Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Το τέλος κάθε εποχής παίζεται και στις ψυχές μας



Έβαλα τελεία με το μαύρο και συνεχίζω με κόκκινο στυλό. Οι διαχειριστές της εξουσίας, θα έχουν θέση στην ιστορία μόνο για να κρατηθεί η χρονική σειρά. Όνομα και χρονολογία, τίποτα παραπάνω στο εγκυκλοπαιδικό λήμμα. Ένα μεσοδιάστημα, κάτι σαν το μεσαίωνα. Η ανάγκη θα μας οργανώσει και πάλι. Ο χρόνος θα κυλήσει στην ώρα του, θα αρχίσει να μετράει κανονικά και οι εικόνες θα έχουν διαπεραστικά χρώματα.
Η ιστορία αφήνει πίσω της αληθινά συντρίμμια, κάποιες φόρες γίνονται αναμνηστικά και μοσχοπουλιόνται, όπως ο «Τιτανικός». Οι σημερινοί διαχειριστές ένα τοπίο στην ομίχλη, όχι όμως ικανό να εμπνεύσει έναν Αγγελόπουλο της εποχής.
«Αυτοί οι τύποι που μας κυβερνούν   σκότωσαν την Ελλάδα δύο φορές. Την πρώτη με την ψευδή ευμάρεια και τη δεύτερη με την πραγματική φτώχεια» έγραφε ο Στάθης.  Κι ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που ο λαός αδρανεί ή στέκει αμήχανος σαν να ’χει «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης...


Το τέλος κάθε εποχής δεν παίζεται μόνο στα ανώτερα κλιμάκια παίζεται και στις ψυχές μας. Και είναι ώρες  που μας αναγκάζουν σε εξομολογήσεις. Να βγάλουμε ότι μας βαραίνει, για να μπορέσουμε να δούμε τη νέα εποχή με καθαρά μάτια…
Νοιώθω κάπως, ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, χαρά πρωτίστως και μια κάποια ανησυχία, γιατί  πρέπει να πετύχει η αριστερά  από τη θέση του οδηγού  και ο αγώνας  δεν θα είναι μόνο με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό.Αρχή φόρμαςΤέλος φόρμας
Στο  τέλος και στην αρχή.  Είναι οι ευκαιρίες που μας δίνει ο χρόνος.  Ίσως αυτό να είναι  το δώρο του.   Θα συμφωνήσω, με μείον ξεκινάμε. Και το μείον αποτέλεσμα είναι, το θέμα είναι  πως το αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέω έχει μεγαλύτερο  βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα,  αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή.  Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο  και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει!   
Η νίκη, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες,   δικαιολογημένα φέρνει ξέφρενους πανηγυρισμούς. Όχι με συν ούτε καν με μηδέν. Κουβαλάμε την ποινή λες και είχαμε υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα. 
Με μείον ξεκινάμε. Δεν μπορεί να γίνει  διαφορετικά.  Η αφαίρεση δεν τελειώνει στα χαρτόκουτα, με τις παλιές φωτογραφίες.  Πρέπει να ξεριζώσει και μέρος  εκείνου του πλαστού εαυτού,  που καλοπιάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Να του αφαιρέσουμε τη ψευτιά για να τον βρούμε. Απ’ αυτό το σημείο, μπορούμε να ξεκινήσουμε με ασφάλεια. Να βρούμε  τον εαυτό  μας για να μπορέσουμε και να τον χάσουμε. Έτσι θα βρούμε τον έρωτα, την αλήθεια, την αγάπη.  
Με μείον, χωρίς δεύτερη σκέψη, με απώλειες, που  χρόνια προστατεύαμε γιατί φοβόμαστε το τσαλάκωμα, δειλιάζαμε μπροστά στη συντριβή. Με μείον για να απαλλαγούμε από τις σιδερόμπαλες στα πόδια,  να βγάλουμε  φτερά και να πετάξουμε. 

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Όλα θέλουν το χρόνο τους.



