Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Να θυμάται κανείς να αναπνέει μετά την ήττα

Απεργία και σήμερα και αύριο, έτσι για την τιμή τον όπλων. Σε λίγο και με τη βούλα της Βουλής, παραδίδει η κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, (ΠΑΣΟΚ Ν.Δ ΛΑΟΣ), για να μην ξεχνιόμαστε, ότι έχει απομείνει απ’ αυτήν την έρημη χώρα, στους δανειστές της. «Ε, ναι είναι βασικό αυτό. Να θυμάται κανείς ν' αναπνέει, μετά την ήττα». Όλοι έξω, με δυο κουβέντες! Τι άλλο να κάνουμε, τα όπλα τα παραδώσαμε, από τότε, τη ψυχή λίγο έλειψε να μας την πάρει ο διάολος, και το μυαλό κόλλησε σε λογαριασμούς. Έστω για την τιμή των όπλων που δεν έχουμε, όλοι έξω! Να ενώσουμε την οργή μας, πριν γίνει θλίψη, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε ότι οι παλιές μορφές αντιδράσεις δεν είναι πλέον αποτελεσματικές. Απεργία σε ένα κράτος που από ότι φαίνεται δεν χρειάζεται εργαζόμενους, και αν χρειαστεί περιστασιακά έχει τόσους άνεργους…

Όλοι έξω, όχι για να απεργήσουμε, σε μια χώρα νεκρή. Σε μια χώρα που έχει κατεβάσει ρολά και κάθε τόσο εκποιεί κομμάτι κομμάτι από την εδαφική της κυριαρχία και την εθνική της αξιοπρέπεια. Όλοι έξω, για να δήξουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ανασαίνουμε.
Πριν δυο μήνες έγραφα για την αναποτελεσματικότητα της απεργίας, «Σε παλαιότερες απεργιακές κινητοποιήσεις, οι εργαζόμενοι σχεδόν πάντα έκαναν ένα βήμα μπροστά, πετύχαιναν μικρές νίκες, κέρδιζαν ψιχία και δύσκολα, αλλά κέρδιζαν.
Σήμερα η επόμενη απεργία, τους βρίσκει σε χειρότερες θέσεις από την προηγούμενη, σε κάθε απεργία μετρούν απώλειες, μετρούν ήττες». Και η σημερινή απεργία μας βρίσκει σε χειρότερες θέσεις από την προηγούμενη και η επόμενη είναι βέβαιο σε ακόμα χειρότερες. Όμως το παίρνω πίσω. Όλοι έξω. Όχι για να μην εισπράξουμε ακόμα μια ήττα, αλλά για να μην ξεχάσουμε να ανασαίνουμε.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Ούτε και σήμερα θ’ ανοίξω τηλεόραση

Χθες δεν άνοιξα τηλεόραση. Είμαι καλύτερα σήμερα. Μπορεί η χώρα να βουλιάζει, οι πολίτες, να υποφέρουν, η τηλεόραση όμως και η πλειοψηφία των πολιτικών που παρελαύνουν μέσα απ’ αυτήν, επιδεικνύουν την ίδια αήθη συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά που ουκ ολίγες φορές έχω στηλιτεύσει απ’ αυτήν εδώ την στήλη.
Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, η εξομολόγηση δεν διαγράφει τις πράξεις μας, που αδίκησαν, που πόνεσαν που προκάλεσαν ζημιά στους γύρω μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν γράφω τίποτα καινούργιο προσπαθώ ξεκινώντας από τα αυτονόητα, να καταλάβω, τι είναι εκείνο που δίνει ασυλία στην τηλεόραση να λειτουργεί με τόση αναξιοπιστία απέναντι στους τηλεθεατές, χωρίς να νοιώθει ποτέ κανείς την ανάγκη να απολογηθεί για εκείνα που μας έλεγε χθες και για τα αλλά που μας λέει σήμερα. Βεβαίως η τηλεόραση δεν παίζει μονή της, ο καθένας για τον δικό του λόγο, συνωμοτεί, και συμφωνεί για το μεγάλο ψέμα που θα ξεγελάσει το τηλεθεατή.
Ιδιοκτήτες δημοσιογράφοι, παράπλευρα συμφέροντα και κυρίως πολιτικοί, έχουν συστήσει μια Ομερτά πίσω από το γυαλί, με σκοπό να εισπράξει ο καθένας το μερίδιο του. Άλλος την δόξα, άλλος το χρήμα και κάποιοι και τα δυο μαζί .
Οι κατ’ εξακολούθησην παλινδρομήσεις απέναντι σε πολιτικά πρόσωπα, όταν δεν υπάρχουν παράπλευρα συμφέροντα, συνήθως εξαρτώνται από την ανανέωση χρόνου ομιλίας, που στην προκειμένη περίπτωση δεν στερεί στον ενδιαφερόμενο μόνο την δυνατότητα να προβληθεί, αλλά μέχρι τη στιγμή της επόμενης κατάθεσης, εισπράττει τόνους λάσπη, που θα ξεπλυθεί μόνο όταν θα τακτοποιηθεί οικονομικώς.

