Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Σεμνά και ταπεινά

Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα;
Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Μας βαρέθηκε. Κουράστηκε και είπε να πάει να κοιμηθεί. Μας γέννησε και μας ξέρει. Σε γάμους και κηδείες αυτοί μαζεύονται και αφού όλη αυτή η ομορφιά στάθηκε αδύνατον να μας γοητεύσει. Και αφού τίποτα πια δεν μας ευχαριστεί το πήρε απόφαση να πεθάνει μπας και τον κλάψουμε ενωμένοι, μονιασμένοι επιτέλους, από την ανασφάλεια που μας προκαλεί η απώλεια.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πάνω από τα κατεστραμμένα μνημεία, από τα υπεραιωνόβια δέντρα της άγιας ελιάς, που για χρόνια στήριξαν την τρελή πορεία μας. Πάνω από την απαράμιλλου κάλλους ομορφιά, που ακόμα και με τα μάτια κλειστά δεν αμφισβητείτε, ελπίζει να μας δει πιασμένους από το χέρι μεταμελημένους, έστω και την ύστατη στιγμή. Ελπίζει ότι αυτό το φιλί του αποχαιρετισμού από ένα στόμα μπορεί να είναι φιλί χαιρετισμού, φιλί ζωής, συνέχειας και νέας πορείας...
Έχουν μαζευτεί πολλά όπως τα σκουπίδια που μας πνίγουν και τότε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς από πάνω σου άλλη μια σακούλα ευθύνες, γιατί αυτό που θα πετύχεις είναι να μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο το ψηλό βουνό των προβλημάτων, που απειλεί να μας πλακώσει.
Να πάρουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Μήπως και αναστήσουμε, αυτόν τον τόπο που μας γέννησε και μας ανέχεται ακόμα.
…………………………………………………………………………..
Είναι οι στιγμές τέτοιες, που η ανάγκη οδηγεί στην ταπείνωση. Σεμνά και ταπεινά, από αυτήν εδώ τη στήλη, υπογράφω την παραπάνω νεκρολογία…

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Τα βιβλία πάνε θέατρο

Σήμερα αντί κειμένου φιλοξενούμε μια είδηση για έναν δικό μας άνθρωπο. Όλοι εμείς που γνωρίζουμε την Ελένη Γκίκα, χαιρόμαστε ιδιαίτερα για αυτήν την εκδήλωση, που διοργανώνει ο εκδοτικός οίκος «άγκυρα» με τίτλο « τα βιβλία πάνε θέατρο»
Θα ξεκινήσω με το υστερόγραφο της Ελένης και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν οι πληροφορίες για την εκδήλωση
ΥΓ. «Ο συνένοχος»
Με σταυρώνουν κι εγώ πρέπει να ‘μαι τα καρφιά κι ο σταυρός.
Μου προσφέρουν το ποτήριο και πρέπει εγώ να ‘μαι το κώνειο.
Μ’ εξαπατούν και εγώ πρέπει να ‘μαι το ψέμα.
Με καίνε και πρέπει εγώ να ‘μαι η κόλαση.
Οφείλω να μεγαλύνω και να ευλογώ την κάθε στιγμή του χρόνου.
Τροφή μου είναι τα πάντα.
Το ακριβές βάρος του σύμπαντος, η ταπείνωση, η δοξολογία.
Πρέπει να συγχωρώ αυτόν που με πληγώνει.
Η ευτυχία μου ή η δυστυχία μου δεν έχουν σημασία.
Είμαι ο ποιητής.
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Στον ΑΓΚΥΡΑ ΠΟΛΥΧΩΡΟ, Σόλωνος 124, Αθήνα
Με αφορμή την έκδοση του καινούριου βιβλίου της Ελένης Γκίκα με τίτλο «Υγρός Χρόνος», οι εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ οργανώνουν θεατρικοποιημένη μουσική παράσταση που βασίζεται σε μονολόγους των τελευταίων της βιβλίων.
Λίγα λόγια για την παράσταση: Μια γυναίκα και ένας άντρας με καρμικό παρελθόν, συναντιούνται στο Νησί των Λωτοφάγων. Με συνέπειες ανεξέλεγκτες, και το αίνιγμα να ανήκει για πάντα στο παρελθόν ή στον άλλον. Εξάλλου, το ποίημα της ζωής μας είμαστε πάντοτε εμείς. Ακόμα και όταν προσποιηθούμε πως τ’ αγνοούμε. Μια ιστορία ηδονής και οδύνης. Αυτογνωσίας και αναζήτησης. Με ένα φινάλε ανοιχτό σαν ζωή, διαφορετικό για τον καθένα. Μια ιστορία αναπόφευκτη, ερωτικά εμμονική, χρέος.

Τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης που θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά σε κοινό, έχει γράψει η Αναστασία Παπαδημητρίου, πάνω σε ποιήματα και στίχους των ποιητών: Νάνου Βαλαωρίτη, Φώτη Αγγουλέ, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Ζακ Πρεβέρ (μετάφραση: Γιάννης Θηβαίος), Ελένης Γκίκα, Μάρως Βαμβουνάκη και Άννας Παπαδημητρίου.
Μετά την παράσταση ακολουθεί μουσικό αφιέρωμα στους Μ.Χατζιδάκι και Μ. Θεοδωράκη.
Παραστάσεις: Σάββατο 31/1, Κυριακή 1/2, Σάββατο 7/2 και Κυριακή 8/2, Ώρα: 21:00 μ.μ.
Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις στα τηλέφωνα: 210 3837667, 210 3837540, τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Ποιο παιδί η «το Μάη βύζαινε»

Το έχω γράψει έτσι, το έχω γράψει αλλιώς. Πλάγια, ορθά κοφτά, επιτέλους! Πότε θα αποφασίσει η ένδοξη γενιά του Πολυτεχνείου, να δώσει την σκυτάλη; Πότε θα αποφασίσει να δώσει αέρα στα παιδιά της να μεγαλώσουν; Πότε θα αντιληφθεί ότι πέρασε από τα στάδιο της νέας γενιάς. Μεγάλωσε και μυαλό δεν έβαλε.
Οι σημερινοί εξηντάρηδες βρίσκονται στο προσκήνιο, ακριβώς μετά την μεταπολίτευση, γαντζωμένοι στην εξουσία από νεαρά ηλικία, και επιμένουν, με το πρόσχημα ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται. Στο διάστημα αυτό έκαναν ότι περνούσε από τα χέρι τους, προκειμένου να συνεχιστεί η ανακύκλωση από τα ίδια ξεπερασμένα υλικά.
Για ποιο μέλλον να μιλήσουμε. Όταν αυτοί από το παρελθόν επιμένουν να είναι παρόν και μέλλον. Η αρχή και τέλος του κόσμου, γιατί αν συνεχίσουν και με τα μπαστούνια υποβασταζόμενοι να βρίσκονται στο πηδάλιο, μόνο για τέλος μπορούμε να μιλάμε.
Στην προσπάθεια τους να παρατείνουν το χρόνο, μετέρχονται όλες τις σύγχρονες μεθόδους. «Το παιδί» λένε για τον άβγαλτο τριαντάρι, με την ψευδαίσθηση ότι όσο αυτός δεν μεγαλώνει δεν μεγαλώνουν και οι ίδιοι.
Σε ένα βαθμό το έχουν καταφέρει, έτσι γεμίσαμε τριαντάρηδες που κοιμούνται ακόμα στο παιδικό δωμάτιο και ένας θεός ξέρει πότε θα μεγαλώσουν.
……………………………………………………………………………
Αυτή γενιά Πίστεψε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το έδωσε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Έκανε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά της. Ανασφαλείς με τους εαυτούς της, δεν τους έδωσε ούτε μια ευκαιρία. Όρθωσε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχεί για το μέλλον.
…………………………………………………………………………
Θα τιμωρεί μέχρι τα βαθιά γεράματα γι’ αυτήν, την συμπεριφορά. Θα ξεχάσει, την ιδιότητα του συνταξιούχου. Θα δουλέψει όλα τα χρόνια της ζωής και ακόμα δεν θα έχει ξοφλήσει.
……………………………………………………………………………
Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή της. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσει τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχει χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές της.
.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

