Τελευταία σελίδα αριστερά

Μετά το χθεσινό, δεν έχω τι να γράψω και τι να πω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει. Δεν γραφώ σήμερα, για να διαβάσετε, δεν γραφώ για να καταλάβετε, σαν άσκηση παραμιλητού, παυσίπονο για τα κακά παιγνίδια που η ζωή σκαρώνει να το εκλάβετε. Είναι το παραμιλητό της σιωπής, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ακανόνιστα σχήματα όταν παιδεύουμε το χαρτί και το μολύβι. Όταν χαμηλώνουμε τα μάτια για να δούμε το αποτέλεσμα, βλέπουμε ένα κόσμο μπερδεμένο, οι γραμμές γίνονται σχήματα κανονικά, παίρνουν μορφές ανθρώπινες γίνονται θάλασσες και στεριές. Γίνονται ιχνογραφίες παιδικές στους διαδρόμους της παιδιατρικής. Αν υπάρχει Θεός, κάπου είναι κρυμμένος. Για να κλάψει. Ή για να ντραπεί. Συγχωρήστε με οι πιστοί αλλά...

Όταν η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι, και δεν υπάρχει και Θεός να του τα πεις, πας σε χρόνους ανώδυνους προσπαθώντας να σβήσεις ότι αγάπησες εκ των υστερών. Πριν πέντε χρόνια δεν την ήξερα, πριν πέντε χρόνια δεν είχε γεννηθεί. Η προσπάθεια να σβήσεις κάποια χρόνια και να συνεχίσεις από κει που έμεινες, δεν είναι εύκολη, αναγκαία όμως πριν την τρέλα. Ύστερα και να ζήσει; Σιγά το πράγμα. Στοιβάζεις το ένα πρόβλημα πάνω στο άλλο, αναιρείς τη χαρά ζωής, γιατί δεν σε συμφέρει και λυπάσαι για τη ζωή. Και αν δεν σου φτάνει λύπη δανείζεσαι για να κτιστεί η λήθη στέρεα και να αντέξεις. «Παιδί παιδάκι αλλιώτικο, σε λυπάμαι. Θα μεγαλώσεις σε κενό αέρος, θα καείς σαν ίκαρος και θα γεράσεις πολύ γρήγορα. Θα μετράς τα χρόνια με απουσίες, τις απουσίες με κομμάτια από την σάρκα σου, τη σάρκα σου με βαθμούς εγκαυμάτων. Παιδί παιδάκι, αλλιώτικο, μοίρα σου είναι να διασχίζεις τις λεωφόρους του κόσμου αγέρωχο, μιλώντας μόνο σου, ακούγοντας τις λέξεις των άλλων που δεν έχουν μέσα, θα ντύνεσαι τη...