Οι «Δροσεροί» ξαπλωμένοι στην αυτάρκεια τους, προϊόν των περιορισμένων δυνατοτήτων του εγκέφαλου τους, δεν θα μάθουν ποτέ ποια είναι η πραγματική ζωή, δεν θα μάθουν ποτέ, γιατί ποτέ δεν έζησαν, στην πραγματικότητα υπήρξαν ζωντανοί νεκροί.