Τελευταία σελίδα αριστερά

Τελικά είναι πολύ περισσότερα αυτά που γίνονται κάθε μέρα στην τηλεόραση απ’ ότι στην πραγματικότητα. Όλα τα προβλήματα μικρά ή μεγάλα που μας απασχολούν, στο γυαλί αποκτούν μ ι α άλλη διάσταση. Τα φυσικά φαινόμενα γίνονται ακραία και απειλούν με βιβλικές καταστροφές, η δραματοποίηση της πραγματικότητας δεν ακολουθεί τους δημοσιογραφικούς κανόνες, για το καλύτερο αποτέλεσμα επιστρατεύονται σκηνοθέτες του κινηματογράφου. Οι πολιτικοί βγάζουν μεροκάματο στα τηλεοπτικά παράθυρα και αποτελούν πλέον μέρος του παιγνιδιού, βλέπω τόσες φορές κάποια πρόσωπα, που νομίζω που έπιασαν δουλειά στο κανάλι… «Παρουσιαστές αναλυτές, καλεσμένοι, εν ταχεία εξελίξει τηλεοπτικοί εθνοσωτήρες όλοι, κάτοχοι της απολύτου αληθείας και της απολύτου σωτηρίας, βρίσκουν καθημερινά τρόπο να περάσουν στην τηλεόραση τους μεγαλύτερους ή μικρότερους φασισμούς τους, εκφραστές υποτίθεται ενός λαού από τον οποίον κάνουν ότι μπορούν για να ξεχωρίσουν. Γιατί φασισμός τι είναι; φασισμός κατ’ αρχήν είναι να βγαίνεις και να...

Αυτές τις μέρες του νέου μεσαίωνα, να ξαναθυμηθούμε τον συμπατριώτη μας Γιώργο Κάρτερ, που δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσα μας. Από πολύ παλιά είχε επισημάνει ο έξοχος δημοσιογράφος και λογοτέχνης, ότι σε εποχές που η ελευθερία είναι υπό περιορισμό, όπως αυτή που ζούμε, επιβιώνει μόνο το θέαμα. Από το 1979 που έγραφε τα παρακάτω ο Κάρτερ, πέρασε ένας μακρύς κατήφορος, που δυστυχώς ακόμα δεν έχει σταματήσει. «Το ακρόαμα επιβιώνει σε εποχές ελευθέριας και το θέαμα σε εποχές που η ελευθέρια είναι …υπό περιορισμόν». «Άρτον και θεάματα». «Εκείνη η από παλιά τάση του ανθρώπου να ικανοποίησει τη λαιμαργία της όρασης του, να δει – μάλλον για να μάθει, να δει - ίσως για να διασκεδάσει, να δει - για να βεβαιωθεί ότι ζει (που έλεγε και ο Σοπενάουερ), εκείνη η από παλιά έλξη του ανθρώπου για το θέαμα ικανοποιήθηκε, όσο γίνεται πληρέστερα, στον δικό μας αιώνα. Στο «χρυσούν αιώνα» του θέματος. Η εικόνα του μας έχει επιβληθεί και μας εκφράζει ως όντα μιας συγκεκριμένης εποχής. Ο σύγχρονος τεχνολο...

Αρκετές φορές τα έχω βάλει με την γενιά μου. «Καταραμένη γενιά» τιτλοφορούσα ένα παλαιότερο κείμενο. Θα επιμείνω στο χαρακτηρισμό, παρότι ένα πρόσφατο κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου, ήρθε να με παρηγορήσει, δεν υπάρχουν χαμένες γενιές, υποστηρίζει ο αρθρογράφος και όπως το θέτει έχει δίκιο. Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής «Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες . Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Τώρα που γκριζάραμε, υιοθετούμε αδέσποτα και περνάμε την τύφλα μας: μέσα στις νευρώσεις, στην αμφιθυμία, στον φόβο της ύπαρξης». Πιστέψαμε, περισσότερο από...