Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

Πάλι απ' την αρχή

Σήμερα έπρεπε να έχει γραφτεί αυτό το κείμενο, όταν γράφτηκε το «εγώ» ήταν «εμείς», σήμερα το «εμείς» έγινε «εγώ». Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο.
Τέτοιες ώρες καταφεύγω στη σιωπή, είναι και αυτή ένας τρόπος να επικοινωνήσεις.
Διάβαζα κάπου ότι υπάρχουν πολλών ειδών σιωπές. Η ήρεμη που μέσα της χαλαρώνεις, ησυχάζεις. Η κοχλάζουσα η οποία κυοφορεί την έκρηξη πραγμάτων μαζεμένων από καιρό, που μέσα της κόβεις βόλτες σαν το λιοντάρι στο κλουβί περιμένοντας τις πρώτες σπίθες. Υπάρχει τέλος και η άδεια η σιωπή, αυτή που τίποτα δεν περιέχει γιατί τίποτα δεν υπάρχει, αυτή που επισημοποιεί τη ληγμένη, πλην όχι θεωρημένη, σύμβαση μιας σχέσης. Από όλες έχω περάσει. Από την ήρεμη, στην κοχλάζουσα και την άδεια, με αυτή τη σειρά και με την αντίθετη. Φαντάζομαι ότι ανάλογα τη σιωπή που κατοικεί μέσα μου, οι συσπάσεις του προσώπου μου στέλνουν τα σιωπηρά σινιάλα.
Για την πόλη σας έγραφα χθες, η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά. Για την παρέα του γυμνασίου που σήμερα βγάζει τα μάτια της. Για τους φίλους του παλιούς που ξέχασαν, τα καλύτερα τους χρόνια.Τι να πω.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Το γιατί συγκεντρώνει την ευθύνη

Τα γεγονότα από μόνα τους, δεν διαθέτουν νου, δεν έχουν καρδιά, δεν έχουν άποψη, στάση ζωής, δεν διαθέτουν ιδεολογία φιλοσοφία, δεν φιλτράρονται από καμία συνείδηση.
Το «πως έγινε» τελικά δεν έδειχνε τίποτα. Η απλή περιγραφή χωρίς την αιτία δεν μπορούσε να με δικαιώσει, ή να με καταδικάσει. Έπρεπε να ψάξω το «γιατί» αυτό που συγκεντρώνει τελικά και όλη την ευθύνη.
Η απάντηση, που έψαχνα βαθιά στο υποσυνείδητο μου και τις περισσότερες φορές την δημοσιοποιούσα, αυτή τελικά έπρεπε να κριθεί, αυτή έδειχνε την πραγματικότητα και τα όποια γεγονότα ωχριούσαν μπροστά της. Η ζυγαριά ποτέ δεν κάνει λάθος, παρ’ ότι κάποιες φορές δείχνει να προσποιείται. Από τον εαυτόν του όμως, πως να κρυφτεί κανείς. Το όλον ζήτημα, λοιπόν βρίσκεται στις προθέσεις. Είχε καλές προθέσεις, παρότι οι πράξεις του σε επιδερμικό επίπεδο έδειχναν άλλο. Σ’ όσους συνέβη το αντίθετο, έκαναν δηλαδή με κακές προθέσεις πάντα το σωστό, δεν πρόκειται να με καταλάβουν και αν υποστηρίξουν ότι η κόλαση είναι στρωμένη με κακές προθέσεις, θα τους απαντήσω: ο παράδεισος δεν ανέχεται τους κρυόκωλους