είμαστε απόντες

Στο ίδιο ο πνεύμα και σήμερα με κάτι παλιό που συμπληρώνει τις ανησυχίες μου, και επιβεβαιώνει τους φόβους μου.
Ο σύγχρονος πολιτισμός χτύπησε το κεφάλι μου. Αναρωτιέμαι, ποσά μπορεί ακόμα να χωρέσει χωρίς να σπάσει. Για την ώρα χάνω αρμαθιές κλειδιά και κινητά.
…………………………………………………………………………………………..Χθες έκανα 25 λεπτά από το Σορόκο στην Πλατυτέρα, όχι με αυτοκίνητο αλλά με μοτοσικλέτα! ………………………………………………………………………………………….
Και αυτό είναι το γαμώτο κάναμε τόση προσπάθεια για να επιστρέψουμε στις πεζοπορίες; Η «ανάπτυξη» είναι δυσανάλογη τελικά με την ποιότητα της ζωής μας.
………………………………………………………………………………………….
Δυστυχώς αυτό το περιβάλλον της μιας χρήσεως, είναι δικό μας δημιούργημα. Δικό μας έργο. Και ας αρνούμαστε σήμερα να παίξουμε.
«Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο; Ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως. Και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και η εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσθαι. Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, αυτή μας φτύνει, μας διαψεύδει, μας εκτροχιάζει. Τι κι αν σκαλίζουμε την πέτρα; Το τελικό άγαλμα θα είναι από πλαστικό και θα φλέγεται φωτίζοντας τους νέους γκρεμούς των τοπίων που αγαπήσαμε, επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε, και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου».
…………………………………………………………………………………………..
Αυτά που μονολογεί η συνομήλικη μου κυρία, το βραδύ που πέφτει το σκοτάδι, που κοπάζει ο θόρυβος, και μπορεί να ακούσει τη φωνή της. Αυτά μονολογούμε, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις πράξεις μας και δεν υπάρχει θυμός, για να μας φρενάρει.
…………………………………………………………………………………………..
Το ποτάμι της «Ανάπτυξης» υπερχείλισε και απειλεί πλέον να μας πνίξει

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Θα υπάρξουν και χειροτέρα

«Μη στεναχωριέσαι γι’ αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν στην σημερινή εποχή, θα υπάρξουν και χειροτέρα», έτσι κλείνει το σχόλιο του, ένας άγνωστος αναγνώστης, με αφορμή το τελευταίο μου κείμενο. Καμία αμφιβολία. Ο κύκλος της καταστροφής έχει ακόμα δρόμο.
Ολόκληρο το σχόλιο και η συνέχεια της ανησυχίας.
«Ο καπιταλισμός είναι το μέλλον του κόσμου, το σύστημα είναι ο δρόμος του κάθε ανθρώπου, το χρήμα είναι ο θεός του.
Ο κόσμος μεταβάλετε συνεχώς με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, ο κόσμος δεν μένει ποτέ σταθερός.
Αυτοί που κινούν τα νήματα πίσω από τις κουρτίνες δεν μπορούν να αποφασίσουν για το μέλλον του κόσμου απλώς αποφασίζουν για τις ζωές κάποιων άλλων οι οποίοι αποφασίζουν για τις ζωές άλλων και η αλυσίδα συνεχίζετε.
Είμαι ένας από αυτούς που κινούν τα νήματα του κόσμου, και δεν απευθύνομαι μόνο για την Ελλάδα αλλά παγκοσμίως.
Μην στεναχωριέσαι για αυτά που βλέπεις στην σημερινή εποχή.
Θα υπάρξουν και χειρότερα». Οι παραπάνω ατάκες δεν μου δίνουν καμία απάντηση. Θα κρατήσω από το παραπάνω σχόλιο την άρχη και το τέλος «Ο καπιταλισμός είναι το μέλλον του κόσμου»,Θα υπάρξουν και χειρότερα. Για αυτό το μέλλον μιλάμε και οι ανησυχίες εντείνονται.
…………………………………………………………………………….
Με τρομάζουν τα φτηνά προϊόντα από την Κίνα. Τα κινητά που αλλάζουν μοντέλα κάθε μέρα, τα μπλουζάκια πόλο από το καλάθι, τα αυτοκίνητα πενταετίας. Με τρομάζει αυτή η παραγωγή που μας γεμίζει σκουπίδια, αυτές οι εργατοώρες, που πάνε στα σκουπίδια. Με τρομάζουν οι συσκευασίες που είναι πιο ακριβές από το περιεχόμενο. Τα προϊόντα μιας χρήσης.
Έχω την αίσθηση ότι ο σημερινός κόσμος δεν υπάρχει. Μετά από χρόνια φαντάζομαι ότι δεν θα έχει σημεία αναφοράς. Αυτά που χαρακτηρίζουν κάθε εποχή, υπάρχουν για να μας την θυμίζουν, η εποχή μας φροντίζει να σβήσει τα σημάδια της, τα στέλνει γρήγορα στις χωματερές. Ο Παλαιά σκαλιστή κασέλα του παππού μου, ο κομμός της γιαγιάς μου, το σίδερο με τα κάρβουνα, ακόμα υπάρχουν. Τα σημερινά δεν υπάρχουν και όσα υπάρχουν σε ένα σημείο γράφουν την ημερομηνία λήξεως. Kαι είναι λίγες οι μέρες τους. Θα υπάρξουν και χειρότερα.

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...