Τελευταία σελίδα αριστερά

Στα δικά μας. Με την σεμνότητα που επιβάλλεται στην κηδεία. Τι έφταιξε; Δικό μας είναι το φταίξιμο, του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Αυτό ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή στην προσπάθεια, να απαλλαγούμε επιτέλους από τη ψυχική μιζέρια, που αθωώνει το κάθε «εγώ» και το αναγορεύει σε εισαγγελέα διαρκούς στρατοδικείου. Γιατί τι άλλο από δίκες παρωδίες παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλο από διαρκή στρατοδικεία, στα κόμματα, στις παρέες, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκες, των μεν για τους δε και ανάποδα; Ποιες αμαρτίες πληρώνουμε, και τόπος μας εκδικείται; Μας βαρέθηκε. Κουράστηκε και είπε να πάει να κοιμηθεί. Μας γέννησε και μας ξέρει. Σε γάμους και κηδείες αυτοί μαζεύονται και αφού όλη αυτή η ομορφιά στάθηκε αδύνατον να μας γοητεύσει. Και αφού τίποτα πια δεν μας ευχαριστεί το πήρε απόφαση να πεθάνει μπας και τον κλάψουμε ενωμένοι, μονιασμένοι επιτέλους, από την ανασφάλεια που μας προκαλεί η απώλεια. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πάνω από τα κατεστραμμένα μνημεί...

Σήμερα αντί κειμένου φιλοξενούμε μια είδηση για έναν δικό μας άνθρωπο. Όλοι εμείς που γνωρίζουμε την Ελένη Γκίκα, χαιρόμαστε ιδιαίτερα για αυτήν την εκδήλωση, που διοργανώνει ο εκδοτικός οίκος «άγκυρα» με τίτλο « τα βιβλία πάνε θέατρο» Θα ξεκινήσω με το υστερόγραφο της Ελένης και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν οι πληροφορίες για την εκδήλωση ΥΓ. «Ο συνένοχος» Με σταυρώνουν κι εγώ πρέπει να ‘μαι τα καρφιά κι ο σταυρός. Μου προσφέρουν το ποτήριο και πρέπει εγώ να ‘μαι το κώνειο. Μ’ εξαπατούν και εγώ πρέπει να ‘μαι το ψέμα. Με καίνε και πρέπει εγώ να ‘μαι η κόλαση. Οφείλω να μεγαλύνω και να ευλογώ την κάθε στιγμή του χρόνου. Τροφή μου είναι τα πάντα. Το ακριβές βάρος του σύμπαντος, η ταπείνωση, η δοξολογία. Πρέπει να συγχωρώ αυτόν που με πληγώνει. Η ευτυχία μου ή η δυστυχία μου δεν έχουν σημασία. Είμαι ο ποιητής. Χόρχε Λουίς Μπόρχες Στον ΑΓΚΥΡΑ ΠΟΛΥΧΩΡΟ, Σόλωνος 124, Αθήνα Με αφορμή την έκδοση του καινούριου βιβλίου της Ελένης Γκίκα με τίτλο «Υγρός Χρόνος», οι εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ οργανώνουν θ...

Το έχω γράψει έτσι, το έχω γράψει αλλιώς. Πλάγια, ορθά κοφτά, επιτέλους! Πότε θα αποφασίσει η ένδοξη γενιά του Πολυτεχνείου, να δώσει την σκυτάλη; Πότε θα αποφασίσει να δώσει αέρα στα παιδιά της να μεγαλώσουν; Πότε θα αντιληφθεί ότι πέρασε από τα στάδιο της νέας γενιάς. Μεγάλωσε και μυαλό δεν έβαλε. Οι σημερινοί εξηντάρηδες βρίσκονται στο προσκήνιο, ακριβώς μετά την μεταπολίτευση, γαντζωμένοι στην εξουσία από νεαρά ηλικία, και επιμένουν, με το πρόσχημα ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται. Στο διάστημα αυτό έκαναν ότι περνούσε από τα χέρι τους, προκειμένου να συνεχιστεί η ανακύκλωση από τα ίδια ξεπερασμένα υλικά. Για ποιο μέλλον να μιλήσουμε. Όταν αυτοί από το παρελθόν επιμένουν να είναι παρόν και μέλλον. Η αρχή και τέλος του κόσμου, γιατί αν συνεχίσουν και με τα μπαστούνια υποβασταζόμενοι να βρίσκονται στο πηδάλιο, μόνο για τέλος μπορούμε να μιλάμε. Στην προσπάθεια τους να παρατείνουν το χρόνο, μετέρχονται όλες τις σύγχρονες μεθόδους. «Το παιδί» λένε για τον άβγαλτο τριαντάρι, με την ...

Στο ίδιο ο πνεύμα και σήμερα με κάτι παλιό που συμπληρώνει τις ανησυχίες μου, και επιβεβαιώνει τους φόβους μου. Ο σύγχρονος πολιτισμός χτύπησε το κεφάλι μου. Αναρωτιέμαι, ποσά μπορεί ακόμα να χωρέσει χωρίς να σπάσει. Για την ώρα χάνω αρμαθιές κλειδιά και κινητά. …………………………………………………………………………………………..Χθες έκανα 25 λεπτά από το Σορόκο στην Πλατυτέρα, όχι με αυτοκίνητο αλλά με μοτοσικλέτα! …………………………………………………………………………………………. Και αυτό είναι το γαμώτο κάναμε τόση προσπάθεια για να επιστρέψουμε στις πεζοπορίες; Η «ανάπτυξη» είναι δυσανάλογη τελικά με την ποιότητα της ζωής μας. …………………………………………………………………………………………. Δυστυχώς αυτό το περιβάλλον της μιας χρήσεως, είναι δικό μας δημιούργημα. Δικό μας έργο. Και ας αρνούμαστε σήμερα να παίξουμε. «Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο; Ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως. Και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και η εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσθαι. Γίναμε παλιοσει...

«Μη στεναχωριέσαι γι’ αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν στην σημερινή εποχή, θα υπάρξουν και χειροτέρα», έτσι κλείνει το σχόλιο του, ένας άγνωστος αναγνώστης, με αφορμή το τελευταίο μου κείμενο. Καμία αμφιβολία. Ο κύκλος της καταστροφής έχει ακόμα δρόμο. Ολόκληρο το σχόλιο και η συνέχεια της ανησυχίας. «Ο καπιταλισμός είναι το μέλλον του κόσμου, το σύστημα είναι ο δρόμος του κάθε ανθρώπου, το χρήμα είναι ο θεός του. Ο κόσμος μεταβάλετε συνεχώς με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, ο κόσμος δεν μένει ποτέ σταθερός. Αυτοί που κινούν τα νήματα πίσω από τις κουρτίνες δεν μπορούν να αποφασίσουν για το μέλλον του κόσμου απλώς αποφασίζουν για τις ζωές κάποιων άλλων οι οποίοι αποφασίζουν για τις ζωές άλλων και η αλυσίδα συνεχίζετε. Είμαι ένας από αυτούς που κινούν τα νήματα του κόσμου, και δεν απευθύνομαι μόνο για την Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Μην στεναχωριέσαι για αυτά που βλέπεις στην σημερινή εποχή. Θα υπάρξουν και χειρότερα». Οι παραπάνω ατάκες δεν μου δίνουν καμία απάντηση. Θα κρατήσω από το παρ...