Παρασκευή 20 Απριλίου 2018

Δεν είναι όλα τόσο χάλια

"Απλώθηκε η ψυχή μου
στην καλωσύνη
ενός αξιέραστου τόπου
και ξαναγεννήθηκα”
Tο έγραψε η Κατίνα Βλάχου. Ένα απ΄ αυτά τα ωραία μικρά που μας
χαρίζει κάθε τόσο μέσω του fb. Λέξεις που ξεπλένουνε από την τοξικότητα που έχει κατακλύσει τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Νότα ζωής, σαν να σπρώχνεις με τα χέρια το σκοτάδι, για να καταφέρεις να βγεις εκεί που σε περιμένουν οι δικοί σου άνθρωποι.
Τώρα που αρχίζει να λύνεται το φως έξω, δεν είναι όλα τόσο χάλια. Το βλέπω στο παράθυρο, που είναι αριστερά της οθόνης του υπολογιστή μου. Από την μία πολλά λόγια-λίγη ζωή και από την άλλη χρώματα, αρώματα και φως, πολύ φως.
Και επειδή αναφερόμαστε στον τόπο, δεν μπορεί να είναι όλα τόσο χάλια. Πίσω από τις φιέστες, αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που δεν χρειάζεται παράσημα του παρελθόντος και στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.Ο στίχος της Κατίνας, ήρθε να μου ενισχύσει αυτή τη θετική σκέψη, παραμέρισα τα συμβαίνοντα, τίναξα την τοξίνη των λέξεων, της μιζέριας, της γκρίνιας και της κλάψας, γιατί μέσα στη τόση φασαρία το χάνουμε το σημαντικό και “'Άπλωσα τη ψυχή μουστην καλωσύνη ενός αξιέραστου τόπου και ξαναγεννήθηκα” 

Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί
Η Κέρκυρα των ανωνύμων, που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα δικά τους φώτα, προχωρούν στη δύσκολη πορεία της καθημερινότητας, της επιβίωσης, αλλά και της ατομικής προσφοράς στην κοινωνία.Η Κατίνα έβαλε τις λέξεις σε μια αντιστοιχία με τη ζωή. Αισθάνομαι ότι μας περίσσευαν τα λόγια και μας λιγόστευε η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα.Το μικροκλίμα, υπήρξε καθοριστικός παράγοντας γι’ αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε εδώ στη μικρή μας πόλη. Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να τη δεις με κλειστά παράθυρα; Γίνανε ένα με την υγρασία, ο ορίζοντας, το ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τι χρώμα να το πεις, αυτό της μούχλας ίσως, ανακατεμένο με σκοτάδι. Είναι εύκολο τελικά να πιστέψεις πως είσαι βασιλιάς κλεισμένος στο παλάτι σου, οι αυλοκόλακες άλλωστε που σε περιτριγυρίζουν την έχουν αυτήν την ικανότητα, να σε γεμίζουν αέρα κοπανιστό και να φουσκώνουν τα φτερά σου, το λάθος είναι να δοκιμάσεις να πετάξεις. Πτώση χίλια τα εκατό και κανένα πέλαγος δεν θα πάρει το όνομα σου. Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα όμως φαντάζει στην άλλη άκρη.
Δυο βήματα είναι η πόρτα, στρίβεις το χερούλι αριστερά και βγαίνεις έξω στη ζωή, εκεί που ανθίζουν τα όνειρα.Απλώνεις τη ψυχή σου στην καλωσύνη ενός αξιέραστου τόπου και ξαναγεννιέσαι..   


















 


Τετάρτη 18 Απριλίου 2018

Πόσο χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν;


Είναι η αρχή στην ανηφόρα και νοιώθω ήδη κουρασμένος. Πάντα έτσι συμβαίνει, ξεκινάω με ενθουσιασμό, ύστερα μπουκώνω. Πολλά λόγια, κενά λόγια. Και μια ανακύκλωση…
Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην. Δεν είναι τυχαίο, που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη.
Πόσο μυαλό πια χρειάζεται. Πόσο χρόνια αμνησίας πρέπει να περάσουν;
Δυστυχώς η μνήμη μας σβήνει πολύ εύκολα το παρελθόν, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε το παλιό σαν νέο.
Δεν είναι μόνο η μιζέρια της επαρχίας, τα στενά όρια του νησιού, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που μπορεί να γίνονται κάθε τόσο άλλοι, παραμένουν όμως εκεί, γαντζωμένοι στο προσκήνιο για να μας βασανίζουν και να βασανίζονται.

Δε σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία. Δυσκολεύομαι σε μια προσπάθεια ν’ αλλάξω τα κλισέ. Αφαιρώ λέξεις, διαφοροποιώ τη σειρά, αυθαιρετώ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές, αδόκιμους όρους, όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά για να κρατήσω στη ζωή λέξεις, που απ’ την κατάχρηση αδυνατούν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα.
Τι κάνουμε; Δυστυχώς, τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας δεν μας εμπνέει την έξαρση κάποιας δράσης. Και εγώ εκεί που χρησιμοποιούσα κοφτές προτάσεις και τελείες, γέμισα μακρινάρια και ερωτηματικά.
Ο κόσμος αισθάνεται απογοητευμένος, ταπεινωμένος και εξαπατημένος απ’ όλες τις μεριές. Μια ανυπόφορη ψευδολογία που δεν ξεγελά πια κανένα. Η εξουσία, όπως η Αγία τριάδα. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Εμπλεκόμενα ή καλύτερα διαπλεκόμενα.
Για άλλη μια φορά θα μαζέψω τα κατεστραμμένα σκηνικά της φαντασίας μου και θα προσαρμόσω το όνειρο επάνω σε κρανίου τόπο.
Είναι ασφαλέστερες οι ψευδαισθήσεις απ’ αυτήν την πραγματικότητα.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...