Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019

Λέω να μην κάνω πως γεννήθηκα σήμερα


Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε να βγάζει την επιθυμητή εικόνα. Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί.
Όχι δεν φταίει ο καιρός Κατάλοιπα μιας γενιάς που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία.
Όχι δεν είναι ακραία... “δημιουργικές ενοχές ενός εκδρομέα του
΄70 είναι, που προσπαθεί, με λέξεις να επικοινωνήσει, αλλά μέχρι σήμερα γίνεται αποκλειστικός φορέας του αυστηρά προσωπικού… δηλαδή της μοναξιάς του.”
Δεν γράφω αυτά που θέλω. Από μόνη της όμως η παραδοχή με πήγε σήμερα λίγα εκατοστά παραπέρα…


Να ο εγωισμός όμως και πάλι, με επιχειρήματα τρανά . 
Τα παραπάνω σε μια στιγμή, κρίσης ειλικρίνειας, τα παρακάτω που με βρίσκουν και πάλι σύμφωνο,  από τον Οδυσσέα Ιωάννου.
Δεν θα γίνω δηλωσίας του παρελθόντος μου, δεν θα τρέξω ξυπόλητος για να ανέβω στο τρένο, που θα με οδηγήσει στη νέα εποχή.
Καλό ταξίδι! Θα μείνω στον “παλιό” κόσμο. Λέω να μην κατουρήσω τις πέτρες του γιατί ό,τι καινούριο καταφέρω να φτιάξω θα έχει γίνει με κατουρημένες πέτρες. Γιατί το καινούριο φτιάχνεται με τα ίδια υλικά σε άλλη διάταξη.... Δεν θα επιδοθώ στις μοδάτες πατροκτονίες που στην ουσία πριονίζουν τα ίδια μου τα γόνατα και με κονταίνουν. Λέω πως δεν θα  συμφωνήσω ακόμη πως η διάκριση Αριστεράς- Δεξιάς είναι ένα παρωχημένο σχήμα . Λέω πως θα αφαιρέσω από το κάδρο της ενοχής τα παιδικά μου κλάματα κάθε φορά που βίωνα κάτι ως αδικία και γύρω από αυτά άρθρωσα μία κάποια πολιτική θέση και άποψη. Και λέω πως δεν θα ξεχάσω την ανάμνηση του ρίγους της πρώτης ακρόασης ενός σπουδαίου τραγουδιού.
Με λίγα λόγια, λέω να μην κάνω πως γεννήθηκα σήμερα. Έχω δρόμο πίσω μου. Έφτασα εδώ με χίλια στραβά αλλά και χίλια καλά που αν τελειώσουν, απλά θα τελειώσω μαζί τους.”

«Θα προσπαθήσουμε»

Το ξέρω, αλλά δε μπορώ με όρους τρέχουσας πολιτικής να συντονιστώ. Είμαι από τους τελευταίους όμως που υποστηρίζει,ότι αυτό που υποσχεθήκαμε όταν κτίζαμε τα όνειρά μας, πρέπει απαρεγκλίτως να το υλοποιήσουμε. Πρέπει, αλλά ενώ στους σχεδιασμούς τα μολύβια επί χάρτου δεν συναντούν κανένα εμπόδιο, ύστερα που θα κληθούμε να κάνουμε τη μακέτα με μπετό και σίδηρο, κάτι το υπέδαφος που είναι σαθρό, κάτι οι καιρικές συνθήκες, κάτι οι γείτονες που αντιδρούν, κάτι οι Γερμανοί (για το τελευταίο πάντα θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη), τα μολύβια σταματούν να γράφουν λες και έπεσε λάδι στο χαρτί και η μακέτα των ονείρων μας… γίνεται μια μουτζούρα.
Δεν λέω, να σχεδιάζουμε, να ονειρευόμαστε, άλλωστε ζωή δίχως όνειρα είναι ζωή χαμένη. Εκείνο που λέω είναι την περίοδο των ονείρων και πριν αυτά γίνουν προγραμματικές δεσμεύσεις, να φερόμαστε σεμνά και ταπεινά. Δεν μας στοιχίζει τίποτα μπροστά από αυτά που θέλουμε να γίνουν πράξη, να προηγείται αυτό που δείχνει μετριοφροσύνη και ρεαλισμό συνάμα… «Θα προσπαθήσουμε».
Πρέπει να ξαναβρούμε τις λέξεις και επειδή η πολική δεν στηρίζεται από τη ζώνη των επιθυμιών,αλλά από την Eυκλείδειο γεωμετρία, πρέπει να πατήσουμε σε λέξεις που θα στηρίζουν τα βήματά μας. Βήματα μικρά και σταθερά. Βήματα που θα υπηρετούν την αλήθεια.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019

