Τελευταία σελίδα αριστερά

Πολύ θα ήθελα να απαντώ στα σχόλια. Να ανοίξω ένα νταραβέρι επικοινωνίας, να επεκτείνω τη σκέψη μου να μάθω από τις αυθόρμητες παρατηρήσεις. Που τέτοια τύχη. Ο χρόνος ο αδυσώπητος, μου στερεί ένα καινούργιο κόσμο. Ε! λοιπόν αγαπητή Άλεφ, έχεις το λόγο μου ότι θα προσπαθήσω γι’ αυτόν τον κόσμο που στερούμε. Να σου πω επίσης πως ευχαριστιέμαι να μου γράφουν σχόλια, ότι και να μου γράφουν. Μπορεί να μην απαντώ αμέσως, όμως με κάποιο τρόπο απαντώ. Δημοσιεύω σήμερα το δικό σου σχόλιο στο «Η τέχνη φωτίζει το σκοτάδι» «Πολλά μικρά θαύματα απόψε μαζί! Ηρθε η Αναστασία, μου έφερε το πρώτο μου παραμύθι! Θέλησα με κάποιον που αγαπώ και είναι φίλος μου τοοοοοσα πολλά χρόνια να το μοιραστώ (ειδικά αυτό "το κοριτσάκι" ήθελα μαζί σου να το μοιραστώ) μπαίνω και τί να δω? Βλέπω ότι αναφέρεσαι στη Φωτεινή μου. Στον Οκτάβιο Παζ (που το αναγνωρίζω, μου έμαθες), σε ξαναβρίσκω εκεί ακριβώς στο ίδιο σημείο που είχα φοβηθεί ότι για πάντα το έχω (σε έχω) χάσει! Ομορφο ποστ (κι όχι επειδή μ' αναφέ...

«ήταν κάποτε ένα παιδί» τιτλοφορεί το τελευταίο του βιβλίο ο ζωγράφος Σπύρος Αλαμανός. Μικρά κειμενάκια, από σημειώσεις του καλλιτέχνη στημένα στο χαρτί, με ένα τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει. Αυτή τη φορά δεν έχουμε εικόνα, δεν έχουμε χρώματα, δεν έχουμε εκείνο το κόκκινο σημάδι, που παρόμοιο του δεν έχει ζωγραφιστεί. Τα έχουμε όλα όμως μέσα από την τρυφερή γραφή, μέσα από την ψυχή του Σπύρου Αλαμάνου. Ήταν, είναι και θα είναι ένα παιδί στη ψυχή ο Σπύρος. Και ένα παιδί ξέρει πολύ καλά μέσα από το σκοτάδι να δίνει φως, μέσα από το μαύρο να ξεπροβάλει το κόκκινο. ………………………………………………………………………………………….«Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τη χαρά μας; Τα ημερολόγια φυλλορροούν και ο χρόνος άδειος και ακατοίκητος, σαν αφόρετο ρούχο κρέμεται πίσω από την πόρτα. Μην του χτυπάτε, δεν ανοίγει σε πόλεις χωρίς ποιητές. Μην του μιλάτε, δεν απαντά σε ανθρώπους που σκότωσαν τα αηδόνια τους» ………………………………………………………………………………...

«Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι, είναι η ιερότητα της ζωής σε όλες της εκφάνσεις. Μιλούσε για θλίψη, αρρώστια και πόνο και έβγαζε φως», γράφει η Ελένη Γκίκα για τη Φωτεινή Ταλίκογλου. Και ήταν η απάντηση σε απορίες δικές μου. «Κάποιος Διαβολάκος διχασμένος στα μύχια της ψυχής μου», έγραφα πριν χρόνια, προσπαθώντας να δώσω απάντηση στους αναγνώστες αλλά και στον εαυτό μου «αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, όλη τούτη την μαυρίλα που βγαίνει μέσα απ’ τη καλή χαρά Ενώ στα μάτια μου χοροπηδούν, χιλιάδες αποχρώσεις ζωντανών χρωμάτων, εγώ εκεί στα μαύρα και στα γκρίζα. Η συντέλεια του κόσμου αποτυπωμένη εν ώρα ευθυμίας.. Λες και βγάζω τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλες τις κακές στιγμές, όταν βρίσκομαι από θέση ισχύος . Λες και θέλω να τις θυμάμαι για την ιστορική τους χρήση. Πρόκειται για μια προσπάθεια να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα. Φόρεσα τα λευκά του καλοκαιριού. Άφησα τις φιλοσοφίες για όταν έρθουν τα κρύα. Εκείνο που με απασχολεί και που αναζητώ με μανία είναι πότε ...

Δεν έχω ψευδαισθήσεις, ετούτα τα γενικόλογα κείμενα, ελάχιστους ενδιαφέρουν. Δυστυχώς ο μικρόκοσμος που ζούμε, φαντάζει οικουμένη, στο μέγεθος των ενδιαφερόντων των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ. Ένα κείμενο έγραψε ο κ. Καλούδης, με ονομαστικές αναφορές και έκανε πάταγο. Ονόματα θέλουν να διαβάζουν οι αναγνώστες, και με το δίκιο τους, στην εποχή του ατομισμού, οι ιδέες πάνε περίπατο. ………………………………………………………………………………………… Η σημερινή σκληρή πραγματικότητα βράχος, αδύνατον να τον παρακάμψεις. Οι μνήμες εξασθενισμένες ωχριούν μπροστά σε τούτο το χαμόγελο διάρκειας της εξουσίας. Να υποστώ αυτήν τη κατάσταση η να την διαμορφώσω; Με ενοχλεί πολύ η ιδέα ότι μπορώ να πεθάνω εν αγνοία μου. ………………………………………………………………………………………… Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο ατομισμός αποτελεί διέξοδο. Τον ακολούθησα όμως όπως οι περισσότεροι και τώρα τρέχουμε να προλάβουμε την συλλογική καταστροφή. Ενώ έτρεχα να καλύψω τις ανάγκες μου κάποιοι προεξόφλησαν τη θυσία που θα έκανα για τα επόμενα χρόνια… ………………………………………………………………………...

Κυριακή βράδυ και Νοέμβρης, πιο μελαγχολική ώρα δεν γίνεται. Νοιώθω την απειλή ότι είμαι ο τελευταίος ζωντανός σ’ αυτή την πόλη. Πέρασα ένα ουδέτερο σαββατοκύριακο. Τα άσχημα και τα όμορφα γεμίζουν τις λευκές κόλλες της ζωής μας, τα ουδέτερα τις αφήνουν κενές και πολλαπλασιάζουν τις ώρες της προσμονής και το χειρότερο, η υπομονή μου έχει εξαντληθεί. Από τέτοιες μοναξιές τελικά φτιάχνουμε Θεούς και έρωτες, μόνο που κάποια στιγμή μας ξεφεύγουν από τα χέρια, ελευθερώνονται μας επιβάλλονται και μας δυναστεύουν. Ύστερα έρχεται το μίσος. Τίποτα δεν είναι αγριότερο από μια τέτοια κατάσταση. Αιχμάλωτοι στην ανάγκη σερνόμαστε σαν καταραμένοι. Η ανάγκη μας αιχμαλωτίζει, μα κανείς δεν αγαπά την αιχμαλωσία, ούτε και οι αφέντες αγαπούν τους σκλάβους. Μόνο οι ελεύθεροι μπορούν να εκφράσουν πραγματικά συναισθήματα. ………………………………………………………………………………………… Οι εικόνες της τηλεόρασης, δεν με τρομάζουν πλέον. Έχω εξοικειωθεί, όπως με τους πίνακες του σαλονιού μου. Δεν υπάρχει διάθεση για αγανάκτηση, η στιγμή ή...