Βεβαίως και δεν ανακάλυψα την Αμερική, όμως απορώ πως αυτή η παρωδία αντέχει στο χρόνο όταν είναι πρόδηλο και στον πιο ανυποψίαστο τηλεθεατή, ότι δεν μπορεί αυτός που μέχρι χθες ήταν ανίκανος επικίνδυνος διαπλεκόμενος, μέσα σε μια μέρα να μεταμορφώνεται σε άξιο ηγέτη. Δεν μπορεί αυτός που μέχρι χθες έλεγε όλα αυτά, ο ίδιος χωρίς να κοκκινίζει με την άνεση που του δίνει η σιωπηρή αποδοχή, να λέει σήμερα ακριβώς τα αντίθετα.
Πάμε παρακάτω. Ποιος έχει σειρά. Ο άλλος πλήρωσε ότι είχε να πληρώσει τελείωσε.
Η τηλεόραση λειτουργεί λες και έχει πάρει απαλλαγή από την ιστορία. Κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει παρελθόν, γινόμαστε συνένοχοι σε μια διαδικασία που νομιμοποιεί τη λήθη για ότι εγκληματικό έχει διαπραχθεί.
Για να μην υπάρχει δικαιολογία απώλειας μνήμης θυμίζουμε: «εδώ και ένα χρόνο, δεν λιβανίζατε αυτόν που σήμερα προσπαθείτε να κρεμάσετε;»
«Εδώ και ένα χρόνο…» μακρόσυρτη απάντηση, λες και ανατρέχουμε στα βάθη των αιώνων». Η τηλεόραση δεν έχει παρελθόν. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα και το σήμερα με του αύριο.
Ούτε και σήμερα θ’ ανοίξω τηλεόραση…

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Ως πρόβατο επί σφαγής

Η ελεύθερη πτώση συνεχίζεται. Από το τέλος 2009 μέχρι σήμερα, αργά και βασανιστικά κάθε μέρα και χειρότερα. Ακόμα δεν έχουμε πιάσει πάτο. Το πότε θα ανακάμψουμε το ξεχνάμε, το ζητούμενο για την ώρα, είναι πότε θα σταματήσει ο κατήφορος. Στα δύο περίπου χρόνια που προηγήθηκαν, εφαρμόστηκαν, πρωτοποριακοί μέθοδοι ψυχολογικής βίας με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Κανείς σήμερα δεν ζητάει αυτά που με βίαιο τρόπο του αφαίρεσαν, ούτε και κάνει κάτι, για να διατηρήσει ότι του έχει απομείνει. Παγωμένη η ελληνική κοινωνία, περιμένει να ακούσει τα επαχθή νέα μέτρα και παρηγορείται μόνο από το γεγονός, ότι το τελικό κείμενο της συμφωνίας, είναι ηπιότερο απ’ αυτό, που είχε προαναγγελθεί από τα παπαγαλάκια. Αφού μας γέμισαν ενοχές για την έκλυτη ζωή μας, μας οδηγούν βήμα βήμα στον ασκητισμό. Να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας.

Το χειρότερο, ακόμα και απ’ αυτήν την τραγική οικονομική κατάσταση που έχουμε περιέλθει, είναι ότι δεν καταλήξαμε: τι ήταν αυτό που μας οδήγησε μέχρι εδώ; Βολοδέρνουνε μέσα σε θόλο τοπίο και μεταθέτουμε με την ίδια ευκολία, που άλλοι μας επιβάλουν μέτρα, τις ευθύνες. Από τον Άννα στον Καϊάφα. Από τους Αμερικανούς στους Γερμανούς. Από την Ε.Ε στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, από το ΠΑΣΟΚ στη Ν.Δ, απ’ αυτούς που τους ψήφιζαν τόσα χρόνια, στην κακή νοοτροπία μας, στο κακό το ριζικό μας. Έτσι με στάχτη στα μάτια, η ελληνική κοινωνία, κατακερματισμένη και αδύναμη, χωρίς νέους ιχνηλάτες να τις δείχνουν δρόμους, οδηγείτε ως πρόβατο επί σφαγής, στα γερμανικά κρεματόρια. Όχι αυτή φορά για σαπούνι, αλλά για να δοκιμαστούν οι αντοχές, εν όψη των νέων μοντέλων που θέλουν να κατασκευάσουν.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Το εναρκτήριο λάκτισμα

