Τελευταία σελίδα αριστερά

Απεργία και σήμερα και αύριο, έτσι για την τιμή τον όπλων. Σε λίγο και με τη βούλα της Βουλής, παραδίδει η κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, (ΠΑΣΟΚ Ν.Δ ΛΑΟΣ), για να μην ξεχνιόμαστε, ότι έχει απομείνει απ’ αυτήν την έρημη χώρα, στους δανειστές της. «Ε, ναι είναι βασικό αυτό. Να θυμάται κανείς ν' αναπνέει, μετά την ήττα». Όλοι έξω, με δυο κουβέντες! Τι άλλο να κάνουμε, τα όπλα τα παραδώσαμε, από τότε, τη ψυχή λίγο έλειψε να μας την πάρει ο διάολος, και το μυαλό κόλλησε σε λογαριασμούς. Έστω για την τιμή των όπλων που δεν έχουμε, όλοι έξω! Να ενώσουμε την οργή μας, πριν γίνει θλίψη, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε ότι οι παλιές μορφές αντιδράσεις δεν είναι πλέον αποτελεσματικές. Απεργία σε ένα κράτος που από ότι φαίνεται δεν χρειάζεται εργαζόμενους, και αν χρειαστεί περιστασιακά έχει τόσους άνεργους… Όλοι έξω, όχι για να απεργήσουμε, σε μια χώρα νεκρή. Σε μια χώρα που έχει κατεβάσει ρολά και κάθε τόσο εκποιεί κομμάτι κομμάτι από την εδαφική της κυριαρχία και την εθνική της...

Χθες δεν άνοιξα τηλεόραση. Είμαι καλύτερα σήμερα. Μπορεί η χώρα να βουλιάζει, οι πολίτες, να υποφέρουν, η τηλεόραση όμως και η πλειοψηφία των πολιτικών που παρελαύνουν μέσα απ’ αυτήν, επιδεικνύουν την ίδια αήθη συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά που ουκ ολίγες φορές έχω στηλιτεύσει απ’ αυτήν εδώ την στήλη. Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, η εξομολόγηση δεν διαγράφει τις πράξεις μας, που αδίκησαν, που πόνεσαν που προκάλεσαν ζημιά στους γύρω μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν γράφω τίποτα καινούργιο προσπαθώ ξεκινώντας από τα αυτονόητα, να καταλάβω, τι είναι εκείνο που δίνει ασυλία στην τηλεόραση να λειτουργεί με τόση αναξιοπιστία απέναντι στους τηλεθεατές, χωρίς να νοιώθει ποτέ κανείς την ανάγκη να απολογηθεί για εκείνα που...

Η ελεύθερη πτώση συνεχίζεται. Από το τέλος 2009 μέχρι σήμερα, αργά και βασανιστικά κάθε μέρα και χειρότερα. Ακόμα δεν έχουμε πιάσει πάτο. Το πότε θα ανακάμψουμε το ξεχνάμε, το ζητούμενο για την ώρα, είναι πότε θα σταματήσει ο κατήφορος. Στα δύο περίπου χρόνια που προηγήθηκαν, εφαρμόστηκαν, πρωτοποριακοί μέθοδοι ψυχολογικής βίας με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Κανείς σήμερα δεν ζητάει αυτά που με βίαιο τρόπο του αφαίρεσαν, ούτε και κάνει κάτι, για να διατηρήσει ότι του έχει απομείνει. Παγωμένη η ελληνική κοινωνία, περιμένει να ακούσει τα επαχθή νέα μέτρα και παρηγορείται μόνο από το γεγονός, ότι το τελικό κείμενο της συμφωνίας, είναι ηπιότερο απ’ αυτό, που είχε προαναγγελθεί από τα παπαγαλάκια. Αφού μας γέμισαν ενοχές για την έκλυτη ζωή μας, μας οδηγούν βήμα βήμα στον ασκητισμό. Να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας. Το χειρότερο, ακόμα και απ’ αυτήν την τραγική οικονομική κατάσταση που έχουμε περιέλθει, είναι ότι δεν καταλήξαμε: τι ήταν αυτό που μας οδήγησε μέχρι εδώ; Βολοδέ...

Δικαίως, αναγνώστης της στήλης, επικεντρώνεται στον επίλογο του χθεσινού κειμένου. Όμως, το «κάτι θέλω να πω», δεν αφορά ένα γεγονός, δεν αφορά κάποιους ανθρώπους, αφορά μια ολόκληρη περίοδο. Είναι ασύνδετες λέξεις, που χρειάζεται πάραυτα να μπουν στη σειρά και να ορίσουν τη στάση μας, απέναντι στην πραγματικότητα. Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις. Το «κάτι θέλω να πω», είναι αυτό που ψάχνω, για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Να ξεκαθαρίσω τις ευθύνες του πληθυντικού και του ενικού. Να περάσω μέσα από το προσωπικό, στο συλλογικό. Το χθεσινό κείμενο, ήταν πολλά κείμενα ενικού και πληθυντικού, τοπικού και γενικού, προσωπικού και συλλογικού. Ήταν το ένα κρυμμένο μέσα στο άλλο και όλα, άφηναν ανοιχτούς λογαριασμούς. Δυστυχώς οι ορισμοί δεν μπορούν να αποδώσουν, το κωμικοτραγικό, όπως αυτό εμφανίζεται στις μέρες μας. Το «κάτι θέλω να πω», δείχνει την αγωνία να βρω κάτι στέρεο, να πατήσω. Προσδιορίζει το στάδιο της προσμονής...

Προσπαθώ να μορφοποιήσω κάτι, που με απασχολεί σοβαρά το τελευταίο διάστημα. Κάτι θέλω να πω, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει, να βρω τις λέξεις, να βρω τον βηματισμό. Για να είμαι πιο ειλικρινείς, τα μέχρι τώρα στοιχεία παρουσιάζουν ελλείψεις. Είναι κι’ αυτό που πολλές φορές λέμε « δεν θέλω να το πιστέψω» ή ακόμα και αν το πιστεύω μου πέφτει βαρύ να το ξεστομίσω. Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι «όλα» κινούνται με σκοπιμότητα. Το «Όλα» είναι αυτά για τα οποία δεν αναφέρουμε. Δεν υπάρχει διάθεση, να υπηρετηθούν αξίες, να δοθεί, ένα χέρι βοήθειας. Η πλειοψηφία χωρίς καμία διάθεση για προσφορά, για δράση, για συμμετοχή. Μια πλειοψηφία τηλεθεατών που χωρίζεται σε οπαδούς αστείων τηλεοπτικών προγραμμάτων. Που δέχεται χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι της προσφέρεται, που αποκτάει καινούργιες διατροφικές συνήθειες καταβροχθίζοντας με μανία σκουπίδια. Μια πλειοψηφία που με κάνει να κινδυνεύω να γίνω αιρετικός. Να τα βάλω με τον Θεό να τα βάλω με το Λαό. Ποιο Θεό και ποιο Λαό. Βόλεμα στο βόλεμ...