Τελευταία σελίδα αριστερά

Όσο και να προσπαθώ, μέσα στην φασαρία το έχασα το σημαντικό και τι πιο σημαντικό από τα όνειρα του Σεπτέμβρη; Για την τιμή των οπλών έκλεψα λίγο χρόνο. Απομόνωσα τους ενοχλητικούς προεκλογικούς θορύβους των μεγαφώνων, φώναξα δυνατά για να το ακούσω «δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» και ετοιμάστηκα για τις δικές μου αλλαγές. Επιστρέφουμε... Στα όνειρα μου πέτυχα τα πάντα. Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο, δεν θα μπορούσα να την περάσω χωρίς την υπόσχεση μιας άλλης. Εντάχτηκα σε μια κοινωνία και έμαθα τους κανόνες. Το πλήρωσα. Κρατούσα μόνιμα μια αξιοπρεπή και αφ’ υψηλού στάση, ποτέ μου δεν αντιλήφθηκα την κρυφή μου αδιαφορία. Παίζοντας το κεφάλι μου κορώνα γράμματα αρνήθηκα να δω της ζωής το απαιτούμενο κουράγιο. Φοβόμουν για το τέλος και το προκαλούσα. Θλιβόμουν με το χάλι της κοινωνίας και το απέρριπτα. τρόμαζα τη μοναξιά και την ακολουθούσα. Αναζητούσα το νόημα της ύπαρξης μου και τα αρνιούμουνα όλα. Αγνόησα τη δύναμη της ευαισθησίας και όλα τα καλά πέ...

Κανονικά, αυτό το διάστημα θα έπρεπε να έχω σταματήσει να γράφω. To κάνω στοιχηματίζοντας με τον εαυτό μου, ότι δεν θα θυμώσει με όλα αυτά τα δήθεν. Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη, που κάνει ότι είναι δυνατόν για να ξεφύγει από τον προεκλογικό πυρετό; Τι τύχη μπορεί να έχει μια στήλη όταν έχει να συναγωνισθεί, τους περισσότερους υποψήφιους βουλευτές που αυτές τις μέρες έχουν βαλθεί να αποδείξουν την ικανότητα τους στην αρθρογραφία; Είμαι εκτός κλίματος, συνειδητά, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω τα εγκαίνια ατελείωτων έργων, τις υποσχέσεις που θα μείνουν υποσχέσεις, και το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος που αυτές τις μέρες μα κάποιο τρόπο μαγικό, προσβάλλεται από αμνησία. Καημό το έχω, να διαβάσω κάτι διαφορετικό, που θα εμπεριέχει όνειρο και φαντασία, που θα βγάζει ψυχή και συναίσθημα. Δεν μπορεί η πολιτική, να ανακτήσει την χαμένη της τιμή και αξιοπιστία με όλα τούτα τα κλισέ που παπαγαλίζουν οι υποψήφιοι. Επειδή η κάθε εκλογική μάχη είναι διαφορετική αλλά με πολλά κοιν...

Για την αμνησία έγραφα χθες, που επισκέπτεται αυτές τις μέρες το μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος και δίνει την δυνατότητα στο δικομματισμό για ακόμα μια φόρα να θριαμβεύσει. Τελικά οι εκλογές είναι η χαρά του δικομματισμού. Είναι τόση ισχυρή η επιρροή του, στο εκλογικό σώμα που ακόμα και πρόσωπα, αποδιοπομπαίοι τράγοι του παρελθόντος, που συντάσσονται σήμερα μαζί του, έρχονται στην επιφάνεια, αναβαπτισμένοι άσπιλοι και αμόλυντοι. Ποιος θυμάται τώρα το βίο και την πολιτεία του κάθε υποψηφίου; Όλοι μαζί ενωμένοι για την νίκη που θα μας δώσει την εξουσία. Τι κάνουμε εμείς, που η λήθη δεν κατάφερε να μας νικήσει; ΑΜΥΝΑ! Για να κρατήσουμε την προσωπική μας αξιοπρέπεια, για να διασώσουμε την εντιμότητα και την ανθρωπιά μας. Δυστυχώς γι’ άλλη μια φορά εμείς θα πανηγυρίσουμε μετά, τότε που επανέρχεται η μνήμη, και ο δικομματισμός, όμως έχει υπολογίσει, θα αρχίσει να μέτρα ανώδυνες ήττες. Ποιος είπε ότι το κοινωνικό δεν είναι προσωπικό και ανάποδα; Τι περιμένουμε ν’ ανθίσει σε τσι...

«Οι δύο μεγάλες παρατάξεις, μέσα από το όψιμο μασκάρεμα τους, όχι μόνο δεν θυμίζουν τις αρχές τους, αλλά πείθουν και τον εκ γενετής ηλίθιο, ότι αποτελούν ένα κόμμα όπου απλός οι σφετεριστές του θρόνου διαφωνούν για τον θρόνο, όχι για την ακολουθητέα πολιτική. Παρά την εκκωφαντική του κοινοτοπία, το επιχείρημα ισχύει: η πολιτική της χώρας πλέον ασκείτε με έξωθεν υπαγόρευση και ο καβγάς των δυο μεγάλων κομμάτων αφορά τη θεσιθηρία και το κυνήγι των θησαυρών που αναμένονται. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει κάτι που έπραξε η κυβέρνηση - σωστό ή λάθος - και δεν θα το έπραττε η αντιπολίτευση αν κρατούσε τα ηνία της χώρας» Προ δεκαετίας απόσπασμα από άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη. Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσο χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν. Αυτήν την περίοδο την προεκλογική εκτός από τις σχεδόν πάντοτε ανεκπλήρωτες ελπίδες που μας προσφέρει, με κάποιο μαγικό τρόπο μας αφαιρεί εξ ολοκλήρου και την μνήμη. Πως αλλιώς να εξήγησης τη συμπεριφοράς της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος; Ξέχασε την ...