Τελευταία σελίδα αριστερά

 Να συνεχίσουμε με τις αναμονές και τις αναβολές. Αυτοί που περιμέναμε δεν ήρθαν και δεν πρόκειται να έρθουν.   Η γενιά των σαραντάρηδων σήμερα   -     για την οποία θα ασχοληθούμε εκτενώς σε άλλα κείμενα -     δεν ωρίμασε και από ότι φαίνεται δεν θα ωριμάσει ποτέ. Καμένη εντελώς,   από μια εχθρική συγκυρία, σχολιάζει   την επικαιρότητα και περιμένει. Τι περιμένει…;   Το χειρότερο αυτή την περίοδο,     που θα έπρεπε να αποτελεί την εμπροσθοφυλακή, δεν την βλέπουμε ούτε στα μετόπισθεν.       Δεν ξέρω τι περιμένουν, γιατί κρύβονται  από την πραγματικότητα, σε ποιον εναποθέτουν    την ευθύνη. Συμπεριφέροντε   λες και στην θέση τους,     θα χάσει άλλος. Δεν γίνονται αυτά. Η κρυμμένη αξία των πραγμάτων δεν αποκαλύπτεται από το Άγιο Πνεύμα. Αν δεν βάλουμε τον εαυτό μας στην περιπέτεια να δούμε κάτω και πίσω από αυτά που συμβαίνουν, απλώς θα μετράμε ήττες. Δεν χρειάζετα...

Η απάντηση στο χθεσινό,     από αναγνώστρια του εδώ και τώρα,   που δεν αντέχει,   όμως γράφει στις αναβολές,   και υποφέρει στις αναμονές. Η αναμονή δεν είναι ζωή, ούτε για τον έναν ταλαίπωρο εαυτό μας, ούτε για τον πολυτραυματία, που είναι χώρα μας.   Είναι άραγε η αναβολή γονίδιο εθνικό που συνοδεύεται από μια διαρκή αναμονή για ένα θαύμα; Έξωθεν πάντοτε αναμένονται οι λύσεις σε επίπεδο συλλογικό, πάντοτε φταίνε οι άλλοι σε επίπεδο προσωπικό. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα δεν πιάνουμε τον ταύρο απ’ τα κέρατα; Γιατί ποτέ δεν τον πιάσαμε; Από τον Πελλοπονησιακό ως τον εμφύλιο αλληλο - υποσκαπτόμαστε σαν να μην υπάρχει όραμα συλλογικό, παρά μόνον όνειρο προσωπικό για μια καρέκλα, μια φήμη, μια ζωή δοξασμένη. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που μένουν δεμένα τα καράβια, που τίποτα δεν πάει μπροστά: η αέναη αναζήτηση του προσωπικού δαφνοστεφανώματος, του βροντερού Εγώ είμαι Ο. Κι ύστερα, από την ψηλή καρέκλα που ανέβηκε το εγώ, επιρρίπτει μονίμως ευθύνες αλλού γ...

Το παράπονο, δεν είναι για εκείνο ή το άλλο. Είναι μια στιγμή συσσώρευσης, για όλα.   Απροσδιόριστες και   με μπόλικη δόση ασάφειας οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως    εκείνου του χρόνου της σιωπής, δίκαιο!   Στην άμυνα απαλλαγμένος από σκοπιμότητες περιμένεις. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή. Αυτά που λέγαμε και γράφαμε, τα προηγούμενα χρόνια, φαίνονται μιας άλλης μακρινής εποχής. Τι να γράψουμε σήμερα; Αυτό που βιώνουν οι έλληνες   μόνο σε κατάλευκες κόλλες, χωρίς τη βοήθεια βιβλιογραφίας και με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης, θα πρέπει να ερμηνευθεί. Προσπαθώντας να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα. Και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά ,γι...

Άντε τώρα να εξηγήσεις,   εκείνα τα  μπερδεμένα λόγια που προηγήθηκαν,  σε αναγνώστες που δεν τους αφορούν.  Δεν σας κρύβω,  ότι κι εγώ σε άλλο χρόνο δυσκολεύομαι να τα καταλάβω. Είναι  όπως οι στιγμές , που δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε  και επομένως  υπάρχουν και λόγια που δεν  μπορούμε να ξαναγράψουμε. M όνο να αντιγράψουμε. Από (τα ρω του έρωτα του Οδυσσέα Ελύτη),  το παράπονο του. Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω άλλα είναι εκείνα που αγαπώ γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα. Στ' αληθινά στα ψεύτικα το λέω και τ' ομολογώ. Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα. Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά, πάντα πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει. Κάπου εκεί   σε προχωρημένο  φθινόπωρο  με πιάνει, εκεί  που δεν υπάρχουν διλλήματα για τον ερχομό του χειμώνα. Τα υπαρξιακά ζητήματα  αναδύονται με περισσότερη ένταση αυτήν την εποχή. Και επειδή ...

Καμία σχέση με το χθεσινό.   Άλλο παράπονο. Και αυτό δεν είναι της στιγμής.   Είναι, το γενικότερο ατομικό, που ρωτάει το συλλογικό,   μόνο που το συλλογικό δεν υπάρχει, και το παράπονο θα μείνει στη μέση απροσδιόριστο,     να χαλάει την διάθεση στην κάθε ευαίσθητη ψυχή.   Για αυτό το άλλο παράπονο, υπάρχει λόγος σοβαρός, μόνο που δεν μπορούμε   να τον αναζητήσουμε, ούτε στο άτομο ούτε στο σύνολο.   Που;     Σε εκείνες τις χαμένες πρωτοπορίες!   Τα πρώτα κάστανα γυαλίζουν πεσμένα στη Σπιανάδα δίπλα από παγκάκια- αντίκες νοσταλγίας και βρώμικους πλαστικούς κάδους. Η πόλη φορά πάλι τα κίτρινα και τα καφετιά, τα φθινοπωρινά της, όπως κάθε πόλη τέτοια εποχή. Το ίδιο κάνει και η Νέα Υόρκη, το Τόκυο, η Λάρισα, το Ρέθυμνο, κάθε φθινόπωρο. Χώμα, νερό, αέρας. Ζωή. Άνθρωποι. Κάτοικοι. Κάτοικοι πόλεων. Κάτοικοι στην Κέρκυρα, 2 του Οκτώβρη του ’12. Έτσι όπως την ξεπλένουν τα πρωτοβρόχια και ο φθινοπωρινός αέρας την καθαρίζει, έτσι...