Τελευταία σελίδα αριστερά

Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε να βγάζει την επιθυμητή εικόνα. Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί. Όχι δεν φταίει ο καιρός … Κ ατάλοιπα μιας γενιάς που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία. Όχι δεν είναι ακραία... “δημιουργικές ενοχές ενός εκδρομέα του ΄ 70 είναι, που προσπαθεί, με λέξεις να επικοινωνήσει, αλλά μέχρι σήμερα γίνεται αποκλειστικός φορέας του αυστηρά προσωπικού… δηλαδή της μοναξιάς του.” Δεν γράφω αυτά που θέλω. Από μόνη της όμως η παραδοχή με πήγε σήμερα λίγα εκατοστά παραπέρα… Να ο εγωισμός όμως και πάλι, με επιχειρήματα τρανά .  Τα παραπάνω σε μια στιγμή, κρίσης ειλικρίνειας, τα παρακάτω που με βρίσκουν και πάλι σύμφωνο,  από τον ...

Το ξέρω, αλλά δε μπορώ με όρους τρέχουσας πολιτικής να συντονιστώ. Είμαι από τους τελευταίους όμως που υποστηρίζει,ότι αυτό που υποσχεθήκαμε όταν κτίζαμε τα όνειρά μας, πρέπει απαρεγκλίτως να το υλοποιήσουμε. Πρέπει, αλλά ενώ στους σχεδιασμούς τα μολύβια επί χάρτου δεν συναντούν κανένα εμπόδιο, ύστερα που θα κληθούμε να κάνουμε τη μακέτα με μπετό και σίδηρο, κάτι το υπέδαφος που είναι σαθρό, κ άτι οι καιρικές συνθήκες, κάτι οι γείτονες που αντιδρούν, κάτι οι Γερμανοί (για το τελευταίο πάντα θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη), τα μολύβια σταματούν να γράφουν λες και έπεσε λάδι στο χαρτί και η μακέτα των ονείρων μας… γίνεται μια μουτζούρα. Δεν λέω, να σχεδιάζουμε, να ονειρευόμαστε, άλλωστε ζωή δίχως όνειρα είναι ζωή χαμένη. Εκείνο που λέω είναι την περίοδο των ονείρων και πριν αυτά γίνουν προγραμματικές δεσμεύσεις, να φερόμαστε σεμνά και ταπεινά. Δεν μας στοιχίζει τίποτα μπροστά από αυτά που θέλουμε να γίνουν πράξη, να προηγείται αυτό που δείχνει μετριοφροσύνη και ρεαλισμό συνάμα… «Θα...

Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τους υποψηφίους, όχι για να μάθω κάτι καινούργιο, όχι για να ακούσω υποσχέσεις. Εδώ που φτάσαμε τα λόγια περισσεύουν. Το τι θα κάνουμε, είναι ντροπή να δημοσιοποιείται. Το τι θα κάνουμε δεν λέγεται, γίνεται σιωπηλά και χωρίς διθυράμβους και αναφορές. Παρακολουθώ την εκτέλεση του ρόλου, μιας και το έθιμο επιβάλλει, απαγγελία ποιημάτων, περιοδειών καθ’ άπασα την επικράτεια, εθιμοτυπικών επισκέψεων στους αρμόδιους φορείς, παρουσίαση των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων, με φωτογραφία κάτω από το έμβλημα της παράταξης, καθώς και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα για τόνωση του φρονήματος των αγωνιζομένων. Βεβαίως και κάποιοι ξεχωρίζουν. Αυτοί που κάνουν τα λιγότερα. Αυτοί που ακολουθώντας την αισθητική της αφαίρεσης και υπό το βάρος των ενοχών για την πολική κατάντια - και ας μην είναι κατ’ ανάγκη αυτοί οι ένοχοι- απολογούνται. Απολογούνται, χωρίς να ψάχνουν τις κατάλληλες λέξεις που θα δικαιολογήσουν, και σβήνουν εντελώς από κάθε φράση το «αλλά» δεν υπάρχε...

Το έγραψα πριν 13 χρόνια ακολούθησε μια ήττα. Μαθημένοι. Πάμε πάλι. Μερικές φορές ο χρόνος, σε επαναφέρει στο ίδιο σημείο και σου εξαφανίζει όλες τις λέξεις, εκτός από εκείνες που είπες τότε. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, σε άλλο χρόνο και το αποτέλεσμα εξαρτάται ακριβώς απ' αυτόν. Το   Χρόνο ! Νόμιζα πως είχα τελειώσει τότε, μόνο που ο επίλογος εκείνης της περιόδου έχει και συνεχεία. Θα ακολουθήσουν και άλλοι «επίλογοι» γιατί το παιχνίδι έχει δρόμο ακόμα. «χωρίς ρολόγια τον μετρήσαμε το χρόνο» ήταν ο τίτλος του και χωρίς ρολόγια μας βρήκε το ξημέρωμα. «Τι να γράψω σήμερα; Μετά από ένα εξευγενισμένο ξενύχτη και ένα ποταμό κρασί, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κλείσω μια περίοδο και να την αποθηκεύσω στο χρόνο. Τα βράδια στα «μαγειρέματα», δώσαμε νόημα στην πολιτική. Παίξαμε εξαιρετικές παρτίδες σκάκι, που έκαναν μήνες να τελειώσουν, φάγαμε ήπιαμε και φιλοσοφήσαμε για τον χρόνο τον αδυσώπητο. Να τον κυνηγάμε ή να μας κυνηγάει αυτός; Να τον αφήσουμε να περνάει αγόγγυστα ή ...