Μια μέρα μετά τις εκλογές του 2012  είχα γράψει, ότι αν ο Λαός ψήφιζε  σήμερα,  ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πρώτο κόμμα. Τις εκλογές όμως  μια μέρα πριν, τις κέρδισε η Ν.Δ με μικρή διαφορά, που της  χάρισε το μπόνους των 50 εδρών και της επέτρεψε να σχηματίσει κυβέρνηση.
Οι καλοί θεοί επιβράβευσαν τότε, το κόμμα της αριστεράς, που με συνέπεια, υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του ελληνικού Λαού, και του προσέφεραν τον απαραίτητο χρόνο, για να γίνει ακόμα πιο δυνατό. Για να μπορέσει  δημιουργήσει η αριστερά ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που θα της επιτρέψει, να διαχειρισθεί την τύχη της πατρίδας μας, χωρίς  τα δεκανίκια του παρελθόντος.
Δεν ξέρω αν οι επιλογές  του Λαού  κάθε φορά, φανερώνουν μια σοφία,  εκείνη όμως την χρονική στιγμή, δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο,  ενίσχυσε το κόμμα της αριστεράς, με τρόπο μαγικό, στέλνοντας τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, να παίξει την τελευταία του πράξη σ’ αυτόν το άχαρο ρόλο, που του έχουν επιβάλει οι «αγορές».
 

Ο χρόνος, που τόσο είχε υμνηθεί από την στήλη, έκανε και πάλι το θαύμα του. Όλα θέλουν  το χρόνο τους και χρειάστηκαν 2,5 χρόνια για να διώξουμε το  φόβο και να ενισχύσουμε τους κομιστές της ελπίδας.
Και τότε όπως και σήμερα είχαμε μια πρωτοφανή επίθεση εκβιασμών από δυνάμεις, εντός και εκτός της χώρας.  Και τότε όπως και σήμερα  είχαμε ωμή παρέμβαση από εξωτερικούς παράγοντες στα εσωτερικά της πατρίδα μας, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα τους ικανοποιήσει.  Όμως το σήμερα δεν είναι χθες. Ήταν αναγκαίος ο χρόνος που προηγήθηκε για να ενηλικιωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει  ενιαίο κόμμα  και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο Λαό.

Σε δυο μέρες θα ψηφίσουμε. Οι πρώτες εκλογές μετά το τέλος της μεταπολίτευσης. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου  2012, έβαλε τέλος σε μια εποχή, που για 38 χρόνια κυριάρχησε ο δικομματισμός. Η 26η Ιανουαρίου, θα μας βρει στην αφετηρία, μιας νέας εποχής. Κάθε αρχή και δύσκολη, πόσο μάλλον, για μια χώρα οικονομικά κατεστραμμένη και με ένα παλιό σύστημα, που έχει οξειδώσει  σε μεγάλο βαθμό τον κοινωνικό ιστό. Η νέα κυβέρνηση πρέπει να ξανακτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πολίτες. Η νέα εποχή χρειάζεται την ενεργή συμμετοχή του Λαού, χρειάζεται συνεργασία και αλληλεγγύη.   


 

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι



Χαίρομαι ιδιαιτέρως, όταν με βρίσκουν αναγνώστες στο δρόμο, που έχουν αποκρυπτογραφήσει, κάποιες φράσεις και με ρωτούν αν μετέφρασαν σωστά. Τις περισσότερες φορές έχουν πέσει διάνα. Νοιώθω πολλές φορές, ότι πολλά από τα κείμενα αυτής εδώ της στήλης έχουν γραφτεί από κοινού.
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες.
«Γίναμε πλέον οι παλιοί των ημερών. Μικροί για να πεθάνουμε, μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι. Το χειρότερο; Ασυμβίβαστοι με την παρούσα κατάσταση»
Μπορεί πριν λίγα χρόνια να παίζαμε τις γροθιές, σήμερα κάνουμε χρήση και στα φρένα. Δεν χωράει άλλη σκληρότητα, την εξαντλήσαμε και μάλιστα ανώφελα. Και επειδή όπως σας είπα είμαστε υποψιασμένοι, μπορούμε να κάνουμε περισσότερη υπομονή και να δούμε τα πράγματα με επιείκεια.
Μιλάμε στα ίσια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τις μηχανουργίες. Τόσα χρόνια τους μάθαμε πως ενεργούν, πίσω απ’ αυτά που λένε και είναι δύσκολο πλέον να μας ξεγελάσουν.
 

