Τελευταία σελίδα αριστερά

Έβαλα τελεία με το μαύρο και συνεχίζω με κόκκινο στυλό. Οι διαχειριστές της εξουσίας, θα έχουν θέση στην ιστορία μόνο για να κρατηθεί η χρονική σειρά. Όνομα και χρονολογία, τίποτα παραπάνω στο εγκυκλοπαιδικό λήμμα. Ένα μεσοδιάστημα, κάτι σαν το μεσαίωνα. Η ανάγκη θα μας οργανώσει και πάλι. Ο χρόνος θα κυλήσει στην ώρα του, θα αρχίσει να μετράει κανονικά και οι εικόνες θα έχουν διαπεραστικά χρώματα. Η ιστορία αφήνει πίσω της αληθινά συντρίμμια, κάποιες φόρες γίνονται αναμνηστικά και μοσχοπουλιόνται, όπως ο «Τιτανικός». Οι σημερινοί διαχειριστές ένα τοπίο στην ομίχλη, όχι όμως ικανό να εμπνεύσει έναν Αγγελόπουλο της εποχής. « Αυτοί οι τύποι που μας κυβερνούν     σκότωσαν την Ελλάδα δύο φορές . Την πρώτη με την ψευδή ευμάρεια και τη δεύτερη με την πραγματική φτώχεια » έγραφε ο Στάθης.   Κι ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που ο λαός αδρανεί ή στέκει αμήχανος σαν να ’χει «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ν...

Μια μέρα μετά τις εκλογές του 2012   είχα γράψει, ότι αν ο Λαός ψήφιζε   σήμερα,   ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πρώτο κόμμα. Τις εκλογές όμως   μια μέρα πριν, τις κέρδισε η Ν.Δ με μικρή διαφορά, που της   χάρισε το μπόνους των 50 εδρών και της επέτρεψε να σχηματίσει κυβέρνηση. Οι καλοί θεοί επιβράβευσαν τότε, το κόμμα της αριστεράς, που με συνέπεια, υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του ελληνικού Λαού, και του προσέφεραν τον απαραίτητο χρόνο, για να γίνει ακόμα πιο δυνατό. Για να μπορέσει   δημιουργήσει η αριστερά ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που θα της επιτρέψει, να διαχειρισθεί την τύχη της πατρίδας μας, χωρίς  τα δεκανίκια του παρελθόντος. Δεν ξέρω αν οι επιλογές   του Λαού   κάθε φορά, φανερώνουν μια σοφία,   εκείνη όμως την χρονική στιγμή, δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο,   ενίσχυσε το κόμμα της αριστεράς, με τρόπο μαγικό, στέλνοντας τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, να παίξει την τελευταία του πράξη σ’ αυτόν το άχαρο ρό...

Χαίρομαι ιδιαιτέρως, όταν με βρίσκουν αναγνώστες στο δρόμο, που έχουν αποκρυπτογραφήσει, κάποιες φράσεις και με ρωτούν αν μετέφρασαν σωστά. Τις περισσότερες φορές έχουν πέσει διάνα. Νοιώθω πολλές φορές, ότι πολλά από τα κείμενα αυτής εδώ της στήλης έχουν γραφτεί από κοινού. Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες. «Γίναμε πλέον οι παλιοί των ημερών. Μικροί για να πεθάνουμε, μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι. Το χειρότερο; Ασυμβίβαστοι με την παρούσα κατάσταση» Μπορεί πριν λίγα χρόνια να παίζαμε τις γροθιές, σήμερα κάνουμε χρήση και στα φρένα. Δεν χωράει άλλη σκληρότητα, την εξαντλήσαμε και μάλιστα ανώφελα. Και επειδή όπως σας είπα είμαστε υποψιασμένοι, μπορούμε να κάνουμε περισσότερη υπομονή και να δούμε τα πράγματα με επιείκεια. Μιλάμε στα ίσια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τις μηχανουργίες. Τόσα χρόνια τους μάθαμε πως ενεργούν, πίσω απ’ αυτά που λένε και είναι δύσκολο πλέον να μας ξεγελάσουν.   «Μια του κλεφτή, δυο του κλεφτή», λέει ο Λαός που τον έκλεψα...

Αν κάτι μου ενισχύει την αισιοδοξία, ότι   δεν θα   εκφυλιστεί   ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η μήτρα καταγωγής  του στενού πυρήνα των στελεχών του.   Τα ξένα προς την αριστερά φαινόμενα   που λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και σε μερικές περιπτώσεις θυμίζουν το αλήστου μνήμης κόμμα της συγκυβέρνησης, που εγγυάται την σταθερότητα στην καταστροφή,   ελπίζω να αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα   και να μην έχουν συνέχεια.   Δεν μπορεί οι υποψήφιοι της αριστεράς,   να δίνουν τη μάχη του σταυρού, ακολουθώντας την πεπατημένη των αστικών κομμάτων που προηγήθηκαν. Το παρακάτω,   υπόψη των τοπικών υποψηφίων   του ΣΥΡΙΖΑ, γράφτηκε πριν τέσσερα χρόνια και δείχνει που οδηγούν φαινόμενα άκρατης φιλοδοξίας   και ατομικής πορείας.             «Παρακολουθώντας χθες το βράδυ δυο κορυφαία στελέχη του τοπικού ΠΑΣΟΚ, να βγάζουν τα λερωμένα τ’ άπλυτα στον τηλεοπτικό δέκτη, πέρασα σε...

171 ώρες έμειναν   μου είπε   ένας φίλος  το   πρωί. Και όσο μειώνεται ο χρόνος τόσο μεγαλώνουν οι   ανησυχίες, όχι από κάποιο φόβο για το χειρότερο, Χειρότερα    απ’ αυτό που ζούμε σήμερα   δεν γίνεται. Από τον φόβο μήπως η αριστερά που θα βρεθεί   για πρώτη φορά στην εξουσία, δεν δικαιώσει τις προσδοκίες.   «Απόλυτα φυσιολογικοί οι φόβοι σου»   μου   είπε ο γιατρός μου. .. «μια ζωή περίμενες».   Η ομοιοπαθητική θεραπεία, που επιχειρώ κατά καιρούς να εφαρμόσω, με κόντρα ηλικίες, κόντρα μελαγχολίες και υπερβολές, για να πέσω στα μαλακά, μπροστά σε τούτο τον τυφώνα, έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική. Η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία, ξεπερνάει την υπερβολή. Η πραγματικότητα δεν σηκώνει αστειάκια. Δεν επιτρέπεται αυτές τις ώρες να παίζουμε με τις λέξεις, δεν επιτρέπεται γενικά να παίζουμε, ούτε να παρηγορούμε ούτε να δίνουμε κουράγιο. Να αναστατώσουμε προσπαθούμε, πρωτίστως τον εαυτό μας.   Πριν φτάσει ...