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

ευχαριστώ

Σήμερα ο χρόνος δεν μου επέτρεψε να καταθέσω, ούτε αυτές τις λίγες λέξεις. Είχα σκοπό να τηλεφωνήσω στην εφημερίδα, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Δυο σχόλια στο «φθινοπώριασε» από νέους αναγνώστες της ηλεκτρονικής μου σελίδας, ήρθαν να καλύψουν το κενό με τον καλύτερο τρόπο. Το πρώτο από την κ. philippa έρχεται να επιβεβαιώσει και μάλιστα με παραδείγματα επικαιρότητας. Πράγματι αυτή η διαφήμιση με την φοιτητική πιστωτική κάρτα, αποτελεί πρόκληση, δεν σας κρύβω ότι το είχα στα υπόψη της στήλης, ευχαριστώ που δεν θα χρειαστεί. Το δεύτερο του κ. L’Aesthete Soleil που διαφωνεί με το πρώτο αποτελεί μια θέση ενίσχυσης του προβληματισμού. Δημοσιεύω παρακατώ τα δυο ενδιαφέροντα σχόλια.
«Αυτή η προσπάθεια να σκεφτούμε αμερικάνικα εξουθενώνει πραγματικά. Αυτός ο καταιγισμός διαφημίσεων για δάνεια, τώρα και φοιτητικά να πιάσουν και αυτήν την πληθυσμιακή ομάδα στη φάκα (αν και τις δόσεις οι φοιτητές θα τις πληρώνουν;), οι υποσχέσεις για επιστροφές χρημάτων από την εξαντλητική χρήση πιστωτικών καρτών, και τώρα τελευταία η ραδιοφω(ο)νική διαφήμιση(με άμεσες αναφορές στην αισθητική των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του '60) γνωστής αλυσίδας παιδικών παιχνιδιών για επώνυμες -πλην όμως φθηνές- επώνυμες τσάντες μόνο ως θλιβερά φαινόμενα μπορούν να καταγραφούν. Συγχαρητήρια για το blog σας»
«Είναι αποτέλεσμα των συμπλεγμάτων κατωτερότητας που έχουμε. Ο καπιταλισμός κατηγορείται ευθέως από όλους και τελικά αρμόζει στις καλοζωισμένες υπάρξεις μας. Μας αρέσει να μας αρμόζει. Νιώθουμε ότι μας ταιριάζει. Και δεν νομίζω ότι προσπαθούμε να σκεφτούμε αμερικανικά, μάλλον αναγκαζόμαστε από εμάς τους ίδιους να σκεφτούμε έτσι και όχι από κοινωνικές επιταγές που για κάθε τι τους επιρρίπτουμε την απόλυτη ευθύνη...»

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

φθινωπόριασε

Τις πρώτες πρωινές ώρες που συνήθως με βρίσκουν ξύπνιο, λογαριάζω αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πιο ευάλωτος στο λάθος, πιο ανεκτικός στην ήττα, πιο αποτελεσματικός στο ακατόρθωτο. Έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Την επομένη δεν υπάρχει διάθεση για επανάληψη. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε και το ξαναείπαμε. Μετά απ‘ αυτή την κατάχρηση, η γοητευτικότερη λύση είναι να αφεθούμε στις σιωπές.
Δεν είμαι πολέμιος του διαλόγου, αρκεί οι λέξεις να αντιπροσωπεύουν ουσία, δυστυχώς τις περισσότερες φορές μου προκαλούν πονοκέφαλο, γιατί μπορεί να είναι ο λόγος η αρχή αρκεί κάποια στιγμή να δίνει τη σειρά του στην πραγματικότητα.
…………………………………………………………………………………………..
Όταν η αναφορά στην αριστερά θα πάψει να είναι παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει, για την ώρα ο ορίζοντας δεν φαίνεται, είναι καλυμμένος, από καταναλωτικά, δάνεια, άτοκες δόσεις διορισμούς στο δημόσιο. Είναι καλυμμένος από γκάλοπ, από τηλεοπτικά σκουπίδια, από πλήρη εξάρτηση στην προσπάθεια να ονειρευτούμε αμερικάνικα. Ο ορίζοντας είναι το ταβάνι του σπιτιού μας, η οθόνη της τηλεόρασης, ή ίδια μας η παλάμη, που μας κρύβει τα μάτια.
…………………………………………………………………………………………..
Το εξαντλήσαμε το θέμα ότι άλλο παραπάνω ειπωθεί, δεν αποτελεί απλώς περίσσευμα, αλλά εμπόδιο στην υλοποίηση.
Σύντροφοι σηκωθείτε από τα τραπέζια του διαλόγου και της οινοποσίας και προχωρήστε στο δρόμο της εφαρμογής, οι απέναντι έχουν βάλει ήδη πανοπλίες.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...