«Μια του κλεφτή, δυο του κλεφτή», λέει ο Λαός που τον έκλεψαν. Ε! όχι και τρίτη πάει πολύ. Τελειώσατε και αν δεν γνωρίζετε τον τρόπο πώς να πεθάνετε εμείς έχουμε υπομονή, δεν είμαστε διατεθειμένοι να σας δώσουμε την χαριστική βολή. Ούτε μια σφαίρα χαμένη.
Θα περιμένουμε να ολοκληρωθεί η παρούσα φάση. Δεν χρειάζονται βιασύνες, ο χρόνος μετράει αντίστροφα.
Αγαπητοί συνένοχοι αναγνώστες.
Είμαστε απόφοιτοι δύο σχολών πλέον, δε λέω, χρειάστηκε να περάσουνε πολλά χρόνια για να μάθουμε, πληρώσαμε ακριβά το τίμημα και μαζί με μας και πολλοί ανυποψίαστοι. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα.
Τόσα χρόνια περιμέναμε. Λίγες ώρες έμειναν. 
Τώρα με δύο πτυχία στη τσέπη, έχουμε όλα τα εφόδια και την υπομονή να περιμένουμε με ηρεμία και σιγουριά  να τελειώσει  επιτέλους,  ο επιθανάτιος ρόγχος τους. 

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Προς αποφυγήν



Αν κάτι μου ενισχύει την αισιοδοξία, ότι  δεν θα  εκφυλιστεί  ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η μήτρα καταγωγής  του στενού πυρήνα των στελεχών του.  Τα ξένα προς την αριστερά φαινόμενα  που λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και σε μερικές περιπτώσεις θυμίζουν το αλήστου μνήμης κόμμα της συγκυβέρνησης, που εγγυάται την σταθερότητα στην καταστροφή,  ελπίζω να αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα  και να μην έχουν συνέχεια.  Δεν μπορεί οι υποψήφιοι της αριστεράς,  να δίνουν τη μάχη του σταυρού, ακολουθώντας την πεπατημένη των αστικών κομμάτων που προηγήθηκαν. Το παρακάτω,  υπόψη των τοπικών υποψηφίων  του ΣΥΡΙΖΑ, γράφτηκε πριν τέσσερα χρόνια και δείχνει που οδηγούν φαινόμενα άκρατης φιλοδοξίας  και ατομικής πορείας.         
«Παρακολουθώντας χθες το βράδυ δυο κορυφαία στελέχη του τοπικού ΠΑΣΟΚ, να βγάζουν τα λερωμένα τ’ άπλυτα στον τηλεοπτικό δέκτη, πέρασα σε ένα δεύτερο επίπεδο εξειδίκευσης, περί καταμερισμού ευθυνών. Πράγματι υπάρχουν συλλογικές και ατομικές ευθύνες. Τη μεγάλη όμως ευθύνη γι’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση που βιώνει το νησί μας, την έχει το κόμμα που κυβερνάει αυτήν την τετραετία τη χώρα και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για 36 χρόνια την Κέρκυρα.


Το ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα είναι καθεστώς, κυβέρνησε και κυβερνάει το νησί με όλους τους τρόπους, με όλα τα μέσα. Ακόμα και όταν δεν ήταν στην εξουσία, διέθετε όλους εκείνους τους μηχανισμούς, υποστήριξης που επέτρεψαν στην ηγεσία του να επιβιώνει παντός καιρού. Σε καμία εσωτερική διαμάχη δεν χύθηκε αίμα, τα σπαθιά ήταν χάρτινα και τα μαχαίρια ακολουθούσαν αντίστροφη πορεία, όπως στο σινεμά.
Με ένα αξιοζήλευτο τρόπο, ανακάτευε την τράπουλα της εξουσίας για να είναι πάντα εξουσία, απηλλαγμένο από ιδεολογίες, έκανε σημαία του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και ο σκοπός εν προκειμένω κάθε άλλος παρά ιερός ήταν.
«Τα αντίπαλα στρατόπεδα» χορεύοντας χορούς αντικριστούς, άλλαζαν εικόνα και βηματισμούς, παρέμεναν όμως σταθερά στην κεντρική σκηνή. Με μαγικές κινήσεις «οι εχθροί» γίνονταν "φίλοι" και οι "φίλοι" «εχθροί», αποδεικνύοντας στη διάρκεια του χρόνου, ότι αυτό που τους ενώνει, δεν ήταν η φιλία και αυτό που τους χωρίζει δεν ήταν η έχθρα, γιατί και στα δύο προέχει το συναίσθημα, που δυστυχώς δεν το έχουν νοιώσει. Αυτό που τους κράτησε ήταν η φιλοδοξία με την κακή την έννοια και σε πολλές περιπτώσεις το συμφέρον, για να μην ξεχάσουμε και την περίοδο της διαπλοκής που άνθισε επί Σημίτη και ακόμα καλεί κρατεί.
Αυτό το κόμμα με την λειτουργία του σε τοπικό επίπεδο, ευθύνεται στο μεγαλύτερο βαθμό για τη διάβρωση του κοινωνικού ιστού. Μεταχειρίσθηκε μεθόδους που απαξίωσαν την πολιτική και οδήγησε την νεολαία στην άρνηση και την απάθεια.
Πλείστα τα παραδείγματα τοπικών ηγετίσκων που η γκαρταρόμπα τους ήταν γεμάτη από καρναβαλίτικες φορεσιές. Χθες πιγκουΐνοι σήμερα καουμπόηδες, αύριο αθώες περιστερές μεθαύριο μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. Μασκαράδες!