Δικαίως, αναγνώστης της στήλης, επικεντρώνεται στον επίλογο του χθεσινού κειμένου. Όμως, το «κάτι θέλω να πω», δεν αφορά ένα γεγονός, δεν αφορά κάποιους ανθρώπους, αφορά μια ολόκληρη περίοδο. Είναι ασύνδετες λέξεις, που χρειάζεται πάραυτα να μπουν στη σειρά και να ορίσουν τη στάση μας, απέναντι στην πραγματικότητα.
Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις. Το «κάτι θέλω να πω», είναι αυτό που ψάχνω, για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Να ξεκαθαρίσω τις ευθύνες του πληθυντικού και του ενικού. Να περάσω μέσα από το προσωπικό, στο συλλογικό. Το χθεσινό κείμενο, ήταν πολλά κείμενα ενικού και πληθυντικού, τοπικού και γενικού, προσωπικού και συλλογικού. Ήταν το ένα κρυμμένο μέσα στο άλλο και όλα, άφηναν ανοιχτούς λογαριασμούς.
Δυστυχώς οι ορισμοί δεν μπορούν να αποδώσουν, το κωμικοτραγικό, όπως αυτό εμφανίζεται στις μέρες μας. Το «κάτι θέλω να πω», δείχνει την αγωνία να βρω κάτι στέρεο, να πατήσω. Προσδιορίζει το στάδιο της προσμονής και δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα του αγώνα. Το «κάτι θέλω να πω», είναι αυτό που δεν ξέρω ακόμα, σαν σχήμα, σαν μορφή, σαν απόδειξη. Ξέρω όμως, που έχει φωνή, έχει ψυχή, έχει την αποφασιστικότητα εκείνη, που δίνει κουράγιο να ξεκινήσει την εξερεύνηση.

Αν φτάσουμε στο τελευταίο κομμάτι της ρώσικης κούκλας, αγαπητέ αναγνώστη, «μπορεί να συμβαίνει και αυτό». Τους βάλαμε στη σκηνή για να γελάσουμε, δεν προσδοκούσαμε κάτι, όμως αυτοί πολύ γρήγορα μας έδειξαν το ταλέντο τους στην τραγωδία, αυτήν που δεν παρακολουθούμε, αυτήν που ζούμε.
Μπορεί η νίκη από την ήττα να είναι ένα βήμα απόσταση, αυτό όμως δεν σημαίνει πως εμείς δεν θα περπατήσουμε. Τέρμα τα γέλια, τέρμα τα παιγνίδια στις πλάτες των παιδιών μας . Τέρμα στην ανοχή και στην αγία απάθεια. Να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι. «θα είναι μια μεγάλη νίκη, μια επανάσταση, μια φοβερή αντίσταση. Όχι κατά της αρχής. Κατά του τέλους – μας»
Το «κάτι θέλω να πω» είναι η μαγιά, για να βρεθούν οι λέξεις.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Κάτι θέλω να πω…

Προσπαθώ να μορφοποιήσω κάτι, που με απασχολεί σοβαρά το τελευταίο διάστημα. Κάτι θέλω να πω, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει, να βρω τις λέξεις, να βρω τον βηματισμό. Για να είμαι πιο ειλικρινείς, τα μέχρι τώρα στοιχεία παρουσιάζουν ελλείψεις.
Είναι κι’ αυτό που πολλές φορές λέμε « δεν θέλω να το πιστέψω» ή ακόμα και αν το πιστεύω μου πέφτει βαρύ να το ξεστομίσω.
Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι «όλα» κινούνται με σκοπιμότητα. Το «Όλα» είναι αυτά για τα οποία δεν αναφέρουμε. Δεν υπάρχει διάθεση, να υπηρετηθούν αξίες, να δοθεί, ένα χέρι βοήθειας.
Η πλειοψηφία χωρίς καμία διάθεση για προσφορά, για δράση, για συμμετοχή.
Μια πλειοψηφία τηλεθεατών που χωρίζεται σε οπαδούς αστείων τηλεοπτικών προγραμμάτων. Που δέχεται χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι της προσφέρεται, που αποκτάει καινούργιες διατροφικές συνήθειες καταβροχθίζοντας με μανία σκουπίδια.
Μια πλειοψηφία που με κάνει να κινδυνεύω να γίνω αιρετικός.
Να τα βάλω με τον Θεό να τα βάλω με το Λαό. Ποιο Θεό και ποιο Λαό.
Βόλεμα στο βόλεμα και ξεβολεύτηκα για τα καλά από τις ουτοπίες μου.
Σ’ αυτόν το θίασο ο καθένας έχει ένα ρόλο. Εντάξει υπάρχουν οι πρωταγωνιστές, αλλά χωρίς τους κομπάρσους…

Τίποτα δεν υπήρξε χθες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ταχύτητα που όλα κινούνται, αυτό όμως δεν προϋποθέτει και την απόλυτη λήθη.
Έχω την αίσθηση ότι όλα έχουν σβηστεί. Τα υπερφορτωμένα εγκεφαλικά μας κύτταρα, για να αντέξουν σβήνουν με απίστευτη ταχύτητα. Λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Αντιμετωπίζουν το σήμερα, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννησης.
«Η αλήθεια του καθενός» λέει ένα τραγούδι, είναι ο δρόμος του, δηλαδή του ψέμα του. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι παρακολουθούμε μια σκηνοθετημένη πραγματικότητα, αλλιώς που θα μπορούσαν να χωρέσουν; Οι ίδιοι ηθοποιοί τα καταφέρνουν όπως φαίνεται, το ίδιο καλά και στην κωμωδία και στην τραγωδία. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε, εκτός από μια κωμωδία που εξελίσσεται σε τραγωδία.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...