Τελευταία σελίδα αριστερά

Σήμερα έπρεπε να έχει γραφτεί αυτό το κείμενο, όταν γράφτηκε το «εγώ» ήταν «εμείς», σήμερα το «εμείς» έγινε «εγώ». Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο. Τέτοιες ώρες καταφεύγω στη σιωπή, είναι και αυτή ένας τρόπος να επικοινωνήσεις. Διάβαζα κάπου ότι υπάρχουν πολλών ειδών σιωπές. Η ήρεμη που μέσα της χαλαρώνεις, ησυχάζεις. Η κοχλάζουσα η οποία κυοφορεί την έκρηξη πραγμάτων μαζεμένων από καιρό, που μέσα της κόβεις βόλτες σαν το λιοντάρι στο κλουβί περιμένοντας τις πρώτες σπίθες. Υπάρχει τέλος και η άδεια η σιωπή, αυτή που τίποτα δεν περιέχει γιατί τίποτα δεν υπάρχει, αυτή που επισημοποιεί τη ληγμένη, πλην όχι θεωρημένη, σύμβαση μιας σχέσης. Από όλες έχω περάσει. Από την ήρεμη, στην κοχλάζουσα και την άδεια, με αυτή τη σειρά και με την αντίθετη. Φαντάζομαι ότι ανάλογα τη σιωπή που κατο...

Τα γεγονότα από μόνα τους, δεν διαθέτουν νου, δεν έχουν καρδιά, δεν έχουν άποψη, στάση ζωής, δεν διαθέτουν ιδεολογία φιλοσοφία, δεν φιλτράρονται από καμία συνείδηση. Το «πως έγινε» τελικά δεν έδειχνε τίποτα. Η απλή περιγραφή χωρίς την αιτία δεν μπορούσε να με δικαιώσει, ή να με καταδικάσει. Έπρεπε να ψάξω το «γιατί» αυτό που συγκεντρώνει τελικά και όλη την ευθύνη. Η απάντηση, που έψαχνα βαθιά στο υποσυνείδητο μου και τις περισσότερες φορές την δημοσιοποιούσα, αυτή τελικά έπρεπε να κριθεί, αυτή έδειχνε την πραγματικότητα και τα όποια γεγονότα ωχριούσαν μπροστά της. Η ζυγαριά ποτέ δεν κάνει λάθος, παρ’ ότι κάποιες φορές δείχνει να προσποιείται. Από τον εαυτόν του όμως, πως να κρυφτεί κανείς. Το όλον ζήτημα, λοιπόν βρίσκεται στις προθέσεις. Είχε καλές προθέσεις, παρότι οι πράξεις του σε επιδερμικό επίπεδο έδειχναν άλλο. Σ’ όσους συνέβη το αντίθετο, έκαναν δηλαδή με κακές προθέσεις πάντα το σωστό, δεν πρόκειται να με καταλάβουν και αν υποστηρίξουν ότι η κόλαση είναι στρωμένη με κακές προθέ...

Σήμερα ο χρόνος δεν μου επέτρεψε να καταθέσω, ούτε αυτές τις λίγες λέξεις. Είχα σκοπό να τηλεφωνήσω στην εφημερίδα, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Δυο σχόλια στο «φθινοπώριασε» από νέους αναγνώστες της ηλεκτρονικής μου σελίδας, ήρθαν να καλύψουν το κενό με τον καλύτερο τρόπο. Το πρώτο από την κ. philippa έρχεται να επιβεβαιώσει και μάλιστα με παραδείγματα επικαιρότητας. Πράγματι αυτή η διαφήμιση με την φοιτητική πιστωτική κάρτα, αποτελεί πρόκληση, δεν σας κρύβω ότι το είχα στα υπόψη της στήλης, ευχαριστώ που δεν θα χρειαστεί. Το δεύτερο του κ. L’Aesthete Soleil που διαφωνεί με το πρώτο αποτελεί μια θέση ενίσχυσης του προβληματισμού. Δημοσιεύω παρακατώ τα δυο ενδιαφέροντα σχόλια. «Αυτή η προσπάθεια να σκεφτούμε αμερικάνικα εξουθενώνει πραγματικά. Αυτός ο καταιγισμός διαφημίσεων για δάνεια, τώρα και φοιτητικά να πιάσουν και αυτήν την πληθυσμιακή ομάδα στη φάκα (αν και τις δόσεις οι φοιτητές θα τις πληρώνουν;), οι υποσχέσεις για επιστροφές χρημάτων από την εξαντλητική χρήση πιστωτικών...

Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ‘ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές. Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα. ………………………………………………………………………………………….. Όταν η αναφορά στην αριστερά θα πάψει να είναι παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει, για την ώρα ο ορίζοντας δεν φαίνεται, είναι καλυμμένος, από καταναλωτικά, δάνεια, άτοκες δόσεις διορισμούς στο δημόσιο. Είναι καλυμμένος από γκάλοπ, από τηλεοπτικά σκουπίδια, από πλήρη εξάρτηση στην προσπάθεια να ονειρευτούμε αμερικάνικα. Ο ορίζοντας είναι τ...