Ακολουθώντας την αισθητική της αφαίρεσης


Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τους υποψηφίους, όχι για να μάθω κάτι καινούργιο, όχι για να ακούσω υποσχέσεις. Εδώ που φτάσαμε τα λόγια περισσεύουν. Το τι θα κάνουμε, είναι ντροπή να δημοσιοποιείται. Το τι θα κάνουμε δεν λέγεται, γίνεται σιωπηλά και χωρίς διθυράμβους και αναφορές.
Παρακολουθώ την εκτέλεση του ρόλου, μιας και το έθιμο επιβάλλει, απαγγελία ποιημάτων, περιοδειών καθ’ άπασα την επικράτεια, εθιμοτυπικών επισκέψεων στους αρμόδιους φορείς, παρουσίαση των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων, με φωτογραφία κάτω από το έμβλημα της παράταξης, καθώς και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα για τόνωση του φρονήματος των αγωνιζομένων.
Βεβαίως και κάποιοι ξεχωρίζουν. Αυτοί που κάνουν τα λιγότερα. Αυτοί
που ακολουθώντας την αισθητική της αφαίρεσης και υπό το βάρος των ενοχών για την πολική κατάντια - και ας μην είναι κατ’ ανάγκη αυτοί οι ένοχοι- απολογούνται.
Απολογούνται, χωρίς να ψάχνουν τις κατάλληλες λέξεις που θα δικαιολογήσουν, και σβήνουν εντελώς από κάθε φράση το «αλλά» δεν υπάρχει «αλλά», υπάρχουν ευθύνες, που φτάσαμε μέχρι εδώ, τις παίρνουμε στην πλάτη μας και προχωράμε.

Με κριτήριο την αισθητική πορεύομαι, την καλή πρόθεση που δεν χρειάζεται λόγια, αλλά μάτια, μάτια που ομολογούν ενοχές. Προτιμάω αυτούς τους ενόχους, από τους άλλους τους πραγματικούς που εναποθέτουν τις ευθύνες.
Είναι αλήθεια, που σ’ αυτό το
επιβαρυμένο περιβάλλον, η αισθητική είναι ανακόλουθη από την πραγματικότητα, με λίγη προσπάθεια όμως και καλή πίστη από μέρους μας, μπορούμε να αξιολογήσουμε, να ξεχωρίσουμε και να ακολουθήσουμε.
Κοιτάξτε τους στα μάτια, όσο και αν έχουν εκπαιδευτεί, ποτέ δεν θα μπορέσουν να κρύψουν την αλήθεια.
Το προσκήνιο αυτής της περιόδου με αφήνει παντελώς αδιάφορα, ότι φαίνεται και κάνει φασαρία είναι ανάξιο σχολιασμού, στο περιθώριο όμως αυτού του πανηγυριού υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί, στο χέρι μας είναι, να τους ανακαλύψουμε…

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

Να κάνουμε τις αντιφάσεις φάσεις...


Το έγραψα πριν 13 χρόνια ακολούθησε μια ήττα. Μαθημένοι. Πάμε πάλι. Μερικές φορές ο χρόνος, σε επαναφέρει στο ίδιο σημείο και σου εξαφανίζει όλες τις λέξεις, εκτός από εκείνες που είπες τότε. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, σε άλλο χρόνο και το αποτέλεσμα εξαρτάται ακριβώς απ' αυτόν. Το Χρόνο! Νόμιζα πως είχα τελειώσει τότε, μόνο που ο επίλογος εκείνης της περιόδου έχει και συνεχεία. Θα ακολουθήσουν και άλλοι «επίλογοι» γιατί το παιχνίδι έχει δρόμο ακόμα. «χωρίς ρολόγια τον μετρήσαμε το χρόνο» ήταν ο τίτλος του και χωρίς ρολόγια μας βρήκε το ξημέρωμα.
«Τι να γράψω σήμερα; Μετά από ένα εξευγενισμένο ξενύχτη και ένα ποταμό κρασί, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κλείσω μια περίοδο και να την αποθηκεύσω στο χρόνο. Τα βράδια στα «μαγειρέματα», δώσαμε νόημα στην πολιτική. Παίξαμε εξαιρετικές παρτίδες σκάκι, που έκαναν μήνες να τελειώσουν, φάγαμε ήπιαμε και φιλοσοφήσαμε για τον χρόνο τον αδυσώπητο. Να τον κυνηγάμε ή να μας κυνηγάει αυτός; Να τον αφήσουμε να περνάει αγόγγυστα ή να ακούμε τους ήχους των δευτερόλεπτων να χτυπάνε στα μηνίγγια μας;

«Τα ρολόγια δεν είναι ο μόνος τρόπος για να μετρήσει κανείς το χρόνο. Αυτά είναι η επιστημονική, θα μπορούσε να πει κανείς, καταμέτρηση του καιρού. Πραγματική καταγραφή του χρόνου, έχει σωματική διάσταση. Κοιτάς στο καθρέπτη τα μάτια σου και σκέφτεσαι σε ποια ηλικία έμεινε καρφωμένο αυτό το βλέμμα, βλέπεις τα χέρια σου και ξέρεις σε ποιο χάδι ακινητοποιήθηκαν για πάντα, τινάζεις τα μαλλιά σου και ξέρεις ποια πουλιά πήραν μακριά σου εκείνη την νύχτα που δεν ήθελες να ξημερώσει ποτέ, αλλά ο Θεός είχε άδεια και ξημέρωσε».
Εμείς έτσι τον μετρήσαμε το χρόνο με άρωμα κάλου κρασιού και γεύσεις που έμειναν για να θυμίζουν τις εξελίξεις, με ήττες και νίκες τον μετρήσαμε το χρόνο. Με χαρές και με πίκρες. Με εικόνες μέσα σε δύο τετραγωνικά μαγαζιού, που έμοιαζε πλατεία..
Από τα "μαγειρέματα" 
οι μάχες έγιναν με ένα και μόνο όπλο τον ΝΟΥ αλλά και τη ΨΥΧΗ που έβγαινε μετά τις πρώτες πρωινές ώρες …»
Πάλι μετά τις δύο, θέλοντας να κάνουμε τις αντιφάσεις φάσεις, βρήκαμε τις κατάλληλες λέξεις, που θα οδηγήσουν με ασφάλεια στο μέλλον και έχει και συνέχεια…


Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...