Τελευταία σελίδα αριστερά

"Απλώθηκε η ψυχή μου στην καλωσύνη ενός αξιέραστου τόπου και ξαναγεννήθηκα” T ο έγραψε η Κατίνα Βλάχου. Ένα απ΄ αυτά τα ωραία μικρά που μας χαρίζει κάθε τόσο μέσω του f b. Λέξεις που ξεπλένουνε από την τοξικότητα που έχει κατακλύσει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Νότα ζωής, σ αν να σπρώχνεις με τα χέρια το σκοτάδι, γ ια να καταφέρεις να βγεις εκεί που σε περιμένουν οι δικοί σου άνθρωποι. Τώρα που αρχίζει να λύνεται το φως έξω, δ εν είναι όλα τόσο χάλια. Το βλέπω στο παράθυρο, που είναι αριστερά της οθόνης του υπολογιστή μου. Από την μία π ολλά λόγια-λίγη ζωή και από την άλλη χρώματα, αρώματα και φως, πολύ φως. Και επειδή αναφερόμαστε στον τόπο, δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες, α λλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει. Ο στίχος της Κατίνας, ήρθε να μου ενισχύσει αυτή τη θετική σκέψη, παραμέρισα τ...

Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθω ήδη κουρασμένος. Πάντα έτσι συμβαίνει, ξεκινάω με ενθουσιασμό, ύστερα μπουκώνω. Πολλά λόγια, κενά λόγια. Και μια ανακύκλωση… Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην. Δεν είναι τυχαίο, που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη. Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσο χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν; Δυστυχώς η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο. Δεν είναι μόνο η μιζέρια της επαρχίας, τα στενά όρια του νησιού, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που μπορεί να γίνονται κάθε τόσο άλλοι, παραμένουν όμως εκεί, γαντζωμένοι στο προσκήνιο γ...