.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

οι φόβοι είναι μέροςτης ευθύνης



171 ώρες έμειναν  μου είπε  ένας φίλος  το  πρωί. Και όσο μειώνεται ο χρόνος τόσο μεγαλώνουν οι  ανησυχίες, όχι από κάποιο φόβο για το χειρότερο, Χειρότερα   απ’ αυτό που ζούμε σήμερα  δεν γίνεται. Από τον φόβο μήπως η αριστερά που θα βρεθεί  για πρώτη φορά στην εξουσία, δεν δικαιώσει τις προσδοκίες.  «Απόλυτα φυσιολογικοί οι φόβοι σου»  μου  είπε ο γιατρός μου. .. «μια ζωή περίμενες».  
Η ομοιοπαθητική θεραπεία, που επιχειρώ κατά καιρούς να εφαρμόσω, με κόντρα ηλικίες, κόντρα μελαγχολίες και υπερβολές, για να πέσω στα μαλακά, μπροστά σε τούτο τον τυφώνα, έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική. Η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία, ξεπερνάει την υπερβολή. Η πραγματικότητα δεν σηκώνει αστειάκια.
Δεν επιτρέπεται αυτές τις ώρες να παίζουμε με τις λέξεις, δεν επιτρέπεται γενικά να παίζουμε, ούτε να παρηγορούμε ούτε να δίνουμε κουράγιο. Να αναστατώσουμε προσπαθούμε, πρωτίστως τον εαυτό μας.
 

Πριν φτάσει η χώρα μας, ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, είχε αναπτυχθεί ένας έντονος προβληματισμός γύρω από την απαξίωση της πολιτικής. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούσαμε μια βαθμιαία υποβάθμιση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας, και την αδυναμία των κομμάτων να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Περνούσαν τα χρόνια μένοντας στην παρατήρηση της φθίνουσας πορείας και επιχειρηματολογώντας, γιατί οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στη πολιτική.
Οι σημερινοί πανικόβλητοι κυβερνήτες, αποτελούν κομμάτι, ενός πολιτικού προσωπικού που κυβέρνησε την χώρα για 40 χρόνια, σε μια μονότονη εναλλαγή εξουσίας, πότε στο ρόλο του καταστροφέα πότε στο ρόλο του σωτήρα Μια δικέφαλη εξουσία που οδήγησε την πατρίδα μας στην καταστροφή.
Η κρίση εκτός των δεινών που επιφέρει, επιτάχυνε και τις διαδικασίες απομάκρυνσης, σωτήρων και καταστροφέων, αυτών δηλαδή που εκμεταλλεύτηκαν την απαξίωση της πολιτικής από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και κάθισαν στο σβέρκο του, έχοντας συμμάχους την αδιαφορία και την απουσία του. Αυτή η κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη και οι προηγούμενες, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, είναι αυτές που έκτισαν αυτό το σαθρό οικοδόμημα. Αυτό το κράτος είναι δημιούργημα τους.
Για μας όμως  που αρνηθήκαμε το «δεν βαριέσαι», που πήγαμε κόντρα στην επικρατούσα ιδεολογία, που ακόμα το συναίσθημα έμεινε για να μας βασανίζει, οι φόβοι λίγες ώρες πριν την πολυπόθητη αλλαγή, είναι μέρος της ευθύνης.    

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...